Er moet me even wat van het hart. Schande vind ik het. Gelukkig doe ik de meeste boodschappen bij de Lidl – maar wanneer ik bij de C1000 kom erger ik me mateloos aan het gebedel. Ze mogen al niet meer ín de winkel staan van de filiaalleider – maar zodra je de deur uit bent krijg je een zwerm kinderen om je heen die er met elkaar een sport van maken om de Gogo’s uit je handen te bietsen om er vervolgens met moeite een dank je wel uit te persen…
Schooiers zijn het. Het feit dat ouders dit gebedel nog toe staan vind ik het ergst. Dat je je hand ophoudt wanneer je niets hebt en niet kan of mag werken; dat vind ik wat anders. Maar bedelen om speelgoed… waar gaat het heen?
Het is niet meer zoals vroeger. We leven niet meer in dermate armoede dat onze kinderen geen speelgoed meer krijgen. Zelfs in de meeste bijstandsgezinnen tref je tegenwoordig een flatscreen met wifi-uitrusting aan. En als het geen wifi is, dan is er op zijn minst een nintendo, psp, laptop of ander digitaal gadget. De meeste kinderen in Nederland kennen geen armoe! En ik weet wat het is om de touwtjes met moeite aan elkaar te kunnen knopen – en ik zie ook wel dat er ook gezinnen zijn waar het allemaal wat moeilijker gaat. Maar zelfs in die gezinnen zie je dat de kinderen – al zijn ze minder bedeeld dan andere- in wezen niets tekort komen. Kinderen van een jaar of 9 tot 12 ofzo zonder begeleiding laten schooien bij een supermarkt is niet nodig.
Daarbij: de c1000-gogo-bedelaars zien er helemaal niet zo minder bedeeld uit. De trendy kleding en dure schoenen spatten ervan af. En dan heb ik het niet eens over de mooie waveborden waarop ze aan komen glijden, of de prachtige fietsen die ze in afwachting van hun buit ergens hebben neergekwakt. Het excuus van armoede is dus ongeldig…Volgens mij zijn het ook vooral de ‘minder bedeelden’ die hun kinderen een stukje gezonde ’trots’ bijbrengen hierin.
Ouders: wat leer je je kinderen door dit gebedel toe te staan? Leer je ze dat als je lang genoeg je hand ophoudt, er vanzelf iemand is die medelijden krijgt en jou iets geeft? Ik weet het – het gaat om een paar domme Gogo’s. Maar het principe blijft staan; je staat je kinderen toe anderen om een kadootje te vragen. Niet eens omdat ze jarig zijn. Niet eens omdat ze niks hebben. Niet eens omdat ze ervoor geklust hebben of een mooi cijfer op hun rapport hebben. Je staat je kind toe om schaamteloos te bedelen terwijl het eigenlijk niets nodig heeft. …
En iedereen die zijn gogo’s uit zogenaamde goeïgheid afstaat: je doet eraan mee! Je staat het toe. Vroeger luidde het spreekwoord “Kinderen die vragen worden overgeslagen.” … Nu geldt echter: “Kinderen met bedelnap, zijn niet arm maar knap!” Waar gaan ze om bedelen als ze 16 zijn? Of wanneer ze 21 zijn? Jong geleerd is oud gedaan… straks vinden we het nog gek dat er mensen zijn die niet willen werken, maar liever bijstand trekken…
Ik heb het mijn kids altijd ten strengste verboden. Ik heb ze ook altijd verboden om specifieke dingen te ‘vragen’ voor hun verjaardag. Ze mochten alleen uiting geven aan hun verjaardagswensen wanneer er om gevraagd werd. Want zelfs bij een verjaardag geldt: het is fijn wanneer iemand je iets kado doet, maar het is geen recht waar je om kan vragen; net zo min dat je het mag verwachten van een ander dat ze je een kadootje geven. En nu ze te oud zijn om zelf nog die domme Gogo’s te willen verzamelen, hou ik die ondingen in mijn tas. Op zondag (of een ander moment) deel ik ze uit aan de kleintjes die er niet om vragen. Kinderen die er bij mij om bedelen krijgen een stug nee. En ik vraag me altijd af: waar zijn de ouders? Want je kan het de kinderen niet kwalijk nemen dat ze hierin niet opgevoed worden …