Grenzen stellen: een creatieve Griekse les

Ongelooflijk. Gister een week geleden zat ik nog in de stralende Griekse zon. Manlief en ik spendeerde 5 heerlijke dagen op Kreta. En boy wat inspireerden de Grieken mij! Want wat wij totaal niet wisten, is dat 28 oktober een nationale feestdag is in Griekenland en wij vielen met de neus in de boter en werden getrakteerd op feestelijke optochten met kleurrijke kostuums. Geweldig!

De Grieken zelf spreken van de ‘Ochi-dag’ ofwel de ‘NEE-dag’. Want in 1940 gaf de toenmalige Griekse generaal een krachtig antwoord op de dreigementen van de fascisten: ‘NEE’. Hij weigerde ze toegang tot het land, ondanks de gevolgen. Een antwoord wat onvoorstelbare offers vroeg, want uiteindelijk verloren de Grieken deze strijd.

Wat me zo raakt is de kracht van dit simpele antwoord ‘NEE’. Een woord wat weerstand oproept maar tegelijk ook grenzen beschermt. Hier op Kreta gedenken de bewoners dus elk jaar weer deze kracht. Van jong tot oud, militair tot kleuter, ouders en docenten – allemaal herdenken ze hun trots, hun gastvrijheid maar ook hun recht om nee te zeggen, en hun recht op eigenheid. Kleurrijke parades, optochten door de straten – het hoofd elke keer met trots geheven – iedereen doet mee om samen die boodschap in leven te houden.

Het zette me aan het denken; hoe vaak zijn jij en ik zelf bang om grenzen te stellen? Ook in ons creatieve proces? Of we nu schilderen, schrijven of een nieuw project starten … we voelen de druk om alles zo perfect mogelijk te maken, om steeds meer te doen. Of … erger nog … we zeggen geen NEE tegen de drukte van het leven waardoor we geen JA kunnen zeggen tegen broodnodige creatieve ontspanning.

NEE zeggen kan ruimte geven om JA te zeggen tegen het plezier van proberen, durven experimenteren en zelfs tegen het durven falen. Want juist door fouten te maken en nieuwe dingen te proberen, ontdekken we wat ons echt inspireert.

Uiteraard nam ik een heleboel foto’s. Want dit wil ik allemaal nog een keer vastleggen in tekeningen. Tekenen is voor mij ook een manier van verwerken van wat ik zie, hoor, en voel. Het is niet zomaar iets ‘moois’ maken; het helpt me om dieper te begrijpen wat me roert. Wat ik geleerd heb van de Grieken?

Grenzen stellen vraagt moed. Maar het is essentieel voor groei en zelfrespect. Het kost soms ook veel. Maar het beschermt – op lange termijn- je eigenheid en je karakter.

Hoe mooi is het om dat niet alleen te beseffen maar ook te vieren en het actief uit te leven. Wanneer is jouw ‘Ochi’-dag?

Rommelkamer of hobbykamer: verwen jezelf

Lieve creatieve ziel,

We weten allemaal hoe het is om in de dagelijkse sleur vast te zitten. Je hebt een baan, een gezin om te runnen, boodschappen om te doen, en dan is er altijd dat huishouden dat nooit helemaal af lijkt te komen. Tegen de tijd dat je eindelijk even kan zitten, is het al laat en ben je te moe om nog aan jezelf te denken. Laat staan om van de bank te komen en nog creatief te zijn. Helemaal die eerste paar weken van het schooljaar vind ik daarin killing. Echt, je kan me van de vloer vegen…

Maar wat als ik je vertel dat je juist nú die tijd, ruimte en spullen in jezelf moet investeren? Wat als dat precies is wat je nodig hebt om weer op te laden en te stralen in alles wat je doet?

Hier zijn drie manieren om te investeren in jezelf, zodat je jouw creativiteit de ruimte geeft die het verdient!

Creëer je eigen ‘happy place’
Heb je wel eens gemerkt dat je soms pas écht kunt ontspannen als je in een fijne omgeving bent? Misschien is het dat hoekje op de bank met een dekentje en een boek, of een tuin waar de bloemen je omarmen. Maar stel je nu eens voor dat je een plekje creëert dat helemaal gewijd is aan jouw creatieve passie. Een plek waar je je verfkwasten, garens, of scrapbookpapier binnen handbereik hebt, en waar je even helemaal los kunt gaan zonder onderbroken te worden.

Dit hoeft geen hele kamer te zijn—een klein hoekje, een bureau of zelfs een tafeltje volstaat al. Zorg dat het er gezellig en uitnodigend uitziet. Denk aan een mooie plant, een fijne lamp, en natuurlijk al je hobbyspullen netjes georganiseerd. Dit is jouw creatieve oase, jouw eigen wereldje waar je jezelf kunt opladen. Het kan het verschil maken tussen creatief dromen en daadwerkelijk creëren.

Ikzelf heb de laatste week van mijn vakantie gespendeerd om mijn hobbykamer (wat meer een rommelkamer werd) helemaal op te ruimen. Het is de kleinste kamer in huis (op wc na) maar ik ben 4 dagen bezig geweest!  Alle tekeningen, alle stiften, alle materialen … alles heb ik in mijn handen gehad, gesorteerd, opgeruimd en weggeruimd… Maar behalve dat maakte ik ook een knus plekje aan de keukentafel. Ik kocht mezelf een xxl muismat (90cm bij 30) om zo toch een beetje mijn plekje aan de tafel af te bakenen… leuk plantje erbij … mijn daglichtlamp nog en ik ben klaar voor de winter haha. 

Maar creëer voor jezelf in ieder geval een klein knus plekje! 

Plan je creatieve ‘me-time’
De grootste valkuil voor ons als werkende moeders en grootmoeders is dat we altijd tijd maken voor anderen, maar zelden voor onszelf. Herken jij jezelf hierin? Maar hier komt het geheim: hoe meer je investeert in jezelf, hoe meer je te geven hebt aan de mensen om je heen. Dus, pak die agenda en plan je ‘me-time’ in, net zo serieus als je een afspraak bij de tandarts zou inplannen. Ik heb een heel vel ‘batterij opladen’ stickers in mijn agenda te gebruiken…

Het hoeft geen uren te duren—zelfs 15 minuten per dag kan al een verschil maken. Of het nu gaat om haken, schilderen, schrijven of iets anders creatiefs, die paar minuten zijn heilig. Laat de wereld maar even draaien zonder jou, jij hebt je creatieve oplaadmomenten nodig! 

En als je een extra boost nodig hebt om die creatieve stroom echt op gang te brengen, nodig ik je van harte uit om een van mijn cursussen te volgen. Samen gaan we die tijd voor jezelf écht waardevol maken. Ik heb mijn cursus-lessen met opzet in kortere video’s opgedeeld zodat je juist die verloren momentjes kan benutten! 

Verwen jezelf met de juiste materialen
We kennen allemaal het gevoel: je wilt iets moois maken, maar dan ontbreekt net dat ene stukje materiaal, die speciale draad of die perfecte kleur verf. Investeren in goede hobbyspullen is niet alleen een praktische keuze, het is een cadeau aan jezelf. Je zou toch ook geen marathon rennen op versleten schoenen? Het juiste materiaal kan het verschil maken tussen ‘best oké’ en ‘wauw, dit is fantastisch!’.

Overigens … goedkope materialen kunnen je ook het idee geven dat je er niets van bakt… en niets is zo demotiverend als dat! 

Dus geef jezelf toestemming om die prachtige set pennen, dat luxueuze papier, of die topkwaliteit wol te kopen. Het is geen verspilling; het is een investering in jouw plezier en creatieve voldoening. Als je op zoek bent naar inspiratie of nieuwe materialen, kijk dan vooral eens hier op mijn tips en tools pagina, waar ik met veel liefde mijn favoriete tools en materialen deel.


Laten we samen een beweging in gang zetten waarin zelfzorg en creativiteit hand in hand gaan. Waar we onszelf de tijd, ruimte en materialen gunnen die we verdienen. Waar zelfliefde en eigenwaarde niet langer iets bijzonders zijn, maar iets gewoons, iets normaals. Jij bent het waard, precies zoals je bent, en je creatieve reis is daar om van te genieten.

Dus, lieve creatieve dames, (ok, heren ook) waar wacht je nog op? Investeer in jezelf, geef jezelf de ruimte om te groeien en bloeien, en kom langs bij een van mijn workshops of cursussen. Laten we samen die mooie, creatieve en imperfecte reis vieren!

Liefs Sara 

over mijn falen in 2023 …

Jeetje -als je het zo op een rijtje zet…

Het zat me al bijna een maand niet lekker … natuurlijk koos ik er heel bewust voor om de decembermaand wat rustiger aan te doen. Maar op 1 of andere manier voelde ik me leeg – alsof ik enorm faalde op gebied van mijn bedrijf … al had ik het extra druk op school en wist ik vooraf dat de decembermaand niet mijn meest productieve maand zou zijn als bedrijf – en met de feestdagen werd ik voor mijn gevoel ook behoorlijk geleefd … en dus had ik het niet meer op een rijtje. 

Met als gevolg: twijfel. Twijfel alom.  Doe ik het nog wel goed? Moet ik niet stoppen met mijn bedrijf? Heb ik het niet te hoog in mijn bol? Voor de hoeveelheid werk die ik verzet … ben ik wel succesvol genoeg?? 

En ik wist het … ik moet een lijstje maken … een overzicht … want dit gevoel kan niet kloppen.

Helemaal toen vorige week mijn lieve schoonzusje out of the blue op me afstapte, haar gezicht even levelde met het mijne en liefdevol zei ‘Wat heb jij dit jaar veel bereikt.’ Ik was even flabbergasted. Die woorden kwamen zo binnen … (Dankjewel Sas!)

En dus ging vanmorgen mijn wekker – ik zou ervoor gaan zitten – ik zou maand na maand doorspitten en kijken wat ik allemaal had gedaan en bereikt. Ik zocht mijn schoolagenda van vorig jaar – maar de adhd kikte al gelijk in… want ik kon hem natuurlijk nergens vinden. Uiteraard lag hij niet keurig op het stapeltje agenda’s van andere jaren. Dus spendeerde ik eerst 1,5 uur om mijn net opgeruimde creahokje helemaal om te spitten en overhoop te halen. Niets. Ik grommelde en gaf mijn wederhelft al half de schuld – maar hij sliep nog dus was zich van geen kwaad bewust. De kasten beneden waar mijn schoolspullen liggen werden overhoop gehaald, maar niets, de andere boekenkasten… Jurgen zijn kantoor. Niets. Dus het hele riedeltje opnieuw. Maar je raadt het al. Ik vond hem niet.  Mijn humeur … niet voor te stellen. En dus appte ik Yassmin 😛.

Ze appte iets grappig terug en noemde ‘adhd’ … waardoor ik bedacht dat het al voorbij 9:00 was, ik al een uur in de weer was en zelfs niet eens koffie had gehad. Dus eerst maar eens mijn adhd-medicatie genomen. Kopje koffie erbij. En toen weer het hele riedeltje in omgekeerde volgorde. Kantoor Jur, kasten en lades beneden, creahok alle kasten en planken… en als laatst toch nog een keer de laatjes van het bureau … en ja hoor in het bovenste laatje achterin.. zucht. Mijn adhd-brein. Wie herkent dit?

En toen bladerde ik de maanden terug …

Ik kan er een heel verhaal van maken (heb ik stiekem al gedaan). maar to the point en ik ga over op keiharde cijfers:

  • Ik werkte het afgelopen jaar 1279 uur aan mijn bedrijf (hier zijn de uren admin en boekhouding nog niet bijgerekend.) – De maanden juni en november spanden de kroon met 148 en 174 uur … naast mijn baan in het onderwijs wel te verstaan. 

Eerste FAAL conclusie: geen wonder dat ik in juli en december zo opgebrand en moe was! Als ik naast de drukte op school ook nog eens meer dan 30 uur per week werk … dan moet je wel een muur tegenkomen. En die kwam dan ook. Juli en december waren dan ook gelijk de twee minst productieve maanden.  Dit moet dit jaar anders!! Al klinkt dat makkelijker gezegd dan gedaan …

Maar even wat andere cijfers op een rijtje (meer voor mezelf, want het is maar waar je op focust, maar lees gerust mee) : 

  • Ik startte het jaar met het werken aan een compleet nieuwe website incl eigen bedrijfskleuren. Niet langer werken met losse linkjes maar een website waar je als cursist kan inloggen en jouw cursussen kan zien staan. Boy dat was een bevalling. Het is nog verre van perfect. Maar het staat er wel. (Met dank aan Zandor en Jeroen van @SRproductionsnl)
  • Ik verstuurde 11 uitgebreide nieuwsbrieven met elke keer een (hopelijk) interessant artikel over creativiteit, kleur, ai, kunst enz. 
  • Ik groeide van 700 naar 1200 nieuwsbrieflezers.
  • Ik ging 7 x gratis live (Youtube en Insta) en maakte 4 losse video’s. 
  • Ik schilderde en tekende 5 portretten op maat.
  • Ik hoste maar liefst 9 giveaway’s via facebook, insta mijn nieuwsbrief of via de lives die ik gaf.
  • Ik organiseerde 2 super gave netwerkdagen voor creatieve ondernemers – hier ontstonden nieuwe samenwerkingen en we konden elkaar overladen met bemoedigingen, tips en ideetjes.
  • Ik gaf 6 reallife workshops (met in totaal ruim 130 deelnemers) 1 daarvan was het Megaworkshopevent waarbij we geld ophaalden voor het goede doel…
  • Ik ging naar Kreadoe (hielp her en der bij Yassmin, een beetje bij KJ en vooral bij Lililettering), gaf demo’s bij Creaweekend Hardenberg  en tijdens Kreadoe afgelopen november gaf ik in het digitale tekentheater meerdere workshops. 
  • Er kwamen 4 nieuwe stempelsetjes van mijn design op de markt.
  • Mijn Meisje met de parel kwam in het Mauritshuis te hangen. Nee maar, MIJN tekening in een museum !! 
  • Ik bezocht 4 leuke musea (veel te weinig).
  • Ik had de meest leuke ontmoetingen, etentjes en koffie-dates met oa Yassmin, Brenda, Annelon, Eunice en Regina, Sanne en Jeroen (HSO), Jurjen van Penselen.nl, de creative roadmap crew (BCS – in januari nog), Staedtler, Edding, Jessy@sea, Julia Henze, @2thepinkside  …
  • Ik reisde oa. af naar Sittard, Utrecht, Schimmert, Oss, Zoetermeer, Antwerpen, Amersfoort, Dordrecht en had zelfs een workshop in Pelt (Belgie) … 
  • EN natuurlijk lanceerde ik de Perfect People cursus – wat een giga succes bleek, maar ook kleinere workshops als Prinsesje Zomer, Summer Sweetie en Digi Daisy … 
  • In totaal verkocht ik dit jaar meer dan 600 online workshops / cursussen waarvan meer dan 400 van de Perfect People. Ja echt – ik stond er ook versteld van en heb het 3x nageteld!
  • En ik kreeg 39 x een kopje koffie gesponsord (waardoor ik een stel lieverds een gratis cursus kon geven die ze anders niet konden betalen + het sponsort ook de giveaway’s en gratis workshops.)

Maar behalve deze bedrijfszaken waren er ook andere uitdagingen die ik aanging;

  • Ik overwon mijn (auto) rijangst door vooral heel veel de weg op te gaan. Werkelijk wat heb ik vaak de wc gezien voor ik moest vertrekken. Maar nu doe ik het gewoon!
  • Ik kocht mijn eigen motor en ging met volle angst vooruit in het weer leren en durven motorrijden. Ben er nog lang niet – want doodeng- maar ik ben begonnen! 
  • Ik overwon (deels) mijn fobie voor verdrinken en zeilde met hubby over zee naar Texel. Over de rest van de vakantie zeg ik maar even niets. 
  • Ik genoot van een werkvakantie in Amerika en werd daar kort gefilmd terwijl ik sketchnotes nam.
  • Ik genoot van een vakantie op Kreta. 
  • Ik nam ontslag en ging (weer) solliciteren en op een andere school werken. Jeetje wat was dit een goed besluit!
  • En ondertussen .. heb ik een geweldige man en 2 fantastische zoons waar ik onwijs van kan genieten! Met alle zeemijlen afstand die ons soms scheiden… wat zijn we gek op elkaar. Met hen heb ik het meest waardevolle goud in mijn handen. 

En er zijn vast dingen die ik zo nog even vergeet. En ik noem in dit lijstje niet eens wat ik allemaal deed en bereikte op school… Het moet maar eens gedaan zijn met de onzekerheid – vind je niet? Ik veeg de twijfel even lekker van tafel.  

Om eerlijk te zijn: natuurlijk gingen er ook een heel stel dingen niet goed en kan er nog heel veel beter.

Het grootste ding wat beter moet? Het inkomen wat ik eruit haal. Als ik alle btw, onkosten en belasting eraf haal … dan hou ik qua uurloon minder over dan het wettelijke minimum-inkomen.  Maar behalve dat: ik had vaker een live willen geven, had meer gehoopt te doen qua (bible)journaling, de stempelsetjes verkopen lang niet zoals ik hoopte, er eindigden samenwerkingen, ik maakte fouten, … en dan is er ook dat zeurende stemmetje over balans bewaren. 

Maar voor nu kies ik om me te focussen op alles wat goed ging. En niet op dat waarin ik faalde…

Ow als laatste … ook al delete ik de afgelopen maanden bijna 500 lege accounts op mijn social media … alsnog ben jij 1 van de meer dan 6000 volgers / lezers … zonder jouw support kon bovenstaande allemaal niet. 

Dankjewel. Enorm dankjewel. 

Hier alvast een voorproefje op mijn nieuwsbrief die ik morgen hoop te sturen …

Zo heb je jezelf meer lief …

Ik merk dat wanneer ik dit onderwerp bespreek er diep binnen in mij iets roert. Er komt iets fanatiek naar boven. Iets strijdlustigs. Want boy wat vind ik het erg dat zoveel mensen er zoveel moeite mee hebben om zichzelf lief te hebben. Daarom dat ik er op mijn Instagram deze week zoveel aandacht aan gaf. Eigenwaarde. Jezelf liefhebben.

Het is soms zo lastig. We zijn allemaal wel eens ontevreden over onszelf. En nu de zomer dan toch echt lijkt aangebroken te zijn is dat liefhebben van ons lijf vaak een dingetje.

Heb jij jezelf – inside and out – lief? Hou jij van je lichaam? Ook al is het ziek, te dik, te dun of naar jouw maatstaven misschien niet mooi genoeg?

Voor de niet-christelijke lezers (zonder dat ik je wil bekeren!); in de bijbel staat een zinnetje: heb je naaste lief zoals jezelf. En waar sommige christenen dat uitleggen alsof je dan maar eindeloos veel liefde moet uitdelen, geloof ik meer dat dit ene zinnetje ons uitdaagt tot het vinden van de juiste balans.

Want wanneer je niet in staat bent om jezelf lief te hebben, wat is dan jouw liefde voor anderen waard? Wanneer je jezelf niet genoeg liefhebt en er altijd maar voor anderen bent … raak je dan uiteindelijk niet diep teleurgesteld en opgebrand? Teleurgesteld wanneer anderen blijkbaar niet op dezelfde manier jou terug liefhebben? Opgebrand omdat je zelf nooit je grenzen hebt bewaakt en jezelf onbewust voor liefde afhankelijk maakte van anderen?

Andersom geldt ook; wanneer je jezelf meer liefhebt dan anderen dan loop je het risico op narcisme, egoïsme en zelfs vervreemding van anderen. Want wie vindt het leuk om vriendschap te sluiten met iemand die vooral zichzelf in het middelpunt van het universum plaatst?

Maar als we dit allemaal weten … Hoe komt het dan dat het (vaak) zo lastig is om tevreden te zijn met ons lichaam? De één vindt zichzelf te dik (ok, velen vinden dat), de ander vindt dat ze te kleine borsten heeft, weer een ander vindt zichzelf te knokig of te wit of te …. vul maar in. Wat ik denk? Dat we onszelf toestaan ons te vergelijken met anderen. En dat is killing.

En denk niet ‘Ja maar jij bent niet dik, dus jij weet niet hoe het is.’ Behalve dat ik ooit haast 100kg heb gewogen ben ik ook heel ziek geweest. Ik heb jarenlang geworsteld omdat mijn lichaam niet deed wat het moest en ik doodziek was en met enorme pijn leefde. Slank staat niet garant voor gezond. En dik staat niet garant voor ongezond.

Ooit zei ik tegen mijn moeder – puur als nuchtere constatering – pff, ik word weer dik. En ze reageerde met ‘Maar schatje je bent zo mooi.’ Waarop ik haar in de ogen keek en zei ‘Zei ik dat ik lelijk was dan?’.

Schoonheid is niet afhankelijk van de hoeveelheid love handles die je hebt. Schoonheid is niet afhankelijk van een stralende huid. Schoonheid is niet afhankelijk van hoeveel je weegt, hoe sportief en fit je bent.

Cliché. I know. Maar het is echt zo; schoonheid zit van binnen. Wanneer jij uitstraalt dat je gelukkig bent met jezelf. Wanneer je uitstraalt dat je geniet van lijf en leden. Wanneer jij uitstraalt dat je dankbaar bent no matter what … Dan hul je je in een gewaad waar geen designerjurk tegenop kan. Wanneer jouw ogen stralen en je glimlacht van oor tot oor, dan ziet niemand nog die extra kilo’s (en als ze dat wel zien zijn ze blind voor wat werkelijk van belang is.) Wanneer jij jezelf liefhebt; dan heb je je ware schoonheid gevonden.

Maar – hoor ik je al zeggen – wat als je helemaal niet tevreden bent met jezelf? Hoe word je dat dan wel zonder te lijnen, zonder botox of zonder enige lijfelijk aanpassing? Nou, hier volgt mijn ongevraagde advies.

  1. Weiger pertinent om nog lelijk over jezelf te praten. Wanneer je in de spiegel kijkt en denkt ’te dik’; weiger dat hardop te zeggen. Niet voor jezelf. Niet voor anderen. Kan je niets positief zeggen, zeg dan niets.
  2. Wanneer iemand je een complimentje geeft; neem dat aan. Want hoe vaak gebeurt het wel niet wanneer iemand zegt ‘Oh wat zie je er goed uit.’ of ‘Oh wat staat die jurk je goed.’ dat we reageren met, ‘Mwa vind je?’ of ‘Nee, mijn haar wilde niet lukken vandaag’ of ‘Pff, dit was het enige wat nog paste’. Dat of we hebben het over hoe goedkoop we dat ene kledingstuk scoorden. NEE; neem gewoon het compliment aan. Zeg simpelweg; dankjewel.
  3. Praat positief over en tegen je lichaam. Kijk in de spiegel en spreek uit wat je wel mooi vindt aan jezelf. Hardop! Vind je dat lastig? Start met dat waar je wel positief over kan zijn. ‘Ik heb schattige tenen.’ reken ik goed. Vind je zelfs dat lastig; Bedank je lichaam dan. Klinkt misschien raar om dit te doen. maar het hardop uitspreken dwingt je hersenen meer te focussen dan alleen het denken. Zeg tegen je benen dat je dankbaar bent dat ze je elke dag weer dragen. Vertel je armen dat ze heerlijke knuffels kunnen uitdelen. Kijk naar je mond en zeg dat ze mooi kan lachen. En ja, dat voelt ongemakkelijk. Maar het werkt wel. Echt.

Ik heb ooit – toen ik zwaar depressief was – een lijstje gemaakt met ‘Ik ben‘ uitspraken. Ik was zo negatief over mezelf dat ik dit lijstje plakte aan de slaapkamerdeur, de badkamerdeur en naast de spiegel in de badkamer. En ik dwong mezelf om elke keer dat ik door 1 van die deuren ging 2 of meer van die uitspraken op te lezen. Ik moest dat doen van mezelf tot ik het geloofde. Dat duurde overigens heel erg lang. Volharden is het sleutelwoord.

Wanneer jij overtuigd bent dat je niet mooi bent. Dan is de kans groot dat je (on)bewust acties onderneemt om dat aan jezelf te bevestigen.

Bijvoorbeeld; je doet geen bikini meer aan. Of je kiest ervoor om alleen maar zwart te dragen. Of alleen verhullende kleding. Of je overschreeuwt jezelf in situaties wanneer je je onzeker voelt. Je lacht stomme grapjes weg in plaats van op te komen voor jezelf.

Het is niet zo dat je acties pas gaan wijzigen wanneer je zelfbeeld verbetert. Fabel. Je zelfbeeld kan en zal verbeteren doordat je je acties aanpast. Draag wel kleur. Durf dat water in te gaan in bikini. Ga wel naar de sauna – en stop met excuses verzinnen. Start met opkomen voor jezelf. En wanneer je dit lang genoeg doet- groeit de liefde voor jezelf.

Nog een actie die ik in 1 van mijn reels op Insta tipte;

4. Wanneer je het niet hardop kan zeggen. Schrijf het dan uit. En als je het lastig vindt om zelf woorden te vinden; schrijf dan liedjes over die over jezelf liefhebben gaan. Nee, niet alleen luisteren en lezen. SCHRIJVEN. Waarom? Omdat dit je hersenen vertraagt en je dan bewuster en langer bij woorden en hun impact stil staat. Omdat je dan ook met je handen bezig bent en zo meer delen in je brein activeert. En als je daar ook iets bij tekent – of sommige delen in kleur onderstreept; dan activeer je ook je creatieve brein. En zo veranker je bepaalde denkwijzen meer in je hersenpan dan die oude nare gedachten. En wil je er nog meer bij stilstaan; doe dan de Perfect People tekencursus; want met het tekenen van al die gekke lang niet perfecte typetjes kan je de woorden die je schrijft kracht bijzetten. Nog meer actieve verwerking voor je hersenpan.

5. Maar bovenal: verwen jezelf. Gun jouw lijf liefde en aandacht. Want je bent het meer dan waard. Koop bijvoorbeeld een lekkere lotion en smeer jezelf met aandacht in. En terwijl je je armen insmeert; vertel ze dat ze zo fantastisch kunnen knuffelen. Wanneer je je buik met zwangerschapsstriemen insmeert vertel hoe zacht je haar vindt of dat ze je kinderen zo fantastisch heeft gedragen. Vertel je kuiten dat ze je zo geweldig dragen elke dag weer … Ja dat voelt raar om te doen. Maar doe het maar gewoon. Want het werkt.

Maak jezelf niet afhankelijk van anderen om geliefd te zijn. Heb jezelf lief. Een bijkomend effect; wanneer jij jezelf oprecht liefhebt, groeit ook de waarde van jouw liefhebben van anderen. Want Harrie Jekkers had zeker wel gelijk met zijn ‘Ik hou van mij’.

Ben je al tot hier gekomen? Ik zei toch, wanneer ik over dit onderwerp begin te kletsen dan roert er iets in mij. Ik ben hier zo gepassioneerd en fel over. (En je je kan me uitnodigen om hierover te komen spreken voor je vrouwengroep!)

Dit is ook de gedachte die ik had tijdens het ontwerpen van de Perfect People tekencursus. Allemaal gekke figuurtjes. Totaal niet perfect maar daardoor juist weer wel. Want boy o boy wat zou het leven saai zijn als we allemaal perfect waren. Het zijn juist de imperfecties die het leven kleur geven! Wat zou het leven nog voor uitdaging bieden wanneer niemand meer ruimte voor verbetering had?

Ik zeg: niet perfect = perfect.

En dat is de reden waarom ik het voortouw nam en op social media ongegeneerd (ok, met enige, of zelfs met behoorlijke schroom) een stel foto’s van mezelf in bikini plaatste) – Durf jij dat ook? #saramademedoit Als statement aan jezelf? Hoeft niet hoor, maar speel eens met de gedachte.

Perfect People – they do exist – you are one of them.

Leuk als je een reactie achterlaat. Ook heel tof wanneer je mijn posts (1, 2 en 3) en reel hierover op Instagram checkt en daar ook een reactie achterlaat. Je bent overigens ook van harte welkom in mijn gratis Drawing Diva’s Facebookgroep.

Is ‘in de kont boren’ nou normaal?

Mijn vorige blog doet het misschien vermoeden… dat onderwijs alleen maar geweldig mooi is. Dat je als docent onwijs veel kan bijdragen en dat er zoveel mooie krenten in de pap zitten.

Maar het is tijd voor de andere kant van het verhaal. Het is soms ook afzien. Al zitten er vaak heerlijke krenten in de pap, soms is de pap vreselijk zuur en smerig.

Deze week spendeerde ik op mijn vrije dag maar liefst 4 uur om een nieuw lesprogramma in elkaar te draaien. Iets vernieuwend, iets activerend, iets leuk en tegelijk ook leerzaam. Iets anno 2022.

Het werd een Kahoot-achtige LessonUp-les met heel veel actieve vraag-elementen waarbij leerlingen via hun mobieltje mee konden doen. Er waren sleepvragen; dan moeten ze vakjes naar het juiste kernwoord slepen. Er waren invulvragen, vragen waarbij ze konden gokken, ik had er zelfs mogelijke toetsvragen in verwerkt. En dat laatste wisten ze – ze mochten zelfs screenshots nemen als extra hulp voor bij het leren.

Je zou denken dat ze het leuk vinden. En dat ze dan meedoen… er de aandacht bij hebben. Tenminste, dat had ik wel verwacht. De afgelopen 5 jaar kreeg ik met dit soort lessen alleen maar heel positieve feedback van ‘mijn pubers’ . Maar deze keer liep dat anders. Ik worstelde me door de lessen heen. Ik bleef waarschuwingen uitdelen en ik werd steeds meer een politie-agent in plaats van een docent. Mijn humeur daalde tot een dieptepunt.

Gelukkig konden de laatste twee klassen van de dag de werkvorm wel waarderen en deden zij actief, enthousiast en gezellig mee. Dat maakte in ieder geval dat ik de dag niet negatief eindigde. Dacht ik. Maar ik had te vroeg gejuicht.

Uitgeteld na zo een lange lesdag gevolgd door 1,5 uur file plofte ik thuis op de bank… ik dacht even lui te scrollen door mijn socials. Fout.

‘U bent mijn docent – zal ik u in de kont boren?’

Deze reactie op 1 van mijn domme TikTok-filmpjes had ik niet verwacht. In een reflex verwijderde ik hem. Had iemand dit gezien? Wat moeten mensen wel niet van me denken? Hoe lang stond dit er al op? Geef ik zo slecht les? Heb ik zo weinig feeling met mijn leerlingen dat ze dit als reactie posten?

Wat bezielt een puber om dit naar zijn lerares te schrijven? Hoe fout loopt de opvoeding dan? Of hoe fout heeft de maatschappij dit kind behandeld dat hij denkt dit openbaar te kunnen schrijven? Of hoe ziek is dit kind zelf? Of … hoe fout doe ik het voor de klas?

Uiteraard was het een anoniem account. Uiteraard heb ik dat account gerapporteerd. En uiteraard doet TikTok daar niets mee.

Ik heb direct ook mijn TikTok naar privé omgezet. Ik verwijderde ook gelijk de laatste tich posts. En ik twijfel nog steeds om mijn TikTok account helemaal te sluiten. Ondank de lol die ik eraan beleef. Ondanks de leuke contacten die je op dit platform hebt.

En ik ben met heel bewust dat dit precies dezelfde reactie is als iemand die fysiek wordt aangerand; je zoekt de schuld in eerste instantie bij jezelf. Je gaat zoeken naar waar jijzelf steken hebt laten vallen. Terwijl niets of niemand een dergelijke (verbale) aanranding kan vergoelijken.

Het is zelfs strafbaar. En wat doe ik? Ik zoek de schuld bij mezelf. Waanzin.

En in mijn achterhoofd vraagt een gemeen stemmetje zich af ‘Als dit onderwijs is, kan ik dan niet beter stoppen?’

Tiktok – the sequel

(NL : scroll naar beneden voor vertaling)

Ok I recently wrote a blog about TikTok… told that I considered to give up my account… but than the Tiktok-virus got to me. Bad. And to be honest: I know I make a complete fool out of myself. And I’m probably laughing the most myself when I see my alter-ego being stupid again. Probably will regret posting this in the future. But in an insane way it’s keeping me sane 🥳

With all that is going on in this world… the strange circumstances we live in. The crazy ordeals we have to face…. it’s easier to go with the flow, be equally as crazy… not taking everything too serious – especially yourself… well it’s keeping things ‘light’.

Ok – nog niet zo lang geleden schreef ik nog een blog over TikTok en dat ik het niet snapte en mn account waarschijnlijk zou opzeggen. Maar toen gebeurde het… De lockdown + Tiktokvirus namen het over.

En ik weet dat ik er waarschijnlijk nog het meest om lach…. en dat ik er in de toekomst mogelijk spijt van krijg dat ik dit ooit postte … maar op een rare en onbegrijpelijke manier doet het me de gekte in de wereld een beetje begrijpen. Neem het leven en vooral jezelf met een korrel zout. Dat houdt het luchtig. Vooral in deze rare tijden. Raar.

Blessed teacher I am

(Scroll down for English)

Buitenles- slecht weer bestaat niet

Het online lesgeven went. Ik ben een gezegend docent met al die leuke leerlingen. Maar na de zoveelste dag en het zoveelste uur lesgeven met 3 schermen tegelijk krijg ik toch nog vierkante ogen en een houten achterwerk.
En dan werk ik nog maar parttime. Hoe moet dit voor mijn stuudjes zijn?

Het is de wereld op zijn kop. Dus zet ik ook mijn werkvormen voor tijdens de les maar even op de kop. Aankomende week krijgen mijn brugpiepers een opdracht die alleen buiten kan uitgevoerd worden. Wees gerust; volledig gekoppeld aan de lesstof en absoluut Corona-proof.

Even twijfel ik ‘Wat als het slecht weer is?’ Maar in m’n achterhoofd hoor ik mijn marine-zoons in koor: ‘Er is geen slecht weer, alleen slechte kleding.’
Dus zet ik door… zet deze spreuk er nog even bij op het blad.

Wanneer ik klaar ben en even naar buiten kijk zie ik de sneeuwvlokken dwarrelen. Het is bitterkoud. Maar op het pleintje tegenover ons huis is het een drukte van jewelste. Sneeuwballengevecht. En tussen al die kleintjes zie ik een groep tweedeklassers staan. Heerlijk.

En dan zien ze me kijken… even laten ze de ballen voor wat het is en lachen ze me zwaaiend toe. Eventjes bestaat Corona niet.

Ik glimlach en zwaai terug. Wat ben ik toch een gezegend docent.

(Niets missen? Volg me op Insta, FB of LinkedIn : @ saralindenhols)

What a week it was. I must say – I’m getting used to teach online. And I know myself a blessed teacher with so many awesome students! How lucky I am!

But after a few days and even after a few hours … working with 3 screens … my eyes turn square and my behind feels numb.

And I’m not even working fulltime… my poor students… this must be awful to them. Locked inside behind a screen.

The world today feels upside down. So I must turn my way of teaching upside down too. So for the upcoming week my junior high students have to go outside during my lesson. Rest assured: the assignment is corona proof + totally related to the course.

A brief moment I doubt. ‘What if the weather is bad?’ But then – in the back of my mind I hear my navy boys say ‘No such thing as bad weather, only bad clothing.” So I add this quote as a friendly reminder to the assignment before I upload it.

When I’m done I take a peek outside… it’s snowing. And in front of our house a bunch of kids are playing and throwing snowballs. Among them I see several of my students.

This is awesome. I love to see them this happy… playing around. For a moment there is no Corona.

Then they see me watching. For a brief moment they stop playing … with big smiles they wave at me.

I smile and wave back. Yes… what a blessed teacher I am.

Follow me on Instagram, Facebook or linkedIn! (@saralindenhols)

Online lockdown

Kom op, dit kan jij. Dit doe jij ‘even’. Met 18 jaar aan ervaring in je zak moet je dit ook wel kunnen. Je kan goed lesgeven, hebt een leuke band met de leerlingen… dit kan jij!

De eerste lockdown ging compleet aan mij voorbij. Ik was te ziek om er ook maar iets van mee te krijgen.

Dus deze tweede lockdown is mijn eerste. Ik heb intussen al wel maandenlang kunnen oefenen met het real life lesgeven terwijl je tegelijk ook online bent. Maar compleet online lesgeven had ik nog nooit gedaan.

Maar voor alles is een eerste keer, en je bent nooit te oud om te leren, dus ik dacht ‘dat fix ik even’.

Misschien was ik een tikkeltje naïef.

Een tikkeltje maar.

Ik heb deze week maar 43 keer gezegd ‘Ik zie je niet, graag je camera omlaag, oh kijk, nu jij verschijnt wordt mijn scherm ineens zoveel mooier.”

Ik heb me maar liefst 14x belachelijk gemaakt door openlijk toe te geven dat ik vierkante ogen kreeg en een houten kont, om vervolgens de les te beginnen met wat gymoefeningen. Gymoefeningen: samen de kabouter Plop dans doen. Niet educatief, wel effectief en de (meeste) brugpiepers vonden het hilarisch.

Ik heb me bij tenminste 2 lessen niet geërgerd aan de gebruiksonvriendelijkheid van Teams. Maar heb inmiddels LessonUp ontdekt. Dus ook ik leer weer nieuwe dingen.

Ik leer nu ook dat online lesgeven een lading administratie met zich meeneemt. Want leerlingen mailen nu niet alleen hun vragen, ze sturen ook berichtjes via Magister en hebben de privéchat van Teams ontdekt. En hoezeer je ook herhaalt dat het werk via de elo moet worden ingeleverd: ik blijf het ontvangen via alle 3 de eerder genoemde mediums. Alles behalve via de elo. Maar ach… zo leer ik multitasken. En puzzelen.

Oh ja, en ik heb er maar 1 leerling uitgestuurd deze week. Ja, digitaal wel te verstaan. En met ruim 350 leerlingen op mijn lijstje vind ik dat een hele prestatie. Want – in my defense- leerlingen kunnen ook online klieren. En ook al stuur ik in real life haast nooit een leerling de klas uit: na herhaaldelijk waarschuwen werd mijn lontje danig aangestoken door vage Arabische teksten in de chat, terwijl ik nog zo had gezegd de chat niet te gebruiken. Vervolgens, toen ik er wat van wilde zeggen, werd ik ook nog eens herhaaldelijk gemute.

Dus voor alles is een eerste keer en hup; weg was meneer.

En dan komt er ineens een privéberichtje via de chat… “Mevrouw, u deed het goed hoor.”

“Come on, you can do this. It will be a piece of cake”.

With 18 years of experience, you should be able to do this too. You are a good teach’ … you can do this! ”

The first lockdown completely passed me by. I was too sick to notice how it affected teachers.

So this second lockdown is my first. I have been able to practice for months with real life teaching while also teaching online simultaneously. But I had never experienced the ‘completely online teaching’ thing.

But there is a first time for everything, and you are never too old to learn, so I thought “I’ll fix that.”

Maybe I was a bit naive.

Just a tad.

Only 43 times this week I said “I don’t see your face, please lower your camera, oh look now that you appear, my screen suddenly becomes so much more beautiful.”

Only 14 times I completely made a fool out of myself by openly admitting that I got square eyes and a wooden butt, and then started the class with some gym exercises. Gym exercises = do the gnome Plop dance. Not educational, but effective and most of my junior high student thought it was hilarious.

In at least 2 lessons I wasn’t annoyed by the user-unfriendliness of the online program Teams (we are obligated to use this one). But I discovered LessonUp – gonna do it my way … So I also learn new things.

I am now also learning that online teaching involves a lot of administration. A lot! Because now students not only email their questions, they also send messages via Magister and have discovered Teams’ private chat. And no matter how often I repeat that the work must be submitted via the ELO: I continue to receive it via all 3 of the aforementioned mediums. Everything except via the ELO. But hey … that’s how I learn to multitask. I guess.

Oh yes, and I only told 1 student to hit the road. Yes, digitally that is. And with over 350 students on my list, I think that’s quite an achievement. Because – in my defense – students can also annoy online and this one made annoying an Olympic sport! And even though -in real life- I hardly ever send a student out: after repeated warnings, my fuse was seriously lit by vague Arabic texts in the chat, while I had said not to use the chat. Then, when I wanted to say something about it, I was also repeatedly muted.

So there is a first time for everything and so… my way or the highway. Highway is was.

This week was ‘interesting’ at the least. I am exhausted.

But then suddenly a private message comes through the chat … “Madam, you did well.”

TikTok Madness

(For English scroll down!)

Na een jaar van ziekte en afwezigheid kwam ik in september terug op het werk en werkelijk 98% van de brugpiepers zat ineens actief op TikTok.  En waar ik dacht dat het met de leergangen daarna wel zou meevallen: ook daar heeft het grootste gedeelte van de leerlingen wel een account al maken ze dan wel met de jaren steeds minder zelf ook filmpjes… vooral het kijken en scrollen doen ze allemaal.

Na flink aandringen van mijn bruggers maakte ik een account aan om te ontdekken wat het nou is wat leerlingen er zo in aanspreekt. Ik wilde het weten. Natuurlijk moest ik dan ook dingen posten … ondergaan wat zij ondergaan… Alles behalve dansen. Dat laatste doe ik echt niet.  

Maar als ik kijk naar wat ze zelf posten … wat er verder te zien valt … TikTok is werkelijk waar dé vergaarbak voor alle inhoudsloze content. Het moet vooral kort, grappig en flitsend zijn. Alles is erop gericht dat je vooral niet stopt met kijken.

Het lijkt in de eerste instantie heel onschuldig.  Want wat maken die paar dansjes nou uit?  Maar ik ben er nog niet over uit of het werkelijk zo onschuldig is. Het draait allemaal om gezien worden. Het draait om ‘zenden’ en ‘jezelf presenteren’.  De ander echt ‘zien’ om wie hij is, is er totaal niet bij.  Als je daarbij optelt hoeveel tijd ze eraan besteden … en hoe verslavingsgevoelig het is…  Ik vraag me daarnaast af of de jongste doelgroep van dit medium door heeft hoeveel privacy ze weggeven…  filmpjes op de wc of in de badkamer zijn niet ongewoon. (Ook ik maakte een badfilmpje – werkelijk)

Het hele algoritme van TikTok is me een compleet raadsel. De baggerzooi van 1,5 minuut kijken naar hoe ik vlees braad heeft in een mum van tijd dertigduizend views. Iets ‘grappigs’ met wat meer inhoud moet het stellen met een paar honderd views … Ik snap het totaal niet. Gelukkig reageerden mijn leerlingen in ieder geval laaiend enthousiast op mijn gekke typetje.

Iemand zei een keer tegen me dat kinderen vooral een ander social medium zoeken dan dat waar hun ouders op zitten. Maar dat is echt te simplistisch gedacht.  Jongelui weten donders goed hoe ze een tweede ‘geheim’ account kunnen aanmaken…  dus hun ouders zal ze een worst wezen.

Ik heb eerder het vermoeden dat de verschillende sociale media heel erg inspelen op de kwetsbaarheid van verschillende doelgroepen. De doelgroep van TikTok is mij nu wel duidelijk. Jonge pubers vallen onder andere in die categorie…  Kinderen en pubers willen zich gezien weten.  Ze hebben een diep innerlijk verlangen van ergens bij horen, geliefd en gewaardeerd worden om wie ze zijn.  Dat is nodig voor een gezonde sociaal emotionele ontwikkeling. Het moet niet zo zijn dat ze opgroeien met de gedachte dat meer views en likes die broodnodige liefde en waardering (deels) vervangen.  En ik ben bang dat sociale media dat meer doet dan we vermoeden.

Ik weet het dus nog niet met dat TikTok.  Ik kijk het nog even aan maar vermoed dat ik mijn account binnenkort vaarwel zeg. Al levert het telkens wel leuke binnenkomers in de klas.

https://youtu.be/uE4tHpQoyds

After a year of illness and absence, I came back to work in September and actually 98% of my students in junior high became active on TikTok.

After a lot of insistence from my students, I created an account to discover what it is that appeals. I wanted to know. Of course I had to post things … undergo what they undergo … Ok, I created stupid stuff… but also educational content … Anything but dancing. I really don’t do that.

But when I look at what they post themselves… what else is there to see… TikTok is truly the repository for all contentless stuff. Above all, what you post should be short, funny and flashy. Everything is aimed at ensuring that you do not stop looking.

It seems very harmless at first. Because what difference do those few dances make? But I am not sure yet whether it is really that innocent. It’s all about being seen. It’s about “sending” and “presenting yourself”. Really “seeing” the other person for who he is, is not there at all. If you add to it the amount of time they spend on it… and how addictive it is… I also wonder whether the youngest target group of this medium realizes how much privacy they give away… videos in the toilet or in the bathroom are not uncommon – at all! Why? (Ok, I also created a film in bath … dressed that is … )

The entire TikTok algorithm is a complete mystery to me. Content I had been thinking about so it would have some kind of content – and are funny to my aging eyes- only score a few hundred to a few thousand views. And the 1.5 minute crap of looking at how I roast meat in no time thirty thousand views. I don’t understand at all. I age. No I really don’t think so.  There are a lot of people on TikTok that are much older than me … they seem to like it … and kill it … I was surprised how many elementary school teachers or on it … Fortunately, my students responded enthusiastically to my crazy character.

Someone once said to me that children mainly look for different social media than the one their parents use. But that is really too simplistic. Young people know very well how to create a second “secret” account … I rather suspect that the various social media are very responsive to the vulnerability of different target groups. And Social Media want to sell… the ‘users’  are the product. TikTok hopped on the bandwagon in their way of reaching youngsters.  Making them a product.

 Children and adolescents want to be seen. They have a deep inner desire to belong, to be loved and appreciated for who they are. This is necessary for healthy social emotional development. It shouldn’t be that they grow up thinking that more views and likes (partly) replace that much-needed love and appreciation. And I’m afraid TikTok is doing that more than we suspect.

So my TikTok account: I don’t know if I should keep it. Although it provides funny conversation starters in my lessons.

https://youtu.be/cJucTxVUtfg

Ker -ST- mis

(No English – this poem can’t be translated very well 😅)

Ik bezie de wereld vanuit mijn bubble, gevaren sluit ik buiten.

In alle kwetsbaarheid waan ik me veilig als de wereld lijkt te sluiten.

De wereld aan onze voeten is nooit eerder zo onbereikbaar geweest.

En ook al doen we het ‘samen’ ; eenzaamheid viert feest.

Maar wat als nou die bubble, dat alleen zijn, ons tot zegen keert?

Dat het gebrek aan toeters, bellen, en vreterij, ons iets heel belangrijks leert?

Wat als we de st van stilte weer centraal stellen in dit festijn?

Dat we de freaking kermis weer echt kerstmis laten zijn?

Het Kind hoort op de eerste plaats, dat lijken we soms smakelijk te vergeten.

Zijn komst staat centraal – dát is hetgeen we moeten weten.

In het midden van ieders bubble,

daar vindt men hét kind.

En dat is het grootste geschenk… mits je Hem vindt.

Meer creativiteit vind je op mijn instagram of facebook.

Up ↑