Auteur: Sara Lindenhols

Heilige verontwaardiging?

Geestelijk leiderschap – er is al zoveel over geschreven. Een geestelijk leider moet kunnen luisteren, geduld tonen, inspireren, onderwijzen … ik heb er nooit zo over nagedacht, maar een geestelijk leider moet ook boos kunnen zijn.

Jezus werd ook boos. Hij gebruikte taal die anderen vér over de rand vonden… Hij schold met ‘addergebroed’ (een beest wat mensen met gif ziek maakt en zelfs dodelijk kan verwonden) ’huichelaars’ en met ‘wit gekalkte graven’ (aan de buitenkant mooi netjes maar binnenin stinkend naar rottigheid). Wanneer mensen de tempeldienst onteren twijfelt hij niet – is hij niet bekommerd om hoe mensen over hém denken, er ontbrandt een toorn in hem en hij neemt de zweep, slaat ermee in de rondte, gooit tafels en stoelen omver en schreeuwt dat Gods huis geen plek is voor jezelf; om er zelf beter van te worden, maar als huis voor de volken… Hij zegt het gelovige addergebroed eens flink de waarheid. Boosheid ten top.

Heilige verontwaardiging wordt het in christelijke kringen nog wel eens genoemd. Verontwaardiging om hoe christenen zich (in de kerk) misdragen en zo God en Zijn dienst onteren; het is een toegestane, gerechtvaardigde boosheid.

 

Het is een misvatting dat je als christen altijd maar je mond moet houden. Dat je niets mag zeggen en netjes binnen de lijntjes moet lopen. Het is niet zo dat je kwaad niet aan het licht mag stellen met woorden die je frustratie en verbolgenheid uiten. . Het punt is natuurlijk dat je boosheid uit wrok of persoonlijke wrevel niet mag vergoelijken met deze term. Het is niet zo dat ‘heilige verontwaardiging’ misbruikt mag worden om continue tactloos, schaamteloos of zonder al te veel liefde de ander met de waarheid om de oren te slaan… Aan de andere kant: hoe tactvol sloeg Jezus met de zweep? Hoe schaamteloos was zijn ‘schelden’? Waar was de liefde voor de ander in het omvergooien van diens koopwaar?

 

Afgelopen zondag werd er bij ons in de kerk een lied gezongen wat bij mij een gevoelige snaar raakte; Iets in het Engels over dat je naar het kamp van de vijand kan gaan om terug te halen wat je ontstolen is … en ik dacht verdrietig : ‘mijn (gesproken) stem’ … ‘als ik al iets wil ophalen, dan is het mijn stem’. Maar mijn hart dacht te vermoeid te zijn om daadwerkelijk dat vijandige kamp te betreden en ik bleef stil zitten…

… Vervolgens gebeurde er iets in de zaal, voor mijn gevoel kwam de eenheid in het geding, werd er (mogelijk onbedoeld) onrust gezaaid, het feit dat ‘het voorval’ niet op zichzelf stond maakte het voor mij erger. Ik heb al zoveel moeite met het ‘gezang’… het kost me soms al zoveel energie om de kerk als ‘Gods huis’ te ervaren – Voor mijn gevoel lachte de duivel me even recht in het gezicht uit en zei ‘Je komt die eenheid, die rust, jouw stem, toch niet ophalen in mijn kamp’… Er knapte iets… Hevige toorn ontbrandde in mijn ziel – ik werd witheet en ik kon niet anders dan die stem ophalen en gebruiken…

Verontwaardiging ten top – maar of het nou heilige verontwaardiging was … ?

0

opzouten – over hygroscopische christenen

Zout – het geeft extra smaak en het maakt dat bederfelijke waar langer houdbaar wordt omdat het bacteriën doodt… Maar waarom geeft het smaak en wat maakt dat zout dingen langer houdbaar maakt?

Er zijn vele soorten zout, maar alle zout is hygroscopisch; het trekt water aan. Het onttrekt bijvoorbeeld het vocht aan vlees; door gebrek aan vocht kunnen bacteriën niet overleven en daardoor blijft het vlees langer houdbaar.

Tafelzout geeft voeding extra smaak.

‘Kosjerzout’ is zout wat gebruikt wordt om vlees ‘Kosjer’ te maken.  Nadat het vlees geweekt heeft, wordt het met zout ingewreven om de laatste restanten onrein bloed eruit te halen.

Strooizout maakt dat ijs weer ontdooit tot water.

…

En dan staat in de bijbel dat christenen het zout der aarde zijn… Wat maakt dat christenen ‘smaakmakers’ zijn? Wat maakt dat ze de wereld langer houdbaar maken? Wat maakt dat ze bij machte zijn iets onrein, rein te maken? Wanneer kunnen ze ijzige harten ontdooien?

De kracht van het zout zit in het hygroscopische aspect. Christenen horen het ‘levend water’ aan te trekken. Ze horen het goede in anderen naar boven te halen. Ze horen de wereld te laten zien hoe God haar bedoeld had, nog voor het slechte ‘bacteriegedrag’ de kans kreeg alles te bederven.

“Rivieren van levend water zullen stromen uit het hart van wie in mij gelooft,” zo zegt de Schrift.’

‘levend water’ was in de tijd van Jezus een uitdrukking waarmee je aangaf dat je drinkwater niet uit een stilstaande poel kwam, maar uit een frisse, stromende bron. Water uit een stilstaande poel was vaak lauw en vol ziektekiemen. Levend water is dus water waarin ‘het slechte’ geen kans krijgt.

Christen geloven in de redding die Jezus brengt en daarom zullen er – zo zegt Johannes- rivieren van levend water uit hun hart stromen… Het (levende) water wat in hen opborrelt is zuiver en rein. Daarom hebben ze de mogelijkheid om onreinen, zondaars,  te ‘wassen’ om zo rein en zuiver te maken…

Helaas heeft zout zo ook haar nadelen. Zout kan klonteren. Het papt aan elkaar en komt niet meer afdoende in contact met het eten. Zout verliest dan haar kracht. De smaakmaker wordt dermate overheersend dat het smakeloos wordt. Christenen ‘klonteren’ ook wel eens. In kliekjes drommen ze dan op zondag bij elkaar, om ook door de weeks niet in contact met de wereld te treden. Hun ‘smaak’ wordt overheersend en stoot af in plaats van dat het aantrekt…

Het teveel aan zout hoort in het lichaam door de nieren gefilterd te worden. Het teveel aan zout wordt dan gezien als een afvalstof en wordt verwijdert … het lichaam krijgt meer behoefte aan water, om het zoutgehalte in het lijf te verdunnen. Te meer christenen er in de kerk zijn … des te meer ze ernaar horen te verlangen om met het Levend water in contact te treden met de wereld … Blijft het teveel aan zout in het lijf, wordt het lijf opgeblazen en vermoeid en gaat het steeds minder functioneren.

Wanneer de bijbel het heeft over ‘het zout der aarde’ bedoelt het dat we als christenen in contact horen te treden met die aarde. Niet dat we moeten samenklonteren…

Zout – wat voor zout ben jij? En hoe zorg jij ervoor dat je niet samenklontert?

0

Dood in de klas

Vanmorgen een heftige les gehad. Mooi – maar heftig.

In het kader van levensvragen schreef de handleiding mij een videofragment uit ‘De leeuwenkoning’ voor.  Maar hoe zielig menig leerling kleine Simba ook zou vinden, ik vind het geen recht doen aan hun niveau. Ik liet ze een ander fragment kijken; een stukje uit een docu van de ncrv waar een meisje van 12 vertelt dat haar vader is overleden en wat dat met haar doet. Het verdriet, het lijden, de rouw … het leren verder gaan … De kwetsbaarheid van het leven werd open en eerlijk uit de doeken gedaan. Ook in het gesprek achteraf.

Het is moeilijk, en iedere keer wanneer ik onderwerpen als deze aansnij heb ik het gevoel een mijnenveld te betreden. Je weet immers nooit welke actuele emoties er bij je leerlingen aanwezig zijn of wat ze wel of nog niet aankunnen. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je de hele klas in een huilbui manipuleert. Toch vind ik het van belang dat er geen taboe-onderwerpen zijn en dat ‘alles’ bespreekbaar gemaakt moet kunnen worden. Gevoelens zijn er niet op ze te verstoppen, ook tieners mogen weten en leren dat hun emoties als het ware de zintuigen van hun ziel zijn. En wie bij brandende pijn geen panlappen gebruikt krijgt blaren op zijn ziel. Godsdienst is het vak bij uitstek wat leerlingen kan leren nadenken over de levensvragen die voortkomen uit hun eigen gevoel.

Het werd een bijzondere les. Het ontwapenende filmpje maakte heel wat los. Voetje voor voetje waagde ik me in het mijnenveld. De ene vraag bewust over het eigen gevoel laten gaan … de volgende vraag heel gericht iets minder persoonlijk. Kwetsbaar zijn leerlingen op hun mooist. Ik vond het dan ook waardevol – voelde me zelfs vereerd- dat ze zo open en eerlijk iets van hun (gewezen) emoties durfden te delen; hoe het is om je opa te verliezen… of zelfs je meester op de basisschool omdat hij er zelf een einde aan maakte… of hoe je je voelt wanneer je de laatste keer naar iemand ‘kijkt’… waarom er zo vaak gelachen wordt bij de koffietafel van een begrafenis… Intens verdriet is de meeste tieners niet onbekend. De jongen die het er even te moeilijk mee kreeg kon na een adempauze op de gang rekenen op bemoedigende knikjes en schouderklopjes. Een breekbare sfeer van bewondering voor wie zijn diepste ‘ik’ durfde te erkennen ging als een zucht door de ruimte…

De pauze naderde … het gesprek werd afgerond. Dan moet je voorkomen dat het fragiele moment gebroken achtergelaten wordt, of een zwaarmoedig gevoel zich meester maakt zodra deze juf haar hielen licht …

“Het is bruin en kruipt langs je benen omhoog” Zei ik. “Stront met heimwee” gilt er eentje door de klas. En het geschater overstemde de bel.

Op dit soort momenten weet ik weer waarom ik docent Godsdienst ben.

0

Statistiekjes sinds 2007 – …

21 februari 2007 is de dag waarop ik begon met een weblog. Ik heb geen idee waarom… maar ik begon met schrijven. Toen nog www.saralindenhols.web-log.nl – ik heb net wat oude blogs zitten herlezen. Grappig te zien hoe anders ik nu soms schrijf. Na heel wat gereorganiseer op die eerste site waardoor ik maanden niet kon bloggen, was ik het ongemak en het wachten beu en stapte ik over op wordpress.  Onze Amerikareis twee jaar geleden blogde ik via een travelsite die jur had opgesnord, en tussendoor heb ik voor sestra.nl ook nog een poosje boekenblogs en binnenkamers geschreven… Alles bij elkaar blog ik nu ruim 5 jaar. Met een zeer wisselend publiek mag ik wel zeggen. Nou ja – helemaal zeker weten doe ik het niet. Via de statistieken kan ik zien hoeveel luitjes mijn blog bezoeken en uit welk land ze komen.  Zo zie ik soms vlaggetjes van Roemenie, Zwitserland, USA, Frankrijk, Italië, België of … verschijnen – geen idee wie mij daar kent of waarom ze me ‘volgen’ .

De ene dag tel ik een kleine 10 views, de andere dag zijn het er een paar honderd…  De meest bezochte en tegelijk niet-gelezen blog is toch wel die van de doodzonde van cupjes. Slechts een enkeling vroeg en kreeg het wachtwoord om deze blog te lezen :).

Maar wie precies nou eea leest, en wat ze van mijn schrijfsels vinden blijft soms een raadsel. Ik weet (uit de reacties) dat er mensen tussen zitten die me nog nooit in real life hebben gezien of gesproken.  Anderen zijn weer (goede of minder goede) bekenden.  Het ene moment krijg ik een lading aan kritiek over me heen … dan heb ik blijkbaar een gevoelige snaar geraakt – het andere moment hangt er een ijzige stilte en blijven reacties uit. Een enkele keer keeg ik via de raad van de kerk te horen dat ik weer iets fout had geschreven… en soms krijg ik een lieve mail of kaart in de bus omdat iemand één van mijn schrijfsels las.

Het grootste compliment vind ik nog altijd wanneer mijn blog wordt doorgestuurd of ‘gedeeld’ of Facebook of Twitter. Op deze laatste zit ik niet meer dus daar zal het intussen wel afgelopen zijn. Op facebook krijg ik nog het vaakst reacties. Zij het in ‘likes’ of met een korte kreet … Al is het publiek er wel (zo bewijzen de stats) – erg reageerderig kan je ze niet noemen. En laat ik soms nou net een discussie willen 😀

Maar het geeft niet hoor – schrijven doe ik toch wel – een heerlijk medium om mijn stem te laten horen. Niemand die me van dit podium kan afhouden 😀

0

ouders laten kinderen bedelen bij C1000

Er moet me even wat van het hart. Schande vind ik het. Gelukkig doe ik de meeste boodschappen bij de Lidl – maar wanneer ik bij de C1000 kom erger ik me mateloos aan het gebedel. Ze mogen al niet meer ín de winkel staan van de filiaalleider – maar zodra je de deur uit bent krijg je een zwerm kinderen om je heen die er met elkaar een sport van maken om de Gogo’s uit je handen te bietsen om er vervolgens met moeite een dank je wel uit te persen…

Schooiers zijn het. Het feit dat ouders dit gebedel nog toe staan vind ik het ergst. Dat je je hand ophoudt wanneer je niets hebt en niet kan of mag werken; dat vind ik wat anders. Maar bedelen om speelgoed… waar gaat het heen?

Het is niet meer zoals vroeger. We leven niet meer in dermate armoede dat onze kinderen geen speelgoed meer krijgen. Zelfs in de meeste bijstandsgezinnen tref je tegenwoordig een flatscreen met wifi-uitrusting aan. En als het geen wifi is, dan is er op zijn minst een nintendo, psp, laptop of ander digitaal gadget. De meeste kinderen in Nederland kennen geen armoe! En ik weet wat het is om de touwtjes met moeite aan elkaar te kunnen knopen – en ik zie ook wel dat er ook gezinnen zijn waar het allemaal wat moeilijker gaat. Maar zelfs in die gezinnen zie je dat de kinderen – al zijn ze minder bedeeld dan andere- in wezen niets tekort komen. Kinderen van een jaar of 9 tot 12 ofzo zonder begeleiding laten schooien bij een supermarkt is niet nodig.

Daarbij: de c1000-gogo-bedelaars zien er helemaal niet zo minder bedeeld uit. De trendy kleding en dure schoenen spatten ervan af. En dan heb ik het niet eens over de mooie waveborden waarop ze aan komen glijden, of de prachtige fietsen die ze in afwachting van hun buit ergens hebben neergekwakt. Het excuus van armoede is dus ongeldig…Volgens mij zijn het ook vooral de ‘minder bedeelden’ die hun kinderen een stukje gezonde ’trots’ bijbrengen hierin.

Ouders: wat leer je je kinderen door dit gebedel toe te staan? Leer je ze dat als je lang genoeg je hand ophoudt, er vanzelf iemand is die medelijden krijgt en jou iets geeft?  Ik weet het – het gaat om een paar domme Gogo’s. Maar het principe blijft staan; je staat je kinderen toe anderen om een kadootje te vragen. Niet eens omdat ze jarig zijn. Niet eens omdat ze niks hebben. Niet eens omdat ze ervoor geklust hebben of een mooi cijfer op hun rapport hebben. Je staat je kind toe om schaamteloos te bedelen terwijl het eigenlijk niets nodig heeft.  …

En iedereen die zijn gogo’s uit zogenaamde goeïgheid afstaat: je doet eraan mee! Je staat het toe. Vroeger luidde het spreekwoord “Kinderen die vragen worden overgeslagen.” … Nu geldt echter: “Kinderen met bedelnap, zijn niet arm maar knap!” Waar gaan ze om bedelen als ze 16 zijn? Of wanneer ze 21 zijn? Jong geleerd is oud gedaan… straks vinden we het nog gek dat er mensen zijn die niet willen werken, maar liever bijstand trekken…

Ik heb het mijn kids altijd ten strengste verboden. Ik heb ze ook altijd verboden om specifieke dingen te ‘vragen’ voor hun verjaardag. Ze mochten alleen uiting geven aan hun verjaardagswensen wanneer er om gevraagd werd.  Want zelfs bij een verjaardag geldt: het is fijn wanneer iemand je iets kado doet, maar het is geen recht waar je om kan vragen; net zo min dat je het mag verwachten van een ander dat ze je een kadootje geven.  En nu ze te oud zijn om zelf nog die domme Gogo’s te willen verzamelen, hou ik die ondingen in mijn tas. Op zondag (of een ander moment) deel ik ze uit aan de kleintjes die er niet om vragen. Kinderen die er bij mij om bedelen krijgen een stug nee. En ik vraag me altijd af: waar zijn de ouders? Want je kan het de kinderen niet kwalijk nemen dat ze hierin niet opgevoed worden …

0

Project X – schuldige gevonden!

Compassie … volgens de predikant van Haren moeten we vooral compassie hebben met Merthe na dit dramatisch verjaardagsfeestje.  Merthe is samen met haar dorp het slachtoffer geworden…

Burgemeester en politie hebben de potentie van het probleem onderschat. Hoe haalden ze het in hun hoofd om ‘slechts’ 500 agenten op te trommelen? Hun  gebrekkige inschattingsvermogen maakt ze mede schuldig aan de gevolgen …

Social Media … het negatieve effect ervan wordt steeds duidelijker. De keerzijde van digitale communicatiemiddelen wordt in hoog tempo zichtbaar. Een onzichtbare zondebok lijkt gevonden…

Ik vraag me af – is het volk werkelijk zo simple minded?   Zijn we werkelijk zo blind voor de werkelijke problematiek dat we onschuldigen verheffen tot schuldenaren?

Dat social media grondig misbruikt wordt is voor mij een feit – daar schreef ik eerder al over. Maar is de appel rot omdat ze verbrand wordt geserveerd?  Het werkelijke probleem ligt volgens mij op opvoedkundig vlak, en dan in meerdere opzichten…

We leren onze kids praten, lezen en schrijven, maar leren we ze nog met welke intonatie ze dat behoren te doen? Of hoe je die toon digitaliseert? Van taalgebruik tot inhoudelijke ‘noodzaak’; voeden we onze kinderen wel op  in de digitale wijze van communiceren?  Leren we ze nog wat ze wél en niet mogen zeggen of schrijven?  Brengen we ze de juiste normen en waarden bij – laten we ze op internet niet té ‘vrij’? Leren en controleren ouders hun kinderen de juiste weg in de digitale wereld?  Facebook, Twitter en Hyves … weet elke ouder hoe zijn kind zich er daadwerkelijk gedraagt?

Vrijheid is een hoog goed. Zo is menigeen grootgebracht … Maar staan we er wel bij stil dat een kind ook té vrij opgevoed kan worden? Of dat een gebrek aan grenzen en beperkingen de catalysator is voor totale anarchie? De angst om kinderen met een bepaalde (bekrompen) moraal op te voeden heeft geleid tot een generatie zonder normen en waarden.  Jong volwassenen en pubers  die de vrijheid ervaren om nutteloze vernielingen aan te richten hebben blijkbaar nooit de waarde van grenzen geleerd. Wat een opvoedkundige tekortkoming…

In wat voor maatschappij zijn de relschoppers opgevoed? Wie heeft verzuimd ze de juiste normen en waarden te leren? Wie leerde ze dat vrijheid niet betekent dat alles zomaar kan en mág?

Wie geeft zijn kids toestemming gebruik te maken van social media zonder ze erin op te voeden / onderwijzen?

En wie heeft pubers en volwassenen geleerd dat je de overheid niet moet ‘gehoorzamen’ en is dus medeschuldig aan de agressie tegen agenten en hulpverleners?

Juist, de maatschappij … dat ben jij.

[youtube=http://youtu.be/cdFzSq2zA8c]

0

Godsdienst (on)belangrijk voor het onderwijs?!

Pff, als ik iets niet leuk vind in het onderwijs, dan is dat het geven van een 1. Maar helaas, soms kan je niet anders. Het ergst is het geven van een 1 wanneer het arme kind zich een eind in de rondte heeft geleerd maar alsnog alles fout heeft geantwoord. Gelukkig heb ik dat in bijna 12 jaar onderwijs maar 2 of 3 keer meegemaakt. Ook, erg, maar dan op een heel andere manier is wanneer je een leerling ziet spieken tijdens een overhoring. Vandaag was dat het geval, en met een stevige knoop in de maag verzocht ik de dame in kwestie kordaat of ze haar blaadje kwam inleveren. In een fractie zie je dan tegelijk verbazing, teleurstelling en onzekerheid. Ze is niet dom, die jonge meid, maar een slimme actie kan je dit ook niet noemen. Na afloop van de les probeerde ik haar te ‘vermanen’… en dan hoop ik vooral recht te doen aan de bijbelse zin van dit woord; dat het tegelijk als bemoedigend en opbouwend ervaren word.

Maar weinig leerlingen spieken gewoon ‘omdat het kan’ of omdat het een stuk ‘makkelijker’ is. Meestal gaat er een heel verhaal aan onzekerheid of gevoel van onvermogen aan vooraf. En het is precies dat wat ik zo jammer vind. Helemaal voor ‘mijn’ vak vind ik het zo onnodig. Wie bij mij duidelijk zijn best doet: die eindigt nooit met een onvoldoende! Wees gerust, ik doe niet af aan het belang of de inhoud van het vak Godsdienst! Wanneer ruim 80% van de wereldbevolking ‘gelovig’ is (in wat voor zin dan ook) dan is het maar wat nodig om de leerlingen hierin te onderwijzen (ook al zit het gros van de 20% hier in het Westen). Zo had ik vandaag een eerste klas die bomvol vragen bleek over het ‘mogelijk bestaan’ van een enge geestenwereld en waar er tal van verhalen bekend waren van schimmige ervaringen die ooit door deze of gene was doorverteld. Dan kom je op een moeilijke scheidslijn… je kan niet alles afdoen als onzin of toeval (al zou je dat graag willen: dan doe je ze tekort in hun geloof en vertrouwen in bepaalde personen) – maar je kan onmogelijk alles erkennen als ‘waarheid’. Boeiende gesprekken komen dan op gang, en menig antwoord leidde vandaag tot meer vragen. Het is belangrijk die vragen toe te staan, openlijk te bespreken, ze kennis te laten maken met mogelijke antwoorden en ze vooral te leren hoe je (enigszins) zin van onzin kan onderscheiden.

Soms is het best pittig – om dan temidden van al die ‘afleidende’ vragen en ervaringen – een duidelijke lijn uit te zetten hoe je ze gestructureerd leert nadenken. En vooral het mezelf houden aan die lijn lijkt dan de grootste uitdaging.  Nee, helaas blijft de grootste uitdaging heel wat anders: dat álle leerlingen leren geloven en vertrouwen in zichzelf, in hun eigen mogelijkheden, in hun eigen waarde – ongeacht hun levensbeschouwing of dat van anderen … En misschien vind ik daarom mijn vak wel het belangrijkst…

0

kaartjes

Heb al tijden niet meer geschilderd en sinds een week of 2 kriebelt het toch wel weer behoorlijk… maar het kan niet. Ik mag niet van Plonie (grapje). Sinds een paar weken hebben we beneden allemaal nieuwe meubels, en voor ze geleverd werden hebben we van het plafond tot de muren tot de lampen en vloer: alles met een sopdoek onder handen genomen. De trap die eens onder de kleurige verfspatten zat is nu weer glanzend wit). De rode houten stoelen hebben plaats gemaakt voor zwart leren fauteuils en  ons aftandse bankje is vervangen door een grote luxe hoekbank (waarop je overigens erg gemakkelijk in slaap valt gezien Jur met regelmaat midden in de nacht wakker schiet en dan toch maar besluit naar boven te komen :)). Alles is dus schoon, nieuw en netjes. En dat houden we graag zo. Dus ruimen we ieder wissewasje keurig op, eten we alleen nog op de bank als het patat of pizza is (en dan nog heeft ieder een eigen placemat op schoot en staat de keukenrol voor het grijpen) en gebruiken we heel trouw onderzetters voor vanalles en nog wat… wereldschokkend: we gebruiken nu echt een eettafel!

Dit wil helaas zeggen dat er geen ruimte meer is voor mijn geschilder. Letterlijk. En da’s wel balen… Ik ga dus met regelmaat Plonie irriteren en maak daar rommel. Helaas (nog) niet met verf en kwast (ze vilt me levend alleen al bij het voorstel) – maar met papier, schaar en lijm – kaarten maken bij de vleet. De meeste gaan gelijk de verkoop in – een enkele gebruik ik zelf. Vooralsnog hoop ik dat Jur in de nabije toekomst een keer veel zin en fut heeft om een tuinhuisatelier voor me te bouwen… waar ik niet moet opruimen, niet moet opletten op gespat en mezelf heerlijk kan laten gaan… tot die tijd … mmm … ik begin morgen alvast aan kerstkaarten denk ik 🙂

0

Wéér een kaartje

Zaterdag lag er een kaartje in de bus. Een mooi opgesierde envelop met ‘with love’ stelde me gelijk op m’n gemak. Nog steeds ben ik soms nerveus bij het oprapen van de post. “Wat zit erbij?” “Weer kritiek?”

Eerlijkheid gebied me te zeggen dat we van vele gemeenteleden al een bemoedigend kaartje hebben ontvangen sinds Jur zijn ‘ziekmelding’. Maar dit kaartje was anders. Het kwam uit een hoek waarvan ik het werkelijk nooit verwacht had. Van een jonge vrouw die in nauwelijks ken en in geen jaren gezien of gesproken heb… We hadden zo af en toe wel wat contact op Facebook – maar veel was dat niet – en ik ben sinds een maandje van dat book af dus…

Ze had me gezocht op Facebook – vroeg zich af waarom ik weg was – is me gaan googlen en kwam zo op deze blog terecht. Ze las (denk ik) een stuk pijn en verdriet of misschien wel boosheid… In 1 van de blogs roep ik op om lieve kaartjes te schrijven, of minstens zoveel mensen per dag van een compliment te voorzien. En dus schreef ze mij een kaart – en had er nog 5 andere klaar liggen…

 

Ik ga niet herhalen wat ze allemaal schreef. Maar voor mij was het een briefje uit de hemel. Ieder woord een bemoediging ten top. Niet zomaar een paar lieve woorden, maar een doordachte opsomming waar zij aan dacht bij wie ik was en wat ik betekende… En juist omdat het uit zo een ‘onverwachte hoek’ kwam en weloverwogen overkwam, was het heel bijzonder. Ik werd er stil van. Ik heb hem zelfs aan mijn kids laten lezen – een tegenhanger voor het andere type kaart wat we wel eens op de mat vonden. Een kaart die waarschijnlijk nog maanden een zichtbaar plekje in mijn buffetkast krijgt om me eraan te herinneren dat God soms nog onverwachts lief uit de hoek kan komen…

0

Een groen voetje behalen

ImageDe gemiddelde ecologische voetafdruk van een Nederlander is 6,3 hectare (volgens de WNF Site). Die van ons is 4,3 (WNFtest). SInds een jaar of twee worden we als gezinnetje steeds ‘groener’. Waar we eerder totaal niet aan afval scheiden deden, 2 barrels van auto’s reden en voldoende vlees als een recht werd beschouwd zijn we toch wat veranderd;  De twee energiewielers zijn vervangen door zuinige auto’s. Kostte wat, maar dan heb je ook wat. In de keuken staat naast de afvalbak een tas voor glas en een tas voor plastic en ook de papiercontainer wordt nu actief gebruikt.  Zonnenpanelen bedekken ons dak en voorzien ons van groene stroom en wanneer de kachel brandt levert ze warmte in het hele huis doordat Jur deze heel handig op de CV heeft aangesloten… zelfs de douche wordt gloedje als de kachel in lichterlaaie staat. De hoeveelheid vlees die we eten is al een stuk verminderd; waar ik eerder met gerust hart een kilo gehakt in de pastasaus verwerkte is het nu voor ons viertjes nog maar 400 gram (of zelfs minder) – en dat terwijl onze kids alleen maar groter eters zijn geworden. Sinds vorige week heb ik de ‘vegetarische’ avondmaaltijd ingevoerd, 1 keer in de week staat er geen vlees meer op het menu.

Terwijl ik het zo allemaal opschrijf bedenk ik dat we ons de afgelopen jaren behoorlijk hebben aangepast in ons doen en laten. Tegelijk besef ik me dat we nog veel meer kunnen doen en lang niet alles zomaar ‘willen’ veranderen. Vliegreizen: erg slecht voor je voetafdruk; laten we ook aankomend jaar zó graag weer op conferentie in Florida willen gaan…  Chocola: mijn doodzonde vrees ik en naar wat ik lees op de site ook erg negatief voor ons milieu … Ik rij met de auto van en naar mijn werk – euh doe alles met de auto en ga nooit op fiets – … De papiercontainer moet iedere maand aan de straat anders hebben we een probleem … en ga zo maar door.

Stap voor stap hebben we al een hele weg afgelegd, maar de weg vóór ons lijkt nog steeds eindeloos. Al zitten we ruim onder het Nederlandse gemiddelde, ik kan amper zeggen dat we een door onze moeite een wit voetje hebben gehaald bij vrouwe natura.

Maar stap voor stap gaan we verder… Chocoladeverbruik gaat al naar beneden (al is het meer voor mijn lijn) – ik overweeg en ja/nee sticker (al ben ik dol op het snuffelen door reclameblaadjes, het scheelt een boel in papierverbruik) en zit te denken om alleen nog maar gerecycleerd papier te kopen (auwie voor mijn portemonnee). Owja, ik wil mijn (4jaar)oude laarzen opnieuw laten zolen – scheelt weer – (zeg ik er ff niet bij dat ik daarnaast alsnog een nieuw paar wil)…

4,3 hectare is er nodig voor mijn levensstijl … als iedereen zoveel zou nodig hebben, hebben we 2,4 wereldbollen nodig hebben om iedereen te voorzien… grmpf ik heb nog een lange weg. En jij?

0

Omhoog ↑