Blessed teacher I am

(Scroll down for English)

Buitenles- slecht weer bestaat niet

Het online lesgeven went. Ik ben een gezegend docent met al die leuke leerlingen. Maar na de zoveelste dag en het zoveelste uur lesgeven met 3 schermen tegelijk krijg ik toch nog vierkante ogen en een houten achterwerk.
En dan werk ik nog maar parttime. Hoe moet dit voor mijn stuudjes zijn?

Het is de wereld op zijn kop. Dus zet ik ook mijn werkvormen voor tijdens de les maar even op de kop. Aankomende week krijgen mijn brugpiepers een opdracht die alleen buiten kan uitgevoerd worden. Wees gerust; volledig gekoppeld aan de lesstof en absoluut Corona-proof.

Even twijfel ik ‘Wat als het slecht weer is?’ Maar in m’n achterhoofd hoor ik mijn marine-zoons in koor: ‘Er is geen slecht weer, alleen slechte kleding.’
Dus zet ik door… zet deze spreuk er nog even bij op het blad.

Wanneer ik klaar ben en even naar buiten kijk zie ik de sneeuwvlokken dwarrelen. Het is bitterkoud. Maar op het pleintje tegenover ons huis is het een drukte van jewelste. Sneeuwballengevecht. En tussen al die kleintjes zie ik een groep tweedeklassers staan. Heerlijk.

En dan zien ze me kijken… even laten ze de ballen voor wat het is en lachen ze me zwaaiend toe. Eventjes bestaat Corona niet.

Ik glimlach en zwaai terug. Wat ben ik toch een gezegend docent.

(Niets missen? Volg me op Insta, FB of LinkedIn : @ saralindenhols)

What a week it was. I must say – I’m getting used to teach online. And I know myself a blessed teacher with so many awesome students! How lucky I am!

But after a few days and even after a few hours … working with 3 screens … my eyes turn square and my behind feels numb.

And I’m not even working fulltime… my poor students… this must be awful to them. Locked inside behind a screen.

The world today feels upside down. So I must turn my way of teaching upside down too. So for the upcoming week my junior high students have to go outside during my lesson. Rest assured: the assignment is corona proof + totally related to the course.

A brief moment I doubt. ‘What if the weather is bad?’ But then – in the back of my mind I hear my navy boys say ‘No such thing as bad weather, only bad clothing.” So I add this quote as a friendly reminder to the assignment before I upload it.

When I’m done I take a peek outside… it’s snowing. And in front of our house a bunch of kids are playing and throwing snowballs. Among them I see several of my students.

This is awesome. I love to see them this happy… playing around. For a moment there is no Corona.

Then they see me watching. For a brief moment they stop playing … with big smiles they wave at me.

I smile and wave back. Yes… what a blessed teacher I am.

Follow me on Instagram, Facebook or linkedIn! (@saralindenhols)

januari 16, 2021 0

Online lockdown

“Kom op, dit kan jij. Dit doe jij ‘even’. Met 18 jaar aan ervaring in je zak moet je dit ook wel kunnen. Je kan goed lesgeven, hebt een leuke band met de leerlingen… dit kan jij!”

De eerste lockdown ging compleet aan mij voorbij. Ik was te ziek om er ook maar iets van mee te krijgen.

Dus deze tweede lockdown is mijn eerste. Ik heb intussen al wel maandenlang kunnen oefenen met het real life lesgeven terwijl je tegelijk ook online bent. Maar compleet online lesgeven had ik nog nooit gedaan.

Maar voor alles is een eerste keer, en je bent nooit te oud om te leren, dus ik dacht ‘dat fix ik even’.

Misschien was ik een tikkeltje naïef.

Een tikkeltje maar.

Ik heb deze week maar 43 keer gezegd ‘Ik zie je niet, graag je camera omlaag, oh kijk, nu jij verschijnt wordt mijn scherm ineens zoveel mooier.”

Ik heb me maar liefst 14x belachelijk gemaakt door openlijk toe te geven dat ik vierkante ogen kreeg en een houten kont, om vervolgens de les te beginnen met wat gymoefeningen. Gymoefeningen: samen de kabouter Plop dans doen. Niet educatief, wel effectief en de (meeste) brugpiepers vonden het hilarisch.

Ik heb me bij tenminste 2 lessen niet geërgerd aan de gebruiksonvriendelijkheid van Teams. Maar heb inmiddels LessonUp ontdekt. Dus ook ik leer weer nieuwe dingen.

Ik leer nu ook dat online lesgeven een lading administratie met zich meeneemt. Want leerlingen mailen nu niet alleen hun vragen, ze sturen ook berichtjes via Magister en hebben de privéchat van Teams ontdekt. En hoezeer je ook herhaalt dat het werk via de elo moet worden ingeleverd: ik blijf het ontvangen via alle 3 de eerder genoemde mediums. Alles behalve via de elo. Maar ach… zo leer ik multitasken. En puzzelen.

Oh ja, en ik heb er maar 1 leerling uitgestuurd deze week. Ja, digitaal wel te verstaan. En met ruim 350 leerlingen op mijn lijstje vind ik dat een hele prestatie. Want – in my defense- leerlingen kunnen ook online klieren. En ook al stuur ik in real life haast nooit een leerling de klas uit: na herhaaldelijk waarschuwen werd mijn lontje danig aangestoken door vage Arabische teksten in de chat, terwijl ik nog zo had gezegd de chat niet te gebruiken. Vervolgens, toen ik er wat van wilde zeggen, werd ik ook nog eens herhaaldelijk gemute.

Dus voor alles is een eerste keer en hup; weg was meneer.

En dan komt er ineens een privéberichtje via de chat… “Mevrouw, u deed het goed hoor.”

“Come on, you can do this. It will be a piece of cake”.

With 18 years of experience, you should be able to do this too. You are a good teach’ … you can do this! ”

The first lockdown completely passed me by. I was too sick to notice how it affected teachers.

So this second lockdown is my first. I have been able to practice for months with real life teaching while also teaching online simultaneously. But I had never experienced the ‘completely online teaching’ thing.

But there is a first time for everything, and you are never too old to learn, so I thought “I’ll fix that.”

Maybe I was a bit naive.

Just a tad.

Only 43 times this week I said “I don’t see your face, please lower your camera, oh look now that you appear, my screen suddenly becomes so much more beautiful.”

Only 14 times I completely made a fool out of myself by openly admitting that I got square eyes and a wooden butt, and then started the class with some gym exercises. Gym exercises = do the gnome Plop dance. Not educational, but effective and most of my junior high student thought it was hilarious.

In at least 2 lessons I wasn’t annoyed by the user-unfriendliness of the online program Teams (we are obligated to use this one). But I discovered LessonUp – gonna do it my way … So I also learn new things.

I am now also learning that online teaching involves a lot of administration. A lot! Because now students not only email their questions, they also send messages via Magister and have discovered Teams’ private chat. And no matter how often I repeat that the work must be submitted via the ELO: I continue to receive it via all 3 of the aforementioned mediums. Everything except via the ELO. But hey … that’s how I learn to multitask. I guess.

Oh yes, and I only told 1 student to hit the road. Yes, digitally that is. And with over 350 students on my list, I think that’s quite an achievement. Because – in my defense – students can also annoy online and this one made annoying an Olympic sport! And even though -in real life- I hardly ever send a student out: after repeated warnings, my fuse was seriously lit by vague Arabic texts in the chat, while I had said not to use the chat. Then, when I wanted to say something about it, I was also repeatedly muted.

So there is a first time for everything and so… my way or the highway. Highway is was.

This week was ‘interesting’ at the least. I am exhausted.

But then suddenly a private message comes through the chat … “Madam, you did well.”

januari 8, 2021 0

To teach is to see

(For English translation: scroll down)

Het begon ooit met een leerling die zijn huiswerk op een wit shirt maakte… het verhaal hoe dat zo kwam bespaar ik je even. Maar geheel ondoordacht en impulsief bombardeerde ik de knul tot ‘levensbeschouwelijke’ leerling van de maand.

Zijn huiswerkshirt hing ik op in mijn lokaal en een foto van hem plakte ik er op dat de kastdeur. Glunderen dat hij deed.

Bij het verstrijken van die bewuste maand werd ik er door menig leerling op geattendeerd dat ik wéér iemand moest kiezen. Sommige leerlingen droegen namen aan, anderen vooral zichzelf. Een traditie werd geboren.

Soms koos ik er 2 tegelijk, een enkele keer een groepje vrienden… mijn keuze was altijd compleet willekeurig, natte-vinger-werk en totaal niet gebaseerd op cijfers of bepaalde prestaties. (Behalve dan die ene keer dat ik me liet omkopen met zelfgebakken kniepertjes, maar dat gaf ik gelijk open en eerlijk toe en ik beloofde met hand op het hart dat het nooit meer zou gebeuren.)

Dat deze titel zo felbegeerd zou worden had ik nooit verwacht. En ook de gedachte dat alleen brugklassers het tof vonden bleek verwerpelijk. Enkele leerlingen uit VWO 5 voerden zelfs heftig campagne, wilden dat ik ook een leerling van het jaar zou uitkiezen.

…

Ze krijgen er niets voor. Behalve een eervolle vermelding op social media (wat zegt dat nu) en hun foto op de kastdeur. Maar ze vinden het prachtig.

Los van hun cijfers, los van school, gewoon om wie ze zijn: leerlingen verlangen ernaar echt gezien te worden. De één misschien meer dan de ander maar allemaal hebben ze het nodig.

Alleen al de opmerking ‘Ik zet je alvast op mijn lijstje voor kanshebbers’ doet ze groeien. En het mooie: mijn ‘zien’ doet hen elkaar ‘zien’.

Levensbeschouwelijke Vorming; ik ‘zie’ ze één keer in de week.

Volg me voor meer onderwijs anekdotes op LinkedIn, of op Instagram. Let’s get connected!

It once started with a student who made his homework on a white shirt … I’ll spare you the details of but completely recklessly and impulsively, I made the kid ‘student of the month’. I hung his homework shirt in my classroom – for everyone to see- and stuck a picture of him on the closet door. Beam that he did!

At the end of that month many students reminded me that I had to choose someone again. Some students suggested names, others mainly themselves. A tradition was born.

Sometimes I chose 2 at the same time, sometimes a little group of friends … my choice always was completely random and -not at all- based on numbers or certain achievements. (Except the one time when I got bribed with home-baked cookies, but I immediately admitted that openly and honestly and promised with all my heart that it would never happen again.)

I never expected this title to be so coveted. And the thought that only seventh graders liked it turned out to be reprehensible. Some senior high schoolers even campaigned fiercely, wanted me to choose a student of the year too.

They get nothing when they ‘win’. Except an honorable mention on social media and their photo on the cupboard door. But they love it.

Regardless of their grades, regardless of school, just because of who they are: students really long to be seen. Some may be more than others, but they all need it. The mere comment “I’ll put you on my contenders list” makes them grow. And the great thing: my “seeing” makes them “see” each other. They applaud when someone gets the title …

Some call it ethical education, others call my course life philosophy or religion… but I’ve been teaching it for 18 years now. Teaching = I ‘see’ my students once a week.

(Follow me on LinkedIn – let’s get connected- and on Instagram. I’ld love a comment, share or follow)

januari 2, 2021 0

Voice decapitated

(scroll down for English translation)

Ik snap het gewoon niet … zit Beatrice de graaf – terreurdeskundige- als tafelgast bij Op1 … gaan ze het hebben over de terreur van Corona. Werkelijk? Gebeurt dit echt?

Ze (Beatrice) noemt nog dat de échte terreur zich vandaag nog in Parijs afspeelde maar de presentatoren (Hugo Logtenberg en Sophie Hilbrand) gaan er dwars overheen en slepen de aandacht weer naar Corona en naar onze koning die – ondanks corona- op vakantie ging.

Ik snap het niet. En geloof me, ik druk me nu heel, heel, voorzichtig uit. Is Corona nu werkelijk het enige nieuws wat noemenswaardig is? Dierbare media: waar zijn jullie mee bezig?

Jullie onthoofden jezelf. Jullie beroven jezelf van je stem door deze belachelijke autofocus op Corona.

Er is een leraar vermoord! In het hartje van Parijs. De keel doorgesneden en volgens sommige bronnen van het hoofd ontdaan. En dat omdat hij – in het kader van vrijheid van meningsuiting- spotprenten van Mohammed liet zien. Als lerares ben ik diep geschokt. Dit had mij kunnen overkomen. Want ook ik bespreek vrijheid van meningsuiting en ook ik durf in mijn lessen te confronteren. Je helpt leerlingen niet verder door het ze altijd even gemakkelijk te maken. Je leert ze niet nadenken door ze nooit te confronteren … en al helemaal niet wanneer je als docent moet gaan rekening houden met eventuele geradicaliseerde ouders.

Voor wie denkt: ‘Je woont in NL en werkt op een tamelijk witte school … ‘ denk nog een keer na. Hoe lang voor de terreur zich onaangekondigd op onze stoep bevindt? Ik heb al meegemaakt (jaren geleden) dat ik een leerling eruit stuurde en dat nog hetzelfde lesuur de moeder witheet en in verbaal zeer agressieve staat aan de deur van mijn klaslokaal stond. En het was in datzelfde jaar (al meer dan 10 jaar geleden) dat een leerling in de gang een pistool trok… dat de politie elke week in school haar rondje deed… Wie denkt dat het hier niet kan gebeuren is volgens mij blind.

Al wat jaren geleden had ik in klas 3 een lessenreeks over manipulatie versus vrijheid van meningsuiting. Vooraf goed doordacht, wetende dat het lastig kon worden, had ik er een paar zeer unfaire en manipulatieve acties van mezelf in verweven. Want het is 1 ding om te weten wat manipulatie is. Maar het is iets heel anders om te voelen wat het met je doet als je er het slachtoffer van bent. En om tot werkelijk begrip te komen is het soms van belang het verstand met het gevoel te bereiken, zeker voor sommige leerlingen.

Enkele leerlingen werden witheet en waren in alle staten. Enkelen stapten verontwaardigd naar de teamleider … Maar toen ik ze een kijkje in de spiegel gaf en het uitlegde werden ze heel stil. Eén leerling zei “Dit lijkt the- fucking- Wave wel” (film). Jaren later hadden ze het er nog over. Over hoe het voelde, wat het met ze had gedaan … en hoeveel ze ervan hadden geleerd.

Had ik toen rekening gehouden met eventueel radicaliserende ouders, of ouders die witheet en agressief aan mijn lokaaldeur zouden staan .. dan had ik die les nooit gegeven. Dan hadden de betreffende leerlingen die les nooit gevoeld.

Een docent wordt vermoord omdat hij ons grondrecht “vrijheid van meningsuiting” bespreekbaar maakt. En wat doet de media … ze hebben het over de koning die op vakantie gaat.

Ik snap het niet. Jij?

(Cartoon van mijn hand – zie mijn Instagram voor meer -corona- cartoons)

I just don’t get it… Beatrice de graaf – Dutch terrorist expert- sits as a table guest at the talkshow Op1… they’re going to talk about the terror of Corona. Really? Is this really happening?

She (Beatrice) mentions that the real terror took place in Paris today, but the talkshow hosts (Hugo Logtenberg and Sophie Hilbrand) ignore her statement and draw the attention to Corona and to our king who – despite corona – went on holiday.

I- do-not-get-it. And believe me, I’m expressing myself very carefully now. Is Corona really the only news that’s worth mentioning? Is it all we can talk about? Dear media: what are you doing?

Media: You are beheading yourselves. You are depriving yourselves of your voice by this ridiculous autofocus on Corona.

A teacher has been murdered! In the heart of Paris. Cut the throat and, according to some sources, decapitated. And that because – in the context of freedom of speech – he talked and showed the cartoons of Mohammed. As a teacher I am deeply shocked. This could have happened to me. I also discuss freedom of speech and I also dare to confront in my lessons. You don’t help students by always making it easy on them. You don’t teach them to by never confronting them… and certainly not when you, as a teacher, have to take into account what any radicalized parents could think of you.

For those who think: “You live in the Netherlands and work at a fairly white school …” Think again. How long before the terror hits our doorstep unannounced? I have already experienced (years ago) that told a bad behaving student to leave class and that the mother – before the lesson ended- arrived at my door in a very verbally aggressive state. And it was in that same year (over 10 years ago) that a student in the pulled a gun … that the police came to school every single week … Whoever thinks it cannot happen in the Netherlands or wherever, is blind, in my humble opinion.

Several years ago I had a series of lessons on manipulation versus freedom of speech. I thought it through, knew it could get tricky. I had woven some very unfair and manipulative actions of my own into the lessons. Because it is one thing to know what manipulation is. But it is quite another to feel what it does to you when you are a victim of it. And in order to achieve real understanding it sometimes is important to reach the mind with the feeling, especially for some students.

Some students got angry and almost exploded… Some of them stepped indignantly to my boss… But when I gave them a look in the mirror and explained what happened, what I wanted them to learn, they got very quiet. One student said “This looks like the-fucking-Wave (film).” Years later they still talked about those lessons. About how it felt, what it did to them … and how much they learned from it.

If I had taken into account that I would offend any radicalizing parents, or parents who would come screeming at my door .. I would never have taught them that lesson. Those students would never have felt that lesson.

A teacher is murdered because he defended and taught about our fundamental right “freedom of speech”. And what is the media doing… they are talking about the king who goes on vacation.

I-do-not-get it. Do you?

oktober 17, 2020 0

Sprinkle kindness like confetti!

Sinds ruim een jaar kies ik elke maand een leerling (of meer) van de maand… geheel subjectief, zonder enige standaard anders dan mijn edele welbevinden… ze krijgen er helemaal niets voor behalve dat hun foto in het lokaal opgehangen wordt en ze een eervolle vermelding op social media krijgen … het blijkt een zeer, zeer begerenswaardige titel … leerlingen strijden erom.

En weet je wat het mij leert? Dat elk kind gezien wil zijn! Daarom doe ik mijn best om bij aanvang van iedere les bij de deur te staan om ze welkom te heten… en na afloop sta ik er bij voorkeur weer om ze nog een compliment mee te geven of ze een fijne dag te wensen…

Wat doe jij om de mensen om je heen te laten weten dat je ze ‘ziet’?

Sprinkle kindness like confetti!

(Foto’s met toestemming vd leerlingen gedeeld!)

A little over a year I decided there should be a student of the month, every month. Just for my course, no big deal, just for fun and very subjectivly chosen; I just needed some ‘vibe’, it’s not like the student had to achieve anything. It was just my way of saying ‘I see you’.

I never expected it to be a succes. But it is. All of my students want to ‘earn’ this title; those who are 12 as well of those who are 17 or older.

It teaches me that people want to be noticed. They want to be seen.

So every day, at the beginning of every lesson I try to stand by my door to welcome them. Just to say Hi and to show them I’m happy to see them. And at the end of every lesson I try to stand there again, to tell them how smart they awnsered or just to wish them a good day, telling them I hope to see them again next lesson.

People need kindness. So sprinkle it as confetti!

What do you do to let people around you know you see them?

december 15, 2018 0

Study wears you out

Scroll down for English translation

Prediker 12:12-13

Als docent ben ik in dit stadium van het schooljaar behoorlijk toe aan vakantie. En de meeste leerlingen beleven dit net zo.

Het is goed om jezelf uit te dagen en te blijven leren, studeren. Kennis doet je goed. Het helpt je in het verwerven van inzicht en het behalen van je doelen.

Maar deze waarschuwing van Prediker trof me vandaag. Er zijn eindeloos veel boeken geschreven en teveel studeren put je uit. En ik denk dat veel leerlingen dat laatste volmonding beamen. 😉

Met alles wat je in het leven leert en bestudeert draait het volgens Prediker uiteindelijk maar om 1 ding: dat je God vreest. Niet als in angst voor Hem hebben, maar als in ontzag voor Hem hebben. Wat hoe machtig mooi, ingewikkeld en wonderbaarlijk heeft Hij alles immers bedacht!

But, my child, let me give you some further advice: Be careful, for writing books is endless, and much study wears you out … Here now is my final conclusion: Fear God and obey his commands, for this is everyone’s duty. Ecc 12:12,13

I’m a teacher, in desperate need for a summer break. I guess my students feel the same way. These last 2 weeks before summer break are wearing me out.

It is good to study and to grow in knowledge. But this warning just hit me… in the end, it’s all about obeying God… Fear God: not as in be afraid. But as in have awe for everything Is because of Him and His wonders!

juli 3, 2018 0

Onzeker in de klas / rocky class

(Scroll down for English translation – please note that English isn’t my native language so translation won’t be perfect.)

De innerlijke worsteling werd angstvallig verstopt. Maar ik zie het in de gespannen trekjes om zijn ogen en kan het niet laten. “Ik zie dat het je wat doet.” De tranen wellen wanneer hij haast fluisterend spreekt: “Maar ik zie alleen de tekortkomingen mevrouw, en dat zijn er veel.” Mijn hart staat even stil. Met moeite bedwing ik mijn eigen tranen. Hoe is het mogelijk dat jonge mensen soms zo verblind worden door zogenaamde onmogelijkheden? Het is zijn gevoel, zijn waarheid dat er zoveel is waarin hij faalt. Hij staat nooit op de voorgrond en geeft anderen altijd de ruimte die hij stiekem zelf ook wel eens wil innemen. Zijn inzet en motivatie zijn torenhoog maar slagen er niet in van hem een hoogvlieger te maken. Het hoogst haalbare is hem niet hoog genoeg. En dus zwemt hij in het eeuwige gevoel van net-niet-goed-genoeg-zijn.

Hoe open ik zijn ogen zodat hij de schoonheid in zijn eigen waarde ziet? Hem ongelijk geven zou zijn gevoel slechts bevestigen. Het gezellige geroezemoes van de klas sluit ik buiten, ik hurk neer naast het tafeltje en focus. Ergens hoor ik de bel en de klas komt in beweging. “Maar zie je, achter elke tekortkoming schuilt een kwaliteit, altijd. Zonder valkuilen geen kwaliteiten. Kom, laten we er samen even naar kijken.” Ik hoor de wanhoop in zijn stem wanneer hij vertelt over de valkuilen die hem op dit moment het meest frustreren.

Terwijl de volgende klas alweer aan de deur staat te wachten kijken we aan de hand van de kernkwadranten naar zijn overgevoeligheid en onzichtbaarheid. In een mum van tijd komen we uit bij ‘gevoelig / inlevend’ en ‘bescheiden’. “Maar mevrouw, wat heb ik daar nou aan?” Ik hoor en zie wanhoop. “Mensen als jij houden deze wereld leefbaar. Mensen als jij zijn nodig om de grote denkers en durfallen in toom te houden zodat ze niet over anderen heenlopen. Jouw kwaliteiten zijn nodig omdat je door je inlevingsvermogen anderen tot luisterend oor kan zijn. Jij kan anderen helpen om sterk te zijn en te blijven. Zonder jou zou deze wereld er een stukje harder en onpersoonlijker uitzien. Jij bent nodig om mensen menselijk te houden.”

Er breekt iets. In hem maar ook in mij. Maar ik moet professioneel blijven en dus zijn het alleen zijn tranen die vloeien. Langzaam dringt het rumoer van de onrustige groep leerlingen aan de deur tot ons door. Het moment vervliegt. We maken de afspraak dat hij me deze week nog een keer opzoekt om er op terug te komen. En terwijl een klas vol onstuimige brugpiepers binnenstormt ren ik snel even naar zijn volgende docent en fluister dat hij even tijd voor zichzelf nodig heeft en dus later komt.

Mijn volgende les begint in opperste chaos. Maar voor nu is dat ok.

The inner struggle was painfully hidden. But I could see it in the tense traits around his eyes and couldn’t resist the burning question. “I see it moves you?” Tears well when he whispers “But I can only see my shortcomings, and there are many.” My heart stops for a moment. I’m trying not to cry. How is it possible that young people sometimes are so blinded by so-called impossibilities? It is his feeling, his own truth that there’s so much in which he fails. He never asks for attention. always gives others the space and attention he secretly needs. His dedication and motivation are sky-high, but they fail to make him a egghead. The highest achievable isn’t high enough to him. And so he wallows in the eternal feeling of being just-not-good-enough.

How can I open his eyes so he sees the beauty of his own value? Telling him he is wrong would only confirm his feeling. I ignore the buzz of the class, squat down next to his table and focus. In a distance I hear the bell and the class starts to move. “Behind every shortcoming there is a quality, always. No qualities without pitfalls. Let’s take a look at it together.” I hear the desperation in his voice when he talks about the pitfalls that are most frustrating to him.

While the next group of students is already waiting at the door, we look at his hypersensitivity and invisibility. In no time we agree that ‘sensitive / empathic’ and ‘modest’ are the qualities behind hypersensitivity and invisibility. “But ma’am, what’s good about those qualities?” I hear and see desperation. “People like you keep this world liveable. People like you are needed to keep the big thinkers and daredevils in control so they do not hurt themselves or others. Your qualities are necessary because your empathy can be the encouragement others need. You can help others to be and stay strong. Without you, this world would be harder and more impersonal. You are needed to keep people human.”

Something breaks. In him but also in me. But I have to stay professional. The sound of a troubled group of students at the door returns to me. The moment we have evaporates. We agree he will visit me again this week to talk it over again. And as the next class rushes in, I quickly run to his next teacher and whisper that he needs some time for himself and will come in late.

My next lesson starts in utter chaos. But for now that’s ok.

februari 13, 2018 0

Gelabeld Onderbuikgevoel

Het onderbuikgevoel van de samenleving zegt dat er steeds meer kinderen een labeltje krijgen ; de haast versleten stempel adhd gaat meestal gevolgd door de pot met pillen. Nog nooit waren er zoveel kinderen aan de medicatie.

Op social media worden anti-stempel plaatjes en artikels veelvuldig gedeeld en geroemd. Omdat ‘iedereen’ dat onderbuikgevoel als realiteit herkent.

Maar is dit wel zo? Wat klopt er (niet) aan dit onderbuikgevoel?
In vergelijking met 15 jaar geleden heb ik nu meer, veel meer ‘label-kindjes’ in de klas. Waar. Maar de hoeveelheid adhd-stempels vind ik intussen heel erg meevallen. En medicatie is een taboe zo lijkt het wel. Waar ik vroeger wel een enkele keer een door Ritalin enigszins afgestompt kind in de klas had, zou ik nu soms wensen dat ouders een pilletje overwegen. (Sorry, niet omdat ze druk zijn maar soms domweg onopgevoed brutaal.)
Maar draai de boel eens om: als we met elkaar vinden dat er teveel labeltjes uitgedeeld worden… aan wie ligt dat dan? Ligt dat dan niet aan de ouders van nu (hand in eigen boezem)? We willen niet dat ons kind een stempel krijgt maar we willen wel dat het persé op een bepaald -hoog- niveau kan meedraaien. We vergeten dat er een groot verschil is tussen ‘kunnen’ en ‘aankunnen’ en als ons kind iets niet aankan (wat overduidelijk niet ligt aan zijn cognitie) ligt het dus maar bij ‘het systeem’. Ons huidige schoolsysteem deugd dan niet.
Ooit gedacht aan de mogelijkheid dat ouders van nu gewoon teveel eisen van hun kind? Vroeger ging een kind ‘simpelweg’ een niveautje lager of deed er gewoon wat langer over. Wat was daar mis mee?? Naar mijn bescheiden mening zijn er nog nooit zoveel (hoog)begaafde kinderen geweest. Maar het onderontwikkelde EQ en het falende copingmechanisme is vooral de schuld van ‘het systeem’. Docenten en scholen moeten zich aanpassen, niet het kind!

Kijk vooral niet naar jezelf. Kinderen hebben echt geen last van een tv die altijd aanstaat, ze merken er niks van dat mama niet meer van papa houdt en zich liever een poosje richt op haar eigen ontwikkeling. Wat een onzin dat kinderen er ook maar iets van merken dat er nooit meer goed gepraat wordt. En hoezo is vervelen gezond? Volplannen die handel: voorschoolse opvang, school, bso en dan vooral eerst naar zwemles – op maandag dan want dinsdag is het voetbal, woensdag pianoles, donderdag zijn ze bij oma en opa, vrijdag ….

En geef je kinderen vooral zoveel mogelijk! Verwennen bestaat niet. Leer ze vooral niet dat je moet werken voor geld en waag het niet ze de broodnodige merkkleding, iphone of al dat speelgoed te ontzeggen. Maak ze vooral heel mondig; brutaal en eigenwijs is immers het nieuwe ‘volhardend’. En leer ze vooral dat de wereld aan hun voeten ligt; aanpassen en doorzetten is niet meer nodig.
Nope, als ze e.e.a. niet ‘aankunnen’ ligt het aan ‘het schoolsysteem’; dat deugt niet … en als het echt niet aan school ligt, is het toch een label en dus weer een probleem van het onderwijs. Maar, vergeef me, dat is slechts mijn onderbuikgevoel.
(Ps- lees vooral mijn disclaimer)

november 13, 2017 0

tot de dood is passée

Het huwelijk is passée. Als je al trouwt kan je beter de belofte ’tot de dood ons scheidt’ schrappen. Levenslange monogamie gaat tegen onze natuur in. … Een greep uit de stellingen die ik mijn havo 4 klassen een paar weken geleden voorschotelde.

De lessen gingen over allerlei soortige relaties. Het huwelijk was er één van. Ik leer ze over de fysieke zowel als de sociaal-emotionele als de godsdienstige kanten van dit instituut.

Maar ik kan ze nog zo vanalles leren; van hoe je je lusthormonen in bedwang leert houden tot hoe je je beter kan hechten aan je partner, van het belang van monogamie tot … you name it. Feit blijft dat in Nederland tegenwoordig 50% van de huwelijken strandt. Geen van mijn 143 havo-leerlingen had ook maar enig idee hoe hun ouders ‘werkten’ aan hun huwelijk, dat wil zeggen; het steeds kleiner wordende gedeelte waarvan de ouders nog gelukkig bij elkaar zijn. Ze willen haast allemaal wel trouwen maar geen van hen heeft er een probleem mee dat er zoveel gescheiden wordt. Kiezen voor jezelf wordt belangrijker dan kiezen voor ‘ons’en zelfs vreemdgaan is haast iets vanzelfsprekend.

Wanneer ik ze vertel hoe verknocht ik me met manlief voel – zelfs na bijna 20 jaar en inclusief alle ups en downs- moet ik ze eerst vertellen wat dat woord betekent. Maar allemaal willen ze ‘ooit’ wel iemand waar ze zich zo verbonden mee weten. Op mijn vraag of ze voorbeelden kennen van mensen die zo innig aan elkaar gehecht zijn blijft het echter ijzig stil. …

Ik vermoed dat het niet alleen mijn leerlingen zijn die wel wat lesjes huwelijksgeluk kunnen gebruiken. Wanneer ik om me heen kijk en zie hoeveel relaties er op scherp staan of waarbij de eerste ontploffingen al voor de nodige schade hebben gezorgd verbaast het me niet eens meer wanneer ik hoor over geflikflooi hier en overspel daar. Zelfs de meest lieve luitjes waar je het niet van verwacht ontkomen er niet aan. En bij gebrek aan goede voorbeelden zit ik met klassen vol leerlingen die geen idee hebben hoe je aan een relatie moet werken. Dat belooft wat voor hun toekomst …

Mijn oproep betreft dus alle volwassenen: neem de tijd om te leren hoe je aan je huwelijk werkt, heb je geen idee hoe: vraag advies, laat je helpen, doe een cursus of … whatever. Maar doe iets! En wacht daarmee niet tot je in een moeilijke periode zit. Vecht voor je relatie! Niet alleen jijzelf maar ook je (toekomstige) nageslacht heeft het nodig.

juni 22, 2016 0

Ouders van tegenwoordig

Zucht. Soms vraag ik me af waarom ik nog in het onderwijs sta. Niet omdat ik het lesgeven zat ben hoor. En nee de pubers van tegenwoordig kan ik nog prima handelen. Het zijn de ouders waar ik geregeld hoorndol van word. Wat een zeikerds en betweters is dat ras soms.

Natuurlijk kennen (de meeste) ouders hun kinderen erg goed. Maar elke ouder heeft 1 of meerdere blinde vlekken als het om zijn of haar kind betreft. Zeker pubers zijn zo aan lichamelijke zowel als sociaal-emotionele veranderingen onderhevig dat je het als pa en moe alleen maar bijhoudt als je er overdreven beschermend bovenop zit en zelfs dan is het plaatje nooit compleet.

*newsflash* ELK kind heeft zo zijn tekortkomingen en ELKE puber zal daar toch echt zelf de veranwoording voor moeten leren dragen.
Bijna iedereen weet dat er een best grote groep ouwelui bestaat die hun nageslacht qua intellect veel te hoog inschatten. Maar wist je dat de categorie ‘doe mijn kind maar een niveautje lager’ ook ruim is vertegenwoordigd?

Wij onderwijskrachten worden steeds minder serieus genomen. Maar als een kind op school – door wat voor omstandigheden dan ook- het niveau niet laat zien… Dan is de kans heel groot dat het dat niveau niet heeft!

(Ik heb het hier even niet over de pubers met een stoornis oid – dat is iets andere koek.)

Ouders denken zich steeds meer te kunnen bemoeien over wat we onderwijzen en hoe zij vinden dat wij professionelen dat zouden moeten doen. Maar sorry hoor, ik zeg de huisarts toch ook niet hoe hij me moet onderzoeken en wat hij moet denken dat er aan mij mankeert? Wanneer ik mijn auto naar de garage breng ga ik de monteurs toch niet vertellen hoe ze de olie moeten verversen laat staan hoe ze bepaalde onderdelen moeten vervangen!?
Afgelopen week was het weer raak. Een aantal leerlingen hielden een zwaar belabberde presentatie. Om een lang verhaal kort te maken: het was na een uitgebreid gesprek overduidelijk dat ieder lid flink in gebreke was gebleven en ze kregen een 4,4. Behoorlijk prut dus. Voor de goede orde: ik werk met een uitgebreide lijst van punten waarop gescoord kan worden en de meeste leerlingen scoren in totaal al snel een 7 of hoger en ook een 10 is niet onmogelijk. Enfin, krijg ik ‘smiddags een mail van moeder X… Toon duidelijk op standje verwijtend. Alles lag aan de andere pubers en niet aan die van haar.

Uiteraard antwoordde ik keurig en beleefd en geef ik mijn beeld op het geheel. Nog geen paar uur later vind ik een envelop in mijn postvak. Erin een krantenartikel (foto) met wat zinnetjes onderlijnd waaruit moest blijken dat ik mijn werk niet goed deed. Hoezo passief-agressief. Werkelijk, van zoiets kan ik witheet worden.

Bijna had ik de neiging om wat andere zinnetjes in rood te onderstrepen en het bericht mee terug te geven. Daarmee aantonend dat moeders zwaar selectief leest en uiterst subjectief is en mij als pro mijn werk moet laten doen. Maar nee, ik hou me in. (Ik schrijf wel een blog 😜)

De dag erna heb ik weer een presentatie. Enthousiast als ze zijn maken deze leerlingen al tijdens de pauze het lokaal in orde. Wanneer de bel gaat en ik binnenwandel zit de hele klas al klaar en openen ze hun presi uiterst origineel en weten ze bijna 30 minuten lang de hele klas te boeien. Halverwege moet ik van ze meedoen met een groepsopdracht. En wanneer zij als ware juffen en meesters langslopen steekt 1 van hen zijn duim omhoog en zegt met brede grijns ‘Goed zo Sara’.

Mijn dag kan niet meer stuk.

(En ja dat laatste groepje kreeg een 10, nee niet omdat ze mij een pluim gaven maar gewoon omdat ze het geweldig hadden voorbereid en uitgevoerd!)

Ps: lees mijn disclaimer! Eea aan info kan verdraaid zijn om de privacy van ouders zowel als leerlingen te beschermen – hoe irri ze soms ook zijn 😅

mei 27, 2016 0