Gelabeld Onderbuikgevoel

Het onderbuikgevoel van de samenleving zegt dat er steeds meer kinderen een labeltje krijgen ; de haast versleten stempel adhd gaat meestal gevolgd door de pot met pillen.  Nog nooit waren er zoveel kinderen aan de medicatie. 

Op social media worden anti-stempel plaatjes en artikels veelvuldig gedeeld en geroemd. Omdat ‘iedereen’ dat onderbuikgevoel als realiteit herkent. 

Maar is dit wel zo? Wat klopt er (niet) aan dit onderbuikgevoel? 
In vergelijking met 15 jaar geleden heb ik nu meer, veel meer ‘label-kindjes’ in de klas.  Waar. Maar de hoeveelheid adhd-stempels vind ik intussen heel erg meevallen.  En medicatie is een taboe zo lijkt het wel. Waar ik vroeger wel een enkele keer een door Ritalin enigszins afgestompt kind in de klas had, zou ik nu soms wensen dat ouders een pilletje overwegen. (Sorry, niet omdat ze druk zijn maar soms domweg onopgevoed brutaal.) 
Maar draai de boel eens om: als we met elkaar vinden dat er teveel labeltjes uitgedeeld worden… aan wie ligt dat dan? Ligt dat dan niet aan de ouders van nu (hand in eigen boezem)?  We willen niet dat ons kind een stempel krijgt maar we willen wel dat het persé op een bepaald -hoog- niveau kan meedraaien.  We vergeten dat er een groot verschil is tussen ‘kunnen’ en ‘aankunnen’ en als ons kind iets niet aankan (wat overduidelijk niet ligt aan zijn cognitie) ligt het dus maar bij ‘het systeem’. Ons huidige schoolsysteem deugd dan niet. 
Ooit gedacht aan de mogelijkheid dat ouders van nu gewoon teveel eisen van hun kind? Vroeger ging een kind ‘simpelweg’ een niveautje lager of deed er gewoon wat langer over. Wat was daar mis mee?? Naar mijn bescheiden mening zijn er nog nooit zoveel (hoog)begaafde kinderen geweest. Maar het onderontwikkelde EQ en het falende copingmechanisme is vooral de schuld van ‘het systeem’. Docenten en scholen moeten zich aanpassen, niet het kind! 

Kijk vooral niet naar jezelf. Kinderen hebben echt geen last van een tv die altijd aanstaat, ze merken er niks van dat mama niet meer van papa houdt en zich liever een poosje richt op haar eigen ontwikkeling. Wat een onzin dat kinderen er ook maar iets van merken dat er nooit meer goed gepraat wordt. En hoezo is vervelen gezond? Volplannen die handel: voorschoolse opvang, school, bso en dan vooral eerst naar zwemles – op maandag dan want dinsdag is het voetbal, woensdag pianoles, donderdag zijn ze bij oma en opa, vrijdag …. 

En geef je kinderen vooral zoveel mogelijk! Verwennen bestaat niet. Leer ze vooral niet dat je moet werken voor geld en waag het niet ze de broodnodige merkkleding, iphone of al dat speelgoed te ontzeggen. Maak ze vooral heel mondig; brutaal en eigenwijs is immers het nieuwe ‘volhardend’. En leer ze vooral dat de wereld aan hun voeten ligt; aanpassen en doorzetten is niet meer nodig. 
Nope, als ze e.e.a. niet ‘aankunnen’ ligt het aan ‘het schoolsysteem’; dat deugt niet … en als het echt niet aan school ligt, is het toch een label en dus weer een probleem van het onderwijs. Maar, vergeef me, dat is slechts mijn onderbuikgevoel.  
(Ps- lees vooral mijn disclaimer

Help! Is er ook een meldpunt voor ‘normale’ kids?

jongereIk geef godsdienst. Dat wil zeggen dat ik ervoor betaald word om voor de klas te staan, de christelijke identiteit van de instelling moet representeren (zonder te evangeliseren) en geacht word de leerlingen wat kennis over godsdiensten bij te spijkeren.  Maar het vak is zoveel meer. Ik noem het ook liever ‘Levensbeschouwing’ omdat ik mijn ‘pubers’ inzicht wil geven in zichzelf, anderen en in (geloofs)groepen. Ik sta stil bij verschillende levensvragen die zich onverwacht, ongevraagd en vaak ongewild zomaar aan je kunnen opdringen. Er is niet 1 lesmethode die ik werkelijk recht vind doen aan het vak en dus ‘verzin’ ik met regelmaat mijn eigen lessen, wanneer mogelijk afgestemd op de actuele noden van m’n leerlingen.

Zo merk ik nu dat het kiezen van een profiel / vakkenpakket menigeen onzeker maakt en ze daardoor gaan twijfelen aan zichzelf. Ongenoegens komen bovendrijven en bij vlagen uit zich dit in onrust en onvrede.

Deze week heb ik al een aantal keer -zomaar ’tussendoor’ – een stel gesprekjes met  leerlingen gehad. Buiten de lessen om uiteraard. In mijn pauzes of soms blijf ik zelfs een uur of langer ‘wachten’ omdat ze vroegen of ik tijd voor ze kon maken.  De één moet thuis erg veel helpen (ook in de zaak), heeft een zieke oma waarvoor gezorgd moest worden en aangezien ouders de Nederlandse taal niet helemaal machtig zijn maar toch een bedrijf hebben moet zij merendeel van de zakelijke brieven schrijven.  Financieel staan ze er nu niet heel goed voor. Ze sliep slecht. (Goh – hoe zou dat komen). Haar cijfers laten toe dat ze kan kiezen wat ze wil. Voor het bedrijf zou iets wiskundig wel handig zijn – maar daar heeft ze niet zo veel mee. “Wat moet ik doen?” “Hoe weet ik wat ik moet worden?”

Een ander worstelt met trauma’s – waar ik nu maar even niet over zal uitweiden.  Vandaag spendeerde ik mijn pauzes aan een leerling die zich door het thuisfront niet geliefd voelt. En voor wie denkt ‘Daar heeft haast elke tiener wel eens last van.’ – hier betreft het geen puberkwestie, dit speelde vorig jaar (en de jaren daarvoor?) ook al – het gevoel is reëel.  Het is voor niemand leuk om nooit te horen ‘Hé hoe was je dag vandaag.” Of om avond aan avond alleen voor de tv te moeten ‘hangen’. Maar voor een puber is het extra erg: middenin je ‘losmakingsproces’ wanneer je volwassen probeert te worden heb je juist een liefdevolle en betrokken omgeving nodig. De basis van waaruit ze hun vleugels horen uit te slaan moet stabiel zijn willen ze niet struikelen of vallen om al klapwiekend en stuntelend te hoeven starten in het leven wat ‘volwassen’ heet.

Het enige wat ik kan bieden is een luisterend oor – wat mij betreft elke pauze weer. Ik kan verwijzen naar de schoolmaatschappelijk werkster, maar vaak sta ik toch dichterbij. Niet in het minst vanwege mijn vak…

Via via hoor ik dat een eersteklasser het thuis ook niet makkelijk heeft. Weer een ander zit in het zoveelste pleeggezin. Nog een ander is extreem vaak ‘ziek’. Add, Adhd, Pdd, Asperger… wanneer een leerling een sticker heeft (en ook die zijn er voldoende) komt daar altijd moeite en worsteling bij kijken.  Menig leerling voelt zich vaak eenzaam en verdrietig (Ok, iets wat bij de leeftijd hoort maar a) dat weten zij vaak niet en  b) dat maakt het niet minder erg), sommigen zijn ronduit down of depressief.

Op facebook zei iemand dat het leek alsof ik steeds minder toekwam aan lesgeven. (Complimenteus bedoeld) En ja, in verhouding ben ik steeds meer tijd kwijt aan ogenschijnlijk onbelangrijke tussendoor gesprekjes. En dat maakt ook dat ik steeds meer tijd kwijt ben om me in te dekken. Als een leerling mij smst of whapt (ja ze hebben mijn 06 – nee dat was niet de bedoeling maar ging ‘per ongeluk’ – en nee, ze hebben er nog nooit misbruik van gemaakt- maar ja: ik anticipeer op hun wijze van communiceren.) anyway – als ik terug sms of whap ben ik continue aan het bedenken hoe ik iets schrijf, welke emoticons ik erbij kan gebruiken of welke beter niet, hoe het over kan komen, hoe ik dit ga uitleggen als ik ervoor ter verantwoording wordt geroepen. enz enz. Heel vermoeiend.

Na elk ‘gesprekje’ ben ik tijd kwijt aan het overwegen of ik dit moet melden of niet, wat ik dan wél doorvertel en wat niet, of ik het vertrouwen van de leerling niet beschaam, of dat het te onbenullig is om door te geven of juist niet …  En bovenop dit alles heb ik soms echt verdriet. Dan huil ik om de tranen die zij moeten huilen, voel ik de pijn die zij voelen. Ben ik boos op deze onrechtvaardige wereld. Zit ik even zelf heel erg slecht in mijn vel. Vanmiddag had ik zo een moment.

Ooit zong ik het lied “Heer raak mijn hart aan” (Opwekking 471)  “Heer raak mijn hart aan, maak mij bereid uw pijn te voelen, uw tranen te huilen, bewogen te zijn … maak mij bereid.” 

En hoezeer ik ook besef dat mijn pubers een luisterend oor kunnen gebruiken… soms wordt het me teveel en heb ik haast spijt dat ik dit ooit oprecht zong. Ik heb toen nooit geweten wat ik met dit lied vroeg … wat ik werkelijk zong … Wat Zijn pijn voelen, Zijn pijn om de gebrokenheid in deze wereld, om het verdriet van deze jongens en meiden, om al het onrecht wat hen overkomt… Zijn pijn voelen, is absoluut niet leuk.

adhd- autisme – psychisch flauwe kul ?!

Ik word er een beetje ziek van – van die zogenaamde nieuwsberichten over dat ADHD-ers aanstellers zijn of dat het allemaal overtrokken is, of … en dan die goedkope reacties onder dat soort berichten.

ADHD_neuroscienceNu weer een facebookbericht wat de rondte doet; over hoe ‘de uitvinder’ van adhd op zijn sterfbed uitroept dat het een verzonnen ziekte is. Behalve dat het in dit zogenaamde bericht helemaal niet gaat over ‘de uitvinder’ wordt adhd er op 1 lijn gezet met psychiatrische aandoeningen als borderline, PTSS of klassiek autisme en dat geen van deze ‘aandoeningen’ ooit wetenschappelijk bewezen zouden zijn.

… zucht …

Ja, ik geloof dat teveel kinderen een stempel krijgen. En ja, ik geloof dat ons bekrompen onderwijssysteem er niet tegen kan wanneer er kinderen zijn die niet binnen de lijntjes lopen en dus maar een sticker of een pil moeten krijgen. En ja, ik geloof dat er op dit vlak financieel een uitbuitende slag geslagen wordt.  Maar het gaat VEEL te ver om te stellen dat psychiatrische aandoeningen onzin zijn en slechts verzonnen om de farmaceutische industrie een financiële boost te geven. Wat doe je veel mensen tekort door dit te stellen!

Bedenk dat merendeel van dit soor onzin haar oorsprong in Amerika vindt en dat daar – nog meer dan hier- kids veel te snel een zogenaamde diagnose krijgen zonder ook maar enig gedegen onderzoek. Pillen worden er uitgedeeld alsof het snoepjes zijn en dokters liften mee op het succes van de farmacie (Waardoor er dus nog makkelijker voorgeschreven wordt.). Om de situatie daar dan middels zo een artikel op onze omstandigheden hier in NL te plakken is uiterst onzorgvuldig, eigenlijk gewoon ronduit dom.

Wanneer je op het artikel klikt lees je dat de betreffende nieuwsbrenger het bericht blindelings gekopieerd heeft van een andere site … ahealtylive.nl  een site over ‘gezonder leven’ met allerlei alternatieve tips en trucs. Nu ben ik 100% pro gezond leven en gooi ik qua alternatieve geneeswijzen het kind liever niet met het badwater weg, maar er is weinig medisch of wetenschappelijks aan deze site. Sterker nog, ze beweren- ondanks hun publicatie van dit artikel-  dat ze wél geloven dat adhd bestaat en enpassant gebruiken ze het als een opstapje om zichzelf te promoten met een waslijst aan alternatieven voor medicijnen als ritalin…  alternatieven die zij uiteraard kunnen bieden.  Het artikel zelf hebben ze van een vergelijkbare alternatieve gezondheidsfreak uit Amerika.

Onze zoon heeft Pdd-nos ‘met’ adhd  – het heeft 2, bijna 3 jaar geduurd voor men tot deze conclusie kwam en er waren heel wat onderzoeken voor nodig. We hebben er als ouders heel erg lang voor gevochten om hem géén medicatie te geven. We hebben visolie / omega 3, diverse voedingssupplementen en héél wat therapiën geprobeerd – inclusief oudertherapie (wat ik overigens elke ouder aanraad!) – uiteindelijk zwichtten we toch voor medicatie. Ook binnen de ‘westerse’ medicatiemolen was het een hele zoektocht naar iets waarbij hij geen last had van bijwerkingen. Maar hij moet het nu eenmaal doen met deze maatschappij en wordt gedwongen binnen bepaalde lijntjes te lopen … Soms ‘moet’ je wel … Ik vind het dan ook ronduit beledigend wanneer mensen laatdunkend doen over adhd-ers, autisten of andere psychische ‘aandoeningen’.  Of het allemaal op de hoop van ‘overtrokken’ of ‘onzin’ of  ‘aanstellerij’ gooien … Je zal het maar hebben!

ELK kind of elke volwassene met iets ‘psychisch’ verdient het om in zijn waarde gelaten te worden. En wanneer ze niet binnen de lijntjes lopen: misschien ligt het ook wel eens aan de gestelde grenzen ipv aan van hun …

.. en nu maar hopen dat dit verhaal net zo veel (of meer) de rondte doet als het fakebericht …

Omhoog ↑