Vang voor ons de vossen, de kleine vossen, die de wijngaarden ten gronde richten nu onze wijngaarden bloeien. Hooglied 2:15

Het boek Hooglied is een prachtige allegorie op de relatie tussen God en zijn mensen. Net als een pas verliefd stel is de relatie kwetsbaar en dienen er ‘spelregels’ in acht genomen te worden.  Het meisje droomt van haar geliefde en in die droom ziet ze henzelf als een wijngaard waar de kleine vossen tekeer gaan. Maar de ranken staan net in bloei, en de bloesems zijn kwetsbaar.  Zo is het ook in onze relatie met God. We zijn kwetsbaar. Er zijn altijd kleine vossen in ons leven, dingen die op subtiele of minder subtiele wijze ons bij Hem vandaan houden.

Wat me vandaag opviel: ze zegt niet ‘Ik vang de vossen’ … maar ‘Vang voor ons …’ .  Ze gaat ervan uit dat ze in haar kwetsbaarheid niet alleen staat.

Als (jong) gelovige ben je net als een kwetsbare bloesem: alle potentie tot vrucht dragen, maar o zo kwetsbaar. Dus is het nodig jezelf in bescherming te nemen en anderen toe te staan je te beschermen zodat je kan groeien naar volwassenheid.

En er zijn nogal wat kleine vosjes in ons leven; kleine compromissen waarbij we onbewust ons geloof tekort doen, kleine ongenoegens die gevoed worden, subtiele inschikkelijkheid in onrecht, een kleine onopvallende zonde waar een keer aan toegeven… maar bij elkaar vormen deze zogenaamde futiliteiten een steeds grotere barrière die zich ongezien steeds meer aan ons opdringt.

En dus hebben we het nodig dat anderen ons liefdevol wijzen op onze tekortkomingen; liefdevolle bescherming wat ons doet groeien in geestelijke volwassenheid zodat we volop vrucht kunnen dragen.