Christus is de hoeksteen – wij zijn de levende stenen – zegt Petrus in zijn eerste brief.  Als levende stenen horen we ons te gedragen en mogen we weten dat we bijzonder zijn. We zijn nl. een speciaal uitgekozen nageslacht, een koninklijk priesterschap, een heilige natie… Zondag as. mag ik erover preken in Almere. Nu alvast een klein tipje van de sluier:

Levende stenen zijn we … maar wat als je steendood bent? Waar komt dat woord trouwens vandaan? In de wereld der diamanten wordt soms gesproken over een ‘dode’ steen wanneer deze binnenin zo dof is dat hij totaal geen licht reflecteert.  Des te gaver, zonder gebreken, een steen inwendig is, des te meer vangt hij als het ware het licht van buitenaf op, weet het in allerlei facetten in zich te ‘breken’ om het vervolgens veelvuldig te reflecteren. Een levende steen is een reflecterende steen.

Mooi beeld hè? Christus is de hoeksteen, ons voorbeeld. De zoon van de almachtige God is het licht der wereld. En wij zijn de stenen die Zijn licht en waarheid in ons mogen opvangen, in meerdere facetten mogen breken en het veelvuldig mogen weerkaatsen…   De geestelijke tempel wordt gebouwd op onze wijze van reflecteren, onze wijze van Hem presenteren.

Niet jezelf presenteren, maar Christus reflecteren – Ben jij een levende steen?