Categorie: Overdenking

Zo heb je jezelf meer lief …

Ik merk dat wanneer ik dit onderwerp bespreek er diep binnen in mij iets roert. Er komt iets fanatiek naar boven. Iets strijdlustigs. Want boy wat vind ik het erg dat zoveel mensen er zoveel moeite mee hebben om zichzelf lief te hebben. Daarom dat ik er op mijn Instagram deze week zoveel aandacht aan gaf. Eigenwaarde. Jezelf liefhebben.

Het is soms zo lastig. We zijn allemaal wel eens ontevreden over onszelf. En nu de zomer dan toch echt lijkt aangebroken te zijn is dat liefhebben van ons lijf vaak een dingetje.

Heb jij jezelf – inside and out – lief? Hou jij van je lichaam? Ook al is het ziek, te dik, te dun of naar jouw maatstaven misschien niet mooi genoeg?

Voor de niet-christelijke lezers (zonder dat ik je wil bekeren!); in de bijbel staat een zinnetje: heb je naaste lief zoals jezelf. En waar sommige christenen dat uitleggen alsof je dan maar eindeloos veel liefde moet uitdelen, geloof ik meer dat dit ene zinnetje ons uitdaagt tot het vinden van de juiste balans.

Want wanneer je niet in staat bent om jezelf lief te hebben, wat is dan jouw liefde voor anderen waard? Wanneer je jezelf niet genoeg liefhebt en er altijd maar voor anderen bent … raak je dan uiteindelijk niet diep teleurgesteld en opgebrand? Teleurgesteld wanneer anderen blijkbaar niet op dezelfde manier jou terug liefhebben? Opgebrand omdat je zelf nooit je grenzen hebt bewaakt en jezelf onbewust voor liefde afhankelijk maakte van anderen?

Andersom geldt ook; wanneer je jezelf meer liefhebt dan anderen dan loop je het risico op narcisme, egoïsme en zelfs vervreemding van anderen. Want wie vindt het leuk om vriendschap te sluiten met iemand die vooral zichzelf in het middelpunt van het universum plaatst?

Maar als we dit allemaal weten … Hoe komt het dan dat het (vaak) zo lastig is om tevreden te zijn met ons lichaam? De één vindt zichzelf te dik (ok, velen vinden dat), de ander vindt dat ze te kleine borsten heeft, weer een ander vindt zichzelf te knokig of te wit of te …. vul maar in. Wat ik denk? Dat we onszelf toestaan ons te vergelijken met anderen. En dat is killing.

En denk niet ‘Ja maar jij bent niet dik, dus jij weet niet hoe het is.’ Behalve dat ik ooit haast 100kg heb gewogen ben ik ook heel ziek geweest. Ik heb jarenlang geworsteld omdat mijn lichaam niet deed wat het moest en ik doodziek was en met enorme pijn leefde. Slank staat niet garant voor gezond. En dik staat niet garant voor ongezond.

Ooit zei ik tegen mijn moeder – puur als nuchtere constatering – pff, ik word weer dik. En ze reageerde met ‘Maar schatje je bent zo mooi.’ Waarop ik haar in de ogen keek en zei ‘Zei ik dat ik lelijk was dan?’.

Schoonheid is niet afhankelijk van de hoeveelheid love handles die je hebt. Schoonheid is niet afhankelijk van een stralende huid. Schoonheid is niet afhankelijk van hoeveel je weegt, hoe sportief en fit je bent.

Cliché. I know. Maar het is echt zo; schoonheid zit van binnen. Wanneer jij uitstraalt dat je gelukkig bent met jezelf. Wanneer je uitstraalt dat je geniet van lijf en leden. Wanneer jij uitstraalt dat je dankbaar bent no matter what … Dan hul je je in een gewaad waar geen designerjurk tegenop kan. Wanneer jouw ogen stralen en je glimlacht van oor tot oor, dan ziet niemand nog die extra kilo’s (en als ze dat wel zien zijn ze blind voor wat werkelijk van belang is.) Wanneer jij jezelf liefhebt; dan heb je je ware schoonheid gevonden.

Maar – hoor ik je al zeggen – wat als je helemaal niet tevreden bent met jezelf? Hoe word je dat dan wel zonder te lijnen, zonder botox of zonder enige lijfelijk aanpassing? Nou, hier volgt mijn ongevraagde advies.

  1. Weiger pertinent om nog lelijk over jezelf te praten. Wanneer je in de spiegel kijkt en denkt ’te dik’; weiger dat hardop te zeggen. Niet voor jezelf. Niet voor anderen. Kan je niets positief zeggen, zeg dan niets.
  2. Wanneer iemand je een complimentje geeft; neem dat aan. Want hoe vaak gebeurt het wel niet wanneer iemand zegt ‘Oh wat zie je er goed uit.’ of ‘Oh wat staat die jurk je goed.’ dat we reageren met, ‘Mwa vind je?’ of ‘Nee, mijn haar wilde niet lukken vandaag’ of ‘Pff, dit was het enige wat nog paste’. Dat of we hebben het over hoe goedkoop we dat ene kledingstuk scoorden. NEE; neem gewoon het compliment aan. Zeg simpelweg; dankjewel.
  3. Praat positief over en tegen je lichaam. Kijk in de spiegel en spreek uit wat je wel mooi vindt aan jezelf. Hardop! Vind je dat lastig? Start met dat waar je wel positief over kan zijn. ‘Ik heb schattige tenen.’ reken ik goed. Vind je zelfs dat lastig; Bedank je lichaam dan. Klinkt misschien raar om dit te doen. maar het hardop uitspreken dwingt je hersenen meer te focussen dan alleen het denken. Zeg tegen je benen dat je dankbaar bent dat ze je elke dag weer dragen. Vertel je armen dat ze heerlijke knuffels kunnen uitdelen. Kijk naar je mond en zeg dat ze mooi kan lachen. En ja, dat voelt ongemakkelijk. Maar het werkt wel. Echt.

Ik heb ooit – toen ik zwaar depressief was – een lijstje gemaakt met ‘Ik ben‘ uitspraken. Ik was zo negatief over mezelf dat ik dit lijstje plakte aan de slaapkamerdeur, de badkamerdeur en naast de spiegel in de badkamer. En ik dwong mezelf om elke keer dat ik door 1 van die deuren ging 2 of meer van die uitspraken op te lezen. Ik moest dat doen van mezelf tot ik het geloofde. Dat duurde overigens heel erg lang. Volharden is het sleutelwoord.

Wanneer jij overtuigd bent dat je niet mooi bent. Dan is de kans groot dat je (on)bewust acties onderneemt om dat aan jezelf te bevestigen.

Bijvoorbeeld; je doet geen bikini meer aan. Of je kiest ervoor om alleen maar zwart te dragen. Of alleen verhullende kleding. Of je overschreeuwt jezelf in situaties wanneer je je onzeker voelt. Je lacht stomme grapjes weg in plaats van op te komen voor jezelf.

Het is niet zo dat je acties pas gaan wijzigen wanneer je zelfbeeld verbetert. Fabel. Je zelfbeeld kan en zal verbeteren doordat je je acties aanpast. Draag wel kleur. Durf dat water in te gaan in bikini. Ga wel naar de sauna – en stop met excuses verzinnen. Start met opkomen voor jezelf. En wanneer je dit lang genoeg doet- groeit de liefde voor jezelf.

Nog een actie die ik in 1 van mijn reels op Insta tipte;

4. Wanneer je het niet hardop kan zeggen. Schrijf het dan uit. En als je het lastig vindt om zelf woorden te vinden; schrijf dan liedjes over die over jezelf liefhebben gaan. Nee, niet alleen luisteren en lezen. SCHRIJVEN. Waarom? Omdat dit je hersenen vertraagt en je dan bewuster en langer bij woorden en hun impact stil staat. Omdat je dan ook met je handen bezig bent en zo meer delen in je brein activeert. En als je daar ook iets bij tekent – of sommige delen in kleur onderstreept; dan activeer je ook je creatieve brein. En zo veranker je bepaalde denkwijzen meer in je hersenpan dan die oude nare gedachten. En wil je er nog meer bij stilstaan; doe dan de Perfect People tekencursus; want met het tekenen van al die gekke lang niet perfecte typetjes kan je de woorden die je schrijft kracht bijzetten. Nog meer actieve verwerking voor je hersenpan.

5. Maar bovenal: verwen jezelf. Gun jouw lijf liefde en aandacht. Want je bent het meer dan waard. Koop bijvoorbeeld een lekkere lotion en smeer jezelf met aandacht in. En terwijl je je armen insmeert; vertel ze dat ze zo fantastisch kunnen knuffelen. Wanneer je je buik met zwangerschapsstriemen insmeert vertel hoe zacht je haar vindt of dat ze je kinderen zo fantastisch heeft gedragen. Vertel je kuiten dat ze je zo geweldig dragen elke dag weer … Ja dat voelt raar om te doen. Maar doe het maar gewoon. Want het werkt.

Maak jezelf niet afhankelijk van anderen om geliefd te zijn. Heb jezelf lief. Een bijkomend effect; wanneer jij jezelf oprecht liefhebt, groeit ook de waarde van jouw liefhebben van anderen. Want Harrie Jekkers had zeker wel gelijk met zijn ‘Ik hou van mij’.

Ben je al tot hier gekomen? Ik zei toch, wanneer ik over dit onderwerp begin te kletsen dan roert er iets in mij. Ik ben hier zo gepassioneerd en fel over. (En je je kan me uitnodigen om hierover te komen spreken voor je vrouwengroep!)

Dit is ook de gedachte die ik had tijdens het ontwerpen van de Perfect People tekencursus. Allemaal gekke figuurtjes. Totaal niet perfect maar daardoor juist weer wel. Want boy o boy wat zou het leven saai zijn als we allemaal perfect waren. Het zijn juist de imperfecties die het leven kleur geven! Wat zou het leven nog voor uitdaging bieden wanneer niemand meer ruimte voor verbetering had?

Ik zeg: niet perfect = perfect.

En dat is de reden waarom ik het voortouw nam en op social media ongegeneerd (ok, met enige, of zelfs met behoorlijke schroom) een stel foto’s van mezelf in bikini plaatste) – Durf jij dat ook? #saramademedoit Als statement aan jezelf? Hoeft niet hoor, maar speel eens met de gedachte.

Perfect People – they do exist – you are one of them.

Leuk als je een reactie achterlaat. Ook heel tof wanneer je mijn posts (1, 2 en 3) en reel hierover op Instagram checkt en daar ook een reactie achterlaat. Je bent overigens ook van harte welkom in mijn gratis Drawing Diva’s Facebookgroep.

0

Daar vind ik wat van …

Hier in huis hebben we een gezegde; Daar vind ik wat van. Dat zeggen we over het algemeen wanneer we een zeer uitgesproken mening hebben over een actie of gedachte van een ander. We zeggen het wanneer we het hartgrondig oneens zijn met iemand en wanneer onze eigen mening zo gepaard gaat met emotie dat de kans bestaat dat het veroordelend overkomt. Of dat we de ander onbedoeld in een kwaad daglicht stellen. En dat willen we dan niet. Maar we willen wel duidelijk laten weten dat we niet gediend zijn van de actie of mening van die ander. En dan zeggen we dus ‘Daar vind ik wat van.’

De opmerking ‘Wij vieren geen Halloween, wij vieren het leven, dankzij Jezus die het licht geeft’ …Nou daar vind ik wat van.

Ik heb deze opmerking, of verschillende varianten erop, de afgelopen dagen (en elk jaar weer) meermaals de revue zien passeren op socials. Het levert een tweedeling. Wie is voor en wie is tegen? En is het nu goed of zit jij met jouw mening aan de foute kant en weet ik het beter?

Nu heb ik niets met Halloween. Maar dat heeft helemaal noppes te maken met mijn geloof of mijn christen zijn want ik heb ook helemaal niets met Kerst. Oh jee, een vrouw van de dominee die Kerst geen bal aan vindt… (pun intented). Het is toch echt zo.

Feiten op een rij (en vergeef me mijn heel-kort-door-de-bocht-schrijverij)

◦ Sinterklaas: startte als katholieke christelijke legende en vermengde zich later met Germaanse mythologieën. Het werd een tijd lang gevierd in de kerk als feest waar de rijken iets voor de armen deden. Maar is nu een feest van vooral de rijken en heeft niets meer te maken met kerk.

◦ Halloween: van All hallows eve. Was aanvankelijk een katholieke gedenkdag van de heiligen – op 13 mei, maar werd door Paus Gregorius de zoveelste al in 800-zoveel verplaatst naar 1 november. Dat viel ‘toevallig’ samen met het Keltische Samhein. Hierdoor gingen gevestigde cultuur en verworven godsdienst zich mengen. Lange tijd was de invulling echt katholiek. Hoe het nu gevierd wordt heeft nog weinig te maken met Allerheiligen. Maar net zo min met Samhein.

◦ Kerst: de geboorte van Jezus werd in de eerste paar eeuwen op verschillende data gevierd. De Romeinse kerk wilde daar 1 datum voor. Het werd 25 december. Tijdens de winterzonnewende- die stond toen nog foutief gepland. Velen (inclusief mezelf) hebben heel erg lang geloofd dat deze datum haar oorsprong vond in het Joelfeest (Yule), of dat de datum gebruikt werd om Germanen te kerstenen. Nieuw onderzoek van prof. Dr. P. Van Nuffelen beweert heel wat anders. Maar de Amerikaanse Sinterklaas – de kerstman- deed het hele christelijke aspect van het feest sowieso op haar grondvesten schudden. En nu dragen we foute truien met rendieren, zetten we een kerstmuts op en zingen we ‘All I want for Christmas is you’ van Mariah Carey – tot zover de wijd verbreide zeer christelijke vormgeving.

Mijn punt: tradities veranderen. Dat is een kenmerk van tradities. Nog nooit bleven ze eeuwenlang hetzelfde. Never. Wat AL deze tradities wel met elkaar gemeen hadden, ongeacht hun oorsprong: dat ze gaan over liefde: naastenliefde, verbroedering, ergens samen doorheen gaan, samen naar iets toeleven. En: naar elkaar omkijken (Ja zelfs Samhein).

En wat vergeten we met al onze stellige voor-of tegen meningen; precies dat. En daar vind ik wat van.

Zullen we dat ‘naar elkaar omkijken’ terugbrengen in al onze meningen? Dan maakt het niet uit wat de oorsprong van wat dan ook is; of aan welke kant jij of ik ook staan. Dan hebben we echt iets om samen te vieren.

ID: Ik heb me afgelopen week kostelijk vermaakt in het schilderen van deze pompoenen. Ik had amper een uur de tijd maar ging toch aan de slag. Een beetje in Halloween-sfeer. Love it. Ik gebruikte van Gogh waterverf en mijn Clairfontaine aquarelle boekje. Je kan deze verf en het boekje scoren bij Be Creative Shop – en met de code Saralindenhols krijg je er 5% korting.

DISCLAIMER: Ik heb niets tegen 1 van deze feestdagen. Ik heb er echter ook niet perse iets voor – qua oorsprong dan. Voor wat betreft Halloween: hoe het nu soms gevierd wordt: ik vraag me soms af of kleine kinderbreintjes al genoeg bestand zijn tegen te enge schrik-omstandigheden. Dus vind ik voorzichtigheid wel geboden. Maar daar mag jij gerust anders over denken.

0

Show yourself – toon je werkelijke zelf

Die goede oude pré-corona tijd … toen er nog visite kwam en je kon zeggen ‘Let niet op de rommel.’ Terwijl je stiekem – tot aan het gaan van de bel – als een malle de ergste zooi stond te verbergen.

Ken je dat? Ik bedoel de rommel en viezigheid en dat je je daarvoor lichtjes geneerde? Ik zei ook wel eens ‘Let niet op de rommel, hier wordt geleefd.’  En to be honest: ik ben nooit zo van het soppen geweest. Meestal, als ik de aandrang krijg wil ik het liefst in een hoekje zitten, wachten tot het overgaat. 

Ja, nu zit je misschien te lachen. Maar als ik écht aan het opruimen sla, dan breekt de ultieme chaos uit. Want dan begint het met ‘Oh, even deze kast op orde brengen’ om na 1 plank te bedenken dat ik beter alles eruit kan halen… en wanneer alles dan op de grond staat bedenk ik dat de stofzuiger erbij moet en een sopdoek … verzand ik in de keuken waar de vaat nog op de vaatwasser staat in plaats van erin … wil ik snel even de vaatwasser inruimen, die eerst nog uitgeruimd moest en die ene bakvorm moet dan uiteraard in een andere kast die ook een chaos is, die ook leeg moet. En dan staat de inhoud van 2 kasten verspreid over mijn vloer, het aanrecht nog steeds vol, de vaatwasser half leeg, zie ik een paar boeken liggen die naar boven moeten en begin ik daar … om te voorkomen dat ik gek wordt van mezelf plof ik dan halverwege even op de bank … bedenk dat ik niet onder de kussens moet graaien … of eronder moet kijken… vast een walhalla voor kruimels en stof … en dus moet ik …

Opruimen is dus niet zo aan mij besteed. Ik kan het wel. Daar niet van. Maar ik moet er echt de tijd en energie voor vrij maken – en let’s face it: die tijd en energie ontbreekt vaak genoeg. Maar zo af en toe moet ik eraan geloven. Maar euh – even genoeg over mij; hoe ‘schoon’ ben jij? Wanneer heb jij voor het laatst alle deurklinken in je huis gesopt?

Een beetje een lange inleiding, maar het brengt me tot het volgende: is het met ons leven ook niet zo dat we het voor het oog bij voorkeur zo netjes en geordend mogelijk houden? Dat we ons vaak net iets beter voordoen dan dat we zijn? Of dat we, zonder het te beseffen, alleen de mooie kantjes laten zien?

Ik kan hier in huis, dagen achter elkaar in een niet-zo-flatterend huispak rondlopen. Maar geen haar op mijn hoofd wat eraan denkt om die outfit in de kerk te dragen. Sterker nog, als hubby en ik thuiskomen van de kerk ga ik meestal linea recta naar de slaapkamer om m’n nette kleding in te ruilen voor dat vieze huispak …  En dat terwijl ik altijd zeg dat de kerk dé plek is waar je zelfs in minirok en netkousen welkom moet zijn…

Dat ‘jezelf beter voordoen’ gaat verder. Op social media zal ik bijvoorbeeld wél posten wat ik voor leuks met m’n leerlingen heb gedaan. En hoe idioot en gek mijn Reels soms ook zijn … daar denk ik echt over na. Maar ik zal niet posten wanneer ik een collega of teamleider weer eens spuugzat ben. Ok, dat is voor die collega ook niet zo leuk … maar toch. Hoe open en eerlijk we ook pogen te zijn, mensen zien ons als een bank; aan de oppervlakte lijkt alles prima, maar graai niet onder de kussens. En we doen – bewust en onbewust – best veel om dat beeld zo te houden.

In de meeste religies geldt dat je vooral veel moet doen om de hemel of het walhalla te bereiken. En helaas houden we als christenen dat beeld soms ook voor ons geloof in stand. Je mág niet dit, je moet dat … Terwijl het tegendeel waar is. Tuurlijk mag je streven naar een betere versie van jezelf. Maar laten we eens afrekenen met de mythe ‘God neemt je zoals je bent en maakt je zoals je worden mag.’ Ugh! Bah! (Hier past die ene emoticon met groene kots).

GOD NEEMT JE ZOALS JE BENT. PUNT.

En natuurlijk heb je als christen soms ook een vlaag van interne schoonmaakwoede.  En heb je fases dat je even wat netter bent. Maar laten we ophouden met de illusie dat we continue moeten streven naar een betere versie van onszelf. Moeten, moeten, moeten … Toen God jou maakte ‘Zag Hij dat het goed was’.  

Efeziërs 2:8-10 “Door zijn genade bent u nu immers gered, dankzij uw geloof. Maar dat dankt u niet aan uzelf. Het is een geschenk van God en geen gevolg van uw daden” … Hij heeft je geschapen tot wat je nu bent … ”

Wie je bent is wat God maakte. En er zijn tijden dat je al zoveel ballen in de lucht moet houden, dat er weinig tijd overblijft om bepaalde hoekjes en gaatjes in je leven van stof te ontdoen. En er komen momenten wanneer het je ineens opvalt dat  er een smerig randje aan je hart zit en dan grijp je wel naar de stofdoek. En soms besef je dat je eerst tijd en energie moet vrijmaken.

Maar God houdt sowieso van je. Doe dat zelf ook.  Wanneer je werkelijk leert houden van jezelf zoals God dat doet en jezelf leert nemen zoals je bent … groeit van daaruit vanzelf het verlangen naar meer en beter. Dat onderhouden en soppen komt dan vanzelf.

God heeft jou de rommel al lang vergeven. Vergeef je ook jezelf?

Qua biblejournaling koos ik ervoor mezelf te portretteren. Verschillende kanten van mezelf. Een mengelmoes van fotobewerking, en digitaal tekenen. Om mezelf eraan te herinneren dat God van mij houdt; zoals ik ben. En dat elk aspect van mij bestaansrecht heeft. Geprint op vellum.

Meer praatsels en maaksels: kijk op mijn facebook of instagram!

The good old days …(before Corona and lockdown)… when people came over and you had to say “Don’t mind the mess.” While you were secretly – until the bell rang – trying to hide the worst like crazy.

Recognize it? I mean the embarrassment you feel because your living area looks like *** ? To be honest: I’ve never been fond of cleaning. Usually when I get the rare urge I prefer to sit in a corner, wait for it to go away.

Yeah, now you might be laughing. But if I really start cleaning up, the ultimate chaos breaks out. Because it starts with ‘Oh, just gonna put this cupboard in order’ to consider after 1 shelf that It’s better to get everything out and really deep clean … and when everything is on the floor I realize that the vacuum cleaner has to be added to it and a cleaning cloth … running to the kitchen to get those I see the dishes are still on the dishwasher instead of in it… I then quickly try to put them in the dishwasher, which had to be cleaned out first and that one baking pan must -of course- go in another cupboard, which is also a mess, which also has to be emptied . And then the massive content of 2 cupboards are spread over my floor, the counter still full, the dishwasher half empty, I see a few books that have to go upstairs and I start taking them upstairs where … To prevent myself from going crazy I then pop on the couch, not even halfway done with everything, trying to remember not to reach under the pillows … or look under them … must be a mecca for crumbs and dust … and so I have to …

So let’s say tidying up is not for me. I can do it. By all means. But I really have to make the time and energy available – and let’s face it: that time and energy often lacks. But every now and then I have to face it and just go and do… But euh – enough about me; how “clean” are you? When was the last time you cleaned all the door handles in your house?

A bit of a long introduction, but it brings me to the following: isn’t it the same with our lives; that we prefer to keep things as neat and orderly as possible when it comes to the eye? That we often pretend to be just a little bit better than we are? Hiding dirt in the cupboards of our life? Or that, without realizing it, we only show the beautiful cleaned sides?

I can stay indoors for days if I want and ‘live’ in a not-so-flattering pajamas. But not a hair on my head is ever gonna think about wearing that outfit to church. In fact, when hubby and I come home from church, I usually go straight to the bedroom to exchange my nice clothes for that same dirty outfit … And that while I always say that the church is the place where you even are welcome wearing a mini skirt and fishnet stockings … So why not pajamas?

The “pretend to be better or more beautiful/ clean” continues. For example, on social media I post all about my drawings and about the fun I had with my students. And as crazy as my Reels are sometimes… I really think about what I post. But I won’t post when I’m sick  with a colleague or team leader. Okay, that’s not great for that colleague either… but still. No matter how open and honest we try to be, people see us as a couch ; on the surface everything seems fine, but don’t dig under the pillows. Always hide the dirt.

In most religions you have to do a lot to reach heaven or Valhalla. And unfortunately Christians sometimes maintain that image for their faith. You can’t do this, you have to … While the opposite is true. Of course you can strive for a better version of yourself. But let’s deal with the myth of “God takes you as you are and makes you as you may become.” Ugh! Bah! (Here fits that one emoticon with green vomit).

GOD TAKES YOU AS YOU ARE. POINT.

And of course as a Christian you sometimes commit to an internal cleaning rage. And you do have phases that you are a bit neater. But let’s stop the illusion that we must continuously strive for a better version of ourselves. Must, must, must, do, do, do … When God made you “He saw it was good.”

Ephesians 2: 8-10  says that for by His grace you are now saved, because of your faith. But you don’t owe that to yourself. It is a gift from God and not a result of your actions … He created you to what you are now…”

Who you are is what God made. And what God creates is always good. And there are times when you have to keep so many balls in the air that there is little time left to dust out certain nooks and crannies in your life. And there will come moments when you suddenly notice that there is a dirty edge to your heart and then you reach for the duster. And sometimes you realize that you have to free up time and energy first.

But God loves you anyway. You owe it to yourself to do so too. When you really learn to love yourself as God does and take yourself as you are…  the desire for more and better will grow on you. That maintenance and soaking will then come naturally. Not because you must, but because you long for it.

God has long forgiven you for the mess in your heart. Do you forgive yourself too?

More talks and creations on my insta and Fb: @saralindenhols

0

Let me BE

Scroll down for English translation.

De veertigdagen tijd is aangebroken. Van oudsher is dit de periode van vasten voorafgaand aan Pasen.  De datum waarop we Pasen vieren werd pas in 325 na Christus, tijdens het concilie van Nicea, vastgesteld. Ik bespaar je de achterliggende redenen. Maar het was pas rond het jaar 600 dat Paus Gregorius de Grote besloot dat 46 dagen voor Pasen de vastentijd begon. Met aftrek van de zondagen had je dan precies 40 dagen van vasten. Het is dus geen ‘bijbels’ opgelegde periode.

Toch bemerk ik via de mij bekende sociale media kanalen dat best veel christenen deze periode alsnog aangrijpen om toe te leven naar Pasen. Velen volgen een leesrooster, anderen willen meer terug naar dat échte vasten, al eten ze zelden veel minder want steeds populairder wordt het ‘sociale media vasten’. 

Het idee van dat vasten grijpt terug op het verhaal van Jezus in de woestijn. Waar hij 40 dagen lang in totale eenzaamheid rondzwierf en al vastend een strijd voerde met de duivel. Een paar dingen typeren deze periode;  totale afzondering van anderen, geen voedsel, richten op de Waarheid en God, vechten tegen verleiding.

Mag ik eerlijk toegeven dat ik het ‘sociale media’ vasten en het aanhouden van een leesrooster maar slappe aftreksels vind? Sorry als deze uitspraak schuurt.  Ik bedoel uiteraard niet dat het fout is om sociale media een poos aan de kant te zetten, of dat het geen zin heeft om een periode lang bewust stil te staan bij bepaalde Bijbelteksten…  Het zegt mogelijk meer iets over mezelf.  Ikzelf ervaar zo een periode als opgelegd en soort van een onuitgesproken verplichting.

In onze kerk lagen bij de deur boekjes klaar voor wie wat met deze periode wil. Uiteraard geheel vrijblijvend … maar ik voel dan een sociale druk, het voedt mijn idee dat ik iets ‘moet’.  Nogmaals, dat gevoel ligt mogelijk geheel aan mij. Het is echter ook die ‘druk’ die maakte dat ik toch in de bijbeljournalinggroep op Facebook een leesrooster lanceerde. Uiteraard ernstig ingekort en geheel vrijblijvend. Ik wilde er geen ophef over maken, maar toch zit ik er nu een stuk over te schrijven.

Als christen MOET je helemaal NIETS met deze periode. Je bent niet minder christen als je deze periode gewoon lekker actief blijft op social media (want let’s be honest, door de lockdown zijn sommigen al genoeg verstoken van gezelschap).  Je bent niet minder christen als je NIET vast. Als je GEEN leesrooster aanhoudt. 

Je ‘moet’ niets.  Je bent vrij.  Gewoon ‘zijn’ is al voldoende.  Laat dat even bezinken.  ZIJN. 

Jezus vraagt je niet net als Hem te worden, Hij vraagt je in Hem te verblijven en Hem te volgen. Voordat je in Jezus’ voetsporen treedt mag je eerst leren om bij Hem te ‘zijn’.

Psalm 46:11 (NBV) zegt:  ‘Staak de strijd en weet dat ik God ben.’ 

Wanneer je gaat kijken naar de Hebreeuwse woordkeuze van de originele tekst zou je ook kunnen lezen ‘verstil’.  Het Engels heeft het over ‘Wees stil’ . Het is geen passieve vorm van stil worden. Het betekent niet dat je helemaal niets meer doet. Nee, het gaat om een actieve vorm van het aan God overlaten; van het in Zijn nabijheid vertoeven; dat wat je doet is niet omdat het moet, maar omdat het voortvloeit vanuit het in Zijn nabijheid vertoeven. Gewoon ZIJN en weten dat Hij God is. Lees ook Psalm 37:7.

Als we iets doen deze vastentijd laat het dan dit zijn; dat we voor en boven alles eerst leren ‘zijn’ in Zijn nabijheid. En dat alles wat we doen daar vervolgens uit voortvloeit.

De onderstaande plaatjes zijn stickers die ik ontworpen heb. Verkrijgbaar via Lucinde. Meer praatsels en maaksels: Volg me op Instagram of Facebook.

Sticker (mijn ontwerp) verkrijgbaar via lucilight.nl

Lent has begun. Traditionally, this is the period of fasting prior to Easter. The date on which we celebrate Easter was not fixed until 325 AD, at the Council of Nicaea. I’ll spare you the reasons behind it. But it wasn’t until around AD 600 that Pope Gregory the Great decided that Lent would begin 46 days before Easter. Without the Sundays, you then had exactly 40 days of fasting. So it is not really a “biblically” imposed period.

Yet I notice through my social media channels that quite a lot of Christians still use this period to contemplate towards Easter. Many follow a reading schedule, others want to get back to that real fasting, although they rarely eat much less because “social media fasting” is becoming more and more popular.

The idea of ​​that fasting harks back to the story of Jesus in the desert. Where he wandered in total solitude for 40 days, fasting and battle with the devil. A few things characterize this period; total isolation from others, no food, focus on Truth and God, fight temptation.

Can I be brutally honest for a sec and admit that I find it lame to social media-fast and feeling obligated to keep a reading schedule? Sorry if this statement hurts and itches. Of course I don’t mean that it is wrong to put social media aside for a while, or that it makes no sense to dwell on certain Bible texts for a period of time … The way I feel about it says more about myself. I myself experience such a period as imposed and sort of as an unspoken obligation.

In our church there are booklets at the front door for those who want to follow a decent readingplan this period. Of course completely without obligation… but when I saw them  I kinda felt a social pressure, it feeds my idea that something “must” be done. Again, that feeling may be entirely my own. However, it’s also this “pressure” that made me launch a reading schedule in the Dutch bible journaling group on Facebook. Obviously severely shortened and completely without obligation. I didn’t want to make a fuss about it, but I’m still writing a piece about it now. So the pressure is real.

As a Christian you ARE NOT OBLIGATED to do ANYTHING with Lent. You are no less a Christian if you just stay active on social media during this period (because let’s be honest, during the lockdown, some are already devoid of company enough). You are not less a Christian if you DON’T fast.  Or When you do NOT keep a reading schedule.

You “must” do nothing. You are free. Just “being” is enough. Let that sink in for a moment. TO BE.

Before you follow in Jesus’ footsteps, you may first learn to “be with him”.

Psalm 46:11 (NIV) says, “BE still and know that I am God.”

Being still is not a passive form of becoming silent. It doesn’t mean you don’t do anything at all anymore. No, it is an active form of leaving it to God; of just ‘being’ and staying in His presence, and what you do is not because you have to, but because it flows from staying and being in His presence, in HIM. Also read Psalm 37: 7

If we do something this Lent. Then let it be that; that we learn to “be” in His presence before everything else. And that everything we do flows from it. Just BE .  

Want to see and hear more? Follow me on Facebook or Instagram!

Stickers and printables available via lucilight.nl

0

Bright

(Scrol naar beneden voor NL)

𝐈𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐛𝐞𝐠𝐢𝐧𝐧𝐢𝐧𝐠 𝐰𝐚𝐬 𝐭𝐡𝐞 𝗪𝐨𝐫𝐝, 𝐚𝐧𝐝 𝐭𝐡𝐞 𝗪𝐨𝐫𝐝 𝐰𝐚𝐬 𝐰𝐢𝐭𝐡 𝐆𝐨𝐝, 𝐚𝐧𝐝 𝐭𝐡𝐞 𝗪𝐨𝐫𝐝 𝐰𝐚𝐬 𝐆𝐨𝐝.⁣
⁣

John1

Today my hubby @jurgen_lindenhols preached about the way these verses in John 1 tell us about the meaning and importance how God, in Jesus came down to be with us.

Christmas is different this year. We all spent time in our own ‘bubble’… but the one thing we can rest assured about; the child came down to be with us. In our own bubble. Darkness outside. Light within.

Dear everybody… I wish you a very merry Christmas with blessing of Jesus the Child in your bubble.

May your days … and the days to come be bright. Brighter than ever before.

😘

Vandaag sprak @jurgen_lindenhols over de manier waarop deze woorden uit Johannes 1 ons iets leren over de betekenis en het belang van hoe God, in Jezus, neerdaalde om bij ons te zijn. Kerstmis is dit jaar anders. We brengen allemaal tijd door in onze eigen ‘bubbel’ … maar het enige waar we zeker van kunnen zijn; het kind kwam naar deze aarde om bij ons te zijn. Bij ons in onze eigen bubbel. Duisternis buiten. Licht van binnen.

Beste allemaal … Ik wens jullie een hele fijne kerst met de zegen van Jezus het Kind in jullie bubbel. Mogen je dagen … en de dagen die komen, helder zijn. Helderder dan ooit tevoren.

0

Wie of wat is jouw boom? Who or what is your tree?

(English translation: scroll down!)

Vermoeid slofte hij door het palmbos. De zon stond hoog aan de hemel en brandde vervaarlijk, maar hier in de schaduw van de dikke laag vlezige bladeren was het relatief koel. Op een broeierige manier dan, maar in ieder geval niet zo heet als op het open pad richting de stad. Het opwaaiende stof van de weg kleefde aan zijn nieuwe rode sandalen en kroop in elk huidplooitje van zijn tenen. Dat zijn voeten nog geen twee uur geleden zorgvuldig waren gewassen en geolied door de huisslaaf van Marcellus was niet meer te zien.

Hij zuchtte. Het was een vermoeiende vergadering geweest. Zoals gewoonlijk waren dezelfde grapjes over zijn gestalte weer over tafel gevlogen en had hij net als altijd schaapachtig mee gelachen, alsof het hem niet deerde. Maar dat deed het wel. Maar geen haar op zijn hoofd wat er aan dacht om ook maar iets van zijn pijn of frustratie te laten merken.  Ze konden lachen wat ze wilden, maar hij was het die hen orders gaf, niet andersom.

De zachte bries die het bladerdek boven hem deed ruisten tilde de zware geur van de balsem bossen verderop met zich mee. Normaal gesproken kon hij wel genieten van dat luxe parfum wat de rijkdom van zijn stad benadrukte. Maar vandaag deed al die rijkdom hem niets.  Zelfs de rozentuinen waar hij, op weg naar huis, doorheen liep, konden zijn ogen niet strelen.

Hij was moe.. Hij was hét moe. Hij was het spuugzat dat niemand ook maar enig respect voor hem kon opbrengen. Het interesseerde niemand hoe hij zich voelde, wat al dat gepest en al die achterklap met hem deed.

Het was altijd al zo geweest.  In zijn kinderjaren was al snel duidelijk geworden dat hij niet goed groeide. Naar traditie had het hele dorp gedacht dat zijn gebrek kwam omdat God een appeltje met hem te schillen had en langzaam aan, naarmate de jaren vorderde werd hij steeds meer gemeden, werd er steeds meer achter zijn rug om gekletst. Het had niet lang geduurd voor hij door had gehad dat hij er in het leven helemaal alleen voor stond. En dus had hij geleerd dat hij vóór alles vooral aan zichzelf moest denken. Als hij niet voor zichzelf opkwam, wie dan wel?  Dus had hij zich opgewerkt, niet door zich af te beulen in de balsemgaard, niet door zware handarbeid in 1 van de vele tuinen,..  hij had zijn kansen schoon gezien toen de Romeinen hem ronselden. En hij had de mensen in zijn stad teruggepakt voor al die pesterijen. Ze hadden in zijn lengte een zonde gezien, een zondaar zou hij ze geven. En nu was hij rijk en had het helemaal gemaakt. Nouja, financieel gezien dan. Want niemand wilde vriendjes zijn met een tollenaar. En al helemaal niet met de baas van al die lijkenpikkers.  De roddel en achterklap was nooit opgehouden en dus ging ook hij door met zijn sluwe handel en afpersing. Het ene kwaad hield het andere in stand.

Hij was in ieder geval rijk, maar had niemand om zijn rijkdom mee te delen. Te midden van de menigte van deze oeroude stad was hij alleen. Eenzaam tot op het bot, en dat allemaal omdat hij zo gebrekkig klein was gebleven…

“Kom op, sneller, straks is Jezus alweer weg! ” Twee straatschoffies stoven hem voorbij richting de poort van de stad, vrolijk gillend naar elkaar. Jezus? Kwam Jezus naar Jericho?  Zacheüs versnelde zijn pas, hij had al zoveel gehoord over deze wonderlijke man. Het werd steeds drukker op de weg. Snel sloeg hij een achterafpaadje in, in de hoop om via wat steegjes de menigte te kunnen vermijden.  Zijn korte benen droegen hem zo snel hij kon.  Als hij nou maar een glimp van Jezus zou kunnen opvangen.  En net op het moment dat hij bedacht dat zijn ellendige korte gestalte hem zelfs het zicht op deze rabbi zou ontnemen zag hij de grote Esdoorn aan de kant van de weg.

Even twijfelde hij, het was ver beneden alle waardigheid voor een man van zijn positie … hij besloot dat het hem niet kon schelen… Met zijn gebrek en met al die mensen die hem toch al niets gunden zou hij Jezus nooit te zien krijgen wanneer hij niet als een kind die boom inkroop.  Mensen dachten toch al te min over hem dus dit kon er nog wel bij. Hij had de boom nodig om op Jezus te kunnen zien. En dus hees hij zich tak voor tak omhoog en verstopte zich in het bladerdak.

En Jezus zag hem. Niet gewoon een vluchtig kijken. Jezus zag hem echt. En Hij noemde hem bij naam alsof Hij hem echt kende. Jezus kende hem. En meer nog; Jezus las hem niet te les, gaf hem niet op zijn sodemieter,  veroordeelde hem niet zoals de rest van de stad … Jezus wilde bij hem komen eten. Niet zomaar even een praatje maken, maar echt even samen zijn. Zacheüs wist niet hoe hij het had.  Zo snel zijn benen konden klom hij uit die boom.  …

Met de komst van rabbi Jezus werd de vicieuze cirkel van uitsluiting en uitbuiting doorbroken. Het enige wat Zacheüs altijd al wilde werd hem gegeven; hij werd gezien. Niet zijn buitenkant. Jezus zag wie hij diep van binnen was en wat hij werkelijk nodig had; een klein vrijgevig jongetje wat erbij wilde horen. Hij was niet langer alleen. Jezus was bij hem. Hij kon eindelijk zijn wie hij werkelijk was. Het verleden deed er niet meer toe. Geld, welvaart en status werden onbelangrijk. En dat allemaal doordat hij het lef had gehad om, ver beneden alle waardigheid, toch in die boom te klimmen, zoekend naar een kans om op Jezus te kijken.

Wie of wat is jouw boom die je helpt om op Jezus te kijken?

(Lukas 19:1-10)

(Meer bijbeljournaling of andere creativiteit van mijn hand: volg me op instagram, facebook of youtube. )

Tired as he was, he shuffled through the forest. The sun, high in the sky was burning dangerously, but here in the shade of the thick layer of palm leaves it was relatively cool. In a sweltering way, but at least not as hot as on the open path towards the city. Blown up dust from the road clung to his new red sandals and got into every fold of skin on his toes. Less than two hours ago his feet had been carefully washed and oiled by the house slave of Marcellus, well it didn’t show anymore.

He sighed. It had been a tiring meeting. As usual, the same jokes about his stature had flown across the table and he had, as always, laughed sheepishly, as if it didn’t hurt him. But it did. But not for a brief moment he thought about showing any of his pain or frustration. They could laugh at whatever they wanted, but it was he who bossed them around, not the other way around.

The gentle breeze that rustled the foliage above him lifted the heavy scent of the balsam groves. Normally he could enjoy the luxurious perfume that emphasized the wealth of his city. But today all that wealth didn’t bother him. Even the exquisite rose garden on his way home couldn’t caress his eyes.

He was tired. It tired him to the bone that no one could show him any respect. Nobody cared how he felt, what all the bullies and all that backbiting did to him. It had always been like this. As soon as the villagers noticed that he didn’t grow as he should’ve as a child they had mocked him. Traditionally, the whole village had thought that his lack of posture was because God was punishing him because of a sin, and slowly, as the years went by, they avoided him more and more, talking behind his back.  It hadn’t taken him long to realize that he was all alone. And so he had learned to take care for himself. If he didn’t stand up for himself, then who would? So he had worked his way up, not by tormenting himself in the groves, not by hard manual labor in the many gardens … he had seen his chances when the Romans recruited him. And he started to punish the people in his town for all the years of harassment. They had seen a sin in his height, a sinner he would give them. And now he was rich and wealthy. Well, financially. Because nobody wanted to be friends with tax collectors. And certainly not with the boss of those corpse picks. The gossip and backbiting never stopped, so he continued his cunning trade and extortion. One evil perpetuated the other.

He was rich, but had no one to share his wealth with. He was alone in the crowd of this ancient city. Lonely to the bone, all because he was so imperfectly small …

“Come on, faster, or Jesus will be gone again! Two street bastards rushed past him towards the gate of the city, happily screaming at each other. Jesus? Did Jesus come to Jericho? Zacchaeus quickened his pace, he had already heard so much about this wonderful man. The roads got busier. He quickly turned into a back alley, hoping to avoid the crowd through some alleys. His short legs carried him as fast as he could. If only he could catch a glimpse of Jesus. And just as he thought that his wretched short stature would block even the view of this rabbi, he saw the huge sycamore tree on the side of the road.

For a moment he hesitated, it was far below the dignity for a man of his position … but in the moment he decided he didn’t care any longer  … The town couldn’t care any less and he would never see Jesus when he wouldn’t crawl in that tree like a child. People thought too little about him anyway so this could be added to their list. He needed that tree to be able to look upon Jesus. And so he pulled himself up branch by branch and hid in the canopy of leaves.

And Jesus saw him. Not just a cursory look. Jesus really saw him. And He called him by name as if He really knew him. Because He really knew him. And even more; Jesus did not lecture him, did not give him a fuss, did not condemn him like the rest of the city… Jesus wanted to eat with him. Not just having a chat, but really being together. As fast as he could, he climbed out off that tree. …

With the arrival of Rabbi Jesus, the visual circle of exclusion and exploitation was broken. The only thing Zacchaeus always wanted was to be seen. Not just his outside. Jesus saw who he was deep down and deep within and noticed what he really needed; Jesus saw the little generous boy who wanted to belong. From that moment he no longer was alone. Jesus was with him. Finally he could be who he really was.

And it all started because he had the guts to climb that tree in the hope to be able to see upon Jesus.

Who or what is your tree that helps you to see upon Jesus. Do you have the guts to climb it?

Luke 19:1-10

(More (bible)creativity from my hand: follow me on youtube, facebook or instagram.)

0

Black lives matter. Period.

(Scroll down for English translation)

Toen  Charlie Hebdo koelbloedig werd vermoord en Parijs werd opgeschud met de gewelddadige vorm van terrorisme postten mensen massaal op social media hun profielfoto met ‘Je suis Charlie’ of ‘Stand by Paris’.  Als blijk van medeleven.

Toen België werd opgeschud door een terroristische aanslag reageerde ook ik met een profielfoto die de kleuren van België weergaf.

Een tijdje geleden was er de ‘kom op tegen kanker’- campagne.

Niemand haalde het in zijn hoofd om in bovengenoemde gevallen  te zeggen “Stand by all” of “Kom je ook op tegen longemfyseem of Alzheimer? Want dat zijn ook nare aandoeningen!”

Je steun betuigen en opkomen voor het ene, betekent niet dat je tégen het andere bent.  Het heeft mij even geduurd voor ik me dat realiseerde in de Black Lives Matter campagne. Mijn eerste reactie was ‘All lives matter’.  En natuurlijk tellen ook álle levens. Maar in gesprek met een aantal Afro Amerikaanse dames werd het me duidelijk dat het niet gaat om een tegenstelling. Zij voelen zich gediscrimineerd, achtergesteld, benadeeld. En met deze leuze vragen ze aandacht voor hun zaak. Net zoals het kankerfonds aandacht vraagt voor kanker en niet voor Alzheimer.

Vervolgens dacht ik – excuus voor mijn onwetendheid- dat het hier in NL heel anders is dan in Amerika. En ja het is anders. We zijn als gezin 1x in aanraking gekomen met hele boze Amerikanen die de politie hadden gebeld. En ik kan je vertellen; dat was niet leuk. Zeg maar gerust eng. Het is absoluut anders. Maar racisme komt ook in Nederland en België voor. De belastingdienst is daar een zeer recent en duidelijk voorbeeld van.

Dan zou je nog kunnen zeggen ‘Ik doe niet mee met de hype door op social media me uit te spreken.’ Is je goed recht. Om eerlijk te zijn, dat was ook mijn eerste reactie.  Maar is ook dat niet een beetje jezelf distantiëren? Omdat het jou niet dichtbij genoeg komt? Omdat het niet belangrijk genoeg is? Omdat je stiekem – het idee hebt dat je jezelf moet verdedigen en bij je punt wil blijven dat jij geen racist bent en dat dus niet hoeft? Is dat niet precies wat ‘white priveledge’ is?  Nu kan het zijn dat je altijd politiek correct bent en je nooit uitspreekt … dat is op zich prima.  Maar voor mij ging dat excuus niet op. 

Voor ik me uitsprak ben ik dus eerst in gesprek gegaan met een paar dames die racisme aan den lijve ondervonden. En ik sprak me uit op social media. En toen las ik op facebook de hartkreet van een mede-lander. Of de kerk zich ook hiertegen kon uitspreken. Mijn eerste reactie: wederom ‘Waar is dat voor nodig! Je verwacht toch ook niet van alle moslims dat ze zich tegen IS uitspreken? Alsof moslims per definitie voor IS zijn?? En hubby heeft een paar weken geleden nog gepreekt over hoe we ons horen te gedragen in de kerk. Voor racisme is er in de kerk geen plaats.  Maar is dat zo?

Is er voor racisme en discriminatie en sociaal onrecht geen ruimte in de kerk? Of is dat er wel en zou het er niet moeten zijn?

Het is al een aantal jaar geleden. Dus ik kan het nu wel vertellen. Maar ook ik heb pijnlijk ondervonden dat discriminatie wel degelijk de kerk in sluipt. Al sinds jaar en dag heb ik moeite met het zingen van het volkslied in de kerk. Velen vinden het een mooie traditie, maar ik vind het niet rijmen dat je de ene keer zingt ‘Want de geest doorbreekt de grenzen die door mensen zijn gemaakt …’ en de andere keer heel nationalistisch die grenzen in ere houdt door het volkslied. En hoewel ik me echt Nederlander voel – me heb laten nationaliseren- ik ga in de kerk niet staan wanneer dit lied gezonden wordt.  Toen ik dit voorzichtig aankaartte kreeg ik echter een furieuze reactie ‘Je past je maar aan aan Nederland. Je moet maar wennen aan ONZE gebruiken.’  Ineens was ik weer ‘de buitenlander’. Nodeloos om te zeggen dat ik al 14 jaar in NL woonde, mijn best deed om zo accentloos mogelijk te praten, al jaren werkte in het VO, me met hart en ziel inzette in de kerk en keurig mijn belasting betaalde…  Ik moest me als buitenlander maar aanpassen.  Wat heb ik gehuild, wat voelde ik me buitengesloten. En zo zijn er meer voorbeelden. Dit is dan geen racisme. Wel discriminatie. Pijnlijk, hard en in de kerk.

Terug naar racisme. Denken dat racisme geen voet heeft in de kerk of in de NL samenleving is een illusie. Dat je het niet ziet komt misschien omdat je het als ‘wit persoon’ zelf nooit ervaart. Wat we op z’n minst kunnen doen is de ander serieus nemen wanneer hij of zijn aangeeft hier last van te hebben. Wat we op z’n minst kunnen doen is luisteren (als in actief luisteren en het gesprek aangaan.) En we kunnen het gedrag van een ander niet veranderen. Maar jouw stem laten horen is geen druppel op de gloeiende plaat. Jouw stem laten horen is niet meelopen met een hype. Jouw stem laten horen is bijdragen aan bewustwording. Jouw stem laten horen is de ander laten weten ‘Ik hoor je, ik zie het lijden, ik sta achter je.’

Black lives matter.

(Onderaan vind je een pdf van deze tekening, vrij te gebruiken voor in je eigen bulletjournal of biblejournaling. Tekening geïspireerd door een foto van @gigi_esohe) Meer van mijn maaksels vind je op instagram.

When Charlie Hebdo was murdered and Paris was shaken up by the violence of terrorism, people massively posted their profile picture with “Je suis Charlie” or “Stand by Paris” on social media. As a token of compassion.

When the Belgium airport was shaken by a terrorist attack, I also reacted with a profile photo that reflected the colors of Belgium.

A while ago there was the “fight against cancer” campaign. Nobody dared to say “Stand by all” or “Do you also stand up against lung emphysema or Alzheimer’s? Because those are also unpleasant conditions!”

Expressing your support and speaking up for one does not mean you’re against the other. It took me a while to realize this is also the case in the Black Lives Matter campaign. My first reaction was “All lives matter”. And of course all lives count equally. But in conversation with a number of African American ladies it became clear to me that it’s not a contradiction. Saying Black lives matter doesn’t exclude Whites.  They feel discriminated against, disadvantaged. And with this slogan they draw attention to their case. Just as the cancer fund draws attention to cancer and not Alzheimer’s. Making it ‘All lives matter’ draws the attention back.

Then I thought – pardon my ignorance – that it ‘s different here in the Netherlands than in America. And yes it is different. As a white family we once came in contact with very angry Americans who had called the police on us. And I can tell you; That wasn’t fun. You can say scary. And we’re not even black. So it’s absolutely different. But racism also occurs in the Netherlands and Belgium. The tax authorities here are a very recent and clear example of this.

Then you could say “I’m not participating in the hype by speaking up on social media.” It’s your right. To be honest, that was my first reaction also. But isn’t that distancing yourself from it a little? Because it doesn’t get personal enough to you? Because it’s not important enough? Because you secretly – feel that you have to defend yourself and want to stick to the point that you are not a racist and you don’t have to? Isn’t that exactly what “white priveledge” is? Now it is possible that you are always politically correct and you never speak out against anything … that’s fine.  But that excuse didn’t work for me.

Before I decided to speak up, I started talking to a few ladies who experienced racism firsthand. And then I read the heart cry of a fellow Dutch on Facebook. He asked if the church could speak out against racism. My first reaction – once again –  “What is that necessary for? You don’t expect all Muslims to speak out against ISIS, do you? As if Muslims are by definition for IS ?? And hubby preached a few weeks ago about how we should behave in church. There is no place in the church for racism. Why does the church need to speak up? Butis there really no room for racism and discrimination or social injustice in church? Or is it and should it not be?

It’s been several years. So I can tell you now. But I have also experienced painfully that discrimination does creep into the church. For years I had trouble singing the national anthem in church. Many find it a beautiful tradition, but I do not think it rhymes with the Dutch hymne that says “Because the Spirit breaks through the borders that have been made by people …”  And although I really feel Dutch – I have been nationalized – I do not stand in church when this song is sung. When I cautiously tried to addressed this, I got a furious response “You will adapt to the Netherlands. You have to get used to OUR customs. ” Needless to say that I had been living in NL for  over 14 years, did my best to speak as accent less as possible, worked in high school and paid taxes … I had to adapt as a foreigner. I was a foreigner. I cried my eyes out and felt excluded for al long time …

Back to racism. To think that racism has no place in the church or in the NL society is an illusion. Maybe you don’t see it because you -as a white person- never experienced it. But the least we can do is to take the other person serious when he or she indicates that he is bothered by this. The least what we can do is listen (as in active listening and engaging in conversation.) And maybe we cannot change someone else’s behavior. But making your voice heard is not a drop in the ocean of needs!  Making your voice heard is not part of a hype. Making your voice heard is contributing to awareness. Making your voice heard is letting the other person know “I hear you, I see the suffering, I am behind you.”

Black lives matter.

The drawing I created, can be downloaded below for free- just for personal use in bulletjournal or biblejournaling. The drawing is inspired bij a photo of @gigi_esohe. More of my creations can be found on instagram.

black-lives-matter-printableDownload
0

He IS risen!

And at the ninth hour Jesus cried with a loud voice, “Eloi, Eloi, lema sabachthani?” which means, “My God, my God, why have you forsaken me?”

After His painful cry on Friday it became silent… but in the past 2000 years it was only on one day everyone thought He was dead. At Sunday it became clear. He was risen.

Now we can proclaim with a clear voice: He is risen. He is alive!

In het negende uur riep Jezus met luide stem ‘Eloï Eloï, Lema Sabachtani’ wat in onze taal betekent ‘Mijn God, Mijn God, waarom hebt u mij verlaten?’

Na zijn roep op vrijdag werd het stil. Stille zaterdag. Maar gedurende de afgelopen 2000 jaar is er maar 1 dag geweest waarop iedereen geloofde dat hij dood was. Die zondag werd het snel en voor velen duidelijk…

En met luide stem verkondigen we ook nu vandaag; Hij leeft! De Heer is waarlijk opgestaan.

Marc 15:34 #easter #Pasen

More drawings and sketchnotes on my instagram.

0

Wees geen underdog

Vanmiddag zou de inzegeningsdienst geweest zijn (hubby start in Parousia Zoetermeer als voorganger)… maar door Corona en alle nodige maatregelen kon het niet doorgaan.

Dus vanmorgen tijdens de livestream werd er even kort voor ons als ‘voorgangersstel’ gebeden. (En eerlijk: dat vind ik meer dan prima- het groots opgezette met veel aandacht hoeft voor mij niet persé, al begrijp ik ook dat het om iets gaat wat voor de hele gemeenschap van belang is. We zijn bedolven onder de lieve snailmail en attenties van gemeenteleden. Dus – mij hoor je niet klagen!!)

Voor mijn gevoel voelde het vanmorgen onwennig en rommelig (zonder dat ik t negatief bedoel) dat zie ikzelf terug in mijn aantekeningen.
Dit omdat ik aan het begin van de dienst mee voor de camera moest (en dat stiekem liever niet wilde 🙈)… er daarna diakenen werden ingezegend … er daarnaast ook avondmaal was … al die camera’s en apparatuur wat stond te draaien (en mij afleidde ondanks dat ik zo min mogelijk rondkeek) .. iemand die vaak heen en weer liep (geen kritiek; we hebben oplettende regelaars nodig!) … dit gebeurt gewoon behind the scenes als je aanwezig bent bij de ‘making of’ van een livestream.

Hoort er dus allemaal bij zullen we maar zeggen. 🤪

Dus mn aantekeningen zijn onvolledig en rommelig. Maar dat is ok. Het gaat bij #preekaanTEKENINGen niet om ‘alles’ te horen en te kunnen noteren. Het gaat om precies dát te horen wat God tegen jou (mij) zegt en om daar met een betere focus naar te luisteren, ondanks omstandigheden.

En ach, wat is rommelig? Het is hooguit een reflectie van hoe je iets zelf ziet of ervaart. De 1 zegt rommel, de ander heeft overal ideeën liggen en een derde vind het een georganiseerde chaos of complexe orde. Maar God kijkt en spreekt daar dwars doorheen.

Wat er vanmorgen voor mij qua boodschap uitsprong?

“Laat niet op je neerkijken, maar word niet hoogmoedig. Wees nederig zonder de underdog te worden.”

0

don’t feed the fears

(Scroll naar beneden voor Nederlands)

We have a God that doesn’t do ‘a pie in the sky’ kinda promises! We have a God that is near, honest, strong and helpful even in ways we can’t imagine.

Our victory isn’t about beating war cancer or Corona… our victory isn’t assured because of how great we lead or handle or heal… our victory is assured because God is with us. He, the Almighty one, goes above and beyond to be with us. We are never alone. We never have to face our struggles alone.

So in Joshua 1:1-9 God’s people faced the problem of having no leader, no land, no safe haven… the land was given and God certainly could have simply eliminated all their enemies with a mere thought; but He calls them into partnership with Himself to see His will done.

And so God called Joshua to lead them. He was called to boldness in God. Even a great leader like Joshua needed encouragement. Not because of a low self esteem or a lack of self-confidence but because of a growing God-confidence.

To grow in God-confidence we must focus on God. Follow His lead (and law).

Do NOT be frightened…For the LORD your God is with you wherever you go: The final encouragement, repeated from Joshua 1:5, reminds us that Joshua’s success did not depend solely on his ability to keep God’s Word. It depended even more on God’s presence with him.

These days of self-isolation and worrying news messages… focus on God and your God-confidence.

Don’t feed the fears but drink in His love and feed yourself with the hope He has given and still is giving in His presence.

(The drawing is inspired by different photo’s online. The little ‘Hope’ bottle is an idea I got from this Dutch website eyespired.nl).

Feel free to use this drawing as a printable- but when posted on social media: please tag me (and eyespired). + only for personal use; no spreading or making money out of it.

More #biblecreative on my instagram.

We hebben een grote God die niet aankomt met loze beloften. Onze God is dichtbij, altijd aanwezig, sterk en hulpvaardig.

Onze kracht of overwinning bewijst zich niet in het winnen van een oorlog, in het verslaan van kanker of Corona… onze overwinning is niet gebaseerd op hoe we herstellen, leiden of hoe goed we de dingen zelf aanpakken… onze overwinning ligt in het feit dat God nabij is. Hij, de Almachtige, gaat verder dan ver om bij ons te kunnen zijn en blijven. We zijn nooit alleen. Geen enkele worsteling hoeven we ooit alleen in de ogen te kijken.

In Jozua 1:1-10 zien we God’s volk – zonder leider, zonder land, kijkend op de belofte die ze hadden gekregen maar nog niet hadden toegeëigend. God had het land al beloofd en Hij had heel gemakkelijk met een knip van zijn vingers alle vijanden van de kaart kunnen vegen. Maar dat deed Hij niet. Hij wilde dat een partnerschap met het volk. Samen.

En dus riep God Jozua. Zijn leven lang was hij assistent geweest, nooit zelf de leider. En God roept hem op moedig te zijn. Niet omdat Jozua een gebrekkige eigenwaarde had. Mozes had hem waarschijnlijk niet voor niets als assistent. Maar God wilde dat hij moed putte uit Hem. Uit Zijn kracht. Jozua moest niet zozeer zelfzeker en zelfbewust zijn maar zeker van God en bewust van Hem en Zijn aanwezigheid.

Om te groeien in een Gods-bewustzijn en in het zeker zijn van Hem en Zijn hulpvaardige aanwezigheid is het noodzakelijk dat Jozua (en wij) zich focust op God en wat Hij wil (zijn wet).

Wees niet bang – staat er – want God is altijd nabij.

Jozua’s succes was echter niet alleen of vooral afhankelijk van zijn focus, zijn vermogen om zich aan de regels te houden. Het was vooral afhankelijk van God’s aanwezigheid.

In deze tijden van zelf-isolatie, social distancing en zorgwekkende nieuwsberichten mogen – moeten- we ons des te meer focussen op Hem. Zodat we niet onze angsten voeden maar ons vertrouwen in Hem.

Voed je met Zijn liefde en drink de hoop die Hij je geeft. Want Hij is nabij. Hij is sterk en moedig in onze plaats- waar we dat zelf niet zijn.

(Tekening geïnspireerd door diverse foto’s. Het kleine hoop-flesje is getekend naar een foto die ik zag op eyespired.nl)

Je mag mn tekening prima als printable of kleurplaat gebruiken maar enkel voor persoonlijk gebruik- niet ter vermenigvuldiging of met winstoogmerk. En wanneer je deelt op social media vergeet me (en eyespired) niet te taggen).

Meer #biblecreative verwerkingen vind je op mijn instagram.

0

Up ↑