Allen die het hoorden, stonden verbaasd over wat de herders tegen hen zeiden, maar Maria bewaarde al deze woorden in haar hart en bleef erover nadenken. (Lukas 2:18-19)
We lezen er zo gemakkelijk overheen … Maria bewaarde het gezegde in haar hart.
Wanneer wij vandaag denken aan iets in je hart bewaren denken we al snel aan een bepaalde emotie. Iets met hart en ziel doen bijvoorbeeld linken we aan passie of gedrevenheid. Maar in de tijd van Jezus had ‘hart’ een veel bredere connotatie. Omdat ze in die tijd nog geen uitgebreide anatomische kennis hadden, wist men niet dat je het verstandelijk overdenken met je brein deed. Voor hen was het het hart de plek waar begrip ontstond, het orgaan waarmee je verbanden legde. Je hart gebruikte je om te onderscheiden wat waar en niet waar was. Wijsheid kwam voort uit je hart, net zozeer als emotie.
Met deze kennis in je achterhoofd lees ik deze verzen toch iets anders. Waar de herders met grote verhalen de anderen verwonderden en met emotie overlaadden, laat Maria zich niet leiden door de waan van de dag. Wat lang niet alle omstanders hebben geweten of geloofd is dat ze maanden ervoor al een engel had gesproken … en dat haar verloofde Jozef in zijn droom ook door een engel was aangesproken. En dan moeten ze die helse reis naar Bethlehem maken – in haar toestand. Maria kende hoogstwaarschijnlijk de geschriften; de voorspellingen rondom de Messias die van generatie op generatie waren doorgegeven… In haar hoofd maakte ze de optelsom.
Het griekse woord voor nadenken kan zich ook vertalen in ‘op een rijtje zetten’.
Middenin de hectiek nam Maria de tijd om in het moment te blijven. Om niet toe te staan dat de emoties de overhand namen.
Niet veel later spreekt Simeon een profetie over haar uit. Hij waarschuwt haar dat het niet altijd even makkelijk zal worden. Dat het voor haar zal voelen alsof ze doorboord wordt door een zwaard. … En even later lezen we weer dat ze de woorden in haar hart bewaart. (Lukas 2:35) Weer wikt en weegt ze alles verstandelijk af.
Wat een wijsheid.
Maria was de enige – voor zover we dat weten – die zowel bij de geboorte als bij het sterven van Jezus aanwezig was. Ze leefde jaren als vluchteling met haar kleintje in een ander land, heeft meegemaakt dat de samenleving opstond tegen haar zoon. Dat hij bespot werd, moest vluchten, dat hij bedrogen, gegeseld en gefolterd werd. Misschien was het maar goed dat ze al van in het begin de gewoonte had om zich niet louter door emotie te laten leiden, maar alles in het kader van God’s beloften te plaatsen.
Maria leert ons het belang van in het moment blijven. Van je niet te laten leiden door de waan van de dag. Ze leert ons de noodzaak van feiten van emoties te onderscheiden. Ze laat ons zien dat we alles wat om ons heen gebeurt, moet afgezet worden in het eeuwigheidsperspectief van God’s plan.
Maria – niet een vrouw waarmee ik had willen ruilen, wel een vrouw om veel van te leren.
Hoe blijf jij in het moment in deze hectische tijd?
449! Daar kan je veel pennetjes en papier en kwalitatief goede markers van kopen!!
Dus ik deed mee met een eigen ontwerp voor een ‘raamslinger’ – maar ik kon het niet laten; ik heb ook een heleboel enthousiaste en zeer creatieve leerlingen… geheel tegen mijn eigen winkansen in heb ik hun gestimuleerd mee te doen. Maar wat is het gaaf om ze enthousiast te zien worden over hun eigen kunsten en die van klasgenootjes! Wat dat betreft had ik al gewonnen!
Maar nu komt het. In de eerste ronde ging het om zoveel mogelijk likes … en de eerste 5 mochten door naar de 2de ronde… ik zit bij de eerste 5! Maar nog meer: 1 van mijn leerlingen ook!
En nu ben ik in strijd met mezelf. Want ik wil heel graag winnen! Om mijn leerlingen te stimuleren mee te doen beloofde ik dat – als ik zou winnen- ik een flink deel van het bedrag uitgeef aan spulletjes voor hen… Maar ik gun de prijs van 449 ook volledig aan die ene leerling! Hoe leuk is het als je op die leeftijd al zo een prijs in de wacht sleept? Cool toch!
Werkelijk als hij wint; dan heb ik ook gewonnen. Tenminste, zo voelt dat.
En als ik win is hij uiteraard 1 van de leerlingen waar ik mn prijs graag mee deel…
Maar nu jij: jij kan ons helpen winnen. Want in deze tweede ronde gaat het erom dat onze ontwerpen zoveel mogelijk (gratis) gedownload worden.
Dus wil ik liefjes vragen: wil je aub mijn en / of zijn ontwerp downloaden (openen is niet genoeg, het gaat om downloads per individueel ip-adres) Op de foto hieronder zie je hoe je dat doet. Ik voeg de link naar de sjablonen eronder alvast bij… mijn sjabloon zie je er al in staan. Die van Tim – super urban en modern – kan je niet missen; zijn ontwerp is Zó anders dan de rest: en dat bewijst des te meer zijn creatieve mindset.
Je kan beide ontwerpen downloaden of 1 van beide. Maar we zouden het fijn vinden als je 1 van ons aan de winst helpt 🤪
En weet je wat zo leuk is: ik gun het mijn leerling minstens zoveel als dat ik het mezelf gun. En ik weet dat hij het mij net zo goed gunt… en dat is echte winnaarsmentaliteit.
Ik snap het gewoon niet … zit Beatrice de graaf – terreurdeskundige- als tafelgast bij Op1 … gaan ze het hebben over de terreur van Corona. Werkelijk? Gebeurt dit echt?
Ze (Beatrice) noemt nog dat de échte terreur zich vandaag nog in Parijs afspeelde maar de presentatoren (Hugo Logtenberg en Sophie Hilbrand) gaan er dwars overheen en slepen de aandacht weer naar Corona en naar onze koning die – ondanks corona- op vakantie ging.
Ik snap het niet. En geloof me, ik druk me nu heel, heel, voorzichtig uit. Is Corona nu werkelijk het enige nieuws wat noemenswaardig is? Dierbare media: waar zijn jullie mee bezig?
Jullie onthoofden jezelf. Jullie beroven jezelf van je stem door deze belachelijke autofocus op Corona.
Er is een leraar vermoord! In het hartje van Parijs. De keel doorgesneden en volgens sommige bronnen van het hoofd ontdaan. En dat omdat hij – in het kader van vrijheid van meningsuiting- spotprenten van Mohammed liet zien. Als lerares ben ik diep geschokt. Dit had mij kunnen overkomen. Want ook ik bespreek vrijheid van meningsuiting en ook ik durf in mijn lessen te confronteren. Je helpt leerlingen niet verder door het ze altijd even gemakkelijk te maken. Je leert ze niet nadenken door ze nooit te confronteren … en al helemaal niet wanneer je als docent moet gaan rekening houden met eventuele geradicaliseerde ouders.
Voor wie denkt: ‘Je woont in NL en werkt op een tamelijk witte school … ‘ denk nog een keer na. Hoe lang voor de terreur zich onaangekondigd op onze stoep bevindt? Ik heb al meegemaakt (jaren geleden) dat ik een leerling eruit stuurde en dat nog hetzelfde lesuur de moeder witheet en in verbaal zeer agressieve staat aan de deur van mijn klaslokaal stond. En het was in datzelfde jaar (al meer dan 10 jaar geleden) dat een leerling in de gang een pistool trok… dat de politie elke week in school haar rondje deed… Wie denkt dat het hier niet kan gebeuren is volgens mij blind.
Al wat jaren geleden had ik in klas 3 een lessenreeks over manipulatie versus vrijheid van meningsuiting. Vooraf goed doordacht, wetende dat het lastig kon worden, had ik er een paar zeer unfaire en manipulatieve acties van mezelf in verweven. Want het is 1 ding om te weten wat manipulatie is. Maar het is iets heel anders om te voelen wat het met je doet als je er het slachtoffer van bent. En om tot werkelijk begrip te komen is het soms van belang het verstand met het gevoel te bereiken, zeker voor sommige leerlingen.
Enkele leerlingen werden witheet en waren in alle staten. Enkelen stapten verontwaardigd naar de teamleider … Maar toen ik ze een kijkje in de spiegel gaf en het uitlegde werden ze heel stil. Eén leerling zei “Dit lijkt the- fucking- Wave wel” (film). Jaren later hadden ze het er nog over. Over hoe het voelde, wat het met ze had gedaan … en hoeveel ze ervan hadden geleerd.
Had ik toen rekening gehouden met eventueel radicaliserende ouders, of ouders die witheet en agressief aan mijn lokaaldeur zouden staan .. dan had ik die les nooit gegeven. Dan hadden de betreffende leerlingen die les nooit gevoeld.
Een docent wordt vermoord omdat hij ons grondrecht “vrijheid van meningsuiting” bespreekbaar maakt. En wat doet de media … ze hebben het over de koning die op vakantie gaat.
Ik snap het niet. Jij?
(Cartoon van mijn hand – zie mijn Instagram voor meer -corona- cartoons)
I just don’t get it… Beatrice de graaf – Dutch terrorist expert- sits as a table guest at the talkshow Op1… they’re going to talk about the terror of Corona. Really? Is this really happening?
She (Beatrice) mentions that the real terror took place in Paris today, but the talkshow hosts (Hugo Logtenberg and Sophie Hilbrand) ignore her statement and draw the attention to Corona and to our king who – despite corona – went on holiday.
I- do-not-get-it. And believe me, I’m expressing myself very carefully now. Is Corona really the only news that’s worth mentioning? Is it all we can talk about? Dear media: what are you doing?
Media: You are beheading yourselves. You are depriving yourselves of your voice by this ridiculous autofocus on Corona.
A teacher has been murdered! In the heart of Paris. Cut the throat and, according to some sources, decapitated. And that because – in the context of freedom of speech – he talked and showed the cartoons of Mohammed. As a teacher I am deeply shocked. This could have happened to me. I also discuss freedom of speech and I also dare to confront in my lessons. You don’t help students by always making it easy on them. You don’t teach them to by never confronting them… and certainly not when you, as a teacher, have to take into account what any radicalized parents could think of you.
For those who think: “You live in the Netherlands and work at a fairly white school …” Think again. How long before the terror hits our doorstep unannounced? I have already experienced (years ago) that told a bad behaving student to leave class and that the mother – before the lesson ended- arrived at my door in a very verbally aggressive state. And it was in that same year (over 10 years ago) that a student in the pulled a gun … that the police came to school every single week … Whoever thinks it cannot happen in the Netherlands or wherever, is blind, in my humble opinion.
Several years ago I had a series of lessons on manipulation versus freedom of speech. I thought it through, knew it could get tricky. I had woven some very unfair and manipulative actions of my own into the lessons. Because it is one thing to know what manipulation is. But it is quite another to feel what it does to you when you are a victim of it. And in order to achieve real understanding it sometimes is important to reach the mind with the feeling, especially for some students.
Some students got angry and almost exploded… Some of them stepped indignantly to my boss… But when I gave them a look in the mirror and explained what happened, what I wanted them to learn, they got very quiet. One student said “This looks like the-fucking-Wave (film).” Years later they still talked about those lessons. About how it felt, what it did to them … and how much they learned from it.
If I had taken into account that I would offend any radicalizing parents, or parents who would come screeming at my door .. I would never have taught them that lesson. Those students would never have felt that lesson.
A teacher is murdered because he defended and taught about our fundamental right “freedom of speech”. And what is the media doing… they are talking about the king who goes on vacation.
Vermoeid slofte hij door het palmbos. De zon stond hoog aan de hemel en brandde vervaarlijk, maar hier in de schaduw van de dikke laag vlezige bladeren was het relatief koel. Op een broeierige manier dan, maar in ieder geval niet zo heet als op het open pad richting de stad. Het opwaaiende stof van de weg kleefde aan zijn nieuwe rode sandalen en kroop in elk huidplooitje van zijn tenen. Dat zijn voeten nog geen twee uur geleden zorgvuldig waren gewassen en geolied door de huisslaaf van Marcellus was niet meer te zien.
Hij zuchtte. Het was een vermoeiende vergadering geweest. Zoals gewoonlijk waren dezelfde grapjes over zijn gestalte weer over tafel gevlogen en had hij net als altijd schaapachtig mee gelachen, alsof het hem niet deerde. Maar dat deed het wel. Maar geen haar op zijn hoofd wat er aan dacht om ook maar iets van zijn pijn of frustratie te laten merken. Ze konden lachen wat ze wilden, maar hij was het die hen orders gaf, niet andersom.
De zachte bries die het bladerdek boven hem deed ruisten tilde de zware geur van de balsem bossen verderop met zich mee. Normaal gesproken kon hij wel genieten van dat luxe parfum wat de rijkdom van zijn stad benadrukte. Maar vandaag deed al die rijkdom hem niets. Zelfs de rozentuinen waar hij, op weg naar huis, doorheen liep, konden zijn ogen niet strelen.
Hij was moe.. Hij was hét moe. Hij was het spuugzat dat niemand ook maar enig respect voor hem kon opbrengen. Het interesseerde niemand hoe hij zich voelde, wat al dat gepest en al die achterklap met hem deed.
Het was altijd al zo geweest. In zijn kinderjaren was al snel duidelijk geworden dat hij niet goed groeide. Naar traditie had het hele dorp gedacht dat zijn gebrek kwam omdat God een appeltje met hem te schillen had en langzaam aan, naarmate de jaren vorderde werd hij steeds meer gemeden, werd er steeds meer achter zijn rug om gekletst. Het had niet lang geduurd voor hij door had gehad dat hij er in het leven helemaal alleen voor stond. En dus had hij geleerd dat hij vóór alles vooral aan zichzelf moest denken. Als hij niet voor zichzelf opkwam, wie dan wel? Dus had hij zich opgewerkt, niet door zich af te beulen in de balsemgaard, niet door zware handarbeid in 1 van de vele tuinen,.. hij had zijn kansen schoon gezien toen de Romeinen hem ronselden. En hij had de mensen in zijn stad teruggepakt voor al die pesterijen. Ze hadden in zijn lengte een zonde gezien, een zondaar zou hij ze geven. En nu was hij rijk en had het helemaal gemaakt. Nouja, financieel gezien dan. Want niemand wilde vriendjes zijn met een tollenaar. En al helemaal niet met de baas van al die lijkenpikkers. De roddel en achterklap was nooit opgehouden en dus ging ook hij door met zijn sluwe handel en afpersing. Het ene kwaad hield het andere in stand.
Hij was in ieder geval rijk, maar had niemand om zijn rijkdom mee te delen. Te midden van de menigte van deze oeroude stad was hij alleen. Eenzaam tot op het bot, en dat allemaal omdat hij zo gebrekkig klein was gebleven…
“Kom op, sneller, straks is Jezus alweer weg! ” Twee straatschoffies stoven hem voorbij richting de poort van de stad, vrolijk gillend naar elkaar. Jezus? Kwam Jezus naar Jericho? Zacheüs versnelde zijn pas, hij had al zoveel gehoord over deze wonderlijke man. Het werd steeds drukker op de weg. Snel sloeg hij een achterafpaadje in, in de hoop om via wat steegjes de menigte te kunnen vermijden. Zijn korte benen droegen hem zo snel hij kon. Als hij nou maar een glimp van Jezus zou kunnen opvangen. En net op het moment dat hij bedacht dat zijn ellendige korte gestalte hem zelfs het zicht op deze rabbi zou ontnemen zag hij de grote Esdoorn aan de kant van de weg.
Even twijfelde hij, het was ver beneden alle waardigheid voor een man van zijn positie … hij besloot dat het hem niet kon schelen… Met zijn gebrek en met al die mensen die hem toch al niets gunden zou hij Jezus nooit te zien krijgen wanneer hij niet als een kind die boom inkroop. Mensen dachten toch al te min over hem dus dit kon er nog wel bij. Hij had de boom nodig om op Jezus te kunnen zien. En dus hees hij zich tak voor tak omhoog en verstopte zich in het bladerdak.
En Jezus zag hem. Niet gewoon een vluchtig kijken. Jezus zag hem echt. En Hij noemde hem bij naam alsof Hij hem echt kende. Jezus kende hem. En meer nog; Jezus las hem niet te les, gaf hem niet op zijn sodemieter, veroordeelde hem niet zoals de rest van de stad … Jezus wilde bij hem komen eten. Niet zomaar even een praatje maken, maar echt even samen zijn. Zacheüs wist niet hoe hij het had. Zo snel zijn benen konden klom hij uit die boom. …
Met de komst van rabbi Jezus werd de vicieuze cirkel van uitsluiting en uitbuiting doorbroken. Het enige wat Zacheüs altijd al wilde werd hem gegeven; hij werd gezien. Niet zijn buitenkant. Jezus zag wie hij diep van binnen was en wat hij werkelijk nodig had; een klein vrijgevig jongetje wat erbij wilde horen. Hij was niet langer alleen. Jezus was bij hem. Hij kon eindelijk zijn wie hij werkelijk was. Het verleden deed er niet meer toe. Geld, welvaart en status werden onbelangrijk. En dat allemaal doordat hij het lef had gehad om, ver beneden alle waardigheid, toch in die boom te klimmen, zoekend naar een kans om op Jezus te kijken.
Wie of wat is jouw boom die je helpt om op Jezus te kijken?
(Lukas 19:1-10)
(Meer bijbeljournaling of andere creativiteit van mijn hand: volg me op instagram, facebook of youtube. )
Tired as he was, he shuffled through the forest. The sun, high in the sky was burning dangerously, but here in the shade of the thick layer of palm leaves it was relatively cool. In a sweltering way, but at least not as hot as on the open path towards the city. Blown up dust from the road clung to his new red sandals and got into every fold of skin on his toes. Less than two hours ago his feet had been carefully washed and oiled by the house slave of Marcellus, well it didn’t show anymore.
He sighed. It had been a tiring meeting. As usual, the same jokes about his stature had flown across the table and he had, as always, laughed sheepishly, as if it didn’t hurt him. But it did. But not for a brief moment he thought about showing any of his pain or frustration. They could laugh at whatever they wanted, but it was he who bossed them around, not the other way around.
The gentle breeze that rustled the foliage above him lifted the heavy scent of the balsam groves. Normally he could enjoy the luxurious perfume that emphasized the wealth of his city. But today all that wealth didn’t bother him. Even the exquisite rose garden on his way home couldn’t caress his eyes.
He was tired. It tired him to the bone that no one could show him any respect. Nobody cared how he felt, what all the bullies and all that backbiting did to him. It had always been like this. As soon as the villagers noticed that he didn’t grow as he should’ve as a child they had mocked him. Traditionally, the whole village had thought that his lack of posture was because God was punishing him because of a sin, and slowly, as the years went by, they avoided him more and more, talking behind his back. It hadn’t taken him long to realize that he was all alone. And so he had learned to take care for himself. If he didn’t stand up for himself, then who would? So he had worked his way up, not by tormenting himself in the groves, not by hard manual labor in the many gardens … he had seen his chances when the Romans recruited him. And he started to punish the people in his town for all the years of harassment. They had seen a sin in his height, a sinner he would give them. And now he was rich and wealthy. Well, financially. Because nobody wanted to be friends with tax collectors. And certainly not with the boss of those corpse picks. The gossip and backbiting never stopped, so he continued his cunning trade and extortion. One evil perpetuated the other.
He was rich, but had no one to share his wealth with. He was alone in the crowd of this ancient city. Lonely to the bone, all because he was so imperfectly small …
“Come on, faster, or Jesus will be gone again! Two street bastards rushed past him towards the gate of the city, happily screaming at each other. Jesus? Did Jesus come to Jericho? Zacchaeus quickened his pace, he had already heard so much about this wonderful man. The roads got busier. He quickly turned into a back alley, hoping to avoid the crowd through some alleys. His short legs carried him as fast as he could. If only he could catch a glimpse of Jesus. And just as he thought that his wretched short stature would block even the view of this rabbi, he saw the huge sycamore tree on the side of the road.
For a moment he hesitated, it was far below the dignity for a man of his position … but in the moment he decided he didn’t care any longer … The town couldn’t care any less and he would never see Jesus when he wouldn’t crawl in that tree like a child. People thought too little about him anyway so this could be added to their list. He needed that tree to be able to look upon Jesus. And so he pulled himself up branch by branch and hid in the canopy of leaves.
And Jesus saw him. Not just a cursory look. Jesus really saw him. And He called him by name as if He really knew him. Because He really knew him. And even more; Jesus did not lecture him, did not give him a fuss, did not condemn him like the rest of the city… Jesus wanted to eat with him. Not just having a chat, but really being together. As fast as he could, he climbed out off that tree. …
With the arrival of Rabbi Jesus, the visual circle of exclusion and exploitation was broken. The only thing Zacchaeus always wanted was to be seen. Not just his outside. Jesus saw who he was deep down and deep within and noticed what he really needed; Jesus saw the little generous boy who wanted to belong. From that moment he no longer was alone. Jesus was with him. Finally he could be who he really was.
And it all started because he had the guts to climb that tree in the hope to be able to see upon Jesus.
Who or what is your tree that helps you to see upon Jesus. Do you have the guts to climb it?
In samenwerking met @handletteringdoenwezo mocht ik deze tutorial maken + er een giveaway aan koppelen. Meer weten over de giveaway: ga naar mijn instaTV of naar de facebookpagina van @handletteringdoenwezo.
Giveaway alleen voor B en NL.
Kan je niet wachten op de giveaway (en jezelf verwennen heeft geen excuus nodig toch?) Hier koop je de 𝘚𝘢𝘬𝘶𝘳𝘢 𝘒𝘰𝘪 𝘸𝘢𝘵𝘦𝘳𝘤𝘰𝘭𝘰𝘳 (nu mét gratis aquarelpapier!) 𝘔𝘪𝘤𝘳𝘰𝘯𝘱𝘦𝘯 𝟶𝟹 𝘎𝘶𝘮𝘱𝘰𝘵𝘭𝘰𝘰𝘥
Veel plezier en als er vragen zijn: schroom niet – stel ze gerust!
Ze zat al veel te lang in quarantaine. Aanvankelijk waren de dagen geruisloos overgegaan in weken. Maar de zachte fluistering van het gehunker naar lijfelijk contact werd met de maanden een aanhoudend geschreeuw. Wist zij veel dat het gevolg van sociale onthouding ervoor zorgde dat je lichaam minder vasopressine aanmaakte. En dat dit hormoon ervoor zorgde dat je je gehecht voelde, je verbonden wist met … Ze had alleen gevoeld en ervaren dat het ontbreken van de geruststellende druk van iemands hand op haar schouder, een groetende kus of de warmte van een knuffel een diep gemis in haar had opgewekt. En met dat gemis kwam ook het gevoel van verwijdering; het idee er niet meer echt bij te horen.
Ze snapte wel waarom ze in afzondering moest. Haar ‘toestand’ vormde een potentieel gevaar voor anderen. De afzonderingsregel stond in de wet, was door ‘hogerhand’ ingesteld om de bevolking te beschermen. Als haar ziekte besmettelijk was dan … Dus had ze – zoals het hoorde- afstand gehouden. Aanvankelijk waren haar vriendinnen haar nog wel komen opzoeken, vanop afstand uiteraard. En hoe lief ze ook waren, het was niet hetzelfde als anders geweest. En met de tijd was het gevoel van verwijdering er ook bij hen ingeslopen. Kleine ergernissen werden niet meer goed uitgepraat, frustratie en ook wel angst voerden steeds meer de boventoon.
Het middel werd nu erger dan de kwaal. Deze quarantaine werd onmogelijk. Het werd tijd om op te komen voor zichzelf. De letter van de quarantaine-wet werd onhoudbaar en taste de geest van diezelfde wet aan. Ze stond op, kleedde zich aan en stapte in het Licht.
“Ze had gehoord over Jezus en begaf zich tussen de menigte en raakte zijn bovenkleed van achteren aan, want ze dacht: Als ik alleen zijn kleren maar kan aanraken zal ik gered worden. En meteen hield het bloed op te vloeien en merkte ze aan haar lichaam dat ze van haar kwaal genezen was. Op hetzelfde ogenblik was Jezus zich ervan bewust dat er kracht uit Hem was weggestroomd. Middenin de menigte draaide Hij zich om en vroeg ‘Wie heeft mijn kleren aangeraakt?’”
(Marcus 5 – Lukas 8)
Jezus werd niet boos. Hij stuurde haar niet terug in afzondering. Hij zei haar niet dat de wet er niet voor niets was. Hij verweet haar geen seconde dat ze Hem onrein had gemaakt … dat ze Hem mogelijk had besmet met … Nee, nog voor Hij haar verhaal had gehoord besefte Hij dat het niet zij was die Hem met haar ziekte had aangeraakt, maar dat het juist Zijn kracht was die naar haar was gegaan. Het was niet de besmetting die zich verspreid had maar Zijn helende liefde.
Als dit verhaal me iets leert is dat quarantaine soms nodig is. Maar dat dit middel – op lange termijn – erger is dan de kwaal. Het leert ons leven naar de letter van de wet. Het creëert een over-focus op dat wat fout kan gaan, op de angst voor ziekte, lijden en sterven. En het doet ons vergeten op Wie we ons moeten richten, bij Wie we horen, Wie er voor ons strijdt. Want de geest van de wet is verbondenheid, eenheid en samenhorigheid.
(Disclaimer: Ik zeg met deze blog niet dat we de overheid moeten negeren of ongehoorzaam moeten zijn. Ik zeg echter wel dat we – meer dan dat- voor ogen mogen houden wat werkelijk van belang is. Want wat heb je aan een langere levensduur als frustratie, emotionele verwijdering en angst domineert? )
Volg me op instagram, facebook of youtube voor meer (geloofs)creativiteit. Ik waardeer een like en ‘volg’ – ik vind het ook prima wanneer een blog gedeeld wordt; wel altijd met link en de juiste credits.
She had been in quarantine for far too long. Initially, the days passed quietly into weeks. But the gentle whispering of the hunker to physical contact became a continuous scream over the months. Did she know that the result of social abstinence caused your body to produce less vasopressin? And that this hormone made you feel attached, connected to … She had only felt and experienced that the reassuring warmth of someone’s hand on her shoulder, a greeting kiss or the warmth of a hug had evoked a deep loss in her. And with that loss came the feeling of separation; the idea of not really belonging anymore. She did understand why she had to go into seclusion. Her ‘condition’ was a potential danger to others. The rule of seclusion was laid down in the law, set up by ‘higher authority’ to protect the population. If her illness was contagious then … So she had – as it should have been – kept her distance. Initially her friends had come to see her, from a distance of course. And as sweet as they were, it had not been the same as it had been otherwise. And with time the feeling of separation had crept in with them as well. Small annoyances were no longer properly expressed, frustration and fear increasingly prevailed. The remedy was now worse than the ailment. This quarantine became untenable. It was time to stand up for oneself. The letter of the quarantine law became untenable and tasted the spirit of the same law. She stood up, got dressed and stepped into the Light. “She had heard about Jesus and went among the crowd and touched his outer garment from behind, because she thought: If I can only touch his clothes I will be saved. And immediately the blood stopped flowing and she noticed by her body that she had been healed from her ailment. At the same moment Jesus was aware that strength had flowed out of Him. In the middle of the crowd He turned around and asked ‘Who touched my clothes? (Mark 5) Jesus did not get angry. He did not send her back into seclusion. He didn’t tell her that the law was there for a reason. He didn’t blame her for a second that she had made Him unclean … that she might have infected Him with … No, even before He had heard her story He realized that it was not she who had touched Him with her illness, but that it was His power that had gone to her. It was not the infection that had spread but His healing love.
If this story teaches me anything, it is that quarantine is sometimes necessary. But that this remedy – in the long run – is worse than the disease. It teaches us to live according to the letter of the law. It creates an over focus on what can go wrong, on the fear of illness, suffering and dying. And it makes us forget who we should focus on, who we belong to, who is fighting for us. For the spirit of the law is connectedness, oneness and togetherness.
(Disclaimer: I am not saying with this blog that we should ignore the government or disobey it. However, I do say that we may – more than that – keep in mind what is really important. After all, what good is a longer life span if frustration, emotional distancing and fear dominate? )
Follow me on instagram, facebook or youtube for more (bible)art. I appreciate a like and a follow. Share my content when you want to but always give proper credits and add links.
(Translated with www.DeepL.com/Translator (free version))
Ik ben tegen elke vorm van discriminatie (leeftijdsdiscriminatie, vrouwendiscriminatie, discriminatie op basis van uiterlijk of nationaliteit…)
Ik ben ook tegen vandalisme en tegen geweld.
En tégen het meelopen omdat iets ineens hot en happening is.
We kunnen de geschiedenis niet wissen. Het weghalen van standbeelden of veranderen van straatnamen verandert de geschiedenis niet. Het ontkent deze juist. Het stopt de boel in de doofpot. Is dat wat we willen? Willen we niet juist bewustwording? Bekendheid? Een betere samenleving? Gaan we dat bereiken door plunderingen of vandalisme?
Willen we onze kinderen leren dat racisme en discriminatie zo erg is dat het rechtvaardigt dat we andermans eigendommen vernielen? Of dat je als slachtoffer ervan net zo discriminerend mag zijn naar alle ‘witte’ mensen en ze standaard mag beschuldigen van ‘white priveledge’ als ze het even niet met je eens zijn?
Want als dat het geval is: dan moet ik op school toestaan dat een leerling die gepest wordt om haar armoedige afkomst en uiterlijk het eigendom van haar medestudent mag vernielen. Immers als zij de merktas en merkschoenen van haar klasgenoot ziet als symbool van opportunisme – en zij gepest wordt om haar armoede… dan mag ze die spullen toch bekladden?
Misschien een overtrokken vergelijking. Nou ja – laat het misschien er maar van af. Maar toch… Ik wil schoolpesterijen in geen enkel geval vergelijken met institutioneel racisme… ik wil hiermee wel een punt maken.
Als vandalisme om grote dingen mag: dan mag het ook om kleine dingen. Of zie ik dat zo krom? Of wie vertelt mij waar de grens ligt?
Tony Chocolonely bedacht dat ze wel aan ‘streetart’ konden doen om zich ze uiten tegen racisme. Het was in mijn bescheiden witte onwetendheid echter niets meer of minder dan een slappe marketingstunt of in ieder geval een misplaatst statement.
Want dat standbeeld wat zij nu ineens in de verdomhoek zetten en wat zij niet vinden kunnen in de buurt van hun winkel: dat staat er al jaren. Ze kozen er zelf voor dáár hun winkel te openen. Jarenlang hebben ze er niets van gevonden.
En sowieso: sinds wanneer is het bekladden van een beeld ‘street art’. By all means, je kan de boel verdraaien en dat verdraaien tot kunst verheffen! (Zeg dat tegen de bedrijven die meermaals mogen dokken om graffiti van hun muren te laten verwijderen) En heeft Tony’s ooit – in de landen waar ze pleiten voor eerlijk handel drijven – de huizen van de oneerlijke handelaars beklad? Nee natuurlijk niet! Dat zou ze de kop kosten. Dat kan in die cultuur niet!
Nou het kan ook niet in de Nederlandse cultuur!
Maar dat ik dat vind ligt vast aan mijn white priveledge onwetendheid. Of het feit dat ik ‘maar’ een ‘import Nederlander’ ben. Vergeef me.
(Disclaimer: met deze blog wil ik niemand beledigen, noch ontken ik het kwaad wat racisme heet. Zie hierover mijn vorige blog. Wel wil ik ermee mijn ongenoegen delen over oa. het vermeende goedpraten van vandalisme – en ja dat doe ik met mijn eigen schurende stijl. )
Toen Charlie Hebdo koelbloedig werd vermoord en Parijs werd opgeschud met de gewelddadige vorm van terrorisme postten mensen massaal op social media hun profielfoto met ‘Je suis Charlie’ of ‘Stand by Paris’. Als blijk van medeleven.
Toen België werd opgeschud door een terroristische aanslag reageerde ook ik met een profielfoto die de kleuren van België weergaf.
Een tijdje geleden was er de ‘kom op tegen kanker’- campagne.
Niemand haalde het in zijn hoofd om in bovengenoemde gevallen te zeggen “Stand by all” of “Kom je ook op tegen longemfyseem of Alzheimer? Want dat zijn ook nare aandoeningen!”
Je steun betuigen en opkomen voor het ene, betekent niet dat je tégen het andere bent. Het heeft mij even geduurd voor ik me dat realiseerde in de Black Lives Matter campagne. Mijn eerste reactie was ‘All lives matter’. En natuurlijk tellen ook álle levens. Maar in gesprek met een aantal Afro Amerikaanse dames werd het me duidelijk dat het niet gaat om een tegenstelling. Zij voelen zich gediscrimineerd, achtergesteld, benadeeld. En met deze leuze vragen ze aandacht voor hun zaak. Net zoals het kankerfonds aandacht vraagt voor kanker en niet voor Alzheimer.
Vervolgens dacht ik – excuus voor mijn onwetendheid- dat het hier in NL heel anders is dan in Amerika. En ja het is anders. We zijn als gezin 1x in aanraking gekomen met hele boze Amerikanen die de politie hadden gebeld. En ik kan je vertellen; dat was niet leuk. Zeg maar gerust eng. Het is absoluut anders. Maar racisme komt ook in Nederland en België voor. De belastingdienst is daar een zeer recent en duidelijk voorbeeld van.
Dan zou je nog kunnen zeggen ‘Ik doe niet mee met de hype door op social media me uit te spreken.’ Is je goed recht. Om eerlijk te zijn, dat was ook mijn eerste reactie. Maar is ook dat niet een beetje jezelf distantiëren? Omdat het jou niet dichtbij genoeg komt? Omdat het niet belangrijk genoeg is? Omdat je stiekem – het idee hebt dat je jezelf moet verdedigen en bij je punt wil blijven dat jij geen racist bent en dat dus niet hoeft? Is dat niet precies wat ‘white priveledge’ is? Nu kan het zijn dat je altijd politiek correct bent en je nooit uitspreekt … dat is op zich prima. Maar voor mij ging dat excuus niet op.
Voor ik me uitsprak ben ik dus eerst in gesprek gegaan met een paar dames die racisme aan den lijve ondervonden. En ik sprak me uit op social media. En toen las ik op facebook de hartkreet van een mede-lander. Of de kerk zich ook hiertegen kon uitspreken. Mijn eerste reactie: wederom ‘Waar is dat voor nodig! Je verwacht toch ook niet van alle moslims dat ze zich tegen IS uitspreken? Alsof moslims per definitie voor IS zijn?? En hubby heeft een paar weken geleden nog gepreekt over hoe we ons horen te gedragen in de kerk. Voor racisme is er in de kerk geen plaats. Maar is dat zo?
Is er voor racisme en discriminatie en sociaal onrecht geen ruimte in de kerk? Of is dat er wel en zou het er niet moeten zijn?
Het is al een aantal jaar geleden. Dus ik kan het nu wel vertellen. Maar ook ik heb pijnlijk ondervonden dat discriminatie wel degelijk de kerk in sluipt. Al sinds jaar en dag heb ik moeite met het zingen van het volkslied in de kerk. Velen vinden het een mooie traditie, maar ik vind het niet rijmen dat je de ene keer zingt ‘Want de geest doorbreekt de grenzen die door mensen zijn gemaakt …’ en de andere keer heel nationalistisch die grenzen in ere houdt door het volkslied. En hoewel ik me echt Nederlander voel – me heb laten nationaliseren- ik ga in de kerk niet staan wanneer dit lied gezonden wordt. Toen ik dit voorzichtig aankaartte kreeg ik echter een furieuze reactie ‘Je past je maar aan aan Nederland. Je moet maar wennen aan ONZE gebruiken.’ Ineens was ik weer ‘de buitenlander’. Nodeloos om te zeggen dat ik al 14 jaar in NL woonde, mijn best deed om zo accentloos mogelijk te praten, al jaren werkte in het VO, me met hart en ziel inzette in de kerk en keurig mijn belasting betaalde… Ik moest me als buitenlander maar aanpassen. Wat heb ik gehuild, wat voelde ik me buitengesloten. En zo zijn er meer voorbeelden. Dit is dan geen racisme. Wel discriminatie. Pijnlijk, hard en in de kerk.
Terug naar racisme. Denken dat racisme geen voet heeft in de kerk of in de NL samenleving is een illusie. Dat je het niet ziet komt misschien omdat je het als ‘wit persoon’ zelf nooit ervaart. Wat we op z’n minst kunnen doen is de ander serieus nemen wanneer hij of zijn aangeeft hier last van te hebben. Wat we op z’n minst kunnen doen is luisteren (als in actief luisteren en het gesprek aangaan.) En we kunnen het gedrag van een ander niet veranderen. Maar jouw stem laten horen is geen druppel op de gloeiende plaat. Jouw stem laten horen is niet meelopen met een hype. Jouw stem laten horen is bijdragen aan bewustwording. Jouw stem laten horen is de ander laten weten ‘Ik hoor je, ik zie het lijden, ik sta achter je.’
Black lives matter.
(Onderaan vind je een pdf van deze tekening, vrij te gebruiken voor in je eigen bulletjournal of biblejournaling. Tekening geïspireerd door een foto van @gigi_esohe) Meer van mijn maaksels vind je op instagram.
When Charlie Hebdo was murdered and Paris was shaken up by the violence of terrorism, people massively posted their profile picture with “Je suis Charlie” or “Stand by Paris” on social media. As a token of compassion.
When the Belgium airport was shaken by a terrorist attack, I also reacted with a profile photo that reflected the colors of Belgium.
A while ago there was the “fight against cancer” campaign. Nobody dared to say “Stand by all” or “Do you also stand up against lung emphysema or Alzheimer’s? Because those are also unpleasant conditions!”
Expressing your support and speaking up for one does not mean you’re against the other. It took me a while to realize this is also the case in the Black Lives Matter campaign. My first reaction was “All lives matter”. And of course all lives count equally. But in conversation with a number of African American ladies it became clear to me that it’s not a contradiction. Saying Black lives matter doesn’t exclude Whites. They feel discriminated against, disadvantaged. And with this slogan they draw attention to their case. Just as the cancer fund draws attention to cancer and not Alzheimer’s. Making it ‘All lives matter’ draws the attention back.
Then I thought – pardon my ignorance – that it ‘s different here in the Netherlands than in America. And yes it is different. As a white family we once came in contact with very angry Americans who had called the police on us. And I can tell you; That wasn’t fun. You can say scary. And we’re not even black. So it’s absolutely different. But racism also occurs in the Netherlands and Belgium. The tax authorities here are a very recent and clear example of this.
Then you could say “I’m not participating in the hype by speaking up on social media.” It’s your right. To be honest, that was my first reaction also. But isn’t that distancing yourself from it a little? Because it doesn’t get personal enough to you? Because it’s not important enough? Because you secretly – feel that you have to defend yourself and want to stick to the point that you are not a racist and you don’t have to? Isn’t that exactly what “white priveledge” is? Now it is possible that you are always politically correct and you never speak out against anything … that’s fine. But that excuse didn’t work for me.
Before I decided to speak up, I started talking to a few ladies who experienced racism firsthand. And then I read the heart cry of a fellow Dutch on Facebook. He asked if the church could speak out against racism. My first reaction – once again – “What is that necessary for? You don’t expect all Muslims to speak out against ISIS, do you? As if Muslims are by definition for IS ?? And hubby preached a few weeks ago about how we should behave in church. There is no place in the church for racism. Why does the church need to speak up? Butis there really no room for racism and discrimination or social injustice in church? Or is it and should it not be?
It’s been several years. So I can tell you now. But I have also experienced painfully that discrimination does creep into the church. For years I had trouble singing the national anthem in church. Many find it a beautiful tradition, but I do not think it rhymes with the Dutch hymne that says “Because the Spirit breaks through the borders that have been made by people …” And although I really feel Dutch – I have been nationalized – I do not stand in church when this song is sung. When I cautiously tried to addressed this, I got a furious response “You will adapt to the Netherlands. You have to get used to OUR customs. ” Needless to say that I had been living in NL for over 14 years, did my best to speak as accent less as possible, worked in high school and paid taxes … I had to adapt as a foreigner. I was a foreigner. I cried my eyes out and felt excluded for al long time …
Back to racism. To think that racism has no place in the church or in the NL society is an illusion. Maybe you don’t see it because you -as a white person- never experienced it. But the least we can do is to take the other person serious when he or she indicates that he is bothered by this. The least what we can do is listen (as in active listening and engaging in conversation.) And maybe we cannot change someone else’s behavior. But making your voice heard is not a drop in the ocean of needs! Making your voice heard is not part of a hype. Making your voice heard is contributing to awareness. Making your voice heard is letting the other person know “I hear you, I see the suffering, I am behind you.”
Black lives matter.
The drawing I created, can be downloaded below for free- just for personal use in bulletjournal or biblejournaling. The drawing is inspired bij a photo of @gigi_esohe. More of my creations can be found on instagram.
