Yes! We mogen weer! Het nu nog lege lokaal wordt volgende week weer (deels) gevuld. Het #thuisonderwijs voor ‘mijn’ pubers duurde langer dan een zomervakantie… verhoudingen binnen de klas verwaterden, achterstanden werden opgebouwd, de zelfredzaamheid nam gelijk met de motivatie af.
Maar straks mag ik mijn stuudjes weer ontvangen! Het real-life lesgeven gaat eindelijk weer van start. Waar aan het begin van elk schooljaar de aandacht vooral gaat aan het elkaar (weer) leren kennen zal dat ook deze keer weer het geval zijn.
Helemaal met mijn vak vind ik dat ik moet inspelen op het onderliggende gevoel. Voor deze jonge volwassenen-in-wording is het zó belangrijk om gezien, gehoord en begrepen te worden. Hun perspectief en ervaringen doen ertoe. Ongewild en niet altijd even bewust hebben de maatregelen en het thuis zitten enorme invloed op hun kijk op het leven. Het #perspectief waarmee ze het schooljaar startten zal niet langer hetzelfde zijn.
Dus vóór we enthousiast de boeken in duiken moet hier aandacht voor zijn. Dus de eerste lessen gaan we samen tekenen, praten, vloggen en reflecteren. Want ook dat – of misschien juist dat- is #LevensbeschouwelijkeVorming.
“Zo, met drie schermen tegelijk lesgeven? Dan bent u een van de modernere docenten die ik ken – zeker van uw leeftijd.”
Het was een jonge knul. Een gedreven en enthousiast docent in opleiding. Ik vergeef hem zijn belediging en hou me maar vast aan zijn compliment: hij vond me in ieder geval hip en modern.
Echter toen ik vertelde dat ik me door leerlingen had laten overhalen om op TikTok te gaan keek hij weer bedenkelijk.
“Ik vraag me af of we ons als docent moeten verlagen tot dat niveau. We willen toch dat de leerling groeit? Waarom zouden wij dan afdalen?”
“Ik daal niet af om daar te blijven. Ik daal af zodat wanneer ik weer een paar treden hoger sta les te geven, zij het interessant vinden om te groeien naar mijn niveau.
En behalve dat; humor is de meest geweldige starter van de les. Het verbindt en maakt enthousiast.
Maar wees gerust. Ik ga niet dansen.”
Ik vraag me af of hij gerustgesteld was…
“You teach online, using 3 screens? Wow, you are a true modern teacher – especially for your age”
He was a young teacher-to-be… I forgive him his insult. I choose to look at the compliment: I was modern.
But When I told him I allowed my students to talk me into TikTok he hesitated… “Why on earth would you do that? Lower yourself to their level?”
“I don’t lower myself to their level to stay their. I go their to meet them so that when they see me teaching it invites them a little more to grow to my level. And besides, humor is the best way to start your lessons! It connects and makes enthousiastic. But rest assured I’m not dancing.”
I don’t know if he was ok with my answer… who is old now?
“Kom op, dit kan jij. Dit doe jij ‘even’. Met 18 jaar aan ervaring in je zak moet je dit ook wel kunnen. Je kan goed lesgeven, hebt een leuke band met de leerlingen… dit kan jij!”
De eerste lockdown ging compleet aan mij voorbij. Ik was te ziek om er ook maar iets van mee te krijgen.
Dus deze tweede lockdown is mijn eerste. Ik heb intussen al wel maandenlang kunnen oefenen met het real life lesgeven terwijl je tegelijk ook online bent. Maar compleet online lesgeven had ik nog nooit gedaan.
Maar voor alles is een eerste keer, en je bent nooit te oud om te leren, dus ik dacht ‘dat fix ik even’.
Misschien was ik een tikkeltje naïef.
Een tikkeltje maar.
Ik heb deze week maar 43 keer gezegd ‘Ik zie je niet, graag je camera omlaag, oh kijk, nu jij verschijnt wordt mijn scherm ineens zoveel mooier.”
Ik heb me maar liefst 14x belachelijk gemaakt door openlijk toe te geven dat ik vierkante ogen kreeg en een houten kont, om vervolgens de les te beginnen met wat gymoefeningen. Gymoefeningen: samen de kabouter Plop dans doen. Niet educatief, wel effectief en de (meeste) brugpiepers vonden het hilarisch.
Ik heb me bij tenminste 2 lessen niet geërgerd aan de gebruiksonvriendelijkheid van Teams. Maar heb inmiddels LessonUp ontdekt. Dus ook ik leer weer nieuwe dingen.
Ik leer nu ook dat online lesgeven een lading administratie met zich meeneemt. Want leerlingen mailen nu niet alleen hun vragen, ze sturen ook berichtjes via Magister en hebben de privéchat van Teams ontdekt. En hoezeer je ook herhaalt dat het werk via de elo moet worden ingeleverd: ik blijf het ontvangen via alle 3 de eerder genoemde mediums. Alles behalve via de elo. Maar ach… zo leer ik multitasken. En puzzelen.
Oh ja, en ik heb er maar 1 leerling uitgestuurd deze week. Ja, digitaal wel te verstaan. En met ruim 350 leerlingen op mijn lijstje vind ik dat een hele prestatie. Want – in my defense- leerlingen kunnen ook online klieren. En ook al stuur ik in real life haast nooit een leerling de klas uit: na herhaaldelijk waarschuwen werd mijn lontje danig aangestoken door vage Arabische teksten in de chat, terwijl ik nog zo had gezegd de chat niet te gebruiken. Vervolgens, toen ik er wat van wilde zeggen, werd ik ook nog eens herhaaldelijk gemute.
Dus voor alles is een eerste keer en hup; weg was meneer.
En dan komt er ineens een privéberichtje via de chat… “Mevrouw, u deed het goed hoor.”
“Come on, you can do this. It will be a piece of cake”.
With 18 years of experience, you should be able to do this too. You are a good teach’ … you can do this! ”
The first lockdown completely passed me by. I was too sick to notice how it affected teachers.
So this second lockdown is my first. I have been able to practice for months with real life teaching while also teaching online simultaneously. But I had never experienced the ‘completely online teaching’ thing.
But there is a first time for everything, and you are never too old to learn, so I thought “I’ll fix that.”
Maybe I was a bit naive.
Just a tad.
Only 43 times this week I said “I don’t see your face, please lower your camera, oh look now that you appear, my screen suddenly becomes so much more beautiful.”
Only 14 times I completely made a fool out of myself by openly admitting that I got square eyes and a wooden butt, and then started the class with some gym exercises. Gym exercises = do the gnome Plop dance. Not educational, but effective and most of my junior high student thought it was hilarious.
In at least 2 lessons I wasn’t annoyed by the user-unfriendliness of the online program Teams (we are obligated to use this one). But I discovered LessonUp – gonna do it my way … So I also learn new things.
I am now also learning that online teaching involves a lot of administration. A lot! Because now students not only email their questions, they also send messages via Magister and have discovered Teams’ private chat. And no matter how often I repeat that the work must be submitted via the ELO: I continue to receive it via all 3 of the aforementioned mediums. Everything except via the ELO. But hey … that’s how I learn to multitask. I guess.
Oh yes, and I only told 1 student to hit the road. Yes, digitally that is. And with over 350 students on my list, I think that’s quite an achievement. Because – in my defense – students can also annoy online and this one made annoying an Olympic sport! And even though -in real life- I hardly ever send a student out: after repeated warnings, my fuse was seriously lit by vague Arabic texts in the chat, while I had said not to use the chat. Then, when I wanted to say something about it, I was also repeatedly muted.
So there is a first time for everything and so… my way or the highway. Highway is was.
This week was ‘interesting’ at the least. I am exhausted.
But then suddenly a private message comes through the chat … “Madam, you did well.”
Chaos – iedereen loopt alle kanten op – tassen verstopt onder de tafels – opgewonden gekwetter en geklets – geroezemoes en fluisterend overleg – enthousiaste ‘Oh’s en Ahh’s ‘ : M’n leerlingen zijn bezig met een complimentensafari. Op het programma staat een reeks lessen over het belang van complimenten, het herkennen van kwaliteiten en leren het leven positief te beschouwen. In plaats van kaal de theorie door hun strot te douwen onderwerp ik ze eerst aan een stel oefeningen waarbij emoties als twijfel, verwondering en blijdschap inspelen op hun geluksgevoel. En gelukkig werkt het … Naarmate de les vordert stijgt hun enthousiasme en vrolijkheid. Een sprankelend geluksgevoel waait door de klas.
Complimenten werken verbindend. Iemand een compliment geven is niet alleen goed voor de ontvanger, ook de gever heeft er baat bij. Complimenten, groot en klein spelen een belangrijke rol voor wat betreft de eigenwaarde en (zelf)vertrouwen. Complimenten troosten, bemoedigen, geven hoop, moed en kracht. Complimenteren maakt dat de ander zich gezien en gewaardeerd voelt. Complimenteren maakt dat je je richt op de positieve kanten, op de kwaliteiten, op dat wat je zelf mooi, leuk, lief of bemoedigend vindt. Complimenten doen je positiever in het leven staan.
Daarom deel ik op school graag en veelvuldig complimenten uit… In het begin voelde het onwennig en soms zelfs een tikje nep. Soms moest ik een stukje onzekerheid overwinnen om iets te durven zeggen. Maar ik zag dat het ze goed deed, hoe simpel of klein het compliment ook is, je ziet een leerling toch een beetje groeien wanneer je uitspreekt wat je opvalt, wat je ziet… “Heey, wat zit je haar leuk!” “Zo, ik kan merken dat je goed geleerd hebt, knap van je!” ” Zo, jij ziet er mooi uit vandaag!” ” Ik ben zo trots op je!” “Hoi knapperd, wat leuk dat jij weer in m’n les bent, kom je gezellig voorin zitten?” “Ik wil je even zeggen dat ik je onwijs lief vind, ik heb gezien wat je voor x gedaan hebt, zo lief! Je bent een mooi mens.” Mijn pauzes gaan soms helemaal op aan complimenteren (en kletsen met leerlingen :P) maar het geeft me energie, maakt me vrolijk en het creëert ook nog een band tussen mij en de leerlingen.
Vandaag zette ik mijn klas dus aan het complimenteren. Elke leerling schreef zijn naam in dikke letters op een blad. Met de pen in de hand kregen ze de opdracht om voor elke klasgenoot een gemeend compliment te bedenken en op diens blad te schrijven. Maar – er mochten op 1 blad geen 2 dezelfde complimenten staan. Aanvankelijk schuifelen ze een beetje nadenkend heen en weer, ontdekken ze dat ze elkaar misschien toch niet zo goed kennen als dat ze dachten. Vervolgens ervaren ze dat het niet zo vanzelfsprekend is om iets positief uit te spreken: er is soms een flinke dosis moed voor nodig. En dan komt het … bij elk compliment wat ze schrijven ontkiemt een zaadje van geluk en groeit de dosis lef. Steeds enthousiaster bedenken ze nieuwe, onuitgesproken, positieve dingen van elkaar. Het gaat er steeds vrolijker aan toe en met plezier lezen ze elkaars complimenten, er wordt gelachen en gegiecheld, geglimlacht en gegrijnsd.
Aan het eind van de les, wanneer alle leerlingen hun blaadje met schrift opruimen en de klas uit verdwijnen, verschijnt er een blaadje op m’n bureau. Ongemerkt heeft 1 van mijn pupillen een a4tje met mijn naam tussen die van de anderen gelegd. Wat een schat.
Op mijn keukenkast prijkt nu dit blaadje vol met woorden die me bemoedigen. Complimenten die mijn hart raken, mij me gewaardeerd doen voelen en mijn geluksgevoel verhogen. Ik wilde m’n leerlingen een belangrijke levensles meegeven en ik kreeg er een bemoediging van jewelste voor terug. Wat een heerlijke baan heb ik toch.
