pff, gelukkig is de soep nooit zo heet als dat hij geserveerd wordt. (zie blog van gister) Bloggen lucht op, zet mijn gedachten op een rij en doet me mijn emoties wat genuanceerder bekijken. Wat overigens niet wil zeggen dat ik ze genuanceerd opschrijf. Als ik dat zou doen, doet niemand nog de moeite om mijn stukjes te lezen – daar is geen bal aan. Ik hou van chockeren en wie daar niet tegen kan moet mijn stukjes niet lezen…
Sinds mijn blog gister voeren mijn gedachten me nog verder in het obesitas gebeuren. Natuurlijk zit dit voorbeeld me in het hoofd omdat ik de afgelopen maanden zelf keihard aan de slag was met mijn gewicht… Later in bed bedacht ik me dat geen pondje meer of minder de liefde van mijn echtgenoot voor mij kan beïnvloeden. Ongelooflijk maar waar… Tuurlijk viel het hem wel op dat ik steeds dikker werd… En natuurlijk vindt hij me nu een stuk aantrekkelijker dan dat ik 16 kilo geleden was… Maar zijn liefde voor mij is er niet minder om.
Even dacht ik “zou God een fetisj hebben voor zwaarlijvigheid?” maar al snel schoof ik deze gedachte aan de kant. God ziet zijn bruid niet liever ’te dik’. Maar Hij houdt niet minder van haar als ze zichzelf volpropt en volvreet met egoïsme en pretentie. Ook niet méér, laat dat duidelijk zijn. Zijn liefde is er: standvastig en stabiel… Maar ik ben er wel van overtuigd dat hij haar aantrekkelijker vindt met een gezond gewicht, fit genoeg om eea met Hem te ondernemen in plaats van onderuitgezakt in de kerkbank te hangen…
Behalve dat ze met een gezond gewicht van haar kant, meer kunnen ondernemen – in velerlei opzicht- zal zij ook vruchtbaarder zijn, én daarbij: wanneer er borelingen zijn, kunnen we als kerk beter voor de jong gelovigen zorgen dan wanneer we bij ieder zuchtje weer vermoeid moeten neerploffen.
Bij de weightwatchers heb ik het genoeg gehoord; de motivaties om af te vallen: verschillende moeders vinden het vreselijk om niet samen met hun kinderen te kunnen spelen, niet met ze naar het strand te durven, te moe te zijn om eea met ze te ondernemen… om het voorbeeld te zijn in verkeerd eetgedrag en zodoende hun kinderen te zien groeien in… zwaarlijvigheid.
Zo is het ook in de kerk. Wanneer wij alleen maar kijken naar onze eigen heilige huisjes – boos zijn omdat ‘ons stukje’ niet in het kerkblad staat, of ‘ik’ dit of dat niet op het podium mocht gaan vertellen en een ander wel … waar zijn we dan mee bezig? Zijn we vruchtbaar met zulk een houding? En als we dat al blijken te zijn, waar halen we dan de fut vandaan om achter de jong gelovigen aan te hollen? Eea met ze te ondernemen? Met ze op te trekken in discipelschap in plaats van voorbeelden in opgeblazen aandachtsvreters …
Eerlijk is eerlijk: soms klinken de stemmen uit de hel luider dan die uit de hemel. Wanneer bij ons zo een briefje op de mat valt als waar Jur het gister over had in de preek – dan wordt ik woest. Omdat ze aan mij en mijn gezin komen! En daar blijf je met je tengels van af! Of als ik hoor dat het ene gemeentelid het andere straal negeert en er weer eens een bemiddelingsgesprek moet komen- en waarom? Meestal omdat de één zijn gelijk niet kreeg van de ander… de duivel krijgt zijn zin – het is zijn stem die door deze dingen heen klinkt. Het is die stem die mij zwaar ontmoedigt… en je kan wel zeggen “dan moet je opwekking opzetten”(lees dit met een betweterig zeurstemmetje) of “Moet je meer je bijbel lezen” … maar nee – wanneer je keer op keer getuige bent van dit soort aanslagen: dan klinkt de hel luider dan de hemel… In een antwoord op iemands reactie schreef ik gister “Voor elke negatieve opmerking zijn er 10 positieve nodig om weer in balans te kunnen komen” 1 keer raden welke kant mijn evenwichtsbalk de laatste tijd opgetrokken wordt …
Nu is het niet mijn bedoeling dat ik alle positieve opmerkingen krijg; maar ik vraag je: doe vandaag eens de moeite om 10 gemeenteleden aan te schrijven, digitaal (mail, facebook, hyves, twitter, …) of ouderwets met pen en papier (kaart, brief), (mondeling mag ook!) en overlaad ze eens met complimenten en dankbaarheid… Het hoeft niet veel of grotesk te zijn… een simpel “dank je wel voor wie je bent voor mij” is al heel bijzonder…. Voer het lichaam de vrucht van de Geest! Doe dat eens, 10 dagen lang, 10 complimenten op een dag. Als de kerk aan overgewicht lijdt: voer haar dan het fruit van complimenten!
…
mag het duidelijk zijn dat wanneer ik begin te schrijven, ik nooit weet waar ik ‘uit kom’. … en deze fruitmand-uitkomst had ik dus ook niet voorzien. Gats, nu moet ik fruit gaan uitdelen, daar had ik nou echt zin in 😛
Geef een reactie