Summer Sweeties in de ban!

De laatste foto … daar ben ik eerder op social media al een keer voor geblokkeerd- want ze vonden het aanstootgevend. Wist je dat??

Maar

… mogen we alsjeblieft nog lachen met onszelf?
… mogen we alsjeblieft nog lekker gek doen?
… zullen we alle hangende kwaaltjes maar lekker voor lief nemen?
… mogen we alsjeblieft weer ietsje meer zelf bepalen wat kan en wat niet?
… want ik pas niet in een strak keurslijf … jij??

De laatste dame zat in mijn allereerste cursus. Alweer 3 jaar geleden. Hij heette toen de ‘bikinidames’ … niet handig want door die naam besloot menig provider dat het spam was en gooide de mailing erover dan in de spambox. De bikinidamescursus is er niet meer maar er is nu wel een compleet nieuwe cursus WAARDEVOL CREATIEF !! Een dubbel en dwars 2.0 vernieuwde en vet uitgebreide versie van de eerste cursus!

Met allemaal leuke nieuwe bikini typetjes.
Met leren 3D kijken en tekenen!
Met leuke templates!
En zelfs met een serie heerlijke mindfulness oefeningen waar je heerlijk de tijd mee kan verliezen.
Meer dan 20 video’s
Meer dan 10 úren aan tekenplezier!

En er zijn heel jonge zowel als wat minder jonge dames onder de al meer dan 200 deelnemers!!

Er zijn creatievelingen die digitaal meedoen met Procreate, en anderen lekker op papier met gewone kleurpotloden en weer anderen met ander materiaal. Het kan allemaal!

En met de positieve mindset over lichaamsacceptatie en liefde voor jezelf vormt deze zomerse cursus tegelijk ook een mooie reeks levenslessen die jou hopelijk een dikke boost aan eigenwaarde en zelfzekerheid geven zodat je die paar mooie zonnige dagen kan genieten in je bikini of badpak!

Wees jezelf – jij bent prachtig.

Wees jezelf – jij bent waardevol.

Wees jezelf – jij bent meer dan goed genoeg!!

juli 5, 2024 0

Daar vind ik wat van …

Hier in huis hebben we een gezegde; Daar vind ik wat van. Dat zeggen we over het algemeen wanneer we een zeer uitgesproken mening hebben over een actie of gedachte van een ander. We zeggen het wanneer we het hartgrondig oneens zijn met iemand en wanneer onze eigen mening zo gepaard gaat met emotie dat de kans bestaat dat het veroordelend overkomt. Of dat we de ander onbedoeld in een kwaad daglicht stellen. En dat willen we dan niet. Maar we willen wel duidelijk laten weten dat we niet gediend zijn van de actie of mening van die ander. En dan zeggen we dus ‘Daar vind ik wat van.’

De opmerking ‘Wij vieren geen Halloween, wij vieren het leven, dankzij Jezus die het licht geeft’ …Nou daar vind ik wat van.

Ik heb deze opmerking, of verschillende varianten erop, de afgelopen dagen (en elk jaar weer) meermaals de revue zien passeren op socials. Het levert een tweedeling. Wie is voor en wie is tegen? En is het nu goed of zit jij met jouw mening aan de foute kant en weet ik het beter?

Nu heb ik niets met Halloween. Maar dat heeft helemaal noppes te maken met mijn geloof of mijn christen zijn want ik heb ook helemaal niets met Kerst. Oh jee, een vrouw van de dominee die Kerst geen bal aan vindt… (pun intented). Het is toch echt zo.

Feiten op een rij (en vergeef me mijn heel-kort-door-de-bocht-schrijverij)

◦ Sinterklaas: startte als katholieke christelijke legende en vermengde zich later met Germaanse mythologieën. Het werd een tijd lang gevierd in de kerk als feest waar de rijken iets voor de armen deden. Maar is nu een feest van vooral de rijken en heeft niets meer te maken met kerk.

◦ Halloween: van All hallows eve. Was aanvankelijk een katholieke gedenkdag van de heiligen – op 13 mei, maar werd door Paus Gregorius de zoveelste al in 800-zoveel verplaatst naar 1 november. Dat viel ‘toevallig’ samen met het Keltische Samhein. Hierdoor gingen gevestigde cultuur en verworven godsdienst zich mengen. Lange tijd was de invulling echt katholiek. Hoe het nu gevierd wordt heeft nog weinig te maken met Allerheiligen. Maar net zo min met Samhein.

◦ Kerst: de geboorte van Jezus werd in de eerste paar eeuwen op verschillende data gevierd. De Romeinse kerk wilde daar 1 datum voor. Het werd 25 december. Tijdens de winterzonnewende- die stond toen nog foutief gepland. Velen (inclusief mezelf) hebben heel erg lang geloofd dat deze datum haar oorsprong vond in het Joelfeest (Yule), of dat de datum gebruikt werd om Germanen te kerstenen. Nieuw onderzoek van prof. Dr. P. Van Nuffelen beweert heel wat anders. Maar de Amerikaanse Sinterklaas – de kerstman- deed het hele christelijke aspect van het feest sowieso op haar grondvesten schudden. En nu dragen we foute truien met rendieren, zetten we een kerstmuts op en zingen we ‘All I want for Christmas is you’ van Mariah Carey – tot zover de wijd verbreide zeer christelijke vormgeving.

Mijn punt: tradities veranderen. Dat is een kenmerk van tradities. Nog nooit bleven ze eeuwenlang hetzelfde. Never. Wat AL deze tradities wel met elkaar gemeen hadden, ongeacht hun oorsprong: dat ze gaan over liefde: naastenliefde, verbroedering, ergens samen doorheen gaan, samen naar iets toeleven. En: naar elkaar omkijken (Ja zelfs Samhein).

En wat vergeten we met al onze stellige voor-of tegen meningen; precies dat. En daar vind ik wat van.

Zullen we dat ‘naar elkaar omkijken’ terugbrengen in al onze meningen? Dan maakt het niet uit wat de oorsprong van wat dan ook is; of aan welke kant jij of ik ook staan. Dan hebben we echt iets om samen te vieren.

ID: Ik heb me afgelopen week kostelijk vermaakt in het schilderen van deze pompoenen. Ik had amper een uur de tijd maar ging toch aan de slag. Een beetje in Halloween-sfeer. Love it. Ik gebruikte van Gogh waterverf en mijn Clairfontaine aquarelle boekje. Je kan deze verf en het boekje scoren bij Be Creative Shop – en met de code Saralindenhols krijg je er 5% korting.

DISCLAIMER: Ik heb niets tegen 1 van deze feestdagen. Ik heb er echter ook niet perse iets voor – qua oorsprong dan. Voor wat betreft Halloween: hoe het nu soms gevierd wordt: ik vraag me soms af of kleine kinderbreintjes al genoeg bestand zijn tegen te enge schrik-omstandigheden. Dus vind ik voorzichtigheid wel geboden. Maar daar mag jij gerust anders over denken.

oktober 31, 2022 0

Is ‘in de kont boren’ nou normaal?

Mijn vorige blog doet het misschien vermoeden… dat onderwijs alleen maar geweldig mooi is. Dat je als docent onwijs veel kan bijdragen en dat er zoveel mooie krenten in de pap zitten.

Maar het is tijd voor de andere kant van het verhaal. Het is soms ook afzien. Al zitten er vaak heerlijke krenten in de pap, soms is de pap vreselijk zuur en smerig.

Deze week spendeerde ik op mijn vrije dag maar liefst 4 uur om een nieuw lesprogramma in elkaar te draaien. Iets vernieuwend, iets activerend, iets leuk en tegelijk ook leerzaam. Iets anno 2022.

Het werd een Kahoot-achtige LessonUp-les met heel veel actieve vraag-elementen waarbij leerlingen via hun mobieltje mee konden doen. Er waren sleepvragen; dan moeten ze vakjes naar het juiste kernwoord slepen. Er waren invulvragen, vragen waarbij ze konden gokken, ik had er zelfs mogelijke toetsvragen in verwerkt. En dat laatste wisten ze – ze mochten zelfs screenshots nemen als extra hulp voor bij het leren.

Je zou denken dat ze het leuk vinden. En dat ze dan meedoen… er de aandacht bij hebben. Tenminste, dat had ik wel verwacht. De afgelopen 5 jaar kreeg ik met dit soort lessen alleen maar heel positieve feedback van ‘mijn pubers’ . Maar deze keer liep dat anders. Ik worstelde me door de lessen heen. Ik bleef waarschuwingen uitdelen en ik werd steeds meer een politie-agent in plaats van een docent. Mijn humeur daalde tot een dieptepunt.

Gelukkig konden de laatste twee klassen van de dag de werkvorm wel waarderen en deden zij actief, enthousiast en gezellig mee. Dat maakte in ieder geval dat ik de dag niet negatief eindigde. Dacht ik. Maar ik had te vroeg gejuicht.

Uitgeteld na zo een lange lesdag gevolgd door 1,5 uur file plofte ik thuis op de bank… ik dacht even lui te scrollen door mijn socials. Fout.

‘U bent mijn docent – zal ik u in de kont boren?’

Deze reactie op 1 van mijn domme TikTok-filmpjes had ik niet verwacht. In een reflex verwijderde ik hem. Had iemand dit gezien? Wat moeten mensen wel niet van me denken? Hoe lang stond dit er al op? Geef ik zo slecht les? Heb ik zo weinig feeling met mijn leerlingen dat ze dit als reactie posten?

Wat bezielt een puber om dit naar zijn lerares te schrijven? Hoe fout loopt de opvoeding dan? Of hoe fout heeft de maatschappij dit kind behandeld dat hij denkt dit openbaar te kunnen schrijven? Of hoe ziek is dit kind zelf? Of … hoe fout doe ik het voor de klas?

Uiteraard was het een anoniem account. Uiteraard heb ik dat account gerapporteerd. En uiteraard doet TikTok daar niets mee.

Ik heb direct ook mijn TikTok naar privé omgezet. Ik verwijderde ook gelijk de laatste tich posts. En ik twijfel nog steeds om mijn TikTok account helemaal te sluiten. Ondank de lol die ik eraan beleef. Ondanks de leuke contacten die je op dit platform hebt.

En ik ben met heel bewust dat dit precies dezelfde reactie is als iemand die fysiek wordt aangerand; je zoekt de schuld in eerste instantie bij jezelf. Je gaat zoeken naar waar jijzelf steken hebt laten vallen. Terwijl niets of niemand een dergelijke (verbale) aanranding kan vergoelijken.

Het is zelfs strafbaar. En wat doe ik? Ik zoek de schuld bij mezelf. Waanzin.

En in mijn achterhoofd vraagt een gemeen stemmetje zich af ‘Als dit onderwijs is, kan ik dan niet beter stoppen?’

oktober 1, 2022 0

De kunst van negeren.

Negeren is een kunst. En ja, sommige mensen wil je uit alle macht kunnen negeren en wanneer dat niet lukt lijkt het inderdaad een kunst. Maar dát is niet het type negeren wat ik bedoel.

Ik bedoel het bewust en doelgericht negeren van alle prikkels die op je af komen. Want boy, wat worden we overladen met een hoeveelheid beelden en geluiden. Zoveel dat we het niet eens meer doorhebben. En wie dat wel door heeft is gelijk ‘prikkelgevoelig’.

Maar wist je dat we in onze huidige samenleving naar schatting evenveel beelden per dag te verwerken krijgen als iemand twee eeuwen geleden in zijn hele leven? Ga eens middenin een winkelstraat staan en kijk een 2 minuten bewust om je heen. Wedden dat er ineens dingen opvallen die je niet eens zag? Maar je brein kreeg het wel te verwerken. Dito voor het eindeloos scrollen op sociale media. We denken ontspannen en onderuitgezakt te zitten, maar eigenlijk zijn we bezig ons brein te overvoeren.

En weet je wat ons brein dan doet? Het gaat elementen uitschakelen. Zaken negeren. Het maakt dat we veel niet meer écht zien. We worden een soort van ziende blind.

Vroegah, in het jaar stilletjes … kon een schilder maanden over 1 kunstwerk doen, wat zeg ik, soms zelfs jaren. En wanneer zijn schilderij dan eindelijk af was, werd het ergens met veel alure opgehangen. En de mensen keken. Ze keken er echt naar. Niet even zoals wij in een museum, maar herhaaldelijk, met aandacht. Nouja meestal dan. Want Francesco Del Giocondo vroeg ergens aan het begin van de 16^de eeuw aan Leonardo da Vinci om zijn vrouw te portretteren. Zijn derde vrouw, maar dat is detail. Maar Del Frans heeft het schilderij nooit ontvangen. Leo begon er met veel bravoure aan, werkte er maar liefst 3 jaar intensief aan. Maar vond het nooit goed genoeg. Nooit af.

En nu hangt het schilderij in het Louvre. Tenminste, men vermoed dat de Mona Lisa het schilderij is waar het in diverse schrijfsels van Frans en Leo over gaat. . Het hangt nu tussen maar liefst 35000 ander objecten. En wanneer je het wil bekijken sta je hutje mutje op elkaar en krijg je geen 5 minuten om er met volle aandacht naar te kijken. De overdaad maakt dat je niet echt meer ziet wat er hangt. De symboliek en details waardoor het zo een mysterieus schilderij is, gaan zo al snel aan je voorbij.

Voor mensen die snel overprikkeld raken is zo een museum vaak overweldigend. Voor kinderen helemaal. Sowieso zijn veel kinderen een ‘schilderijen’museum vrij snel zat. Voor wie denkt dat het komt omdat de schilderijen ouderwets zijn of dat het niet bij hun belevingswereld aansluit, die heeft het mis. Want of het bij hun belevingswereld aansluit, hangt af van hoe wij het brengen. We moeten kinderen daarnaast ook leren te negeren. En stiekem hebben we daar zelf ook baat bij.

Wanneer ik vroeger mijn kleine draakjes meenam naar één of ander museum, dan gaf ik ze in elke zaal een opdracht. “Kijk even snel naar alles wat hier hangt, en vertel me dan wat het lelijkst is.” Of “Welk schilderij heeft de mooiste dieren?” Of “Welk schilderij is het spannendst?” En wanneer ze me dan elk hun keuze kwamen vertellen dan bekeken we samen die twee schilderijen. En ik vroeg ze naar het waarom. En zo stonden we soms minutenlang over een schilderij te kletsen. Leren kijken.

Die simpele gekke opdracht maakte dat ze heel veel aspecten in schilderijen leerden negeren. Ze leerden onbewust hoe ze de omgeving konden buiten sluiten. Ze leerden echt kijken. En waar we in het begin twee of hooguit drie zalen konden doorlopen zonder een luidruchtig ‘Ik verveeeeel me’, eindigden we zo een keer in het Museon waar ik het eerder zat was dan zij. Lang leve de cafetaria.

Negeren in de kunst is een kunst. Het leert je zien wat je anders niet zag.

Wat is jouw ultieme tip om de overdaad aan prikkels aan te kunnen?

augustus 23, 2021 0

Sparkles of creative faith

In het kader van mezelf en mijn dromen iets serieuzer te nemen… toch maar besloten méér te gaan doen met mijn creatieve kant. Ik wil meer groeien en meer ‘ondernemen’.

Een ‘echte’ website hoort daarbij – I know- maar kleine stapjes nemen hoort ook bij mij. First things first.

Dus begonnen met het updaten van deze website en mijn portfolio, en het maken van een heuse ‘facebookpagina’ in het business gedeelte.

Meer doen en meer durven. Dat wil ook zeggen dat ik bezig ben met het maken van een eerste (mini)cursus thema ‘bikinidames’. (Daarover later meer)

Ik zou het in ieder geval tof vinden wanneer je mijn FBpagina liket en je helpt me het algoritme te verslaan door er een reactie achter te laten en het te delen. (No pressure 🤪)

Op mijn facebookpagina heb ik vandaag alvast een gratis -full length- workshop neergezet. Ik leer je een bloem (á la Hondsroos) tekenen en hoe je deze op toned paper heel leuk kan inkleuren met pastelpotloden.

(Dezelfde potloden die ik gebruikte bij Kreadoe voor www.handletteringdoenwezo.nl)

Mijn instagram

juni 4, 2021 0

Notitiebijbel op reis

De afgelopen 2 weken kon je mij, via instagram en facebook, de nieuwe notitiebijbel die @royal.jongbloed me stuurde zien uitproberen.

Waterverf is niet mijn favoriet en zeker wanneer ik het combineerde met pastelpotlood leek het papier heel erg door te schijnen en her en der door te drukken. Fixatief + waterverf blijkt niet helemaal een top combinatie. Maar het mocht de pret niet drukken en ik ging vrolijk verder met het testen van het papier.

Mijn pastelpotloden werken op dit gladde papier niet geheel soepel maar zo vervelend was het ook weer niet en eea viel met fixatief goed op te lossen (fixatief + pastelpotlood ging wel goed – drukte niet door). En Gelatos van Faber Castell schijnen niet eens door!

Nu leek het me leuk om van deze bijbel een soort reis-test-bijbel te maken met als doel hem uiteindelijk weg te geven. Aan wie of hoe bepaal ik later nog wel. Maar voor nu ben ik dus zoek naar 8 á 10 dames (of heren) die een creatieve bijdrage willen leveren in deze bijbel.

Een aantal afspraken gelden:

Je houdt de bijbel maximaal 1 week.
Je verzendt de bijbel via pakketpost (7€) naar de volgende persoon op de lijst, bij voorkeur op woensdag zodat de volgende persoon hem vóór het weekend ontvangt.
Je maakt bij voorkeur 2 creaties. Je krijgt vooraf te horen in welke week jij aan de beurt bent zodat je eventueel kan plannen.
Bij de pagina die je maakt schrijf je een bemoedigend briefje of kaartje voor de uiteindelijke ontvanger van de bijbel – dit stuur je mee met de bijbel zodat de laatste het complete pakketje terug kan sturen naar mij.
Wanneer je je creatie deelt op social media tag je mij en gebruik je de hashtag #notitiebijbel.
De laatste persoon op de lijst stuurt de bijbel weer naar mij.

Uiteindelijk kan de bijbel met bemoedigende kaartjes door iemand ‘gewonnen’ worden via onze facebookpagina. Hoe en wat laat ik tegen die tijd wel weten.

Wil je graag meedoen? Stuur me dan voor 1 oktober een privéberichtje. Hier of via messenger / de facebookgroep. Laat even weten met welke materialen je denkt te gaan werken! Ik kies 10 willekeurige personen uit en breng hen op de hoogte.

(UPDATE: Inmiddels zijn er zoveel reacties dat ik de aanmeldingen helaas voortijdig moet sluiten!)

[wpvideo nuubOtK0 ]

september 24, 2018 0

Waarom Pasen wel om eitjes draait …

“Hoe diep kan je zinken?” Vandaag hadden een stel leerlingen het over de Roelvinkjes. Het kijken naar dat programma alleen al is onder een aantal van mijn pubers not done. Begrijpelijk. Héél begrijpelijk. No offense voor de knul hoor. Ik begrijp heel goed dat real life tv verre van real life is en dat het hele georkestreerde drama hem totaal geen recht hoeft te doen … Maar dan zap ik vanaaf richting The Passion en zie ik minister Roelvink als Barrabas. Of ik het uiterst toepasselijk of eerder misselijkmakend moet vinden weet ik niet. Iig zap ik nog geen paar minuten later verder.

Social media explodeert van de ‘Passion’berichtjes. Voornamelijk, herstel , alleen van christenen?? Eigenlijk vind ik dat er al genoeg gezeik is over wat allemaal niet christelijk genoeg is en vind ik het initiatief om dit te organiseren uiterst lovenswaardig. Wie zijn kop boven het maaiveld durft uit te steken kan ‘wat’ commentaar verwachten. (En wat dat betreft hebben nogal wat christenen de gave van kritiek.) Dus van mij hoor je niets negatief over The Passion. Wat niet wil zeggen dat het me aanspreekt overigens. Hoeft ook niet. Ik behoor niet tot de doelgroep … hoop ik … denk ik.

“Gelooft u in God” “Ja” “En in geesten” “Ja” “Oh, ok…” Na het Roelvinkgesprek schakelen m’n stuudjes ineens over op een ander gespreksonderwerp. Ze snappen dat ik in geesten geloof, want het bestaan daarvan vinden ze aangetoond. Het bestaan in God echter niet. “Heeft u het idee dat uw gebeden ook echt verhoord worden?” Instant denk ik aan onze laatste vakantie en de laatste 4 plaatsen in het vliegtuig die we wonder boven wonder wisten te bemachtigen maar voor ik kan antwoorden schakelt mijn brein door naar andere gebeden waarbij ik het idee had in het luchtledige te brabbelen. “Bidden doe je niet alleen om iets te krijgen – soms kan je met God ook gewoon e.e.a. op een rijtje zetten.” “Oh,ja.” Aan de reactie te zien was het een logisch antwoord.

The Passion heeft mij niet als doelgroep. Ik geloof al. Ik hoef niet ‘geraakt ‘ te worden om een ‘paasgevoel’ te doen ontwaken. Ik hoef het ook niet massaal op social media te delen met een juffenvingertje in de lucht wat duidelijk maakt dat Pasen om Jezus en de opstanding draait en niet om eitjes en de paashaas. Wie dat niet weet heeft geen boodschap aan die boodschap. En wie dat wel weet ook niet. Of The Passion compleet ‘ongelovigen’ als doelgroep heeft weet ik echter niet zo zeker. Ik vraag me af of ze die er echt mee ‘bereiken’. Dan bedoel ik verder dan een spiritueel getinte mooie voorstelling. Tja … wie willen ze het liefst bereiken met dit programma? En gaat het wel om bereiken of eerder om bereikbaar zijn?

Vandaag deelde ik eitjes uit aan mijn mentorleerlingen. Voor elke dame en heer had ik een satijnen zakje met iets van 5 chocolade eitjes. Ik had voor ieder een kleine persoonlijke bemoediging op de zelfgemaakte labeltjes gezet. Op de voorkant van het labeltje stond: “You are EGGcellent”. Eén van de knullen keek verbaasd op van het presentje in zijn handen en zei met een zucht “U bent echt lief!” “Dat is 1 van mijn talenten.” knipoogde ik in antwoord.

Kritiek op The Passion komt van alle kanten. Maar in ieder geval lukt het de EO wel om heel wat mensen stil te doen staan bij de boodschap waarvoor Jezus op aarde kwam. Wat mij gebruiken ze dus de complete Roelvinkclan als dat mensen aanspreekt. Wanneer de gezongen nummers en de gekozen acteurs de aankomende weken op tv, radio of in het café de revue passeren zal menig kijker en luisteraar terugdenken aan dit spektakel. Het gaat dus niet om 1 theaterstuk, 1 avond of 1 bijzonder weekend. Het gaat om dé boodschap die dag in dag uit doorleefd én uitgedragen wordt. Thuis, op school, op het werk, onder vrienden, collega’s, familie …

Liefde moet het nr. 1 talent zijn van ieder christen! Niet alleen met Pasen. Maar elke dag weer. En als eitjes daarbij helpen …

april 2, 2015 0

50 tinten veroordeling

Zucht. Het gaat op sociale media weer flink tekeer. Wat is christelijk en wat niet? Moet je de boeken van 50 tinten grijs nu ritueel verbranden (nadat je ze stiekem toch gelezen hebt)? Of is de film de grootste heiligschennis (en moet je er dus vooral met ongelovige vriendinnen naartoe)? Zijn christenen zondig als ze zich hiermee inlaten? Zijn mensen zowat verdoemd tot de hel wanneer ze enig seksspeeltje in huis halen? Moeten wij christenen onze wereldse vrienden en vooral vriendinnen bestoken met commentaar, veroordeling en een heleboel linkjes waarom we vooral gelijk hebben in het verafschuwen van dit soort verderfelijkheden?

Nou, ik vond de boeken eerder vermakelijk dan verderfelijk. Ik snap heel goed dat niet iedereen dit type schrijfsels zal waarderen, al was het maar om de stijl, zo niet het onderwerp. (Zo heb ik een hekel aan Baantjerboeken of politiek getinte verhalen. Jakkes!) Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik bij de zoveelste seksscène in het 1ste boek ook zoiets had van “Ja, dat weet ik nu wel.” (of “liever niet” XP) Maar voor wie de 50 grijstinten NIET gelezen heeft:

De hoofdpersonen zijn beide flink beschadigd door seksueel misbruik tijdens hun jeugd en elk hebben ze hun eigen gebrekkige wijzen ontwikkeld om hiermee om te gaan. Wanneer ze elkaar ontmoeten – en de vonk springt over – moeten ze een manier zoeken om naar elkaar toe te groeien. Geld en luxe is er in overvloed maar helpt geen meter in hun zoektocht. Het psychologische ABCtje van geluk (autonomie, betrokkenheid en competentie) komt in allerlei varianten aan de orde terwijl het stel met veel vallen en opstaan zich een weg baant uit eenzaamheid en gebrokenheid. De dynamiek van elke identiteit speelt en balanceert continue met de maakbaarheid van relaties en geluk. Het hele seks- en bdsmgedoe is veel minder hedonistisch dan in media geschetst al neemt het eerlijkheidshalve wel een prominente plek in. Enerzijds omdat het verhaal juist gaat om beschadigd (seksueel) vertrouwen en herstellende / groeiende seksualiteit en anderzijds omdat seks gewoon leuk en spannend is en niet zonder liefde kan. Trouwens: de oplettende lezers merken dat de hoeveelheid seks mindert naarmate het verhaal vordert en dat de liefde steeds meer vaste vorm krijgt. …

Ik heb er geen probleem mee wanneer er mensen zijn die vanuit (christelijke geloofs)overtuiging vinden dat seksualiteit niet zo openlijk beschreven of getoond mag worden en dat ze deze boeken en film daarom afkeuren. Dit zijn dan – in mijn verbeelding – vooral de dames en heren die nooit tv kijken en duidelijke kledingnormen en omgangsvormen voor zichzelf hanteren. Deze dames en heren zul je op vakantie waarschijnlijk ook nooit een (historisch) romannetje of chicklit zien lezen (denk ik zo). Want in elke film, serie of roman wordt tegenwoordig gezoend, vreemdgegaan, gevreeën, is er seks buiten het huwelijk om en/of lopen schaars geklede dames rond … en dat kan dan allemaal niet. Maar nogmaals, al deel ik deze visie niet, ik heb respect voor hen die deze keuze maken en de consequentie ervan dragen.

Waar ik wel een probleem mee heb zijn de 50 tinten veroordeling die de rondte doen, vooral van mensen die zich christen noemen. Christendom komt daarmee, jammer genoeg, in een heel narrow minded hoekje. (Narrow minded = kneuterig, bekrompen, kleinzielig, burgerlijk, benepen.) Terwijl de meeste christenen toch echt wel aan seks doen en ook speeltjes in deze hoek niet iets onbekend is (of hoeft te zijn)…

Ow, de film heb ik (nog) niet gezien. Daar kan ik dus weinig over zeggen qua seksdramatiek.

Noot achteraf: ik ben wel van mening dat niet alle typen boeken of films voor iedereen even ‘gezond’ zijn. Een alcoholist serveer je beter geen biertje net zomin als een kind of iemand die de Bob is ofzo. Maar dat wil niet zeggen dat niemand alcohol mag nuttigen of dat het per definitie altijd fout is om ‘iets’ te drinken. Dito voor boeken, films en seks…

februari 17, 2015 0

Populistisch, racistisch en toch christelijk?

Waarom erger ik me eraan? Waarom stoort het me dat (sommige) mensen ondoordachte stellingen blijven delen op social media? Waarom vind ik het buitengewoon tergend wanneer een mede-christen een foto op haar statusafbeelding plaatst, die ik ronduit racistisch vind, puur omdat ze haar pro-pieten standpunt wilt onderstrepen?

Je mag er uiteraard ook niks van zeggen… Traditie is traditie en daar blijven anderen met hun poten vanaf.

Nu ben ikzelf geen heilig boontje. Absoluut niet. Ook ik hou ervan om soms op (zeer) prikkelende wijze mijn mening te verkondigen. Dus mea culpa; hand in eigen boezem.

Hoe komt het dan dat het me in sommige gevallen zo stoort?

Vroeger was de hoeveelheid informatie die je tot je kreeg lang niet zoveel als nu. Via krant, radio, tv en internet word je tegenwoordig overstelpt met berichten, argumenten, stellingen en meningen. Filteren is er niet meer bij, directe stellingname lijkt haast noodzakelijk. Tijd voor kritisch nadenken is er niet meer… Waardoor de ene na de andere hoax zich een weg baant naar de realiteit. Collateral damage nemen we voor lief omdat we onze dure tijd vooral niet aan nadenken en info filteren besteden.

Gevolg: onze eigen Piet verheffen we tot afgod en maken we belangrijker dan de (gekwetste) mensen om ons heen. Het geeft niet dat we ons in onze strijd racistisch uitlaten of bepaalde geloofsgroepen welwillend discrimineren. Andersdenkenden mogen oprotten en onze voorbeeldfunctie, zelfs ons christelijk gedrag, moet wijken voor die ene stelling waar we ons zo onnadenkend, zonder enig onderzoek achter schaarden. Social media zegenviert over Christus wanneer ze elke mogelijkheid tot zelfreflectie bij voorbaat al elimineert. Ere zij de God van onze mening, ere zij ons gevoel.

En op zondag? Dan doen we eventjes heilig, zingen in zogenaamde overgave mee, gedragen we ons christelijk en zijn we ons van geen kwaad bewust.

Waar maak ik me ook druk om? Vandaag is het zondag, dus laten we ons hart van racisme drenken in de saus van vergetelheid, de spiegels vooral een ander voorhouden en onszelf bemoedigen met hoe geliefd we als Zijn kinderen zijn … Geen kip die het merkt… Of wel?

augustus 31, 2014 0

Vakantie = mijn pubers overdragen …

Het schooljaar loopt ten einde… De laatste lesdagen zijn geweest en enkel activiteiten als creatieve workshops, museumbezoek en sportdag stonden deze week nog op t programma voor de leerlingen. Voor ons als docenten is het hyperdruk met alle vergaderingen en het afronden / voorbereiden van eea. Ik draai deze week ruim 12 overuren, zoniet meer…

Het was iig een druk jaar, een jaar waarin ik ingezet werd op een locatie waar ik eigenlijk helemaal niet wilde werken. Mijn voorkeur ging niet uit naar derde klassers maar toch kreeg ik ze allemaal. Ik moest mijn lokaal delen met een leraar die -zacht uitgedrukt- er soms een gore bende van maakt en de plicht van opruimen verzaakt. Maar wat moet, dat moet en dan kan je er maar beter het beste van maken… 😅

Dus dan maar lopend naar het werk, nieuwe lesplannen bedenken en wekelijks het lokaal een sopbeurt geven…

In december kreeg ik de zorg voor 30 mentorleerlingen erbij. De wiskunde leraar die deze taak eerst toebedeeld kreeg moest ’t wat rustiger doen. Dus inwerken geblazen, alle notities en gespreksverslagen nalezen, rapporten schrijven, oudergesprekken inhalen… En dan ben ik toch echt weer ik: als het gaat om de zorg voor een puber, dan kan ik niks half doen. Gesprekje hier en daar, bemiddelen sus en zo, advies of sturing waar nodig en alles nog een keer – uiteraard – in een continue bemoedigende sfeer.

“Wat doe je nou het beste met een leerling die een ‘oude’ ziel heeft?” Een vraag van een collega die me bevroeg naar waarom en vooral hoe ik mijn pubers zoveel spreek en hoe het kan dat het zo klikt. “Net als bij de rest …” antwoordde ik “… zoveel liefdevolle aandacht geven als nodig en ze altijd in al hun vragen heel serieus nemen. Bereid zijn je pauzes op te geven om écht met ze mee-te-leven.”

Kleine kinderen hebben praktische zorg nodig, die moet je bij de hand nemen en alles voorleven. Bij pubers is dat niet meer nodig… Nee, fout, ze kunnen zichzelf dan wel wassen en kleden maar geen enkele puber kan zonder voorbeelden. Pubers blijven het nodig hebben dat er iemand is die ze de hand reikt. Figuurlijk dan. Iemand die ze uitlegt waarom de dingen lopen zoals het loopt. Waarom ze zich voelen zoals ze voelen, hoe iets zit, waarom iets niet gaat. … Veel te veel pubers worden aan hun lot overgelaten. Nee – vrij laten- noemen ze dat tegenwoordig. En ja, ze moeten ruimte krijgen, maar ze verdwalen zonder grenzen, zonder iemand die ze aan de hand neemt en ze dat laatste stukje naar volwassenheid brengt.
Je daarvoor inzetten kost tijd. Heel veel tijd. Soms moet je over ‘grenzen’ – want smsen met je leerlingen… Oei oei – let op met wat je schrijft! … Of ze een knuffel geven: kijk uit want voor je het weet…! Maar ze hebben het nodig dat je echt contact maakt! En bij de ene leerling is een schouderklopje genoeg, een ander is echter ‘lijfelijker’ ingesteld en heeft nood aan een knuffel… Zo liep ik een keer in de supermarkt en voor ik t wist had ik een stel armen om me heen… (Tuurlijk ben ik altijd heel voorzichtig, wik en weeg ik talloze malen alles wat ik sms … En een knuffel: ip alleen als er collega’s in de buurt zijn – eea openlijk gebeurt en liever niet bij de andere sekse… )

Soms werd ik er moe van, van dat uitkijken en afwegen wat gepast is en wat niet. Dat ik me altijd moet indekken want vertrouwen is er in de maatschappij niet… Maar wat je ervoor terug krijgt is meer dan bijzonder. Ik heb nog nooit zulke waardevolle complimenten gehad als van deze pubers. Ik voelde me zelden meer gewaardeerd dan door mijn derde klassers. Ondanks hun soms zo verveelde houding 😝 werden ze een beetje mijn kindjes… Mijn pubers.
Ze maken fouten bij het leven, maken grapjes op het randje en daar ver voorbij 😅, maar ze zijn zo onwijs innemend!

Het jaar is nog niet voorbij, nog een weekje buffelen voor mij. Dinsdag afscheid van ze nemen – op t strand – en dan draag ik ze met heel veel moeite, over naar een volgende hand.

juli 10, 2014 0