Je eigen schrijfsels ‘officieel’ gedrukt zien staan doet je wat. Tenminste, mij wel. Al stelt het absoluut niet veel voor, een beetje trots ben ik wel. Het is geen boek-boek geworden maar een soort van kalender. Het is een soort van dagboekkalenderachtiggeval wat je met een ‘ingebouwd’ standaardje op je tafel te showen kan zetten. Er staan 52 overdenkingen in, voor elke week van het jaar 1. En 6 stukjes zijn van mijn hand (eigenlijk 5 en een kwart :P) Mijn naam staat niet op de auteurslijst, niet op de achterkant, sterker nog je moet hem echt ‘zoeken’ zo klein staat ie her en der in de kantlijn – dus zo ‘belangrijk’ ben ik niet. Maar het zijn wel MIJN schrijfsels…
Sommige dingen die ik ‘destijds’ schreef beleef ik nu heel anders, of zijn een beetje op de achtergrond verdwenen, maar nu zetten ze me weer aan het denken of haal ik er zelfs een bemoediging uit. Bizar “Ik bemoedig mezelf wel” – haha – wie kan dat van zichzelf zeggen :D? En zo gebeurt het dat wat ik jaren geleden uit geloof schreef, mijn geloof van nu weer sterkt…
Vandaag las ik een stukje van Femmie van Santen – over de eeuwige ontevreden vrouw van kabouter Piggelmee. Ik kende het hele verhaal niet maar de clou was dat ze nooit tevreden was, altijd mopperde en steeds meer wilde maar uiteindelijk gewoon weer daar belandde waar ze ooit gestart was. Wij mensen kunnen ook wat afmopperen en steeds meer willen. Deze periode leent zich daar bij uitstek voor! Ik merk het aan mezelf… Met regelmaat weer online shoppen: je digitale ‘karretje’ helemaal vullen om uiteindelijk (mopperend) toch maar niks te kopen… Ik wil (nog steeds) zwarte laarzen, een -rode- crockpot en liefst ook een nieuwe -rode- keukenmachine, een ‘Noors’ vest, sneakers met bont, nieuwe mascara van Maybeline én niet te vergeten: een TATTOO! … Dinsdag moet ik voor controle weer naar de plastisch chirurg maar eigenlijk, als ik het geld had (en manlief stond het toe) … :B En dan mijn wensen voor in huis … Of voor man en kinderen … ik wil, ik wil, ik wil.
We mógen verlangen naar meer. Op zich is er niets mis met het reikhalzend uitkijken naar dat wat je mogelijk nog mag ontvangen… Of om ‘zin’ te hebben in het kadootjes uitpakken, iets te ontvangen of om iets voor jezelf te willen kopen (ook dat wat je eigenlijk helemaal niet nodig hebt). De kunst is om ondertussen tevreden te zijn met dat wat je reeds hebt. Zoals altijd gaat het hierin weer om de balans. Mopperen is defenitely een symptoom van ontevredenheid … Sjacherijnen of ‘klagen’ al helemaal. … Mmm, ik denk dat ik gewoon een heel ‘duidelijk’ wensenlijstje opstel en dat ’toevallig’ op manliefs bureau laat slingeren van de week. Daarmee sla ik 2 vliegen in 1 klap; hij zit niet met het vreselijke probleem dat hij niet weet wat hij voor me moet kopen én ik krijg dat wat ik wil zonder mopperen.
Heerlijk, zo een overdenking uit ‘Een moment met God’
Geef een reactie