Tag: #woordvrouw

Wie of wat is jouw boom? Who or what is your tree?

(English translation: scroll down!)

Vermoeid slofte hij door het palmbos. De zon stond hoog aan de hemel en brandde vervaarlijk, maar hier in de schaduw van de dikke laag vlezige bladeren was het relatief koel. Op een broeierige manier dan, maar in ieder geval niet zo heet als op het open pad richting de stad. Het opwaaiende stof van de weg kleefde aan zijn nieuwe rode sandalen en kroop in elk huidplooitje van zijn tenen. Dat zijn voeten nog geen twee uur geleden zorgvuldig waren gewassen en geolied door de huisslaaf van Marcellus was niet meer te zien.

Hij zuchtte. Het was een vermoeiende vergadering geweest. Zoals gewoonlijk waren dezelfde grapjes over zijn gestalte weer over tafel gevlogen en had hij net als altijd schaapachtig mee gelachen, alsof het hem niet deerde. Maar dat deed het wel. Maar geen haar op zijn hoofd wat er aan dacht om ook maar iets van zijn pijn of frustratie te laten merken.  Ze konden lachen wat ze wilden, maar hij was het die hen orders gaf, niet andersom.

De zachte bries die het bladerdek boven hem deed ruisten tilde de zware geur van de balsem bossen verderop met zich mee. Normaal gesproken kon hij wel genieten van dat luxe parfum wat de rijkdom van zijn stad benadrukte. Maar vandaag deed al die rijkdom hem niets.  Zelfs de rozentuinen waar hij, op weg naar huis, doorheen liep, konden zijn ogen niet strelen.

Hij was moe.. Hij was hét moe. Hij was het spuugzat dat niemand ook maar enig respect voor hem kon opbrengen. Het interesseerde niemand hoe hij zich voelde, wat al dat gepest en al die achterklap met hem deed.

Het was altijd al zo geweest.  In zijn kinderjaren was al snel duidelijk geworden dat hij niet goed groeide. Naar traditie had het hele dorp gedacht dat zijn gebrek kwam omdat God een appeltje met hem te schillen had en langzaam aan, naarmate de jaren vorderde werd hij steeds meer gemeden, werd er steeds meer achter zijn rug om gekletst. Het had niet lang geduurd voor hij door had gehad dat hij er in het leven helemaal alleen voor stond. En dus had hij geleerd dat hij vóór alles vooral aan zichzelf moest denken. Als hij niet voor zichzelf opkwam, wie dan wel?  Dus had hij zich opgewerkt, niet door zich af te beulen in de balsemgaard, niet door zware handarbeid in 1 van de vele tuinen,..  hij had zijn kansen schoon gezien toen de Romeinen hem ronselden. En hij had de mensen in zijn stad teruggepakt voor al die pesterijen. Ze hadden in zijn lengte een zonde gezien, een zondaar zou hij ze geven. En nu was hij rijk en had het helemaal gemaakt. Nouja, financieel gezien dan. Want niemand wilde vriendjes zijn met een tollenaar. En al helemaal niet met de baas van al die lijkenpikkers.  De roddel en achterklap was nooit opgehouden en dus ging ook hij door met zijn sluwe handel en afpersing. Het ene kwaad hield het andere in stand.

Hij was in ieder geval rijk, maar had niemand om zijn rijkdom mee te delen. Te midden van de menigte van deze oeroude stad was hij alleen. Eenzaam tot op het bot, en dat allemaal omdat hij zo gebrekkig klein was gebleven…

“Kom op, sneller, straks is Jezus alweer weg! ” Twee straatschoffies stoven hem voorbij richting de poort van de stad, vrolijk gillend naar elkaar. Jezus? Kwam Jezus naar Jericho?  Zacheüs versnelde zijn pas, hij had al zoveel gehoord over deze wonderlijke man. Het werd steeds drukker op de weg. Snel sloeg hij een achterafpaadje in, in de hoop om via wat steegjes de menigte te kunnen vermijden.  Zijn korte benen droegen hem zo snel hij kon.  Als hij nou maar een glimp van Jezus zou kunnen opvangen.  En net op het moment dat hij bedacht dat zijn ellendige korte gestalte hem zelfs het zicht op deze rabbi zou ontnemen zag hij de grote Esdoorn aan de kant van de weg.

Even twijfelde hij, het was ver beneden alle waardigheid voor een man van zijn positie … hij besloot dat het hem niet kon schelen… Met zijn gebrek en met al die mensen die hem toch al niets gunden zou hij Jezus nooit te zien krijgen wanneer hij niet als een kind die boom inkroop.  Mensen dachten toch al te min over hem dus dit kon er nog wel bij. Hij had de boom nodig om op Jezus te kunnen zien. En dus hees hij zich tak voor tak omhoog en verstopte zich in het bladerdak.

En Jezus zag hem. Niet gewoon een vluchtig kijken. Jezus zag hem echt. En Hij noemde hem bij naam alsof Hij hem echt kende. Jezus kende hem. En meer nog; Jezus las hem niet te les, gaf hem niet op zijn sodemieter,  veroordeelde hem niet zoals de rest van de stad … Jezus wilde bij hem komen eten. Niet zomaar even een praatje maken, maar echt even samen zijn. Zacheüs wist niet hoe hij het had.  Zo snel zijn benen konden klom hij uit die boom.  …

Met de komst van rabbi Jezus werd de vicieuze cirkel van uitsluiting en uitbuiting doorbroken. Het enige wat Zacheüs altijd al wilde werd hem gegeven; hij werd gezien. Niet zijn buitenkant. Jezus zag wie hij diep van binnen was en wat hij werkelijk nodig had; een klein vrijgevig jongetje wat erbij wilde horen. Hij was niet langer alleen. Jezus was bij hem. Hij kon eindelijk zijn wie hij werkelijk was. Het verleden deed er niet meer toe. Geld, welvaart en status werden onbelangrijk. En dat allemaal doordat hij het lef had gehad om, ver beneden alle waardigheid, toch in die boom te klimmen, zoekend naar een kans om op Jezus te kijken.

Wie of wat is jouw boom die je helpt om op Jezus te kijken?

(Lukas 19:1-10)

(Meer bijbeljournaling of andere creativiteit van mijn hand: volg me op instagram, facebook of youtube. )

Tired as he was, he shuffled through the forest. The sun, high in the sky was burning dangerously, but here in the shade of the thick layer of palm leaves it was relatively cool. In a sweltering way, but at least not as hot as on the open path towards the city. Blown up dust from the road clung to his new red sandals and got into every fold of skin on his toes. Less than two hours ago his feet had been carefully washed and oiled by the house slave of Marcellus, well it didn’t show anymore.

He sighed. It had been a tiring meeting. As usual, the same jokes about his stature had flown across the table and he had, as always, laughed sheepishly, as if it didn’t hurt him. But it did. But not for a brief moment he thought about showing any of his pain or frustration. They could laugh at whatever they wanted, but it was he who bossed them around, not the other way around.

The gentle breeze that rustled the foliage above him lifted the heavy scent of the balsam groves. Normally he could enjoy the luxurious perfume that emphasized the wealth of his city. But today all that wealth didn’t bother him. Even the exquisite rose garden on his way home couldn’t caress his eyes.

He was tired. It tired him to the bone that no one could show him any respect. Nobody cared how he felt, what all the bullies and all that backbiting did to him. It had always been like this. As soon as the villagers noticed that he didn’t grow as he should’ve as a child they had mocked him. Traditionally, the whole village had thought that his lack of posture was because God was punishing him because of a sin, and slowly, as the years went by, they avoided him more and more, talking behind his back.  It hadn’t taken him long to realize that he was all alone. And so he had learned to take care for himself. If he didn’t stand up for himself, then who would? So he had worked his way up, not by tormenting himself in the groves, not by hard manual labor in the many gardens … he had seen his chances when the Romans recruited him. And he started to punish the people in his town for all the years of harassment. They had seen a sin in his height, a sinner he would give them. And now he was rich and wealthy. Well, financially. Because nobody wanted to be friends with tax collectors. And certainly not with the boss of those corpse picks. The gossip and backbiting never stopped, so he continued his cunning trade and extortion. One evil perpetuated the other.

He was rich, but had no one to share his wealth with. He was alone in the crowd of this ancient city. Lonely to the bone, all because he was so imperfectly small …

“Come on, faster, or Jesus will be gone again! Two street bastards rushed past him towards the gate of the city, happily screaming at each other. Jesus? Did Jesus come to Jericho? Zacchaeus quickened his pace, he had already heard so much about this wonderful man. The roads got busier. He quickly turned into a back alley, hoping to avoid the crowd through some alleys. His short legs carried him as fast as he could. If only he could catch a glimpse of Jesus. And just as he thought that his wretched short stature would block even the view of this rabbi, he saw the huge sycamore tree on the side of the road.

For a moment he hesitated, it was far below the dignity for a man of his position … but in the moment he decided he didn’t care any longer  … The town couldn’t care any less and he would never see Jesus when he wouldn’t crawl in that tree like a child. People thought too little about him anyway so this could be added to their list. He needed that tree to be able to look upon Jesus. And so he pulled himself up branch by branch and hid in the canopy of leaves.

And Jesus saw him. Not just a cursory look. Jesus really saw him. And He called him by name as if He really knew him. Because He really knew him. And even more; Jesus did not lecture him, did not give him a fuss, did not condemn him like the rest of the city… Jesus wanted to eat with him. Not just having a chat, but really being together. As fast as he could, he climbed out off that tree. …

With the arrival of Rabbi Jesus, the visual circle of exclusion and exploitation was broken. The only thing Zacchaeus always wanted was to be seen. Not just his outside. Jesus saw who he was deep down and deep within and noticed what he really needed; Jesus saw the little generous boy who wanted to belong. From that moment he no longer was alone. Jesus was with him. Finally he could be who he really was.

And it all started because he had the guts to climb that tree in the hope to be able to see upon Jesus.

Who or what is your tree that helps you to see upon Jesus. Do you have the guts to climb it?

Luke 19:1-10

(More (bible)creativity from my hand: follow me on youtube, facebook or instagram.)

0

Hagar- the God who sees

(English translation: scroll down!)

Lezen: Genesis 21: 9-21

Haar ogen trilden terwijl de herinneringen in flarden voorbij gleden. Alweer jaren geleden had Abram haar als slavin uit Egypte meegenomen en aan zijn vrouw Saraï gegeven. Ondanks het ruige buitenleven had ze zich in deze nomadenstam, voor het eerst in haar leven, vrij gevoeld. Ze gingen hier heel anders om met slaven dan de elitaire en opgeblazen Egyptenaren. Hier kreeg ze voldoende te eten en werd ze goed behandeld.

Een traan welde op maar verdampte nog voor deze haar ooghoek had bereikt en liet een schrijnend en schurend gevoel achter toen haar ogen vluchtig knipperden. 

Aanvankelijk had ze intens meegeleefd met haar meesteres. Geen kinderen kunnen krijgen was een vloek van de goden. Als de goden je geen toekomst gunde ontnamen ze je een rijkelijk nageslacht. Hoe groot je aanzien of welvaart vooraf ook was geweest, zonder nakomelingen was je niets behalve een paria, een verschoppeling. Onvruchtbaarheid was reden nummer één om van een vrouw te scheiden. En dus had ze verwacht dat Abram zich van zijn vrouw zou ontdoen. Maar hij hield veel van haar en wachtte geduldig. 

Intussen groeide bij haar de angst dat de smet die op haar meesteres lag, op haar zou overslaan. 

Een andere optie was dat Abram er een vrouw zou bijnemen, en daar hoopte ze stiekem op want als de keuze op haar viel, en die kans zat er dik in, zou haar status flink verbeteren. Maar ook dit deed hij niet. Hij herhaalde uitentreuren dat God hun een rijk nageslacht had beloofd. God zelf zou ingrijpen wanneer het Hem schikte.  


Het zand onder haar voeten brandde. De boom waaronder ze lag gaf amper voldoende verkoeling. Met een gesmoorde kreet wende ze haar hoofd weer af toen ze haar zoon, nog maar een man in de dop, verderop als een levenloos hoopje stof zag liggen. Een vaag gesnik dreef op de lucht die af en toe, zwaar en broeierig, haar kant op blies. Ze probeerde zich op te richten maar de kracht stroomde als een haast uitgedroogde waterval uit haar ledematen en liet haar in de steek. Ze zakte weer terug in het mulle zand. Te moe om wanhopig te zijn.

Hij gaf pas toe toen Saraï, tien jaar later, voorstelde dat Abram met haar als slavin zou slapen en zij het kind op de knieën van haar meesteres zou baren. Dit gebruik kwam heel vaak voor. Ze mocht dan niet gezien worden als wettelijke echtgenote, ze steeg hiermee wel een aantal treden op de sociale ladder en haar zoon zou als rechtmatige erfgenaam gezien worden.

De God van Abram bleek haar goedgezind: ze werd zwanger. Het bewijs was geleverd dat het aan Saraï lag.  

Als een nevel die opsteeg uit dampende grond herinnerde ze zich de overmoed en hoogmoed die samen met haar kind in haar binnenste leken te groeien. Kronkelend had dit kiemend onrecht zich een weg naar buiten geweefd en trof Saraï daar waar ze het zwakste leek. Maar ze viel. Hard, want Saraï nam haar gedrag niet in dank af en liet zich meedogenloos en ferm gelden als meesteres en kleineerde haar in die mate dat ze meende te moeten vluchten.

Dagen en nachten had ze met haar wellende buik door de verstikkende woestijn gezworven. De hitte die nu haar voeten schroeide was er toen ook geweest. Destijds had de zon net zo fel gebrand en was de woestijn net zo zinderend onherbergzaam geweest. Maar deze keer kwam er geen engel op haar pad. Deze keer bleef de hitte heet, het zand uitgedroogd en de toekomst uitzichtloos. Haar lieve erfgenaam was op sterven na dood. 

Ze kon het niet aanzien. Rilde wanneer ze dacht aan de ijzige dood die hun nu in zijn greep hield. 

De lucht leek met haar mee te rillen toen haar gedachten afdwaalden naar het moment dat ze bij de bron in Sur was aangekomen. God zelf had zich, in de vorm van een engel, aan haar getoond. Hij had haar beloofd dat haar een goede toekomst in het verschiet lag en dat ze Abram een zoon zou baren. Met het noemen van zijn naam, Ismaël, gaf de engel aan de volle verantwoordelijkheid te nemen voor haar kind. En dus was ze teruggekeerd. Ze had zich gewonnen gegeven. Het moeilijkste wat ze ooit had moeten doen volgde; ze had haar trots boetvaardig afgelegd en het kleed van nederigheid aangetrokken. Ze had zich weer onderdanig opgesteld ten opzichte van haar meesteres. 

Ze baarde haar zoon zoals de traditie voorschreef en Saraï had hem geadopteerd als volwaardige erfgenaam.   

Jarenlang ging het voorspoedig en voelde ze zich een gezegend mens. God had haar gezien. El Roi deed zijn belofte gestand. 

Tot Isaak alsnog geboren werd. Tot haar Ismaël zo dom was geweest zijn halfbroertje te plagen en Sarah het als een zware pesterij had afgedaan en zich als een furieuze leeuwin op de situatie had gestort. Abraham had niet eens de moeite gedaan haar een beetje van zijn rijkdom mee te geven. Zelfs een pakezel kon er niet van af toen hij haar de laan uitstuurde met een gesmoord “God zal de zorg voor jou en Ismaël overnemen, echt.”

Maar waar was El Roi nu? Een kreun ontsteeg haar schorre keel en haar spieren verkrampten. Flarden van een onmogelijke toekomst kwamen haar voor de geest. Hoe zij, als vrouw, een echtgenote voor haar zoon zou kiezen. Hoe zijn kracht en welvaart zich zouden uitbreiden. Hoe ze de vele kleinkinderen in haar armen verwelkomen zou. Het was een illusie, de fata morgana van een stervende vrouw. 

Maar vlak voor ze haar ogen voor het laatst wilde sluiten galmde er die stem, alsof donder en bliksem de lucht boven en de stenen onder haar in verootmoediging deed beven; “Hagar, wat is er?” 

Meer lezen: Genesis 16: 1- 16, Galaten 4:25 

  • Wat is, volgens jou, de oorzaak dat het Hagar lukt haar trots af te leggen en zich weer onderdanig op te stellen ten opzichte van Saraï? 
    Wat betekent het voor jou om gezien te zijn? Dat God jou ‘ziet’? 
  • De poging van Abram en Saraï om Gods belofte zelf te vervullen heeft grote gevolgen. Desondanks neemt God verantwoordelijkheid. Hij erkent Ishmaël door hem een naam te geven en hem van een toekomst te voorzien. Wat zegt dit over jouw toekomst?  

Read Genesis 21: 9-21

Her eyes quivered as the memories passed in shreds. Years ago, Abram had taken her from Egypt as a slave and given her to his wife Saraï. Despite the rough environment she had felt free in this nomadic tribe, for the first time in her life. These people dealt with slaves in a very different manner than the elitist and bloated Egyptians. Here she got enough food and got treated well.

A tear welled up but evaporated before it reached the corner of her eye and left a sanding and grinding feeling as her eyes blinked briefly.

Initially, she had intensely sympathized with her mistress. Not being able to have children was a curse of the gods. When the gods didn’t grant you a hopeful future, they would rob you of a rich offspring. No matter how great your prestige or prosperity would have been beforehand, without descendants you were nothing but a pariah, an outcast. Infertility was the number one reason to divorce a woman. And so she expected Abram to get rid of his wife. But he didn’t. He loved her very much and waited patiently as they grew older.

In the meantime, her anxiety grew. More and more she got afraid that the blemish on her mistress would infect her.

Another option was that Abram would take a second wife. She secretly hoped for him to consider this option, because if the choice fell on her, and there was a reasonable chance, her status would improve considerably. But Abram didn’t do this either. He repeated again and again that God had promised him and Saraï a rich offspring. God himself would intervene when it suited Him. And older they got.

The sand beneath her feet burned. The tree above her scarcely provided enough cooling shade. With a smothered cry she turned her head away when she saw her son a few feet further, lying like a lifeless pile of dust. The subtle noise of subdued sobbing, drifted into the air, occasionally, heavy and sultry, blowing in her direction. She tried to raise herself, but the brief remains of power flowed out of her limbs like an almost dried-out waterfall. She sank back into the soft sand. She was too tired to be desperate.

It was only when Saraï, ten years later, suggested that Abram would sleep with her as a slave and that she would give birth to the child on her mistress’ knees, he admitted. This custom was very common. She might not be seen as a legal wife, but she would climb a few steps up the social ladder and her son would be seen as a legitimate heir.

The God of Abram proved her kindness: she became with child. It was proven God rejected Saraï.

Like a mist rising from damped ground, she remembered the recklessness and pride that seemed to grow along with her child. Winding, this germinating injustice wove its way out and struck Saraï where she seemed the weakest. But she fell herself. Hard, because Saraï didn’t receive her smugness very well. Ruthlessly and firmly Saraï asserted herself as a mistress and belittled her to the extent that she thought she had to flee.

She had roamed the suffocating desert for days and nights in a row with her throbbing belly. The heat that now burned her feet had also been there. At that time, the sun had burned just as brightly and the desert had been just as blisteringly inhospitable. But this time no angel came her way. This time the heat simply remained hot, the sand dried out and the future hopeless. And her dear heir was dying.

She couldn’t stand it. She shivered when she thought of the icy death that now held them in its grip.

The air seemed to shiver along with her as her thoughts wandered to the moment she had arrived at the spring in Sur. God himself came to her in the form of an angel. He had promised her that a good future was ahead of her and that she would give birth to a son. In mentioning his name, Ishmael, the angel indicated that he took full responsibility for her child. And so she returned. She had given up. The most difficult thing she ever had done followed; she had reprimanded her pride and put on the robe of humility. She showed herself submissive to her mistress.

But she gave birth to a son, as God had told her, and as tradition dictated Saraï had adopted him as a full heir.

For years it went well and she felt blessed. God had seen her. El Roi kept its promise.

Until Isaac was born. Until her Ishmael had been so stupid to tease his brother and Sarah had dismissed it as a serious harassment and had turned to the situation like a furious lioness.

Abraham had not even bothered to give her a bit of his wealth. He didn’t even give her a mule when he sent her down the lane with a smothered “God will take care of you and Ishmael, really.”

Where was El Roi now? Where? A moan lifted her hoarse throat and her muscles cramped. Fragments of an impossible future came to her mind. How she, even  as a woman, would choose a wife for her son. How his strength and prosperity would expand. How she would welcome the many grandchildren in her arms. It was all an illusion, the fata morgana of a dying woman.

But just before she wanted to close her eyes for the last time a loud voice echoed, as if thunder and lightning shook the air above and the stones below her in humiliation; “Hagar, what’s wrong?”

Read more: Genesis 16: 1-16, Galatians 4:25

  • Just like Hagar, many people strive for a higher status. Often at the expense of others. How is this for you? How important is your social, financial or even mental status for you?
  • In your opinion, how was Hagar able to reprimand her pride and become submissive again?
  • What does it mean for you to be seen? That God “sees” you?
  • Abram and Sarah’s attempt to fulfill God’s promise itself has major consequences. Nevertheless, God takes responsibility. He recognizes Ishmael by giving him a name and providing him with a future. What does this say about your future?
0

#Woordvrouw 31: Bat-Melech

tekst bij Bat-Melech

(Scroll down for English translation)

Always wear your invisible crown!

Lezen: Romeinen 8:14  en Psalm 45:14-16

Hallo, ik ben Bat-Melech, ik ben de dochter van de koning, Je hebt het misschien niet door maar ook al word ik niet zo specifiek genoemd in de bijbel, ik kom er heel vaak in voor. Ik ben het oogappeltje van de koning. Zijn prinses. Hij houdt zoveel van mij dat hij me alles geeft wat ik nodig heb en meer. En als ik wat fout doe, mag ik altijd bij hem komen, wetende dat hij me vergeeft.

Voor de duidelijkheid: ik ben niet altijd zijn dochter geweest. Hij heeft mij, Bat-Melech uitgekozen om zijn dochter te zijn. Hij heeft me geadopteerd. Lang verhaal hoe dat kwam maar soms voelt het alsof ik altijd al bij hem heb gehoord, en soms ook niet en dan verlang ik wel weer naar het leventje wat ik leidde voor ik hier in het paleis kwam. Maar het is maar waar ik naar kijk: het gras is altijd groener waar je het water geeft. Dus dwing ik mezelf te kijken naar alle rijkdom en vooral alle liefde die hij me geeft.

Hij is er altijd voor me. Echt waar. Staatszaken hebben nooit, never, nimmer voorrang op mijn welzijn. Ik mag altijd zomaar zijn kantoor binnenstormen. Hij maakt altijd tijd voor me. Heel bijzonder eigenlijk. Ik moet mezelf ook af en toe in herinnering brengen dat ik dit niet voor lief mag nemen. Het is zo waardevol, maar tegelijk ook zo ‘gewoon’… tja, ik kan het niet goed uitleggen …

Soms geeft hij me niet wat ik wil, en ondanks het feit dat ik me dan heel verwend kan gedragen (of zelfs boos en verwijtend), blijft hij me beschermen. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik soms wel baal dat hij me niet gewoon vertelt waarom. Ik heb het hem vaak gevraagd maar hij zei alleen maar:  “Bat-Melech, vertrouw maar gewoon op mij. Als ik je je zin een keer niet geef heb ik daar een goede reden voor. En nee, die reden hang ik niet altijd aan je neus want dan ga je je alleen maar meer zorgen maken. En die zorgen; die heb ik op mij genomen liefje! “… ondanks mijn boosheid bleef hij lief en vriendelijk.

Waar ik eerder het leven maar nam zoals het kwam en niet altijd geloofde in mijn eigen kunnen, liet hij me zien hoe bijzonder alles eigenlijk is. Hoe bijzonder en getalenteerd ik ben. Hij heeft me aangesteld als zijn ambassadeur (ik geef toe, soms ben ik nog in training) en heeft mijn leven een waardevolle invulling gegeven. Ik heb nu echt een geweldige baan!

De koning vindt me, ondanks al mijn tekortkomingen, een prachtige dame. Dat zie ik in zijn ogen, dat lees ik in de briefjes die hij me af en toe stuurt en dat ruik ik aan de bloemen die hij me regelmatig geeft. Hij is een geweldige papa!

Bat-Melech betekent ‘dochter van de koning’.  Jij bent Bat-Melech. God is de koning. Jij bent God’s dochter. Jouw naam mag dan niet letterlijk in de bijbel opgetekend zijn; zoveel teksten gaan wel over jou of zijn aan jou gericht. Jij bent gekozen, geadopteerd, gewaardeerd, talentvol, af en toe verwend, maar bovenal een geliefde prinses! (of prins voor de heren die dit lezen 🙂 ) Dus, in wat voor omstandigheden je ook zit: recht je rug, hef je hoofd en always wear your invisible crown! (draag altijd je onzichtbare kroon!)

Doen:

  • Lees het bovenste nog eens, en vul in plaats van ‘Bat-Melech’ je eigen naam in. Vertel God wat dit met je doet, waar je moeite mee hebt of wat je raakt…
  • Koop vandaag een bloemetje voor jezelf ; een dikke rijke bos of een enkele roos (of pluk er ergens 1) en zet het in een vaas op een zichtbare plek in huis. Elke keer dat je ernaar kijkt mag je beseffen hoe groot God’s liefde is voor zijn prinsesje en hoe vaak Hij voorziet ik grote en kleine ‘kadootjes’.

Creatief:

De spreuk ‘Always wear your invisible crown’ vond ik helemaal bij dit stukje passen. Het zegt me dat ik altijd met een geheven hoofd mijn omstandigheden tegemoet kan treden. Ik hoef niet te twijfelen aan mijn status! Ik ben een koningsdochter! Omdat ik me dit met regelmaat wil inprenten heb ik deze tekst in mooie handlettering uitgewerkt en er een boekenlegger van gemaakt. Het sjabloon voor de boekenlegger vind je hier, je kan hem uitprinten en zelf met inkt, verf of potlood opfleuren. Ik gebruikte distress ink en heb hem daarna gelamineerd voor ik er een lintje aan maakte.

Dit was de laatste woordvrouw in deze challenge. Morgen nog een ‘En nu blogje’  maar dan is het toch echt ten einde.  Laat ons gerust weten hoe je het vond en wat je eraan gehad hebt. Welke ‘les’ was voor jou het belangrijkst? Wat kwam het meest bij je binnen?  Je bent welkom te reageren op deze blog, via een persoonlijk bericht, via instagram of via de bijbel journaling groep op facebook.  Heb je nog niet alle woordvrouwen overdacht: geeft niet, de blogs blijven online!

Iedereen enorm bedankt voor het meedoen. Het was en is ons gebed dat de challenge veel zegen bracht en brengen zal.
Een extra dank je wel aan Lucinde die met me mee schreef, dank aan het gebedsteam wat gedurende de hele challenge achter ons én alle deelnemers stond en  dank aan Jenny Pollett voor het meekijken met m’n vertalingen.

Always wear your invisible crown!

tekst bij Bat-MelechRead: Romans 8:14 and Psalm 45: 14-16

Hello, I’m Bat-Melech, I’m the King’s daughter. Maybe you haven’t noticed yet, but though I’m not specifically mentioned in the Bible, I’m very often in it. I’m the king’s fondling. His princess. He loves me so much that he gives me everything I need and even more. And when I do something wrong, I can always rely on it that he forgives me wholeheartedly.

For the sake of clarity: I haven’t always been his daughter. He chose me, Bat-Melech to be his. He adopted me. Long story, don’t ask, but sometimes it seems like I’ve always belonged to him. And when it sometimes doesn’t I long for the life that I led before I came to this palace. But you know: the grass is always greener where you give it water. So, despite how I feel, I force myself to look at all the wealth and especially all the love he gives me, again and again and again… Nothing can compete with that!

He’s always there for me. Really. State affairs never, ever, ever prevail on my well-being. I can always enter his office, don’t even have to knock! He always makes time for me. Very special indeed. I have to remind myself occasionally that I can’t take this for granted.  It’s so valuable, but at the same time so ‘normal’… well, I can’t explain it very well …

Sometimes he doesn’t give me what I want, and despite me acting very spoiled (or even angry and provocative at the time) he’s my steadfast; he continues protecting, caring and providing. I have to confess that sometimes I’m sick of the fact that he just doesn’t tell me why things happen or why he doesn’t give me what I asked for. I often asked him, but he always says, “Bat-Melech, just trust me. If I don’t tell you, I have a good reason to do so.  So stop worrying. I’ve taken your burdens because I love you! … and despite my childish anger, he always remains sweet and friendly.

Before, when I took life just as it came and didn’t always believe in my own abilities, he showed me how special everything about me actually is. How special and talented I am. He appointed me as his ambassador (I admit, sometimes I’m still in training) and He gave my life value. I really have an awesome job now!

In spite of all my shortcomings, the king sees me as a beautiful lady. I see can see it in his eyes, and I can read it in the letters he sends me occasionally and I smell it in the flowers he regularly gives me. He’s a great daddy!

Bat-Melech is Hebrew for “daughter of the king”. You are Bat-Melech. God is the king. You are God’s daughter. Your name may not be literally recorded in the Bible; So many texts are about you or are addressed to you. You have been chosen, adopted, valued, talented, occasionally spoiled, but above all: YOU ARE A BELOVED PRINCESS! (or prince for the gentlemen who read this :)) So, whatever your circumstances: straighten your back, lift your head up high and always, always wear your invisible crown knowing you are His! 

Contemplate:

  • Read the text again, and instead of  ‘Bat-Melech’ fill in your name. Tell God how this makes you feel.
  • + Buy a flower for yourself today; A thick, rich bunch or a single rose (or pick a flower from your garden…) and put it in a vase on a visible place in the house. Every time you look at it you can realize how great God’s love for you, his little princess, is and how often He provides in great and small ‘gifts’.

Creative:

The motto ‘Always wear your invisible crown’ fitted this devotional perfectly. It tells me that I can hold my head up high despite circumstances because I’m protected by my Father, and He always provides! I don’t have to doubt my status! I’m a royal daughter! I wanted this as a constant reminder so created a bookkeeper. You can find the template here .

This was the last biblical woman in this challenge. Tomorrow I will post a final  ‘How to continue on my own- devotional’ but after that the challenge really comes to an end. Please let us know how you experienced this journey! What lesson was the most important to you?  You are welcome to comment on this blog via a personal message via instagram or the Bible journaling group on Facebook. When you haven’t finished all the biblical women: no worries, the posts, free templates, printables etc remain online! 

Thank you very much for participating! 
An additional and big thank you to Lucinde who co-hosted this challenge with me, a big thank you to the prayer team and a loving thank you to Jenny Pollett for checking several of my translations!
0

#Woordvrouw – Gebed voor tekentalent – The drawing-skill-prayer ??

(Scroll down for English translation)

notabouttheart2Tekenen, dat is nog echt wel een dingetje voor veel bible journalers… Het niet kunnen tekenen is sommigen een doorn in het vlees. Want er zijn er zoveel die zulke prachtige maaksels creëren; dat wil je zelf ook! Maar hoe maak je nou zoiets prachtig in je bijbel wanneer een stickpoppetje je al ingewikkeld lijkt?

Lieve dames en heren, laten we hier even heel duidelijk over zijn: Ik kan totaal niet zingen. Jarenlang heb ik verlangend naar een prachtige zangstem maar daar was ik nu eenmaal niet mee gezegend. Op zondag doe ik dus geen poging om zelf op dat podium te staan maar laat ik me, met de rest van de kerkgangers, leiden door het zangteam wat wél gezegend is met zangtalent (hopen we dan :P) Iedereen mag meezingen, maar niet iedereen beklimt dat podium. En al lang niet iedereen verzint zelf al die prachtige liedjes. De één zingt wat harder dan de ander, en sommigen zingen af en toe bewust even een paar toontjes lager omdat het anders echt kraaienvals is, sommige nummers nodigen de één uit om uit volle borst mee te zingen en een ander is bij dat nummer juist liever stil en ingetogen. Niet iedereen zingt graag Engels en anderen vinden die taal veel lekkerder klinken… En in mijn geval: ik zing niet, althans, niet in de buurt van anderen. Ik krijg geen noot door m’n keel. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet genieten kan van muziek. Of dat ik de woorden niet in gedachten kan uitspreken …  In de kerk draait het ook niet om het zingen op zich: het gaat om het gezamenlijk grootmaken van God.

Zo is het ook met tekenen. Voor een deel kan je veel leren qua techniek, maar voor een deel is het ook ‘gevoel’. Jezelf vergelijken met ‘de zangleiders’ of liedjesschrijvers onder de biblejournalers is niet eerlijk. Wanneer tekenen je ding niet helemaal is: laat je dan vooral leiden door het talent van een ander; sta toe dat ze je af en toe ‘een nieuw lied’ (techniek) aanleren en voel geen schroom om één en ander na te doen, of om gebruik te maken van sjablonen en tutorials. Wees niet teleurgesteld omdat je het net wat minder lijkt te doen dan de ander!

Aan de afgewerkte tekening van een ander kan je niet zien hoeveel moeite het kostte, hoe vaak de ander moest oefenen voor hij of zij dit kon, of hoeveel mislukte tekeningen er aan vooraf gingen, en al helemaal niet of de hartsgesteldheid erbij hetgeen is wat God verlangt. Je vergelijkt een kinderstemmetje niet met een volwassen stem en een man verwijt je niet dat hij geen sopraanstem heeft. En hé … als je in de kerk staat: kijk jij de mensen naast je erop aan als ze een lied niet kennen? Erger je je aan dat kind wat uit volle borst en met alle liefde meezingt maar er qua toon echt naast zit? Of ben je zelf bezig met meezingen en God grootmaken?

 

Heel veel valt te leren in het bible journalen, en bible journalen is VEEL meer dan alleen maar tekenen of handletteren… het is spelen met woorden, met kleuren met materialen en vormen… allemaal met het doel: God grootmaken.

Binnenkort (1mei) starten we met de #woordvrouw bible journaling challenge. Met elke overdenking zullen we ook een voorbeeld laten zien van hoe je het zou kunnen uitwerken. We geven ideetjes en soms technieken om te oefenen. Natuurlijk mag je je eigen creativiteit de loop laten gaan. Maar je mag je ook prima laten leiden. Het gaat erom dat we samen God groot maken met onze creativiteit. En dat de één een tekenwonder is en de ander prachtige dingen maakt met stickers en weer een ander ‘gewoon’ imiteert maakt niet uit. Het gaat om het SAMEN grootmaken.

#Gebedspunten

  • Dat je tevreden bent met je eigen talent.
  • Dat je de vrijheid ervaart om al dan niet technieken te proberen maar jezelf niet vergelijkt met een ander.
  • Dat je niet teveel focust op de eisen die je aan jezelf stelt maar je kan richten op waar het echt om draait. Het gaat om je hartgesteldheid!

notabouttheartDrawing, or to be more precise not being able to draw; that’s really a big
thing for many of us bible journalers … to some it’s really a thorn in the flesh. How often do you get inspired by beautiful drawings someone else drew in their bible? When you spend time with God you really want it to look that way, don’t you? It’s more pleasing when you create something gorgeously, almost like it must please God more than just a stick figure, doesn’t it? But what if even a stick figure is way out of your league? We all know it doesn’t matter to God … but why do we?

Dear fellow journalers, let it be clear: I can’t sing. Really, not a note. For years I longed and prayed for a beautiful voice but God never provided. So, I never climb the stage in church, it hurts to say. But instead, along with the rest of the congregation, I allow the worship team to lead me.  They are gifted (we hope ;P)!  In church everyone is allowed to sing along. But not everyone can write a song that leads a whole congregation in awe and adoration to God. And even those who really have the voice of a nighingale aren’t always gifted with the talent to write or lead. One can sing relatively well when he sings a little louder, while another consciously has to sing a few tones lower, and a third prefers to sing quiet and subdued (or others prefer when he or she does). … And in my case; I don’t sing at all, at least, not when others can hear me. But that doesn’t mean I can’t enjoy the music or can’t express my worship in another way… In church it’s not about the singing in itself: it’s about magnifying God together, with or without a beautiful voice.

So like with singing, journaling isn’t about being very talented. You really don’t need to be a van Gogh.  Stop comparing yourself with the worship leaders or songwriters among the bible journalers. It’s not fair! Like worshiping in church it’s ok to let yourself be guided by those who can draw or are gifted with a creative mind; allow them to occasionally teach you ‘a new song’ (technique) and please, never hesitate to use free stencils, free printables, watch tutorials or to decorate with stickers … Do not feel disappointed because you seem to do less than another!
The finished drawing doesn’t show how much effort it took, or how often the eraser was used, or how much practice was needed and it certainly doesn’t say a thing about the condition of heart it was created with!

You don’t compare a child’s voice with a mature one. And you can’t accuse a man for not being able to sing like a soprano. And hey … if you’re in the church, do you keep an eye on those who don’t know the song? Or are you occupied with that child that sings wholeheartedly but really off-key?  Or are you worshiping God yourself?

This equation can teach us a lot about our motivation to journal. Bible journaling is so much more than drawing. It’s about writing down your prayers, playing with colors and materials, it’s about shapes and hand-lettering… but most of all: it’s about bringing glory to God!

May 1st we’ll start the #31daysofbiblicalwomen bible journaling challenge. With each devotional we will offer you an idea to journal it. We provide a few tutorials, some techniques to practice and of course several free drawings you can color or trace into your bible or notebook. You can choose to draw yourself or to just copy (by the way: copying is a timesaver if you’re in lack of anything) The goal of this challenge is to exalt God together through our creativity.   And it really, really doesn’t matter if one has ‘the drawing skills’ while others decorate with stickers, cutouts or stamps. It’s about glorifying God TOGETHER.

#Pray
• That you are happy with your own God given talent.
• That you won’t compare yourself with others.
• That the challenge will focus you on what really matters: Worshiping God through bible journaling. 

(Feel free to share or use content but   please handle the credits with care and always link properly 😅) 

0

#Woordvrouw – tijd (nood) voor een giveaway – Lack of time?

(Scroll down for English translation!)

giveaway1Waar haal je de tijd vandaan voor (weer) een challenge? Ok, er zijn zat christenen die gewend zijn om elke dag trouw uit de bijbel te lezen, maar lang niet iedereen… Wanneer je én een baan, én een sport, én kinderen, én vrijwilligerswerk als ballen in de lucht moet houden, dan is bijbellezen niet iets wat elke dag uitgebreid op je menu staat. En een creatieve challenge al helemaal niet.

Of wel?

Tijdnood zit niet altijd alleen maar in een gebrek aan minuten …

Wil je iets dan vind je wegen, wil je iets niet dan vind je smoesjes. Auwch – die doet pijn.  Die is veel te hard neergezet. Of niet?

Meedoen aan welke challenge dan ook betekent niet dat je alles MOET doen. Het betekent ook niet dat hetgeen je wel doet PERFECT moet zijn. In heel veel opzichten valt er tijdswinst te behalen. Tijdnood zit hem soms meer in je handelen dan in je uren.

Hoe bespaar je tijd zodat het meedoen minder of geen ‘druk’ levert?

  • Zet het overzicht van de challenge en een gratis bijbelapp in je smartphone. Wanneer je in de file staat,  bij de tandarts of zwemles moet wachten, of even lunchpauze hebt: lees dan in een paar minuten het bijbelgedeelte van de dag.
  • Zorg dat je je abonneert op deze blog (druk rechts onder het menu op ‘volg Sara Lindenhols of scroll hélemaal naar beneden; daar kan je ook je mail achterlaten. ), dan krijg je elke dag de overdenking via een link in je mail. Dat scheelt ‘zoeken’. De overdenking lezen kost je misschien 5 minuten (ok, soms ietsie langer als je wat trager leest).
  • Wanneer je de overdenking gelezen hebt kan je in verloren minuutjes tussendoor erover nadenken. Of ga op je werk een x extra naar wc. Ga dan op de deksel zitten, adem een keer rustig in en uit en denk 1 minuut na over 1 vraag… (daarna uiteraard weer keihard aan de slag voor de baas!)
  • Creatief uitwerken hoeft niet lang te duren: alleen de kerntekst, of slechts 1 woord in mooie letters neerzetten maakt al dat je brein ermee aan de slag gaat. Dat is op zich al genoeg! Dit hoeft niet in je bijbel, het  kan ook in een notitieboekje! Wil je persé een leuke achtergrond: Gelatos of neocolors met een babydoekje uitwrijven geeft zeer snel een kleurrijk resultaat, jouw lettering erover en klaar. Wil je toch iets meer: er zullen regelmatig gratis sjablonen zijn die je in een handomdraai overtrekt. Jij maakt het zelf zo ingewikkeld als dat je zelf wil. JE HOEFT GEEN VAN GOGH TE ZIJN (of te worden)! Dus bespaar tijd in hoe ‘mooi’ het moet zijn. (God ziet je liever dagelijks met een bad hair day dan eens in het jaar opgedirkt 😉)
  • Wanneer je wel creatief wil zijn maar ook je gezin draaiend moet houden: sommige overdenkingen lenen zich ervoor om aan tafel voor te lezen. Ga dan daarna samen met je kids er iets bij tekenen, of draai wat extra sjablonen als kleurplaat voor ze uit.
  • Kies ervoor om in een notitieboekje te werken: als het dan snel ‘moet’ en je bang bent voor fouten of dat het niet mooi genoeg wordt, dan staat het in ieder geval niet in je bijbel. (als dat een geruststelling is). 🙂
  • Maar wat het beste werkt: Neem deze week eens je agenda erbij, neem daar echt even de tijd voor … kijk eens naar wat je de aankomende maand allemaal op het programma hebt staan. Op welke dagen vind je behalve de overdenking lezen ook dan eens 5 of 10 minuten om ook de tekst of een woord uit te schrijven? Wanneer heb je tijd om er echt wat meer bij te maken? Of … op dagen dat je echt geen tijd hebt: zet dan vooraf een streep door die dag in de challenge, dan heb je ook geen schuldgevoel omdat je geen tijd had.

Door vooraf goed na te denken over je tijdsbesteding en het in je agenda in te plannen krijg je vaak al wat meer ruimte. Wanneer je weet dat je op woensdag bijvoorbeeld altijd al tijd tekort komt : besluit dan vooraf om die dag niet met de challenge mee te doen.  Je kan ook besluiten om de challenge te spreiden over 2 of zelfs 3 maanden. (De blogs en hashtags blijven bestaan) Of kies ervoor om alleen de overdenkingen mee te lezen…

Een challenge blijft een challenge: een uitdaging. Wij dagen je uit … maar jij bepaalt je grens!  (Een beetje zoals de reclame zegt : De stok dat zijn wij, de lat die bepaal jij!) 🙂

Tip: overleg met God. Vertel Hem waarom je wel of niet wil meedoen, leg hem je (tijds)dilemma voor en vraag Hem je hierin te sturen en te motiveren naar Zijn wil. Van alles en iedereen weet Hij wat het beste voor je is, wat je aankan en wat niet. Doe boven alles deze challenge samen met Hem!

 

Om je aan te moedigen vandaag de eersgiveaway1-2te giveaway van deze challenge!

Shirley (lid van de Facebookgroep) heeft een prachtig pakketje samengesteld om ook jou aan te moedigen om  in je eigen tempo mee te doen. Thanks Shirley!

Ik voeg er zelf nog 35 kleurige minitabs, 6 vellen stevig tip-in papier van Marianne Design, wat verf en een kwastje aan toe!!

Dit leuke craftpakketje ligt al klaar en mist alleen nog een adres!
Kans maken op deze gevulde doos kan door op mijn instagram,  de bijbel journaling groep op facebook of op deze blog te reageren met ‘ik doe mee’.  (nogmaals, je bepaalt zelf hoe en hoevaak!)  Op alle 3 reageren verhoogt uiteraard je winkans 😉 (Helaas, deze keer alleen voor inwoners van NL)

Donderdagochtend aanstaande (08:00)  sluit de kans om te reageren.  De winnaar wordt in een reactie op deze blog bekend gemaakt en zo snel mogelijk op de hoogte gesteld en om zijn / haar adres in pb gevraagd. Het pakketje gaat dan uiterlijk vrijdag op de bus zodat je het nog ontvangt vóór de challenge begint.

Doe mee!!  UPDATE: deze giveaway is gesloten en de winnaar heeft het pakketje reeds in ontvangst! 

Morgen Zal lucinde een blog posten met haar motivatie 
voor deze challenge. Volg haar op www.lucilight.nl !

 

Sorry, English isn’t my native tongue, pardon my mistakes! 

Where do you get the time (again) to join a challenge? Ok, there are plenty of Christians who are used to read their bible every day faithfully, but not everyone … When you have a job, and try to swim, run or train a few times a week, have children, and volunteer … how do you keep the plate spinning?  Do you have time to read your bible ánd contemplate and pray?  Do you have time to do a challenge like this?

Do you?

But think about this: A lack of time is not always simply a lack of minutes …

If you want something you’ll find a way , when you don’t you’ll find an excuse . Auwch –Did I really said that? 

Participating this challenge  does NOT mean you should do everything every day. It also does NOT mean that what you do has to be PERFECT. There is a lot of time to gain when you decide not to be perfect.

How do you save time?

  • Put the schedule of the challenge and a free bible-app on your smartphone. When you’re stuck in traffic, have to wait at the dentist, or when you are lunching: in a few minutes you can read the text of the day.
  • Make sure you subscribe to this blog (press on the right, under the menu ‘Follow Sara Lindenhols’), you get  a link in your email every day that saves you the time searching for the devotional. The reading might cost you about 5 minutes.
  • Think about te questions during the day, whenever you have a few spare minutes. (in traffic, when you peel potatoes …
  • Don’t try to be Van Gogh! Creativity doesn’t need a lot of time! Just handletter the most important word you read in the text or even a sentence.  Use stickers, or whatever you like,  You don’t need to draw!  Writing in itself is enough!  And when you really like to draw but want to save time in thinking what and how: use the free templates we offer! Trace them! You make the journaling as complicated as you want! So save time in how ‘beautiful’ it should be. (God prefers to see you on a  daily base with a bad hair day instead of once a year dressy 😉 same for your art!)
  • Let your kids join! Print an extra template for them to color! When they color you have the time to do the same! 
  • Choose to work in a notebook if you’re afraid of making mistakes in your bible. 
  • But what works best: Take time to ask God to help you and plan your ‘journaling moments’ in your agenda… By pre-thinking carefully your daily activities and when and how long you have time + schedule it in your calendar:  you might buy yourself some time! Or choose to join by just reading the devotionals… Or join every other day … Feel free!
  • Whatever you do, do it with Him! Remember bible journaling is about the journey, not the journal. It’s about the HEart, not the art! 

Tomorow Lucinde will post a blog on why she is looking forward to this challenge! During the challenge, every other day she will post the devotional! Give her a follow!

 

 

 

0

Boost jouw geestelijk leven én dat van een ander.

sneekpeek 3Ben jij iemand die (soms) nogal eens moeite heeft met stille tijd?

Vind je de bijbel niet altijd even interessant genoeg?

Heb je bij het bijbellezen (net als zoveel anderen) nogal moeite om de link naar nu te leggen?

Wat als je een gesprekje kon aanknopen met de kleindochter van de Samaritaanse vrouw? Of wat als je Obed zou kunnen uithoren over zijn moeder Ruth? Wat als je een gesprek tussen Bilah en Rachel zou kunnen afluisteren of even in het hoofd van Leah kon kruipen?  Wat zou je dan horen? Hoe zou je de bijbelverhalen dan lezen? Zou bijbellezen dan niet veel gemakkelijker en relaxter zijn? Wordt stille tijd niet ineens een stuk interessanter als de bijbel zich als een film voor je ogen afspeelt?

1 mei start ik hier  een 31daagse challenge. Elke dag staat een ander bijbelgedeelte centraal en komt er een korte overdenking over een vrouw uit de bijbel. En soms komen niet de vrouwen zelf aan het woord, maar stap je zomaar ineens terug in de tijd en krijgen we inderdaad de zoon of kleindochter, zus of vriendin aan de praat!

Bekende verhalen maar dan vanuit een heel ander, laagdrempelig perspectief.

Deze challenge maak ik uiteraard niet alleen. Lucinde zit in het complot en samen zijn we er qua voorbereiding druk mee bezig. Want behalve de overdenking willen we ook de creatievelingen elke dag aanspreken. Daarom koppelen we het aan bible journaling: bij elke tekst proberen we op een leuke manier iets in onze bijbel te ‘maken’. Wel op zo een manier dat het relatief gemakkelijk is om het na te maken. Zo word je bijbel ook nog eens een stuk kleurrijker. Maar wie dit stukje bible journaling liever ‘laat’ – ook prima 🙂

Dus: Wil je je geestelijk leven een boost geven?

Doe straks dan mee met de #Woordvrouw challenge! Dit kan alleen … maar het wordt leuker als je dit in een groep(je) doet. Dus nodig vooral dames en heren uit je omgeving (kerk, kring, familie, … ) uit om mee te doen (deel gerust dit bericht). Dan kun je elkaar stimuleren en bemoedigen.

Heb je niet echt mensen waarmee je dit samen kan / wil doen: meld je dan aan bij de bijbel journaling groep op facebook!

Meedoen doe je simpelweg door deze blog of mijn insta te volgen. Ergens eind april plaatsen we een overzicht van welke bijbelgedeelten er elke dag aan bod komen. En vanaf 1 mei plaatsen we er elke dag een korte overdenking bij. Voor vragen: mail me gerust!

Op social media kan je ons vinden onder de hashtags 
#woordvrouw 
#bijbeljournalinggroep  
#31daysofbiblicalwomen.
0

Omhoog ↑