Het paard wordt gereed gemaakt voor de strijd. De overwinning hangt af van de Heer.
Spreuken 21:31
In de tijd van deze schrijver vormden paarden een belangrijk element tijdens oorlog. Het gebruik van goed getrainde paarden kon de overwinning bepalen.
Maar een paard kon niet ongetraind aan een slag meedoen. Het moest intensief getraind en opgeleid worden.
Vergelijk het ook maar eens met de paarden die door de politie worden ingezet, of voor prinsjesdag. Voordat ze mee kunnen lopen in de drukte van de stad moeten ze leren omgaan met die drukte, met het lawaai, met onverwachte schrikmomenten. Een ongetraind paard in die situatie zou zelfs een extra gevaar opleveren.
Zo wil de schrijver van deze spreuk ook duidelijk maken dat je niet onvoorbereid de strijd in kunt gaan. Je moet leren omgaan met de middelen en mogelijkheden die je ter beschikking staan. Oefenen, trainen, hard werken.
Maar zelfs al heb je dat allemaal gedaan en win je de strijd: dan nog komt de eer aan God toe.
Jij moet je voorbereiden maar Hij is het die de overwinning geeft.
(Paard is 1 van m’n aquarels die momenteel als sticker te verkrijgen zijn bij @lucinde. )
Proverbs 21:31
The horse is prepared for the day of battle,
But deliverance is of the Lord.
The horse is prepared for the day of battle: In the days these proverbs were written, the effective use of the horse in the war could be overwhelming against the enemy. These horses had to be trained; it was wise to prepare the horse for the day of battle.
But deliverance is of the Lord: Though it is wise to make the best preparations for battle, ultimately one should not trust in horses or preparation, but in God Himself. Deliverance is of the Lord, not only of horses and preparation.
“We often give the credit of a victory to man, when they who consider the circumstances see that it came from God.”
1: hij stond voor een dreigende koning maar was zich meer bewust van de grotere Macht dan van welke aardse groothejd dan ook. Zo mogen ook wij ons meer bewust zijn van Gods aanwezigheid wanneer we onze uitdagingen aangaan.
Soms stuurt God je niet naar een volgende uitdaging… soms zegt hij simpelweg ‘Mijn kind, het is nu even geen tijd meer voor drukte, openbaarheid, doen of gehaast… nu is het tijd dat je je een poosje terugtrekt, op adem komt, je je door Mij laat verzorgen… even back to basics!”
Soms moeten we net als Elia ons weer even leren focussen op de geest van Gods wet en niet op de letter ervan. God laat zich niet begrenzen door onze traditionele ideeën van wat goed of fout is, rein of onrein of van wat wij denken dat ‘hoort’.
De beek droogde uit vlak voor Elia’s ogen: God wil dat we op Hem vertrouwen, niet op zijn voorzienende geschenken…
Ik maakte gebruik van Jane Davenport krijtjes (net als Gelatos) en stencils; te verkrijgen bij @lucinde. De kraai waterverfde ik op een apart vel en knipte/plakte ik. Ik hou de tekst graag leesbaar: dus de plaksels over de tekst maakte ik vast met 2 aan elkaar gelijmde post-it blaadjes: zo haal ik ze er ook makkelijk weer af!
Lessons from Elijah in 1 Kings 17;
When he stood before king Ahab; he was more conscious of the presence of someone greater than an earthly king… as should we when we face out challenges.
Sometimes God fatherly says ‘There, my child, you’ve had enough of this hurry and publicity and excitement… hide yourself by the brook I show you and let me feed you for a while…’
The ‘unclean’ ravens brought his food… As Elijah we sometimes need to put away traditional ideas of clean/ unclean, wrong/ right, so God can emphasize on the spirit of the law before the letter of the law.
But the brook dried up; God wants us to trust Him, not His gifts…
I created the background of this page with Jane Davenport crayons and stencils I got from @lucilight
The raven I watercolored, cut and pasted on top. With a micron fineliner I added my thoughts.
Er was zoveel wat hij wilde vertellen, zoveel inzichten en openbaringen die hij wilde delen. Wilde hij alles met de juiste grandeur en finesse opschrijven, zou elk woord en elke zin vol symbolische dubbelzinnigheden moeten staan. Waar begon hij?
Jesaja wreef over zijn voorhoofd, met duim en wijsvinger gelijktijdig de contouren van zijn wenkbrauwen volgend. In gedachten verzonken sloot hij zijn ogen.
Het was alweer 700 jaar geleden dat het beloofde land daadwerkelijk het land van Israël was geworden. Gedurende 400 jaar had God geestelijke, militaire en politieke rechters gestuurd om het land te besturen. Maar, ontevreden als altijd, wou het volk meer. Net als de naburige landen had het een koning gewild. En die hadden ze gekregen; eerst Saul en toen David. Na de dood van Davids zoon koning Salomo, was het volk in een burgeroorlog verstrikt geraakt en in 2 delen uiteengevallen.
Inmiddels had het noordelijke rijk, Israël, alweer 18 koningen gekend. Geen van hen hadden ook maar iets goed betekend voor het volk. Allen hadden zich opstandig getoond ten opzichte van God. Het zuidelijke rijk, Juda, had iets minder pech gehad; niet alle elf koningen waren even slecht geweest. Er hadden er zelfs een paar tussen gezeten die werkelijk een goede poging hadden gedaan om God te gehoorzamen en het volk weer naar Hem te leiden. Maar het volk was nog steeds hoogmoedig en verwaand. En verschrikkelijk als het ging om uitbuiting van de armen.
Even dacht hij terug aan zijn vader Amoz; de godvruchtige man die hem de naam Jesaja had gegeven. Met hetzelfde Hebreeuwse stamwoord als de naam Jozua betekende zijn naam ‘De Heer redt’. Amoz had deze naam gekozen uit overtuiging dat God zou ingrijpen en zijn volk, ondanks hun ongehoorzaamheid, zou redden van alle politieke en geestelijke dreiging. Maar Jesaja zelf was ook overtuigd van de onontkoombaarheid van een goddelijk oordeel. Het aanhoudende onrecht zou eerst vernederd moeten worden.
Het was een sombere tijd. Het was het jaar waarin Koning Uzzia was overleden. Uzzia was bijna 70 jaar geworden. Zijn koningschap begon al toen hij zestien was! Als koning en man had hij gezocht naar Gods wil. Hij had militaire overwinningen behaald, had zich een uitstekende generaal, strateeg zowel als bouwmeester getoond. Maar alle zegeningen ten spijt was Uzzia afgedwaald en God had hem gestraft met een huidziekte. Na zoveel trouwe inzet was ook deze koning ten val gekomen. Waar ging het naartoe met de wereld? Het was hoog tijd dat er weer een profeet opstond die het volk Gods weg zou wijzen.
En toen ontving Jesaja een visioen;
In luid gedonder, met dikke kronkelende rook en terwijl de aarde op haar grondvesten leek te schudden verscheen God zelf aan Jesaja. Jesaja zag Hem zitten op een hoogverheven troon, gekleed in een mantel van eer en waardigheid. Het mocht duidelijk zijn: ook al was het een komen en gaan van aardse koningen; de werkelijke koning was nog steeds God zelf. De Almachtige liet zich niet begrenzen tot het einde van het tempelterrein en zelfs wereldlijke machten konden Hem niet beteugelen. De hele schepping was Zijn eigendom. God was werkelijk, puur en heilig. Dit aanschouwen van Zijn Majesteit leidde bij Jesaja tot een diep pijnlijk zondebesef. Bijna ging hij aan het kwellende gevoel ten onder toen een engel zijn lippen aanraakte met een gloeiend hete kool. Direct en zonder enige twijfel wist hij dat dit kooltje symbool stond voor de verzoenende kracht van offers. God zelf gaf dit offer aan hem om hem geschikt te maken. Diepe ontroering en dankbaarheid lichtte in hem op toen God vervolgens zei ‘Je schuld is geweken, je zonden zijn teniet gedaan.’ Wie was hij dat God zich met hem verzoende in plaats van andersom? Het visioen ging verder zonder dat God hem iets opdroeg of een bijzondere taak gaf. En hij besefte dat de Eeuwige zocht naar iemand die bereid was, iemand die het antwoord wilde zijn op Zijn prangende vraag. Iemand die net zo graag het volk en de wereld met Zijn liefde wilde bereiken…
Dus toen in de donder Gods stem weerklonk ‘Wie zal Ik sturen?’ twijfelde hij geen moment; ‘Hier ben ik Heer, zend mij!’
God dringt Zijn wil niet op maar verlangt vrijwilligers die Zijn liefde willen verkondigen. Hij zoekt geen mensen die vol van zichzelf voor Hem uitlopen. Hij zoekt mensen die het antwoord willen zijn op Zijn vraag. Hij zoekt zondige, onbekwame mensen die Hij geschikt kan maken. Mensen die Hij kan zenden. Wat is jouw antwoord?
“Wie zal ik sturen?”
Hier ben ik Heer, zend mij”
Ik verwerkte dit tekstgedeelte in mijn Illustrated Faith bijbel. Ik maakte de tekening van hoe Jesaja (hoe hij er in mijn hoofd uitzag) op een apart blad en maakte er een printable van. De kleurige achtergrond maakte ik van wateroplosbare krijtjes van Vicki Boutin in combi met een paar leuke stencils. (Ik verdeel de kleuren over het blad en wrijf ze uit met een licht vochtig doekje, met een stencil en een vochtig doekje neem ik dan weer kleur ‘weg’ of met versamagic inkt voeg je extra kleur toe.)
Verder gebruikte ik ook letterstickers en tekst stickers van Tim Holtz; alles voordelig verkrijgbaar via de webshop van @Lucinde (warm aanbevolen :)) Deze maand krijg je bij elke bestelling gratis de printable waarop oa. ‘mijn’ Jesaja en mijn ‘Paulus‘ staan. Je vindt in haar webshop ook nog meer printables en diecuts van mijn tekeningen.
Op instagram vind je meer van mijn creaties. Vragen? Neem gerust contact op!
(Niets van deze website mag zonder mijn toestemming gedeeld of verspreid worden. Bronnen voor dit verhaal, naast de Bijbel zelf, waren oa. de studiebijbel, David Guzik commentary en een studiemap van de ETA)
Mijmerend staarde hij voor zich uit. De grond onder hem voelde klam en koud. Aan de muren kleefde een benauwde duisternis. De lucht was zwaar en broeierig. In de gang weerklonk het zachte gejammer van een opgesloten en gekwelde ziel. Rammelende sleutels vergezelde het weerkaatsende gestamp van een van de bewakers. In de verte hoorde hij het geratel van vele handkarren en de kakafonie van handelende verkopers. Zijn gedachten dwaalden naar de marmeren straten en het eeuwige gekrioel van de zonovergoten markt. Het naderende onheil van een executie hing hem zwaar boven het hoofd. Toch kon de duisternis hem niet raken. Hij had onverwacht de ware helderheid van Geest ontvangen en ervoer een vurigheid die hij nooit voor mogelijk had gehouden.
Zelfs in deze roerige en onrustige tijd, hier in de gevangenis, overheerste in hem een diepe vrede. Voorzichtig maar niet onzeker hief hij met zijn donkere bariton een loflied aan. Even bestonden er geen donkere muren, was de realiteit van deze plek slechts een verre illusie, was er geen knagende honger, vluchtte elke vorm van angst. Een geladen stilte daalde neer, geluiden om hem heen verstomden.
Hij was dankbaar. Ook wel enigszins teleurgesteld. Misschien een tikkeltje weemoedig. Berustend. Er waren christenen en gristenen; medegelovigen die met een oprecht verlangen en met volle inzet hetzelfde nastreefden als hij, maar er waren ook gelovigen die hun oude natuur van competitie en rivaliteit nog niet hadden kunnen afleggen. Ergens begreep hij ze wel. Maar ook weer niet. De oude ‘Paulus’ zou heetgebakerd allerlei verwijten hebben uitgekraamd. Zijn ‘oude ik’ zou zich in de steek gelaten voelen, ongewaardeerd, mogelijk zelfs in de rug gestoken. Maar hij had het Licht geproefd en berustte. Niet dat hij opgaf. Dat nooit. Hij rekende het ze gewoon niet aan. Ergens voelde hij misschien wat verdriet, treurde hij om de houding en vooral om de gemiste kansen die ermee gepaard gingen . Maar Hij was boven alles dankbaar, want God had hem zoveel gegeven, zoveel laten zien, zoveel vergeven.
Natuurlijk vond hij het als mens moeilijk dat er over zijn hoofd heen geprofiteerd werd van zijn gevangenschap. Dat er gristenen waren die –soort van- blij waren dat hij even uit beeld was zodat ze zelf in de spotlights konden staan. Onbedoeld hadden zijn positie en bekendheid ervoor gezorgd dat anderen zich met hem gingen vergelijken. Er was een jaloersheid ontstaan en een wedijver. En al was het maar een klein groepje, hun ongenoegen had luid genoeg geklonken. Het had zelfs anderen geïnfecteerd.
De roddels waren hem wel vaker ter ore gekomen. Het had hem echter totaal niet geïnteresseerd of hij technisch goed kon preken, of hij wel welbespraakt en geleerd genoeg overkwam. Of hij meer of minder Hebreeuwse woorden gebruikte…Hoe vaak hij bij wie op visite ging…
Daar draaide het toch niet om? Maar blijkbaar had het anderen wel wat uitgemaakt. En nu hij gevangen zat werd het niet onder stoelen of banken gestoken dat er ook betere opties dan hem waren, dat hij zo zijn fouten had. Laag was het. Zielig.
Maar wat maakte het uit? Wat maakte het uit wie op de voorgrond stond? Als er maar gepreekt werd! Als er maar mensen werden bereikt met de meest grote, mooie en waardevolle boodschap ooit! En dus, alle weemoed ten spijt, ervoer hij vooral vreugde en dankbaarheid. Als hij dit alles zou overleven; dan leefde hij niet voor de goedkeuring van andere christenen. Hij leefde met volle inzet voor Christus! Zou hij sterven; dan was dat winst. Want hij wist waar hij na zijn dood zou opstaan.
Paulus sloot zijn ogen. De muren hoorden zijn zachte doch vastberaden gefluister;
“Want voor mij is leven Christus en sterven winst.”
(Ik maakte de tekening met pastelpotlood en verwerkte hem daarna in mijn bijbel. De letterstickers, kruis-stencil en inkt kan je vinden in de webshop van @lucinde. Ze verkoopt ook diecuts, gemaakt van mijn tekeningen en prachtig faith papier; handig wanneer je met een scrapbook stijl zoals op de bovenste foto wil biblejournalen. Biblejournalen vereist dus totaal geen tekentalent!
GRATIS: Wanneer je deze maand wat via Lucinde haar webshop bestelt ontvang je gratis een printable met onder andere ‘mijn’ Paulus. (Zie foto hieronder.) Andere printables kan je er voor slechts 1€ aanschaffen!
Meer van mijn maaksels vind je op instagram. Vragen over hoe ik eea maak of heb tips nodig: neem gerust contact op via instagram of het contactformulier!
(This time no translation – please comment, contact or email me when you really want to receive an English translation other than google translate 😉)
Met zijn ‘er is niets nieuw onder de zon’-mantra focust Prediker zich in het hier en nu. Als je alleen naar het hier en nu kijkt, dan kan de boel aardig tegenvallen. Daarom moet je, volgens hem, alles zien in het perspectief van de eeuwigheid.
Prediker is duidelijk: Hoewel God’s grootheid wel degelijk zichtbaar is zijn schepping, belemmeren onze vooringenomenheid en onze omstandigheden altijd ons zicht. Als mens zijn we nooit in staat om wie Hij is en dat wát er toe doet in alle volledigheid te aanschouwen.
Daarom, zegt Prediker, moeten we God’s liefde en aanwezigheid niet afmeten aan ons gevoel van welbehagen of aan dat wat we zelf zien… want ellende overkomt iedereen; jong zowel als oud, gelovig zowel als ongelovig.
‘God regeert over alles. Hij is soeverein… en hoe goed je ook leeft gelooft of bent, ellende overkomt ook jou. En uiteindelijk gaat toch iedereen dood’ zegt hij onder andere in hoofdstuk 9. Dit lijkt een beetje uit te nodigen tot fatalisme. Maar dat is het allerminst. Het kan fatalistisch lijken wanneer je zijn woorden enkel in de context van het huidige leven zet. Maar dat doet hij niet.
Wanneer alles en iedereen ophoudt bij de dood, dan regeert de yolo-(you only live one’s) gedachte. En vanuit dat idee moet je het er in dit leven inderdaad vooral van nemen. Kreten als ‘denk om jezelf’ of ‘zet jezelf eens op de eerste plaats’ zijn dan de logische orde van de dag.
Na zijn lange monoloog over de zinloosheid van alles in dit leven maakt Prediker echter duidelijk dat het allemaal slechts zinloos is wanneer het werkelijk zou stoppen bij de dood.
Maar het stopt daar niet.
Ons leven nu mogen we bekijken vanuit het perspectief van de eeuwigheid. Ons leven nu is geen opwarmrondje, het is geen introductiecursus voor de eeuwigheid. We hebben niet eindeloos nieuwe kansen. Er komt een moment dat we het dodenrijk (Hebreeuwse Sheol) bereiken. Wat we nu doen, hoe we nu leven heeft invloed op onze eeuwigheid, het is dus belangrijk dat we leven vanuit wijsheid en met alle macht en inzet doen wat onze hand vindt om te doen.
Doe wat je hand te doen vindt. Doe het met volle inzet, want er zijn geen daden en gedachten, geen kennis en geen wijsheid in het dodenrijk. Prediker 9:10
Die inzet (het Hebreeuwse Koach) wijst op een soort van innerlijke vastberadenheid. Misschien kan je wel spreken van ‘een innerlijke drive’ ; niet eentje die aangestuurd wordt vanuit egoïsme maar juist vanuit een door God gegeven aansporing.
Onze spullen en status nemen we niet mee het graf in, noch opgedane kennis of eer. Het hiernamaals is niet te koop. God zelf is de uiteindelijke rechter die beslist over onze eeuwigheid. En gelukkig weten wij dat Hij een rechtvaardige rechter is. En dat we zijn liefde niet moeten afmeten aan onze omstandigheden of aan ons gevoel, maar aan dat wat Hij voor ons gedaan heeft aan het kruis.
Dus doe wat je hand vindt om te doen, laat Zijn liefde daarin je drijfveer zijn: het heeft eeuwigheidswaarde.
Luistertip: Qua lied vind ik het nummer ‘This is your life’ van the Newsboys perfect passen bij dit thema.
Boekentip: De (jeugd) serie ‘Eerste leven’ van Gena Showalter maken je ook zeer bewust van de noodzaak van je keuzes in dit eerste leven’
Meer biblejournaling vind je op mijn instagram. Een deel van mijn tekeningen zijn nu te downloaden bij @lucinde voor eigen gebruik.
With his ‘under the sun’ premise” Ecclesiastes focuses in the here and now in a sharp contrast to eternity.
The Preacher shows us that although God’s greatness is indeed visible in His creation, our bias and our circumstances obstruct our view. As human beings, we’ll never be able to see who He truly is. That is why, this preacher says, we shouldn’t measure God’s love and presence by our sense of well-being or what we see with our eyes … because bad things happen to everyone; young as well as old, both believing and unbelieving.
“God rules everything. He is sovereign … and no matter how you live or believe; misery will happen to you too. And in the end everyone dies anyway, ” says Preacher in Chapter 9.
This seems an invitation to a defeatist attitude when you put Preacher’s words only in the context of current life. When everything and everyone stops at death, the yolo (you only live one’s) thought rules. And from that idea you have to make it count now. Quotes like “think about yourself” or “put yourself first” flow from it.
But after his long monologue about the pointlessness of – well- just everything, the preacher makes it clear that it’s only meaningless if it would stop at death indeed. But it doesn’t. We can view our lives with the perspective of eternity.
Whatever your hand finds to do, do it with your might, for there is no work or thought or knowledge or wisdom in Sheol, to which you are going. (Ecc 9:10)
Our life now is not a warm-up round, it is not a trial heat. It isn’t an infinite resource nor a starter course. What we do now, how we live now affects our eternity, so it is important that we live with wisdom and do what our hands find to do with all our might! That might (the Hebrew Koach) in Ecclesiastes 9:10 points to some sort of inner determination. Perhaps you can also talk about “an inner drive”; not driven by egoism but a motivation given by God.
We can’t take our belongings and status into the grave. So we should act with wisdom and do what He is asking us to do! And God himself will be the ultimate judge who decides on our eternity.
And luckily we know that He is a righteous judge. And we shouldn’t measure his love by our circumstances or well-being. We can measure His love by what He did for us at the cross.
More biblejournaling on my insta. Several of my drawings are Now available as a printable. You can purchase them for just a dollar on @lucinde her website.
Vandaag doet mijn lijf me weer eens zeer en hebben mijn hersenen teveel tabbladen openstaan; soms voelt het leven mij een worsteling. Op dit soort dagen is het voor mij van belang dat ik me concentreer op wie ik ben, ván wie ik ben en waartoe Hij me geroepen heeft.
Mijn gezondheid of gevoel van welbevinden verandert niet het doel dat Hij me heeft gegeven, nooit. Dus kies ik ervoor om mijn pijnlijke lijf en zelfs mijn gebrokenheid te accepteren en erop te vertrouwen dat Zijn licht door elke barst zal schijnen.
Accepteren betekent overigens niet dat ik een fatalistische houding aanneem!
Ook al gaat ons uiterlijke bestaan verloren, ons innerlijke bestaan wordt van dag tot dag vernieuwd. 2 Kor 4:16
Wanneer duisternis jou (mij) omringt, heb jij (ik) licht nodig om de weg te (her)kennen. Je hoeft de lampen in je slaapkamer niet aan te doen als je van plan bent de avond in de keuken door te brengen … als je niet van plan bent op zolder wat te zoeken, waarom zou je daar dan het licht aandoen?
Het licht moet zijn waar jij bent. Je moet zelf in het licht lopen. Met dit in gedachten: je hoeft niet elk detail of feit van de bijbel te kennen om in Zijn licht te wandelen. Je hoeft de elektriciteitsleer niet te begrijpen om ‘s avonds bij een lamp je boek te kunnen lezen … je hoeft niet alles te begrijpen van de Schrift om Zijn aanwezigheid op te merken.
Je hoeft niet de hele trap te zien om de eerste stap te zetten.
Zijn woord zal zich ontvouwen wanneer dat nodig is. Net zoals het licht in de volgende kamer aangaat wanneer jij daar binnengaat. Wanneer het jouw tijd is, zal Hij Zijn waarheid voor jou ontvouwen. En Hij is er altijd bij.
Als uw woorden opengaan is er licht en inzicht voor de eenvoudigen. Psalm 119: 130
Als docent weet ik dat er ‘voor alles’ een tijd is qua groei en onderwijs. Soms is het tijd om de leerlingen onder te dompelen in een lading theorie… op andere momenten is het beter om ze in aanmoediging en met geduld te trainen, een enkele keer hebben ze correctie of zelfs een berisping nodig.
Soms is het zelfs beter om het hoe of wat niet uit te leggen … maar ze de boel zelf te laten verkennen en ontdekken en hun te laten komen met vragen in hun eigen tempo.
Met het geloof en Gods woord is dat niet anders. Soms heb je de tijd nodig om te ontdekken en te leren door ervaring … op andere momenten moet je gewoon eerst dingen weten en de bijbel bestuderen of jezelf trainen … soms moet je gecorrigeerd worden …
Elke schrifttekst is door God geïnspireerd en kan gebruikt worden om onderricht te geven, om dwalingen en fouten te weerleggen en om op te voeden tot een deugdzaam leven. 2 Tim. 3:16
Dus; je hoeft echt niet eerst de hele trap te zien om de eerste stap te kunnen zetten. Je hoeft niet eens te weten hoe je een trap moet bouwen … je hoeft niet perfect te zijn of de hele bijbel te kennen om te beginnen met vertrouwen in God … laat Gods woord je leiden…
Ook als ik pijn heb of even (of zelfs langer) in een dal zit: Hij is erbij en Zijn woord leidt mij.
Ik tekende een @jenskevisser tekening in mijn eigen stijl – daar maakte ik deze print mee, kleurde het, schilderde de banner, gebruikte een stencil en inkt die ik had via @ lucilight88 haar webshop . Inmiddels zijn al een aantal van mijn tekeningen middels printables verkrijgbaar op haar webshop! Meer biblejournaling vind je op mijn instagram.
@carlamantenfotografie
𝔹𝕖 𝕐𝕠𝕦 𝕥𝕚𝕗𝕦𝕝
My body is aching and my brain has too many tabs open; life can feel like a struggle these days. So it’s even more important to focus on who and whose I am and to what He has called me to. My health does not and will not change the purpose He has given me.
So I choose to accept my brokenness as a part of my life and trust in the fact that His light will shine through every crack there is. (By the way accepting doesn’t mean I have to take a defeatist attitude!) 💪🏻
When darkness surrounds you (me), you (I) need light to know the way. You don’t need to put on the lights in your bedroom if you are spending the evening in your kitchen… nor do you leave the lights on in your basement after you have left.
The light needs to be where you are. You need to walk in the light. So with this in mind: you don’t have to know every detail or fact of the bible to walk in His light. You don’t have to understand electricity to experience your sight… you don’t have to understand everything God does to be able to notice He is present.
You don’t have to see the whole staircase to just take the first step.
His word will unfold when needed. Just as the light that goes on in the next room when you enter it. When it’s your time, your way He’ll unfold His truth to you.
As a teacher I know there’s a time for ‘everything’. Sometimes it’s time to pour out knowledge unto your students… at other times it’s better to wrap them in encouragement and patience, or even to correct or rebuke them.
Sometimes it’s even better not to explain the how’s or what’s… but let them explore and find out step by step.
Nothing different when it comes to faith. Sometimes you need the time to explore and find out by experience… at other times you just need to know things first and study or train yourself… sometimes you even need to be rebuked…
You don’t need to see the whole staircase to just take the first step. You don’t even need to know how to build the stairs… you don’t need to be perfect or know the whole bible to start believing.. But let God’s word lead you! .
I started out by drawing this girl from @jenskevisser in my own style – then I created this printable out of it- colored it, painted the banner (cut and pasted it) used a stencil and versamagic dewdrops that I got from @lucilight88 her webshop. Soon she wil upload a few of my printables on her webshop so they will be available. 🤪 (By the way: The girl and banner are pasted as a tip-in. So they can be folded to the side so the text is still readable 😉) .
More biblejournaling on my instagram. All drawings and pictures are copyrighted!
Haar ogen trilden terwijl de herinneringen in flarden voorbij gleden. Alweer jaren geleden had Abram haar als slavin uit Egypte meegenomen en aan zijn vrouw Saraï gegeven. Ondanks het ruige buitenleven had ze zich in deze nomadenstam, voor het eerst in haar leven, vrij gevoeld. Ze gingen hier heel anders om met slaven dan de elitaire en opgeblazen Egyptenaren. Hier kreeg ze voldoende te eten en werd ze goed behandeld.
Een traan welde op maar verdampte nog
voor deze haar ooghoek had bereikt en liet een schrijnend en schurend gevoel
achter toen haar ogen vluchtig knipperden.
Aanvankelijk had ze intens meegeleefd
met haar meesteres. Geen kinderen kunnen krijgen was een vloek van de goden.
Als de goden je geen toekomst gunde ontnamen ze je een rijkelijk nageslacht.
Hoe groot je aanzien of welvaart vooraf ook was geweest, zonder nakomelingen
was je niets behalve een paria, een verschoppeling. Onvruchtbaarheid was reden
nummer één om van een vrouw te scheiden. En dus had ze verwacht dat Abram zich
van zijn vrouw zou ontdoen. Maar hij hield veel van haar en wachtte geduldig.
Intussen groeide bij haar de angst dat
de smet die op haar meesteres lag, op haar zou overslaan.
Een andere optie was dat Abram er een vrouw zou bijnemen, en daar
hoopte ze stiekem op want als de keuze op haar viel, en die kans zat er dik in,
zou haar status flink verbeteren. Maar ook dit deed hij niet. Hij herhaalde
uitentreuren dat God hun een rijk nageslacht had beloofd. God zelf zou
ingrijpen wanneer het Hem schikte.
Het zand onder haar voeten brandde. De boom waaronder ze lag gaf amper voldoende verkoeling. Met een gesmoorde kreet wende ze haar hoofd weer af toen ze haar zoon, nog maar een man in de dop, verderop als een levenloos hoopje stof zag liggen. Een vaag gesnik dreef op de lucht die af en toe, zwaar en broeierig, haar kant op blies. Ze probeerde zich op te richten maar de kracht stroomde als een haast uitgedroogde waterval uit haar ledematen en liet haar in de steek. Ze zakte weer terug in het mulle zand. Te moe om wanhopig te zijn.
Hij gaf pas toe toen Saraï, tien jaar later, voorstelde dat Abram met haar als slavin zou slapen en zij het kind op de knieën van haar meesteres zou baren. Dit gebruik kwam heel vaak voor. Ze mocht dan niet gezien worden als wettelijke echtgenote, ze steeg hiermee wel een aantal treden op de sociale ladder en haar zoon zou als rechtmatige erfgenaam gezien worden.
De God van Abram bleek haar goedgezind:
ze werd zwanger. Het bewijs was geleverd dat het aan Saraï lag.
Als een nevel die opsteeg uit dampende grond herinnerde ze zich de overmoed en hoogmoed die samen met haar kind in haar binnenste leken te groeien. Kronkelend had dit kiemend onrecht zich een weg naar buiten geweefd en trof Saraï daar waar ze het zwakste leek. Maar ze viel. Hard, want Saraï nam haar gedrag niet in dank af en liet zich meedogenloos en ferm gelden als meesteres en kleineerde haar in die mate dat ze meende te moeten vluchten.
Dagen en
nachten had ze met haar wellende buik door de verstikkende woestijn gezworven.
De hitte die nu haar voeten schroeide was er toen ook geweest. Destijds had de
zon net zo fel gebrand en was de woestijn net zo zinderend onherbergzaam
geweest. Maar deze keer kwam er geen engel op haar pad. Deze keer bleef de
hitte heet, het zand uitgedroogd en de toekomst uitzichtloos. Haar lieve
erfgenaam was op sterven na dood.
Ze kon het niet aanzien. Rilde wanneer
ze dacht aan de ijzige dood die hun nu in zijn greep hield.
De lucht leek met haar mee te rillen toen haar gedachten afdwaalden
naar het moment dat ze bij de bron in Sur was aangekomen. God zelf had zich, in
de vorm van een engel, aan haar getoond. Hij had haar beloofd dat haar een
goede toekomst in het verschiet lag en dat ze Abram een zoon zou baren. Met het
noemen van zijn naam, Ismaël, gaf de engel aan de volle verantwoordelijkheid te
nemen voor haar kind. En dus was ze teruggekeerd. Ze had zich gewonnen gegeven.
Het moeilijkste wat ze ooit had moeten doen volgde; ze had haar trots
boetvaardig afgelegd en het kleed van nederigheid aangetrokken. Ze had zich
weer onderdanig opgesteld ten opzichte van haar meesteres.
Ze baarde haar zoon zoals de traditie
voorschreef en Saraï had hem geadopteerd als volwaardige erfgenaam.
Jarenlang ging het voorspoedig en voelde
ze zich een gezegend mens. God had haar gezien. El Roi deed zijn belofte
gestand.
Tot Isaak alsnog geboren werd. Tot haar Ismaël zo dom was geweest zijn halfbroertje te plagen en Sarah het als een zware pesterij had afgedaan en zich als een furieuze leeuwin op de situatie had gestort. Abraham had niet eens de moeite gedaan haar een beetje van zijn rijkdom mee te geven. Zelfs een pakezel kon er niet van af toen hij haar de laan uitstuurde met een gesmoord “God zal de zorg voor jou en Ismaël overnemen, echt.”
Maar waar was El Roi nu? Een kreun ontsteeg haar schorre keel en haar
spieren verkrampten. Flarden van een onmogelijke toekomst kwamen haar voor de
geest. Hoe zij, als vrouw, een echtgenote voor haar zoon zou kiezen. Hoe zijn
kracht en welvaart zich zouden uitbreiden. Hoe ze de vele kleinkinderen in haar
armen verwelkomen zou. Het was een illusie, de fata morgana van een stervende
vrouw.
Maar vlak voor ze haar ogen voor het laatst wilde sluiten galmde er
die stem, alsof donder en bliksem de lucht boven en de stenen onder haar in
verootmoediging deed beven; “Hagar, wat is er?”
Meer lezen: Genesis 16: 1- 16,
Galaten 4:25
Wat is, volgens jou, de oorzaak dat het Hagar lukt haar trots af te leggen en zich weer onderdanig op te stellen ten opzichte van Saraï? Wat betekent het voor jou om gezien te zijn? Dat God jou ‘ziet’?
De poging van Abram en Saraï om Gods belofte zelf te vervullen heeft grote gevolgen. Desondanks neemt God verantwoordelijkheid. Hij erkent Ishmaël door hem een naam te geven en hem van een toekomst te voorzien. Wat zegt dit over jouw toekomst?
Read Genesis 21: 9-21
Her eyes quivered as the memories passed in shreds. Years ago, Abram had
taken her from Egypt as a slave and given her to his wife Saraï. Despite the rough
environment she had felt free in this nomadic tribe, for the first time in her
life. These people dealt with slaves in a very different manner than the
elitist and bloated Egyptians. Here she got enough food and got treated well.
A tear welled up but evaporated before it reached the corner of her eye
and left a sanding and grinding feeling as her eyes blinked briefly.
Initially, she had
intensely sympathized with her mistress. Not being able to have children was a
curse of the gods. When the gods didn’t grant you a hopeful future, they would
rob you of a rich offspring. No matter how great your prestige or prosperity
would have been beforehand, without descendants you were nothing but a pariah,
an outcast. Infertility was the number one reason to divorce a woman. And so
she expected Abram to get rid of his wife. But he didn’t. He loved her very
much and waited patiently as they grew older.
In the meantime, her
anxiety grew. More and more she got afraid that the blemish on her mistress would
infect her.
Another option was that Abram would take a second wife. She secretly
hoped for him to consider this option, because if the choice fell on her, and
there was a reasonable chance, her status would improve considerably. But Abram
didn’t do this either. He repeated again and again that God had promised him
and Saraï a rich offspring. God himself would intervene when it suited Him. And
older they got.
The sand beneath her
feet burned. The tree above her scarcely provided enough cooling shade. With a
smothered cry she turned her head away when she saw her son a few feet further,
lying like a lifeless pile of dust. The subtle noise of subdued sobbing,
drifted into the air, occasionally, heavy and sultry, blowing in her direction.
She tried to raise herself, but the brief remains of power flowed out of her
limbs like an almost dried-out waterfall. She sank back into the soft sand. She
was too tired to be desperate.
It was only when
Saraï, ten years later, suggested that Abram would sleep with her as a slave
and that she would give birth to the child on her mistress’ knees, he admitted.
This custom was very common. She might not be seen as a legal wife, but she
would climb a few steps up the social ladder and her son would be seen as a
legitimate heir.
The God of Abram
proved her kindness: she became with child. It was proven God rejected Saraï.
Like a mist rising from damped ground, she remembered the recklessness
and pride that seemed to grow along with her child. Winding, this germinating
injustice wove its way out and struck Saraï where she seemed the weakest. But
she fell herself. Hard, because Saraï didn’t receive her smugness very well. Ruthlessly
and firmly Saraï asserted herself as a mistress and belittled her to the extent
that she thought she had to flee.
She had roamed the suffocating desert for days and nights in a row with
her throbbing belly. The heat that now burned her feet had also been there. At
that time, the sun had burned just as brightly and the desert had been just as
blisteringly inhospitable. But this time no angel came her way. This time the
heat simply remained hot, the sand dried out and the future hopeless. And her
dear heir was dying.
She couldn’t stand it. She shivered when she thought of the icy death
that now held them in its grip.
The air seemed to shiver along with her as her thoughts wandered to the
moment she had arrived at the spring in Sur. God himself came to her in the
form of an angel. He had promised her that a good future was ahead of her and
that she would give birth to a son. In mentioning his name, Ishmael, the angel
indicated that he took full responsibility for her child. And so she returned.
She had given up. The most difficult thing she ever had done followed; she had
reprimanded her pride and put on the robe of humility. She showed herself
submissive to her mistress.
But she gave birth to
a son, as God had told her, and as tradition dictated Saraï had adopted him as
a full heir.
For years it went well
and she felt blessed. God had seen her. El Roi kept its promise.
Until Isaac was born. Until her Ishmael had been so stupid to tease his
brother and Sarah had dismissed it as a serious harassment and had turned to
the situation like a furious lioness.
Abraham had not even bothered to give her a bit of his wealth. He didn’t
even give her a mule when he sent her down the lane with a smothered “God
will take care of you and Ishmael, really.”
Where was El Roi now? Where? A moan lifted her hoarse throat and her
muscles cramped. Fragments of an impossible future came to her mind. How she, even
as a woman, would choose a wife for her
son. How his strength and prosperity would expand. How she would welcome the
many grandchildren in her arms. It was all an illusion, the fata morgana of a
dying woman.
But just before she wanted to close her eyes for the last time a loud
voice echoed, as if thunder and lightning shook the air above and the stones
below her in humiliation; “Hagar, what’s wrong?”
Read more: Genesis 16: 1-16, Galatians 4:25
Just
like Hagar, many people strive for a higher status. Often at the expense of
others. How is this for you? How important is your social, financial or even
mental status for you?
In
your opinion, how was Hagar able to reprimand her pride and become submissive
again?
What
does it mean for you to be seen? That God “sees” you?
Abram
and Sarah’s attempt to fulfill God’s promise itself has major consequences.
Nevertheless, God takes responsibility. He recognizes Ishmael by giving him a
name and providing him with a future. What does this say about your future?
Vanmorgen herlas ik het stuk in Genesis 42 waar Jozef, na vele jaren van slavernij zowel als jaren van voorspoed, weer oog in oog staat met zijn broers.
Heb je er ooit bij stilgestaan dat Jozef – in de 7 jaar dat hij weer een vrije man was en een zeer hoge positie had bereikt- nooit ook maar gepoogd heeft zijn vader te laten weten dat hij nog leefde? Nooit een reis naar Kanaän ondernam (destijds voor hem iets van 4 dagen reizen). … het lijkt mij aannemelijk dat als hij dat had geprobeerd, dit ook was opgetekend… waarom zocht hij nooit contact? Misschien omdat hij doorhad dat het aan God was en niet aan hem?
Hij besefte dat alles wat hem overkomen was- dat vanwaar hij kwam en welke positie hij destijds in het gezin had- dat de jaren van ellende en slavernij en hoe hij nu onderkoning was geworden, en een vrouw en kinderen had – dat het allemaal te wonderlijk was om simpel toeval te zijn. Laat staan mensenwerk.
Wanneer hij zijn broers ziet herinnert hij zich zijn Goddelijke visioenen als jongen. Hij weet dat God veel voor hem in petto heeft.
Zijn harde woorden naar zijn broers toe zijn dus niet uit wraak. Hij test ze. Hij wil dat ze tot inkeer komen. Wat hadden ze met Benjamin gedaan… ? En terwijl hij doet alsof hij hun taal niet spreekt en ze ogenschijnlijk onrechtmatig behandelt – hoort hij ze berouw hebben over hetgeen ze hun broertje zoveel jaar geleden hebben aangedaan.
God lijkt ons soms ook hard aan te pakken. Maar nooit zonder een lading genade en moois voor ons in petto te hebben.
En soms – wanneer ons onrecht overkomt- moeten we eerst beseffen en berouw tonen voor het onrecht wat we anderen ooit zelf aandeden.
I never gave it a second thought until now; why didn’t Joseph – during the seven years as a free man in his high position – never reached out to his aged father? Never letting his family know he was alive and thriving?
Maybe because he believed it was up to God…
Seeing his brothers made him remember his dreams. He knew the dreams were divine. So his harsh actions towards his brothers wasn’t from a spirit of revenge. It was to enrich his own dreams, and complete the accomplishment of them. It was to bring them to repentance.
God in his providence sometimes seems harsh with those he loves, and speaks roughly to those for whom yet he has great mercy in store.
And the brothers remembered -with regret – their barbarous cruelty against Joseph.
Whenever we think we have wrong done us, we ought to remember the wrong we have done to others, Eccl. 7:21, 22
We zijn alweer bij het laatste woord in deze shemaserie. Deze maand kijken we naar het woord me’od. Op de website van Lucinde vind je de overdenking en het laatste interessante filmpje van the Bibleproject in deze serie.
Me’od wordt in het Nederlands vertaald naar kracht. Maar eigenlijk is het een woord wat een ander woord versterkt. Een soort bijwoord. Dus onze Lev en nephesh worden door dit woord versterkt naar voor gebracht. En dus stiekem zijn er niet 3 manieren van hoe we God moeten liefhebben (met je hart ziel en kracht) maar slechts 2; maar die twee doen het dan wel op hun meest krachtige wijze.
Hoor, luister, focus – volk van Degene die er altijd was, is en zal zijn- heb je Maker lief, in wat je voelt en denkt en in wat je doet, doe dat met de volledige kracht van je hart; dat is zowel je verstand, je gevoel en al je gedachten. En doe het ook met de volledige kracht van je ziel die je lichaam en al je emoties bevat. Wijd je toe. Wees aan Hem verknocht zo krachtig en fel je met je hele wezen ook maar kan.
Me’od limiteert dus niet de mogelijkheden om God lief te hebben tot een maximum van 3… het verruimt juist de kansen en wijzen tot alles wat binnen jouw mogelijkheden ligt. Met alles in wie en hoe je bent kan je Hem liefhebben.
Ik zou zeggen: grijp je kans 😉
Lees het shema nog een keer. Wat betekent het nu voor je, wat het eerst niet betekende?
Ook deze maand maakte lucinde weer leuke maandpakketjes met daarin een stel diecuts die ik mocht ontwerpen. Ga snel naar haar website. Met de code BJBP-JUN krijg je korting!
We zijn erg benieuwd naar wat jij deze maand middels dit project leert, bedenkt, beleeft en maakt. Deel het vooral in onze Facebookgroep of op instagram. Wees met je creaties en gedachten een inspiratie voor anderen! We gebruiken de hashtags #BJbibleproject en #Bijbeljournalinggroep. Volg ons op Insta of sluit je aan bij de Facebookgroep om, updates en andere creatieve verwerkingen niet te missen!
After 5 months of contemplating on different keywords in the shema we finally have come to the last word. Me’od; mostly translated with the word strength. Lucinde talks about this last word on her blog. There you also find the last bibleproject video in this serie.
As I said me’od often is translated as strength. But actually it’s an adverb that gives extra strength and power to other words. So when we read the shema we actually don’t read 3 ways on how we should love the Lord. But 2; lev and nephesh with all their strength and impact.
So; hear, listen, focus, all you people of the One who was is and always will be. Love your Maker in how you think, what you do, how you feel, with the strength of whole your heart: your brains, mind thoughts and the strength of your soul; body, emotions… just everything in the most powerful way possible.
“me’od,” no matter how you translate it, doesn’t limit the number of ways we can show love for God. Rather, it means everything in a person’s life offers a chance to honor the one who made you.
So: take the chance!
Follow us on insta and let us know what you thought and created during this project!
We zijn alweer bij maand 4 in het #BJbibleproject. Met deze keer het woord LEV.
In Rusland betekent het woord Lev leeuw, in Bulgarije is het een munteenheid en in ons kikkerlandje betekent lef zoveel als moed of durf. Allemaal mooie betekenissen waar ik een bepaalde symboliek van het Shema in herken. Maar daar later meer over.
In het Shema staat het voor hart. Maar wat betekent het om God lief te hebben met heel je hart? Met alle lef die in je is?
Lucinde schreef op haar blog de overdenking van deze maand. Je vind er ook een interessant filmpje van @thebibleproject en welke teksten je deze maand, in dit thema kan overdenken en creatief verwerken.
Ook deze maand heeft Lucinde haar best weer gedaan met leuke aantrekkelijk geprijsde maandpakketjes! En ook deze x gebruikte ze weer een stel tekeningen van mij die ze tot diecuts verwerkte. In haar blog vind je een kortingscode, zo geniet je dubbel voordeel.
Net als de vorige maanden probeer ik ook deze keer 3 á 4 x een creatieve verwerking te posten op mijn social media (instagram of op de bijbeljournaling facebookgroep) en ik kan je alvast verklappen… op 1 van deze social media doe ik deze maand een kleine giveaway!
And here we are. Already month 4 in this #bjbibleproject! This months keyword is the Hebrew Lev.
Did you know Lev is lion in Russia? And that it is the monetary unit in Bulgaria? In Dutch the word means as much as guts, or spunk or courage. I find all of these very symbolic when reading the Shema. But that’s something I’ll discuss later.
What does is mean to love God with your heart? Is there an other way? Lucinde wrote the devotional on her blog this month. She also added several verses to contemplate on the subject and the video from @thebibleproject.
As in the past few months I’ll show my thoughts and creativity on social media. Follow me on insta or join our facebookgroup! I can tell you: on one of those I will host a small giveaway…
Lucinde also created -again- these awesome diecuts out of a few drawings of mine. She added them in the monthly packages you can purchase on her website. In her blog you will find a discountcode!
Please share your thoughts and creativity! (#BJbibleproject or #bijbeljournalinggroep) We love to see where and how the Spirit is leading you to in this challenge.
(scroll down for English translation!) 
Ook deze maand maakte lucinde weer leuke 
