Ik reblogde vanmorgen een post van een Amerikaanse blogger die het lef heeft om de overdreven zorg voor kinderen aan de kaak te stellen. Volgens hem gaan sommige ouders veel te ver in het verafgoden van hun pupillen. Het mag de kroost vooral nergens aan ontbreken, ze doen ‘alles voor de kids’ en daarmee verwaarlozen ze een belangrijk onderdeel van hun opvoeding: hun kind leren dat ze een heel voldaan gevoel krijgt wanneer ze zelf ergens voor gewerkt of gevochten hebt of ze leren omgaan met teleurstellingen. Ik deel zijn mening. Hoezeer ik ook onderschrijf dat je van je kinderen moet houden en je verantwoordelijkheid als ouder moet dragen… je kan hier stevig in overdrijven.

Nog vaker dan deze extreme vorm van je kids centraal stellen zie ik dat ouders zichzelf als stel verwaarlozen. “Hij slaapt alleen maar bij ons in bed” , “Nee, ik doe ze niet zomaar naar de oppas.” ,”Het is veel te leuk om de kinderen erbij te hebben”, “De tijd voor elkaar komt wel weer als ze de deur uit zijn.” “Nee, we kunnen het geld nu beter voor de kids gebruiken.” En zo zijn er excuses te over om niet of te weinig in elkaar te investeren. En dat terwijl je als ouder moet voordoen hoe je je eigen relatie onderhoudt en prioriteit geeft. Ouders hebben hierin een voorbeeldfunctie! En nee dat hoeft niet ten koste van je kids te gaan. Sterker nog: doe je het niet, dán gaat het ten koste van je kinderen! Want hoe wil je je kinderen leren hoe ze (later in het leven, uiteraard liefst zo laat mogelijk) een duurzame relatie kunnen opbouwen én onderhouden wanneer je daar zelf jammerlijk in faalt?

Ik zie ze zoveel… de ouders die elkaar uit het oog verliezen. Die ‘omwille van de kinderen’ niet meer investeren in zichzelf als koppel. Jonge mensen die het niet eens meer leuk vinden om met z’n twee uit te gaan, omdat ze niet meer weten wat ze tegen elkaar zouden moeten zeggen of omdat ze zich op zo een avond meer zorgen maken om de kinderen dan om zichzelf. En laten we de excuses van oppas en geld even laten voor wat het is: excuses. Want oppas kunnen / willen regelen is meestal een kwestie van prioriteiten stellen en samen iets ondernemen hoeft echt geen geld te kosten.

Hoe graag ik ook mét mijn kinderen op vakantie ga, hoezeer ik er ook van geniet om als gezin e.e.a. te ondernemen: even alleen met manlief op pad is iets waar ik behoorlijk veel waarde aan hecht. Al stel ik het lege-nest graag zo lang mogelijk uit: ik kijk stiekem ook al uit naar de dag dat man en ik met z’n twee genieten van lange avondjes voor de open haard, met z’n twee op reis, met z’n twee kokkerellen, met z’n twee …

Wat velen vergeten is dat je behalve de mooie dingen ook de vervelende dingen met elkaar moet delen. En delen is heel wat anders dan VERdelen. Natuurlijk ‘verdelen’ wij hier in huis ook de klusjes: ik hoef me totaal geen drukte te maken over de was en kan mijn vuile kleding heerlijk dumpen in de hoek bij de trap, wetende dat manlief het voor me opraapt, wast, uithangt en opgevouwen weer op mijn kant van het bed legt. Hij hoeft zich daarentegen nooit druk te maken over het soppen van de wc of het dweilen van de vloer en het avondeten komt meestal van mijn hand. Maar daar heb ik het niet over. Hoe je als koppel samen omgaat met de minder leuke kanten van het leven zegt alles over de houdbaarheid van je relatie.  Zo peinst manlief er niet over me alleen naar het ziekenhuis te laten gaan voor één of ander vervelend onderzoek.  Ik accepteer zijn teruggetrokken stilzwijgen voor zolang het goed is voor hem en daag hem daarna uit door samen in actie te schieten.  Wanneer moeilijke gesprekken met derden zich aandienen gaan we deze – waar mogelijk- samen aan, of we bereiden ze in ieder geval samen voor.  Waar moeiten ons overkomt nemen we de tijd om er samen even op uit te trekken, samen uit te waaien in het bos of samen een kopje koffie bij een strandtent te drinken…

Het gevolg van dit SAMENleven is dat je elkaar steeds meer begrijpt, steeds meer emotioneel op elkaar ingespeeld raakt en, niet onbelangrijk, anderen geen kans geeft inbreuk te plegen op je relatie.

Nu pretendeer ik niet dat wij het perfecte koppel zijn, dat ons nooit wat kan gebeuren. Natuurlijk zijn wij het ook wel eens grondig met elkaar oneens en spat dat er bij tijd en wijle vanaf. Zonder downs geen ups. Maar dat we elkaar na zo een down-fase weer ‘vinden’ heeft alles te maken met de investering die we op andere momenten hebben gedaan.

Juist wanneer je kinderen hebt moet je de momenten van investeren vermenigvuldigen. Altijd eerst voor elkaar kiezen (en pas daarna de kids) en in elkaar investeren zorgt ervoor dat je een stabiele basis legt waarop je als gezin kan bouwen. Zonder die basis is de rest slechts een kaartenhuis wat elk moment in elkaar kan storten.  “Alles voor de kids” begint dus met samen-leven in plaats van naast elkaar leven, in mét elkaar praten ipv tegen elkaar, in elkaars leven delen ipv taken verdelen.  Dus: wanneer je je kinderen écht wilt verwennen, verwen dan eerst je partner.

bron foto: vriendinnenonline heeft mbt dit onderwerp ook een lezenswaardige column: Het mooiste kado voor je kind.