(No English – this poem can’t be translated very well 😅)
Ik bezie de wereld vanuit mijn bubble, gevaren sluit ik buiten.
In alle kwetsbaarheid waan ik me veilig als de wereld lijkt te sluiten.
De wereld aan onze voeten is nooit eerder zo onbereikbaar geweest.
En ook al doen we het ‘samen’ ; eenzaamheid viert feest.
Maar wat als nou die bubble, dat alleen zijn, ons tot zegen keert?
Dat het gebrek aan toeters, bellen, en vreterij, ons iets heel belangrijks leert?
Wat als we de st van stilte weer centraal stellen in dit festijn?
Dat we de freaking kermis weer echt kerstmis laten zijn?
Het Kind hoort op de eerste plaats, dat lijken we soms smakelijk te vergeten.
Zijn komst staat centraal – dát is hetgeen we moeten weten.
In het midden van ieders bubble,
daar vindt men hét kind.
En dat is het grootste geschenk… mits je Hem vindt.
Geef een reactie