In mijn klas staat een prachtig digitaal bord. Het heeft wat maandjes geduurd voor ie echt goed werkte maar nu doet hij het (dat de muis het ondertussen zowat begeeft noem ik ff niet). Je hebt er ook zo een speciaal ‘freeze’ knopje op; daarmee kan ik leerlingen een tabblad wat openstaat op mijn pc laten zien en ondertussen – zonder dat zij het zien- doorgaan met vanalles en nog wat.

Op dit moment lijkt het een beetje alsof ik op ‘freeze’ sta. Uiterlijk relaxed en duidelijk alles op een rij maar in mijn hoofd staan er heel wat tabs teveel open.  Ik denk overal tegelijk aan en tjonge, wat is dat vermoeiend zeg! (Ondertussen schrijf ik ff op mijn hand dat ik NIET moet vergeten dat ik morgen om 15:00 ff op het werk moet verschijnen voor een klasvergadering.)

 

Kids die met schoolwerk geholpen dienen te worden, stimulatie en bemoediging nodig hebben; en dus zit ik aan het roosters maken, verslagen nakijken, huiswerk begeleiden… Heeft hij alles voor vandaag al gedaan? Wat mist hij? Hoe gaan we dat strafwerk aanpakken? (Moet ik er Uberhaubt boos om worden? Nee, niet dus…) Tja… je moet er ‘gewoon‘ voor je kids zijn dus ontkom ik hier niet aan. Intussen wordt de boodschappenlijst maar langer en de inhoud van de kasten steeds leger, moet ik nog nadenken over wat we gaan eten. Wordt het pannenkoeken? Nee, geen melk meer. Uiteindelijk zitten de jongens aan een broodje ei en als ouders eten we zilvervliesrijst met een Oosters prutje van gehakt-bonen-munt. Mmm, ik heb nog net genoeg cola voor vanavond – en anders drink ik wel thee want het tabblad ‘boodschappen doen’ zit vandaag in onderhoud en weigert zich goed te openen.

Stiekem op de achtergrond draait er nog een programma in m’n hersenpan: ik zit te balen dat Goedgelovig.nl ermee stopt; wat gelijkertijd (alsof het spam is) het tabblad der zogenaamde gristenen opent en mijn ergernis is compleet. Hoe vaak kom je het niet tegen, dat mensen zich onder het mom van christendom zich ongelooflijk achterlijk gedragen en daarmee alle vreselijke vooroordelen over christenen bevestigen… Plat, partij Jezus, wat er zich maar aan dubieus gristendom presenteert durfde goedgelovig de afgelopen jaren kritisch te bekijken. Soms ietwat (te) scherp – maar dat satirische, daar hou ik wel van. Anyway – begrijpelijk maar jammer dat ze ermee stoppen. Het tabblad wil niet echt dicht, mijmert nog ff voort…

 

Toch nog ff op een briefje geschreven dat ik morgen de vergadering (van een kwartier) moet voorzitten en dus NIET mag vergeten. M’n vrije dag maar hé dit is onderwijs, je bent nooit vrij. Vanmorgen trouwens een dikke pluim gekregen van de zorgcoördinator. “Ik vind je zo ver-‘zorgt’ met leerlingen” zei ze. Ze bedoelde dat ik vaak door de maskers heen weet te prikken en eea goed kan verwoorden. Ik probeer er voor m’n leerlingen te zijn en ze weten me intussen te vinden – merkt ook de coördinator … De zorgkant in het onderwijs vond ze wel wat voor me. WEER een nieuw tabblad open – zorgcoördinator … lijkt me al een eeuwigheid een leuke kant in het onderwijs maar om opnieuw te gaan studeren; pff.  Maar vandaag had ik tussen de bedrijven door weer een x aantal leerlingen op m’n pad… de een over hoe moeilijk ze kan samenwerken, de ander die zit met …, nog een ander weet niet welk profiel die moet kiezen (of ik even mee kan denken), weer een ander … het zijn niet eens mentorleerlingen. Maar ik ervaar het als een voorrecht wanneer ze me open en eerlijk een stukje van hun hart laten zien.  Zal ik dan toch… of niet … het zoveelste tabblad wat mn aandacht vraagt en zich weigert te sluiten.

Tussendoor schoonzusje-lief nog ff gebeld over haar sollicitatie. Ik had geholpen met de brief en een creatief ideetje  (met luierdoekjes) aangeleverd voor haar ‘elevator pitch’ – werd gelukkig steengoed ontvangen dus een boost voor haar ego en dus geldt dat ook voor mij. ZO happy en ik zit met krampende duimen van het succes toewensen. Aangezien met haar het familietabje is geopend dwalen m’n gedachten naar m’n schoonouders die zich alvast in Portugese stemming begeven – check ik ff hun facebookpagina, geniet ik van de leuke foto’s en bedenk ik me dat ik manlief er even op moet aanspreken dat we weer een bezoekje aan mijn ouders in het verre Vlaanderen moeten plannen. Maar wanneer?? Tabblad agenda opent zich en uit schrikreactie tegelijk het tabje ‘moe’ … ik krijg het koud en wil m’n warme waterbed ff een bezoekje brengen…

 

Ik loop langs de keukentafel en zie de zalf liggen – open gaat mijn favo-tabblad van dit moment… m’n nieuwbakken tattoo. 5x per dag insmeren met Bepathen maar ik kan m’n ogen er niet vanaf houden. Vind ‘m helemaal geweldig…

O – snel ff de tempéh in de marinade leggen – alvast voor morgen. Oh – weight watchers – ook morgen- niet vergeten! Vorige week een halve kilo eraf (mocht wel na de feestdagen) nu nog ff laten checken of die lijn zich voortzet :B …

 

Anyway, het freeze knopje is er om in ieder geval voor de schone schijn het ff rustig te houden daar in mijn hersenpan, maar ondertussen… en ik me maar afvragen waar ik moe van word.

 

Zucht. Word ik ooit zo een topwijf waar Spreuken 31 het over heeft?