Auteur: Sara Lindenhols

Pain in the offering

penning vd weduwe‘There’s pain in the offering…’ zei een vrouw vandaag. Hoewel het een (mij) overbekend zinnetje is raakte het een gevoelige snaar.

In de bijbel lees je over verschillende soorten offers; grofweg te verdelen in ‘vrijwillige’ offers die je God geeft uit dankbaarheid, trouw of overgave en ‘verplichte’ offers die je geeft omdat je relatie met Hem verstoord is door zonde. ‘Verplichte’ offers hoeven niet meer – daarvoor is Christus aan het kruis gegaan. De relatie met God is hersteld; we mogen Hem vrij en zonder schroom naderen. ‘Vrijwillige’ offers kunnen nog steeds gegeven worden, het moeten gelukkig geen dieroffers meer zijn, maar denk aan tijd, energie, geld voor goede doelen, … you name it.

Offers in de bijbel mochten geen gebrek tonen. Wanneer iemand een dier of voedingswaren offerde nam hij alleen het beste van het beste. Met alles wat minder was beledigde je God … Daarom werd er diep, heel diep, in de buidel getast. Een offer wat je geen moeite kost is geen offer…

Tegelijk gaat het God niet om dát wat mensen geven. Als hij iets zou willen ‘hebben’ creëert hij het immers zelf.  Het gaat om de instelling, het hart, waarmee gegeven wordt. Het gaat om de liefde, trouw, inzet en toewijding die erachter schuil gaat: de moeite die ervoor gedaan wordt is wat Hem blij maakt, niet de gave op zich. Wanneer je al kletsend met je buuv een paar munten in de collectezak gooit – munten die je in de loop van de week waarschijnlijk niet eens zult missen – kan je dan spreken van een ‘offer’ – een gave aan God? Het heeft iig weinig meer met toewijding te maken.

 

In onze gristelijke happy clappie cultuur zouden we – mijns inziens-  beter wat voorzichtiger zijn in de houding waarmee we geven. Mogelijk spreek ik nu alleen voor mezelf (laten we het hopen). God laat zich nl. niet verkeerd begrijpen als Hij zijn volk (ons) vertelt hoe hij denkt over achteloos gegeven geschenken:  Ik heb een afkeer van jullie feesten, ik wijs ze af, jullie samenkomsten verdraag ik niet. Ik schep geen behagen in de brand- en graanoffers die jullie mij brengen; de vetgemeste beesten van jullie vredeoffers keur ik geen blik waardig. Bespaar mij het geluid van jullie liederen; de klank van jullie harpen wil ik niet horen. Laat liever het recht stromen als water, en de gerechtigheid als een altijd voortvloeiende beek. (Amos 5)

 

Wat God wél wil is dat gerechtigheid zegeviert… één van de dingen die Hij vreselijk vindt, is dat de armen hun recht ontnomen wordt, dat wie zwak is zijn eten nog wordt afgepakt …

We kunnen straks met Kerst flink uitpakken: ons uitdossen in prachtige jurken en pakken om voor en ná de kerkdienst aan overladen tafels aan te schuiven… ons geweten sussen we met een extra briefje in de collectezak of een paar extra boodschapjes voor een kerstpakkettenactie. Het betekent echter niets wanneer we onszelf daarna niet blijvend inzetten voor wie niks heeft; wanneer we het armoedeprobleem na de kerst weer gemakzuchtig en geheel overlaten aan anderen… Het betekent niets wanneer we er niet lang bij stil moeten staan. Het betekent niets wanneer het niet komt uit een bewuste houding van toewijding, liefde en trouw aan God. Het betekent helemaal niets als het ons niets kost.

There’s pain in the offering.

 

0

Zekerheid over onzekerheid

road ahead unclearWat anderen niet meteen van mij zien of merken is… De volgende blz van het hartschrift is aangebroken en deze zin prijkt bovenaan. Ik zit op mijn werk want mijn laptop ligt thuis ziek te wezen; een heel stel virussen doen een aanslag op zijn gestel. Ik had het totaal niet door dat er wat mis was met dat ding. Hij startte al wel een poosje steeds slechter op. Maar het trouwe beestje was nog steeds snel, werkte verder prima : no problemo!  Afgelopen week viel hij een paar keer ineens uit…

Ik, ‘zelfverzekerd’ over m’n goede virusscanner, heb nooit gedacht aan een virus. Tot manlief ineens uitkraamde ‘Heb je je virusscanner wel aan staan?’ ‘Euh, oeps.’ …

Hoe vaak gebeurt het niet: dat mensen op de buitenkant afgaan of zich in vooronderstellingen hebben gewenteld en vervolgens, zonder het te beseffen, een heel verkeerd beeld hebben?

Je gaat ervan uit dat iemand sterk en zelfzeker is, maar ondertussen…

Je denkt dat de ander wel weet wat je bedoelt, maar …

Je veronderstelt dat de ander slim genoeg is en dus  …

En nu vraagt mijn schrift me deze zin aan te vullen: wat anderen niet meteen van mij zien of merken is…  In dikke letters staat eronder een uitspraak van Huub Oosterhuis “Geluk is als je voor elkaar een beetje transparant wordt.” Ik vraag me af of ik het ermee eens ben. Enerzijds ben ik iemand die wil dat anderen weten hoe ik denk. Anders zou ik niet bloggen. Ergens leeft bij mij het idee dat als mensen me begrijpen ze wel wat liefdevoller zouden reageren. Aan de andere kant heb ik ervaren dat juist wanneer je open bent, mensen genadeloos een mes in je rug (kunnen) steken. Sommige mensen kunnen of willen gewoon niet buiten hun eigen denkpatronen treden waardoor begrip soms een onhaalbaar iets lijkt. Soms is het niet eens een kwestie van kunnen of willen, maar gewoon van er niet bij nadenken …  Net zoiets als ik met m’n laptop. Ik veronderstelde het goed te doen, maar ondertussen was ik gewoon domweg vergeten m’n scanner zijn werk te laten doen, met alle gevolgen vandien.

Iets veronderstellen over een ander is gevaarlijk. Grote kans dat je het fout hebt… Tegelijk kan je je er ook gemakkelijk achter verschuilen. Zo zijn we een keer van een rotvakantie thuisgekomen en ieder die vroeg ‘Hoe was het?’ antwoordden we met ‘We hebben zulks mooi weer gehad!’ – haast niemand die echt luisterde, anders hadden ze wel doorgehad dat we eigenlijk geen antwoord op hun vraag hadden gegeven. Bijna iedereen veronderstelde dat we een geweldige tijd achter de rug hadden…

Anyway … Of Huub Oosterhuis nu gelijk of ongelijk heeft – hoe zou ik deze zin aanvullen?

Wat anderen niet meteen van mij zien of merken is …  dat ik altijd en overal onzeker ben; dat als mensen denken of zeggen dat ik ergens goed in ben, ik altijd dat stemmetje in mijn achterhoofd hoor wat zegt “Wacht maar, ze komen er ooit wel achter dat je toch tegenvalt.”.  Alsof ik een laptop ben waarvan iedereen denkt dat ie prima werkt ‘no problemo’… maar ondertussen zit ik continue te vechten tegen de virussen die mijn gestel infecteren, ‘wetende’ dat ik de strijd ooit verlies …

… manlief heeft ondertussen mijn laptop gefikst en van alle virussen ontdaan. Misschien moet ie mij ook maar ff onder handen nemen :B

0

Schrijven over wie ik ben?

hartschriftOp het moment dat de verschillende letters woorden vormen en de woorden op mijn scherm zich aaneenrijgen tot zinnen besef ik vaak pas hoe, wat en waarom een en ander in me leeft. Ik heb iets met taal. Sommige oneliners kunnen weken blijven ‘hangen’, enthousiasmeren, inspireren of roeren mij.  Wanneer iets mij raakt, of het nu op mijn werk, in de politiek of in het gezin is, dan wil ik daarover schrijven. Schrijven reguleert als het ware mijn emoties en gedachten…  en het geschreven woord dient gelezen te worden, anders schrijf je niet –  zo vind ik… daarom vond ik bloggen altijd zo leuk…

De laatste maanden valt het me echter lastig. Wanneer ik denk ‘Hé daar kan ik een blog aan wijden.’ komt gelijk m’n trouwe maatje Onzekerheid om het hoekje kijken. Ik heb geen zin in verwijten of kritiek en continue twijfel ik aan hoe ik ‘overkom’. Dodelijk voor elke vorm van creativiteit. (Het schilderen wil dus ook niet meer.)   Ik zit dus als het ware in een soort vicieuze cirkel … schrijven stimuleert mijn denkproces en reguleert mijn emoties,  maar uit angst en onzekerheid doe ik dat niet meer dus blijf ik in dat denkproces hangen. *zucht*

Tijd dus voor actie. Ik heb mezelf het boek ‘Hart schrift – dichter bij je hart met pen en papier’ van Coby Kremer kado gedaan. Via Sestra heb ik haar (ooit) leren kennen en ik wist dat het schrijven voor haar ook zo van belang was… Dit boek moet een hulpmiddel bij het (leren) dagboek schrijven zijn…

De eerste opdracht is gelijk een dobber. Met de letters van mijn naam moet ik andere woorden maken; S (suf) A (aso) R (recalcitrant) A (anders).  Dit is gewoon het eerste wat in me opkomt. Erg fraai is het niet. Nou, het zegt in ieder geval iets over hoe ik denk. Niet dat ik vind dat het allemaal van toepassing is op mij hoor (ahum). Ow, ik las de opdracht niet goed. Het moest dus wél iets over me zeggen. *Zucht* waar is de inspiratie?

S – woorden die gelijk oppoppen in mijn gedachten zijn saai, sleur, stom, suf,  maar wat kan ik voor positiefs verzinnen? Scherpzinnig? In gesprekken voel ik vaak haarfijn aan wat er scheelt of iig dát er iets scheelt en meestal heb ik ook nog het lef om door te vragen. Of het is geen lef maar nieuwsgierigheid…

A – Asociaal, anti, afstand … ik was ooit ambitieus … Aardig? Analytisch? Adviserend?

R – mm ik kan alleen maar ‘rusteloos’ bedenken. Al verveel ik me de laatste tijd liever dan dat ik iets doe. Hang ik graag op de bank en wentel ik me in ‘niksen’.  Ik vind het wel best allemaal…

A – weer die stomme zelfde letter. Anders.  Ik ben anders. Ik ben niet meer wie ik was. Denk ook niet dat ik dat ooit weer zal zijn. Iets in mij is ‘geknapt’. M’n passie en enthousiasme zijn weg. En hoewel ik dat ondertussen wel geaccepteerd heb mis ik ’t soms wel.   Ik heb wel eens gedacht ‘Heette ik maar Mara’. Maar aan de andere kant: Sara betekent in het Hebreeuws ‘prinses’ … en als kind van de Hoogste Koning ben en blijf ik dat, of ik me nu zo voel of niet…

0

Mijn moment met God

mijnmomentmetGodJe eigen schrijfsels ‘officieel’ gedrukt zien staan doet je wat. Tenminste, mij wel. Al stelt het absoluut niet veel voor, een beetje trots ben ik wel. Het is geen boek-boek geworden maar een soort van kalender. Het is een soort van dagboekkalenderachtiggeval wat je met een ‘ingebouwd’ standaardje op je tafel te showen kan zetten. Er staan 52 overdenkingen in, voor elke week van het jaar 1. En 6 stukjes zijn van mijn hand (eigenlijk 5 en een kwart :P) Mijn naam staat niet op de auteurslijst, niet op de achterkant, sterker nog je moet hem echt ‘zoeken’ zo klein staat ie her en der in de kantlijn – dus zo ‘belangrijk’ ben ik niet. Maar het zijn wel MIJN schrijfsels…

Sommige dingen die ik ‘destijds’ schreef beleef ik nu heel anders, of zijn een beetje op de achtergrond verdwenen, maar nu zetten ze me weer aan het denken of haal ik er zelfs een bemoediging uit. Bizar “Ik bemoedig mezelf wel” – haha – wie kan dat van zichzelf zeggen :D? En zo gebeurt het dat wat ik jaren geleden uit geloof schreef, mijn geloof van nu weer sterkt…

Vandaag las ik een stukje van Femmie van Santen – over de eeuwige ontevreden vrouw van kabouter Piggelmee. Ik kende het hele verhaal niet maar de clou was dat ze nooit tevreden was, altijd mopperde en steeds meer wilde maar uiteindelijk gewoon weer daar belandde waar ze ooit gestart was. Wij mensen kunnen ook wat afmopperen en steeds meer willen. Deze periode leent zich daar bij uitstek voor! Ik merk het aan mezelf… Met regelmaat weer online shoppen: je digitale ‘karretje’ helemaal vullen om uiteindelijk (mopperend) toch maar niks te kopen… Ik wil (nog steeds) zwarte laarzen, een -rode- crockpot en liefst ook een nieuwe -rode- keukenmachine, een ‘Noors’ vest, sneakers met bont, nieuwe mascara van Maybeline én niet te vergeten: een TATTOO! … Dinsdag moet ik voor controle weer naar de plastisch chirurg maar eigenlijk, als ik het geld had (en manlief stond het toe) … :B En dan mijn wensen voor in huis … Of voor man en kinderen … ik wil, ik wil, ik wil.

We mógen verlangen naar meer. Op zich is er niets mis met het reikhalzend uitkijken naar dat wat je mogelijk nog mag ontvangen… Of om ‘zin’ te hebben in het kadootjes uitpakken, iets te ontvangen of om iets voor jezelf te willen kopen (ook dat wat je eigenlijk helemaal niet nodig hebt). De kunst is om ondertussen tevreden te zijn met dat wat je reeds hebt. Zoals altijd gaat het hierin weer om de balans.  Mopperen is defenitely een symptoom van ontevredenheid … Sjacherijnen of ‘klagen’ al helemaal.   … Mmm, ik denk dat ik gewoon een heel ‘duidelijk’ wensenlijstje opstel en dat ’toevallig’ op manliefs bureau laat slingeren van de week. Daarmee sla ik 2 vliegen in 1 klap; hij zit niet met het vreselijke probleem dat hij niet weet wat hij voor me moet kopen én ik krijg dat wat ik wil zonder mopperen.

Heerlijk, zo een overdenking uit ‘Een moment met God’

0

Jouw gristenvrouw, mijn christenvrouw :B

love thy neighborIs volwassendoop nou persé nodig? Kan je geen goed christen zijn zonder dat je je ooit laat dopen? Terwijl ik dit schrijf staat de tv op rtl8. ‘Jouw vrouw, mijn vrouw’ laat 2 gristelijke gezinnen zien; het ene gezin bizar streng het andere gezin los en vrijdenkend. In het ene gezin mogen de meiden niet daten en worden ze voorbereid op een leven als moeder de huisvrouw, het andere gezin laat de dochters wel heel erg vrij en stimuleert ze te studeren om zich voor te bereiden op een mogelijke carrière.

De ene gristen is de andere niet. Sommigen voelen zich prettig bij harde rigide lijnen, andere gruwelen bij het idee alleen al. Sommigen dopen hun kinderen, anderen dragen ze op, vele kiezen voor een belijdenis en menigeen staat 100% achter de volwassendoop.

In tegenstelling tot wat heel wat mensen denken is het christelijk geloof lang niet zo simpel en is de bijbel absoluut geen gemakkelijk te lezen boek. Logisch ook wanneer je bedenkt dat je tijdens het lezen een drievoudige kloof moet zien te overbruggen. Tijd, cultuur en taal zijn een behoorlijke sta in de weg als het gaat om ‘DE’ juiste weg te begrijpen. Mag je kopen op zondag of niet? Is roken zondig? Mag je zomaar hertrouwen? Is het mogelijk om én christen én homo te zijn? Moet je nou belijdenis doen of jezelf laten dopen? En juist wie denkt het ‘de rechte leer’ zonder omwegen in de bijbel te kunnen lezen gaat heel vaak voorbij aan 1 van de drie kloven en doet menigmaal andersdenkenden tekort.

Het tv-programma loopt ten einde. De radicalen hebben de gelederen gesloten en weigerden ook maar enige vorm van versoepeling. De meisjes worden weggehouden bij de ‘heidense’ christenvrouw en nogmaals geïndoctrineerd met vaders ideeën over de dienstbaarheid van vrouwen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik gruwel van dat strenge gedoe. M’n opvoeding zit daar voor een stukje tussen: tegen mij werd ook gezegd dat ‘uitgaan’ duivels was … vervolgens had ik nooit lol omdat het schuldgevoel het van de vrijheid won. Later hebben zogenaamde radicalen mij bestempeld als duivels of demonisch omdat ik liberaler dacht als zij…

Bij het vrije gezin (in het programma) zie je dat de gekwetste vader de vreemde moeder oproept om samen naar elkaars waarde te kijken ipv naar elkaars tekortkomingen- ze vouwen de handen voor een gezamenlijk gebed.

Is dit niet waar het christen-zijn in wezen om draait? Dat je vanuit de Bron naar elkaars waarde leert kijken in plaats van naar elkaars zogenaamde fouten? Dat je elkaar uit liefde voor Hem de ruimte geeft? Wanneer je dat als basis neemt wordt geloven een stuk eenvoudiger en iets wat je als ‘een kind’ kan doen … Hoewel leer een kind maar eens dat een ander niet hetzelfde hoeft te vinden …

0

adhd- autisme – psychisch flauwe kul ?!

Ik word er een beetje ziek van – van die zogenaamde nieuwsberichten over dat ADHD-ers aanstellers zijn of dat het allemaal overtrokken is, of … en dan die goedkope reacties onder dat soort berichten.

ADHD_neuroscienceNu weer een facebookbericht wat de rondte doet; over hoe ‘de uitvinder’ van adhd op zijn sterfbed uitroept dat het een verzonnen ziekte is. Behalve dat het in dit zogenaamde bericht helemaal niet gaat over ‘de uitvinder’ wordt adhd er op 1 lijn gezet met psychiatrische aandoeningen als borderline, PTSS of klassiek autisme en dat geen van deze ‘aandoeningen’ ooit wetenschappelijk bewezen zouden zijn.

… zucht …

Ja, ik geloof dat teveel kinderen een stempel krijgen. En ja, ik geloof dat ons bekrompen onderwijssysteem er niet tegen kan wanneer er kinderen zijn die niet binnen de lijntjes lopen en dus maar een sticker of een pil moeten krijgen. En ja, ik geloof dat er op dit vlak financieel een uitbuitende slag geslagen wordt.  Maar het gaat VEEL te ver om te stellen dat psychiatrische aandoeningen onzin zijn en slechts verzonnen om de farmaceutische industrie een financiële boost te geven. Wat doe je veel mensen tekort door dit te stellen!

Bedenk dat merendeel van dit soor onzin haar oorsprong in Amerika vindt en dat daar – nog meer dan hier- kids veel te snel een zogenaamde diagnose krijgen zonder ook maar enig gedegen onderzoek. Pillen worden er uitgedeeld alsof het snoepjes zijn en dokters liften mee op het succes van de farmacie (Waardoor er dus nog makkelijker voorgeschreven wordt.). Om de situatie daar dan middels zo een artikel op onze omstandigheden hier in NL te plakken is uiterst onzorgvuldig, eigenlijk gewoon ronduit dom.

Wanneer je op het artikel klikt lees je dat de betreffende nieuwsbrenger het bericht blindelings gekopieerd heeft van een andere site … ahealtylive.nl  een site over ‘gezonder leven’ met allerlei alternatieve tips en trucs. Nu ben ik 100% pro gezond leven en gooi ik qua alternatieve geneeswijzen het kind liever niet met het badwater weg, maar er is weinig medisch of wetenschappelijks aan deze site. Sterker nog, ze beweren- ondanks hun publicatie van dit artikel-  dat ze wél geloven dat adhd bestaat en enpassant gebruiken ze het als een opstapje om zichzelf te promoten met een waslijst aan alternatieven voor medicijnen als ritalin…  alternatieven die zij uiteraard kunnen bieden.  Het artikel zelf hebben ze van een vergelijkbare alternatieve gezondheidsfreak uit Amerika.

Onze zoon heeft Pdd-nos ‘met’ adhd  – het heeft 2, bijna 3 jaar geduurd voor men tot deze conclusie kwam en er waren heel wat onderzoeken voor nodig. We hebben er als ouders heel erg lang voor gevochten om hem géén medicatie te geven. We hebben visolie / omega 3, diverse voedingssupplementen en héél wat therapiën geprobeerd – inclusief oudertherapie (wat ik overigens elke ouder aanraad!) – uiteindelijk zwichtten we toch voor medicatie. Ook binnen de ‘westerse’ medicatiemolen was het een hele zoektocht naar iets waarbij hij geen last had van bijwerkingen. Maar hij moet het nu eenmaal doen met deze maatschappij en wordt gedwongen binnen bepaalde lijntjes te lopen … Soms ‘moet’ je wel … Ik vind het dan ook ronduit beledigend wanneer mensen laatdunkend doen over adhd-ers, autisten of andere psychische ‘aandoeningen’.  Of het allemaal op de hoop van ‘overtrokken’ of ‘onzin’ of  ‘aanstellerij’ gooien … Je zal het maar hebben!

ELK kind of elke volwassene met iets ‘psychisch’ verdient het om in zijn waarde gelaten te worden. En wanneer ze niet binnen de lijntjes lopen: misschien ligt het ook wel eens aan de gestelde grenzen ipv aan van hun …

.. en nu maar hopen dat dit verhaal net zo veel (of meer) de rondte doet als het fakebericht …

0

Aan ouders van pubers …

schoolreisjeEn daar is die dan … een slungelige puber met een briefje van mama. Het is voor hem de eerste les na het weekend en een volle week geleden heb ik aangegeven dat de klas vandaag een overhoring te wachten stond. Stoer gedrag; het altijd en eeuwig gezelliger willen maken dan goed voor hem is en af en toe een grote mond. Maar ach, dat is typisch puber – verder is het wel een leuk joch.

Dan dat briefje – een ‘weekendje weg’ gooide wat roet in het eten mbt leren, dus of hij dat SO op een ander tijdstip kan maken… zucht.

Hebben ouders enig idee?? Er zijn meer jongens een ‘weekendje’ weg geweest, mijn 2 heertjes zijn daar een voorbeeld van. Maar die moeders geven geen briefje mee (Gode zij dank). Moet ik die dan ook uitstel geven? Of geldt hier de wet van de sterktste moeder? (Of is zeg ik beter ‘zwakste’ moeder aangezien ze gezwicht is voor kindlief?)  En hebben de andere kids dan gewoon ‘pech’?

Kijk, onverwachte dingen kunnen gebeuren. Tuurlijk moeten wij als docenten – daar waar mogelijk- rekening houden met de kinderen die we dagelijks weer voorgeschoteld krijgen. Maar het heeft zo zijn grenzen. Hebben ouders enig idee wat ze vragen met zo een simpel briefje?

Ik heb 6 derde klassen. Goed voor een totaal van 170 leerlingen. Grote klassen in lokalen die ooit berekend waren op 20 leerlingen en dus zitten ze – met 3 in een rij- opgepropt tegen mekaar aan te stinken. (Sorry, bedoel ik niet beledigend, maar een feit is een feit: pubers ruiken behoorlijk!) Er is geen ruimte om de tafels uit elkaar te zetten en dus moet ik 2 versies van een SO maken, zodat afkijken niet mogelijk is… Omdat ik de 6 klassen op 3 verschillende dagen ‘bedien’ moet ik per dag weer andere versies klaar hebben liggen omdat anders de vragen doorgegeven worden. Dat zijn dus 6 versies. Iedere versie kostte me dit keer dik 35 minuten qua bedenken, maken en kopiëren. Ze moeten qua niveau op elkaar afgestemd worden en ook qua tijd even lang duren… Daar moet dus flink over nagedacht worden.  Het nakijken en invoeren kost me ongeveer 3 minuten per leerling dus op een klas van 30 leerlingen ben ik ook nog eens 1,5 uur aan het werk.  Ik ben dus veel meer tijd kwijt dan de beschikbare 15 a 20 minuten voor- en nawerk per les.  …

En dan komt een leerling met een briefje. Dan moet ik een inhaal SO maken… Wederom rekening houdend met het niveau en de beschikbare tijd… Soms zijn er in een klas ook nog eens absenten… en zodra die wat langer afwezig zijn moet je daar op een ander moment wéér een ander SO voor maken… Behalve dat moet ik ook een uur inplannen, buiten mijn rooster om, op een tijdstip dat de leerling geen les heeft, dat hij of zij eea kan inhalen. En aangezien leerlingen allemaal een ander rooster hebben is het een zeldzaamheid dat ze allemaal tegelijk kunnen inhalen…

En dat alles voor een leerling met een grote mond, die weinig inzet toont in de les, een héle week de tijd had om eea in te plannen en mijn advies om eea te kopiëren en mee te nemen in de wind sloeg… Zucht.

‘Officieel’ werk ik 1,5 dag per week. Afgelopen weken ben ik eerder 20 á 25 uur per week bezig geweest dan de eigenlijke 12. … #Onderwijs

Ik klaag niet over m’n baan – zo bedoel ik bovenstaande dus echt niet! Ik sta graag voor de klas en kan het goed vinden met de meeste van m’n leerlingen. Ik geef ze graag meer tijd dan dat ik betaald krijg. Als het nodig is spendeer ik zelfs m’n vrije tijd aan bijles (onbetaald) of mijn pauzes  aan de voor hen zo belangrijke ‘onzinnige gesprekjes’ omdat ze nu eenmaal aandacht nodig hebben en verdienen …

Voor ouders is zo een briefje snel geschreven. Voor mij betekent zo een briefje extra werk. En als een leerling eea ruim van te voren wist, vind ik dat hijzelf daar de verantwoording voor hoort te dragen en niet ik … Of zie ik dat verkeerd?

(PS delen mag en doorsturen naar puber-ouders ook :P)

0

Afschaffen van Godsdienst leidt tot extremisme

godsdienstlesMijn baan staat op de tocht. Tenminste, in het najaar gaat het bestuur zich beraden over ‘mijn vak’. Of ik enige inspraak krijg valt ernstig te betwijfelen. Er moet nu eenmaal bezuinigd worden. En aangezien de overheid ook nog eens hogere eisen gaat stellen aan het reken- en taalniveau van onze leerlingen kunnen sommige vakken maar beter wijken voor extra uurtjes op dat vlak.  Het werd me vanmorgen meegedeeld bij de koffieautomaat. Zomaar, out of te blue. Nu ben ik blij dat ik het al min of meer in de wandelgangen had gehoord, anders was ik wel heel erg flabbercasted geweest. Maar waar in de gang nog werd gezegd dat het voorlopig alleen voor de bovenbouw gold… omdat godsdienst als examenvak zo, nouja  -impopulair- is… Maar de uitzondering voor de bovenbouw werd vandaag lichtelijk weggelaten.

Het feit dat het zo eventjes bij ‘de koffie’ werd medegedeeld vond ik – laat ik het netjes zeggen: niet zo correct. Ik kreeg gelijk te horen dat er ook een nieuwe collega voor mijn vak is aangenomen en dat ik dus geen uitbreiding van mijn uren krijg. Snap jij de logica nog? Enerzijds het vak ter discussie stellen, en anderzijds een nieuwe aannemen? Behalve dat vond ik het ook relatief frustrerend dat ik volledig buiten de sollicitatieprocedure werd gehouden. Ik moet notabene met de nieuweling gaan samenwerken …  Ik heb zo een beetje het vermoeden dat ze me niet mogen.  Maarja,  ik ben dan ook een heel moeilijk mens.

Anyway … het kan zo maar zijn dat het vak Godsdienst ineens niet meer gegeven wordt op de christelijke scholen in de wijde omtrek… Jammer. Erg jammer. En niet zozeer omdat je zo een stuk identiteit mist. Om de identiteit van de school maak ik me niet eens zo druk. Die geef je ook wel vorm in vieringen of whatever …  Ik vind mijn vak oprecht echt belangrijk. En of je het nu Godsdienst of Levensbeschouwing noemt, het zal me een worst wezen… Geef het kind een naam … het gaat om de inhoud. Kinderen moeten gewoon leren om qua geloofsovertuiging verder te kijken dan hun neus lang is. Of je nu Atheïst, Humanist, Christen of Moslim bent, de wijze waarop je je leven ‘beschouwt’ heeft verregaande gevolgen. Te ver om zomaar ‘klakkeloos’ de overtuiging van je omgeving te kopiëren.

Gebrek aan kennis en inzicht op dit levensbeschouwelijke vlak maakt kinderen vatbaarder voor manipulatie en dwaalleren van welke soort dan ook. Loze kreten kunnen ze niet in een juist kader plaatsen waardoor een verwrongen wereldbeeld zich zich op kan dringen met alle gevolgen van dien… Mijn havo en vwo-klantjes leg ik het altijd als volgt uit: Wanneer zij later onze ministers zijn, onze schoolleraren, directieleden, bestuurders van diverse bedrijven, dan willen ze weten hoe het beste leiding kunnen geven. Ze willen weten hoe ze zichzelf het beste in de wereld kunnen profileren. Wanneer ze totaal geen benul hebben van hoe mensen denken, of waar de verschillende wereldbeelden vandaan komen, hoe willen ze dan invloed uitoefenen? Wanneer jij je culinair bedrijfsuitje middenin de Ramadan plant zullen je moslimmedewerkers je dit niet in dank afnemen wat voor verstoorde verhoudingen in je bedrijf kan zorgen.  Of wat als je een bedrijf in het buitenland wil starten …  En dit zijn nog maar de ‘simpele’ voorbeelden.

Wanneer we onze pubers op tijd inzicht geven in de oorsprong van godsdiensten, wat hun basis / uitgangspunt is en hoe extremen hierin zich ontwikkelen, profileren en manifesteren … dan zijn ze misschien minder geneigd om zonder slag of stoot met godsdienstextremisten mee te hobbelen naar Syrië …  Niet alleen Syrië by the way… Hoeveel dwaalleren vind je niet binnen het christendom alleen al? Er worden soms meer leugens dan waarheden gepredikt waardoor velen zich onnodig schuldig, slecht of buitengesloten voelen en afknappen op God, geloof en kerk… Welke God, welk geloof en welke kerk dan ook … Dat een ander er vervolgens voor kiest wél te geloven is vervolgens onbegrijpelijk en voor je het weet zit je met nog meer D66-ers …:B (grijnz – is ’n inkoppertje :P)

Wat mij betreft is Godsdienst niet een vak waarin een school alleen maar haar identiteit ‘eventjes’ neerzet. Schuif je het vak onder Filosofie, dan mis je het maatschappelijke en godsdienstige aspect. Schuif je het onder maatschappijleer, mis je het filosofische en godsdienstige aspect … Godsdienst / Levensbeschouwing is een vak waarmee leerlingen heel bewust naar hun / naar ‘het’ leven leert kijken en besef kweekt van hoe ze vorm kunnen geven aan hun eigen overtuigingen, hoe anderen dat doen, en hoe je, ondanks verschillen – in harmonie kan samenleven …

Nu maar hopen dat ik over een jaar nog een baan heb…

0

‘Gewoon’ ís ‘bijzonder’ als je er voor je puber bent…

puberWat zijn (bijna) pubers toch kwetsbare mensen… Het dringt steeds meer tot me door dat deze volwassenen-in-wording onwijs veel aandacht nodig hebben. Misschien wel meer dan bij kleine kinderen, is het van belang dat hun ouders er voor ze ‘zijn’. Natuurlijk, ze kleden zichzelf, fietsen zelfstandig naar school, smeren hun eigen brood en hebben misschien al wel een baantje. De fysieke hulp waar kleintjes niet buiten kunnen, hebben zij niet meer nodig. Voor kleintjes kan je een oppas regelen als je moet werken. Maar van de ‘groten’ verwacht menigeen dat ze het wel alleen af kunnen. Hoezeer dat praktisch ook het geval kan zijn, jonge mensen hebben de áánwezigheid van hun ouders bijzonder hard nodig!

Een poosje geleden dacht ik hier thuis (hardop) na over een fulltime baan. Na een paar dagen maakten mijn (bijna)pubers me schoorvoetend duidelijk dat ze dat niet zagen zitten. Ze willen dat ik thuis ben wanneer zij dat zijn. “Waarom?” “Gewoon, daarom”. Geen echte reden en tegelijk het allerbelangrijkste argument : Ze willen dat het ‘gewoon’ is, dat ik er voor ze ben. ‘Gewoon’ – geen uitzondering. Ik hoef niet klaar te staan met cola en een koekje – liever niet zelfs want in praten hebben ze meestal geen zin. Maar het feit dat ik er ben – dat ze iemand hebben om bij thuis te komen- dat biedt ze veiligheid. Alles om en in hun veranderd. De ouder als stabiele factor is hun enige houvast. Als er wel wat aan de hand is hoeven ze niet te wachten tot ik doodmoe thuis kom en op de bank plof voor ze me kunnen ‘lastig’ vallen met hun dingen. Ik ben er ‘gewoon’. Ze vinden het niet ‘bijzonder’ dat ik er ben. ‘Bijzonder’ in de zin van ‘uitzonderlijk’ dan.

Ok, je kan zeggen ‘Dat zijn jouw kids’ – de meeste pubers hebben niet zoveel aandacht nodig…  Nou, als ik in mijn klassen kijk zie ik dat het toch voor de meesten geldt. In mijn pauzes komen vaak dezelfde leerlingen om aandacht vragen. Meestal de kids die je ook wel ‘sleutelkind’ kan noemen. Zonder verwijt naar de ouders overigens hoor. Je – ik –  weet niet waarom het nodig is of wordt geacht… daar blijf ik van af.

… Er is 1 leerlinge waar ik  hartzeer van heb. Haast iedere pauze vraagte ze wel om aandacht. Niet negatief hoor, en ook niet altijd even lang… Of ik dat en dat programma heb gezien, deze of die film heb gekeken … Ik vond het al bijna apart dat ze met zo simpele ‘praatjes’ bij me kwam.  Vorige week vertelde ze me dat haar ouders gescheiden zijn en ze haar vader nooit ziet. Moeder werkt van vroeg tot laat, is (logisch) moe wanneer ze thuis komt en duikt vaak nog voor achten haar bed in. Zijzelf zit de hele avond alleen voor tv. Ze heeft niemand om mee te kletsen, niemand die haar een keer verwent met samen onder een dekentje een zak chips leeg te vreten. Niemand om samen te lachen om die domme filmpjes. Niemand om haar favoriete programma mee te kijken. Ze heeft wel vriendinnen. Ze heeft wel een ‘hok’ waar ze in het weekend naar toe gaat. Maar ze mist een ouder die er ‘gewoon’ ís. Iemand die voor haar zorgt.  Zegt ze zelf.  En in de pauze maak ik altijd tijd als ze komt …

Ik zie het ook bij andere leerlingen…

Dus bij deze een oproepje aan alle (bijna)puber-ouders: je zoon / dochter mag dan heel zelfstandig lijken… Ze hebben het nodig dat jij er ‘gewoon’ bent. Het lijkt misschien dat ze je voor lief nemen. Maar wees juist blij als ze dat doen. Dat betekent dat ze beseffen dat je er voor ze bent! Verwacht niet dat ze al je vragen beantwoorden. Ga niet zitten wachten tot ze thuis komen. Maar zorg wel dat je er bent. Dat je samen lacht om domme video’s. Dat je samen praat over dat wat op het nieuws gezegd werd. Dat je samen die ene domme film – die jij al 50x gezien hebt- dat je die voor de 51ste keer sámen kijkt. … Waarom? ‘Gewoon’ –  Omdat het ‘gewoon’ moet zijn dat jij er voor ze bent.  Omdat ‘gewoon’ eigenlijk heel ‘bijzonder’ is…

0

Omhoog ↑