Wat anderen niet meteen van mij zien of merken is… De volgende blz van het hartschrift is aangebroken en deze zin prijkt bovenaan. Ik zit op mijn werk want mijn laptop ligt thuis ziek te wezen; een heel stel virussen doen een aanslag op zijn gestel. Ik had het totaal niet door dat er wat mis was met dat ding. Hij startte al wel een poosje steeds slechter op. Maar het trouwe beestje was nog steeds snel, werkte verder prima : no problemo! Afgelopen week viel hij een paar keer ineens uit…
Ik, ‘zelfverzekerd’ over m’n goede virusscanner, heb nooit gedacht aan een virus. Tot manlief ineens uitkraamde ‘Heb je je virusscanner wel aan staan?’ ‘Euh, oeps.’ …
Hoe vaak gebeurt het niet: dat mensen op de buitenkant afgaan of zich in vooronderstellingen hebben gewenteld en vervolgens, zonder het te beseffen, een heel verkeerd beeld hebben?
Je gaat ervan uit dat iemand sterk en zelfzeker is, maar ondertussen…
Je denkt dat de ander wel weet wat je bedoelt, maar …
Je veronderstelt dat de ander slim genoeg is en dus …
En nu vraagt mijn schrift me deze zin aan te vullen: wat anderen niet meteen van mij zien of merken is… In dikke letters staat eronder een uitspraak van Huub Oosterhuis “Geluk is als je voor elkaar een beetje transparant wordt.” Ik vraag me af of ik het ermee eens ben. Enerzijds ben ik iemand die wil dat anderen weten hoe ik denk. Anders zou ik niet bloggen. Ergens leeft bij mij het idee dat als mensen me begrijpen ze wel wat liefdevoller zouden reageren. Aan de andere kant heb ik ervaren dat juist wanneer je open bent, mensen genadeloos een mes in je rug (kunnen) steken. Sommige mensen kunnen of willen gewoon niet buiten hun eigen denkpatronen treden waardoor begrip soms een onhaalbaar iets lijkt. Soms is het niet eens een kwestie van kunnen of willen, maar gewoon van er niet bij nadenken … Net zoiets als ik met m’n laptop. Ik veronderstelde het goed te doen, maar ondertussen was ik gewoon domweg vergeten m’n scanner zijn werk te laten doen, met alle gevolgen vandien.
Iets veronderstellen over een ander is gevaarlijk. Grote kans dat je het fout hebt… Tegelijk kan je je er ook gemakkelijk achter verschuilen. Zo zijn we een keer van een rotvakantie thuisgekomen en ieder die vroeg ‘Hoe was het?’ antwoordden we met ‘We hebben zulks mooi weer gehad!’ – haast niemand die echt luisterde, anders hadden ze wel doorgehad dat we eigenlijk geen antwoord op hun vraag hadden gegeven. Bijna iedereen veronderstelde dat we een geweldige tijd achter de rug hadden…
Anyway … Of Huub Oosterhuis nu gelijk of ongelijk heeft – hoe zou ik deze zin aanvullen?
Wat anderen niet meteen van mij zien of merken is … dat ik altijd en overal onzeker ben; dat als mensen denken of zeggen dat ik ergens goed in ben, ik altijd dat stemmetje in mijn achterhoofd hoor wat zegt “Wacht maar, ze komen er ooit wel achter dat je toch tegenvalt.”. Alsof ik een laptop ben waarvan iedereen denkt dat ie prima werkt ‘no problemo’… maar ondertussen zit ik continue te vechten tegen de virussen die mijn gestel infecteren, ‘wetende’ dat ik de strijd ooit verlies …
… manlief heeft ondertussen mijn laptop gefikst en van alle virussen ontdaan. Misschien moet ie mij ook maar ff onder handen nemen :B
Geef een reactie