Ouders van tegenwoordig

 Zucht. Soms vraag ik me af waarom ik nog in het onderwijs sta. Niet omdat ik het lesgeven zat ben hoor. En nee de pubers van tegenwoordig kan ik nog prima handelen. Het zijn de ouders waar ik geregeld hoorndol van word. Wat een zeikerds en betweters is dat ras soms. 

Natuurlijk kennen (de meeste) ouders hun kinderen erg goed. Maar elke ouder heeft 1 of meerdere blinde vlekken als het om zijn of haar kind betreft. Zeker pubers zijn zo aan lichamelijke zowel als sociaal-emotionele veranderingen onderhevig dat je het als pa en moe alleen maar bijhoudt als je er overdreven beschermend bovenop zit en zelfs dan is het plaatje nooit compleet.

*newsflash* ELK kind heeft zo zijn tekortkomingen en ELKE puber zal daar toch echt zelf de veranwoording voor moeten leren dragen.  
Bijna iedereen weet dat er een best grote groep ouwelui bestaat die hun nageslacht qua intellect veel te hoog inschatten. Maar wist je dat de categorie ‘doe mijn kind maar een niveautje lager’ ook ruim is vertegenwoordigd?  

Wij onderwijskrachten worden steeds minder serieus genomen. Maar als een kind op school – door wat voor omstandigheden dan ook- het niveau niet laat zien… Dan is de kans heel groot dat het dat niveau niet heeft! 

(Ik heb het hier even niet over de pubers met een stoornis oid – dat is iets andere koek.)  

Ouders denken zich steeds meer te kunnen bemoeien over wat we onderwijzen en hoe zij vinden dat wij professionelen dat zouden moeten doen. Maar sorry hoor, ik zeg de huisarts toch ook niet hoe hij me moet onderzoeken en wat hij moet denken dat er aan mij mankeert? Wanneer ik mijn auto naar de garage breng ga ik de monteurs toch niet vertellen hoe ze de olie moeten verversen laat staan hoe ze bepaalde onderdelen moeten vervangen!?  
Afgelopen week was het weer raak. Een aantal leerlingen hielden een zwaar belabberde presentatie. Om een lang verhaal kort te maken: het was na een uitgebreid gesprek overduidelijk dat ieder lid flink in gebreke was gebleven en ze kregen een 4,4. Behoorlijk prut dus. Voor de goede orde: ik werk met een uitgebreide lijst van punten waarop gescoord kan worden en de meeste leerlingen scoren in totaal al snel een 7 of hoger en ook een 10 is niet onmogelijk.   Enfin, krijg ik ‘smiddags een mail van moeder X… Toon duidelijk op standje verwijtend. Alles lag aan de andere pubers en niet aan die van haar. 

Uiteraard antwoordde ik keurig en beleefd en geef ik mijn beeld op het geheel.  Nog geen paar uur later vind ik een envelop in mijn postvak. Erin een krantenartikel (foto) met wat zinnetjes onderlijnd waaruit moest blijken dat ik mijn werk niet goed deed. Hoezo passief-agressief.  Werkelijk, van zoiets kan ik witheet worden.  

Bijna had ik de neiging om wat andere zinnetjes in rood te onderstrepen en het bericht mee terug te geven. Daarmee aantonend dat moeders zwaar selectief leest en uiterst subjectief is en mij als pro mijn werk moet laten doen. Maar nee, ik hou me in. (Ik schrijf wel een blog 😜)  


De dag erna heb ik weer een presentatie. Enthousiast als ze zijn maken deze leerlingen al tijdens de pauze het lokaal in orde. Wanneer de bel gaat en ik binnenwandel zit de hele klas al klaar en openen ze hun presi uiterst origineel en weten ze bijna 30 minuten lang de hele klas te boeien. Halverwege moet ik van ze meedoen met een groepsopdracht. En wanneer zij als ware juffen en meesters langslopen steekt 1 van hen zijn duim omhoog en zegt met brede grijns ‘Goed zo Sara’. 
 

Mijn dag kan niet meer stuk. 


(En ja dat laatste groepje kreeg een 10, nee niet omdat ze mij een pluim gaven maar gewoon omdat ze het geweldig hadden voorbereid en uitgevoerd!) 


Ps: lees mijn disclaimer! Eea aan info kan verdraaid zijn om de privacy van ouders zowel als leerlingen te beschermen – hoe irri ze soms ook zijn 😅

God dacht aan jou!

Johannes 1Vroegâh, heul lang gelée, in mijn jonge(re) jaren snapte ik er geen hout van.

In het begin was het woord, en het woord was bij God en het woord was God. (NBV) 

Juist ja. Was ik de enige die hier geen touw aan kon vastknopen?

In aanloop naar Pasen probeer ik mezelf weer een keer door dit evangelie te worstelen. Wie me kent of mijn eerdere blogs las weet dat ‘ouderwets’ bijbellezen mijn ding niet meer zo is en dat het bible journaling ervoor in de plaats is gekomen. De afgelopen dagen was ik tussen de bedrijven door dus bezig met dit hoofdstuk; verschillende vertalingen en concordanties passeren dan de revue en mijn artistieke brein graaft naar mogelijke verbeeldingen bij de inhoud van dit bijbelgedeelte.

 

Iedereen die deze tekst leest snapt wel dat het belangrijkste woord in deze zin ‘Woord’ is. Maar wat bedoelt Johannes er in hemelsnaam mee? Nou, Johannes schreef in het Grieks en het Griekse woord voor woord is Logos. Maar zoals wel vaker het geval is, is de reikwijdte van dit woord veel breder dan dat de vertaling doet vermoeden.

Logos zou je ook kunnen vertalen met een gedachte, een idee of zelfs het gesprokene

In de griekse filosofie kwam logos veel voor omdat men ervan overtuigd was dat alles – voor het daadwerkelijk bestond, al bestond in de gedachte. Vergelijk het met het willen bouwen van een huis: nog voor het gebouw er staat, bestaat het huis al in de gedachte van de maker ervan; die weet hoe het eruit moet komen te zien.  De gedachte, het verstand, werd als zeer belangrijk beschouwd het was de bron van alle wijsheid… En dus werd redeneren (van gedachten wisselen door middel van woorden) een belangrijke bezigheid. Niet voor niets gebruikt Johannes dit ene woordje als ingang om het evangelie bij deze mensen te brengen.Want woorden, gedachten komen ergens vandaan…

In het begin was er de gedachte, en waar een gedachte is, is er een denker; God. En de gedachte was God zelf.

Ok, het eerste deel klinkt al logisch maar en de gedachte was God zelf ?? Voor dit gedeelte moet je de rest van de tekst lezen want daarin staat beschreven wat dat idee van God was.

In het begin was Gods zoon er al (Bijbel in gewone taal) 

Met deze ene zin begint Johannes aan de intense boodschap van Jezus’ komst. Hij laat zijn lezers weten dat Hij de zoon is van de grote Wijze. Jezus is de vleesgeworden versie van de Denker door wie alles, ja de hele wereld, ontstaan is.  Alles wat je om je heen ziet, de hele aarde, is niet zomaar ontstaan, nee het is heel lang geleden een keer bedacht. Die bedenker noemen we God. En God werd mens onder de mensen om een relatie met ze aan te gaan.

En het mooist van al is dat Johannes in deze ene zin de hele boodschap van zijn evangelie gevangen heeft, nl.: toen God de wereld bedacht, dacht Hij aan jou.

Bible journaling: Op de foto kan je het niet heel goed zien maar de tekst is leesbaar gebleven (op sommige plekjes iets moeilijker maar wel alsnog leesbaar). Ik gebruikte een micronpen 005 en 01 en pastelpotloden van Bruynzeel Design. De L rand is washitape en aan de boven- en onderzijde heb ik minimaal gebruik gemaakt van inkt (Dew drops chalk ink)

Extra Noot: De bijbel in gewone taal is ‘slechts’ een interpretatie van de originele tekst, geen heel correcte woord voor woord vertaling. Maar then again: elke vertaling heeft met interpretatie te maken en maakt aan de hand daarvan eigen afwegingen.

 

Hoogbejaarde wellust in de bijbel

saraGeloven is niet easy. Sommige verhalen in de bijbel zijn namelijk zo ‘ongelooflijk’ – ik bedoel dit dan niet in de zin van geweldig maar eerder in de zin van ongeloofwaardig. (Oeps, dit is haast vloeken in de kerk, als je er niet tegen kan: klik nu weg!) 

Neem het verhaal van Abraham en Sarah: God had ze een groot nageslacht beloofd maar een kind kregen ze maar niet, laat staan een heel nageslacht. Pas toen Sarah heel oud was en ze al zoiets hadden van ‘we moeten de belofte misschien  maar figuurlijk opvatten’  kwamen er een stel vreemdelingen voorbij die vertelden dat ze alsnog zwanger zou worden.

We lezen er veel te vaak overheen, en vinden Sarah gelijk ongelovig of zelfs ondankbaar omdat ze lacht om deze boodschap. Maar weet je wel hoe oud Sarah was? NEGENTIG! Maak hier eens een plaatje van in je hoofd. Hoe zie je haar voor je? Sara was niet zomaar al enigszins op leeftijd, nee, ze was ronduit hoogbejaard. Wanneer je er verschillende vertalingen op naslaat lees je dat ze zichzelf als verwelkt of zelfs als versleten beschouwt. Geen wonder dat ze moet lachen wanneer ze dit hoort!

Ik, ik ben al lang en breed versleten! Denken ze nu werkelijk dat ik op mijn leeftijd nog zin in een nummertje heb? Waar moet ik de energie vandaan halen? Zo een oud mens als ik? En Abraham, wat dacht je zelf? Die is nog 10 jaar ouder, hij is al bijna 100 jaar, moet hij ‘m nog omhoog kunnen krijgen? Werkelijk? 

Maar ze wordt echt zwanger en krijgt een zoon. Hoe onmogelijk en ongeloofwaardig het allemaal ook leek, God kwam zijn belofte na. Niet via omstandigheden die meerdere mogelijke interpretaties hadden kunnen hebben maar via een tastbare, levensechte, letterlijk huilende en schijtende baby.   En wederom lachte Sarah. Maar deze keer niet uit ongeloof.

 

Hoe ongeloofwaardig sommige dingen ook lijken, ik hou me maar vast aan de gedachte dat bij God niets onmogelijk is.

 

 

(Bijschrijfbijbel: gebruik gemaakt van Micronpen 01 en pastelpotloden van Bruynzeel Design, afgewerkt met Spray Fixatief voor pastel.)

Change of face, place or pace

sara mobiel maart 2010 163Wanneer je bij jezelf ontdekt dat het vuur qua geloof  wat minder wordt heb je mogelijk nood aan “A change of face, place or pace”.

Een verandering van gezicht, plaats of pas. Soms heb je iets of iemand  nodig om je de juiste spiegel voor te houden, maar door iedere keer op dezelfde mensen te rekenen kan er gewenning optreden. Of soms (in mijn geval) kunnen (sommige) mensen -christenen zowel als ongelovigen – je juist afleiden van waar het in het geloof om draait. Af en toe daar verandering in aanbrengen is dus wijs.

Zo kan een verandering in plaats net zo een aanwakkerend effect hebben. Doe je stille tijd eens een keer geheel ergens anders. Bij wijze van zit je een keer aan de keukentafel ipv op de bank. Maar een keer in het bos of op het strand kan ook ontvlammend werken.

Wat voor mezelf het beste werkt is een verandering in pas. Even een ander ritme. Te vaak val ik in de kuil van haast-je-rep-je. Ben ik druk met werk, kinderen, huishouden of …. Een verandering in ritme, het inhouden van de tred waarmee ik aan alles voorbij loop is dan noodzakelijk om mijn vuur weer op te doen laaien. Dan is het tijd om te stoppen met lopen. Op mijn Heer te wachten, Hem weer voor te laten gaan en weer achter Hem gaan ipv voorop te rennen. Mij helpt het om te journalen in mijn bijbel. Gewoon al lezend tekenen. Het ontspant en motiveert me tegelijk.

Ik heb een aantal jaren qua geloof in de koelkast gezeten (op zich niet verkeerd hoor), het face-gedeelte hoeft voor mij niet zo (vooral niet in de kerk – sorry luitjes), qua plek zit ik het liefst op vakantie wat niet altijd kan en dus is mijn ritme heel belangrijk. Dus met regelmaat zit ik aan de keukentafel (toch weer die ‘place’) te tekenen.

Dit schilderij maakte ik jaren geleden (2008 als ik me niet vergis) maar is voor mij nog steeds actueel.

Hoe zit het met jouw liefde voor God? Heb jij nood aan “a change of face, place and pace?”

marcus 1015jeremia 4psalm 83

Journaling : 2 Johannes 

 

 Vanmorgen tijdens het journalen van 1 Johannes 5:14, viel me 2Johannes ook al op en ik ervaarde een duidelijke link met 1 Johannes 5. Al gaat het ene over communicatie met God en de ander over elkaar liefhebben: het begint beide bij de juiste instelling, bij dezelfde hartsgesteldheid. 


 Na het avondeten dit nog even uitgewerkt. De uitspraak is van Ghandi- totaal niet christelijk- maar ik vond hem wel enorm treffend. Prayer is not asking, its a longing of the soul. An admission of ones weakness. 

  Waar wij zwak zijn is Hij sterk en alleen wanneer we ons door gebed op Hem blijven richten kunnen we Zijn liefde voor anderen blijven uitdragen… 



Zelfs wanneer we met moeilijke mensen te maken hebben: ons gebed verandert hen niet zozeer als wel onze hartsgesteldheid. Liefhebben wordt dan een stuk gemakkelijker (wat overigens niet zegt dat grenzen stellen makkelijker wordt 😉) 

Bible Journaling – Praying is a longing of the soul

1joh514Bidden is meer dan alleen maar praten tegen God. Weinig christenen zullen dit ontkennen. Bidden is communiceren met de Almachtige. En communiceren kan op vele wijzen. Praten is er slechts één van.

De één heeft het gevoel iets van God te ervaren wanneer die zingt, de ander voelt zich in Zijn aanwezigheid in de natuur en weer een ander tijdens bijbellezen … Voor mezelf is Bible journaling de laatste paar maanden de wijze waarop ik het gevoel krijg dicht bij Hem te komen en iets van Zijn stem te verstaan.

Meestal werk ik alleen met pen en pastelpotloden, soms ook met washitape, stickers, inkt of verf. Soms teken ik iets uit mijn hoofd, dan weer zoek ik een plaatje wat ik overteken (of zelfs overtrek). De ene keer ben ik meer tijd kwijt aan het overdenken en bestuderen van een bijbelgedeelte en de andere keer heb ik daar weinig zin in en ga ik gelijk met potlood en pen aan de slag. Beide is ok. Want in beide gevallen gaat het om mijn communicatie met Hem. Hoe je ook bidt: het is het verlangen van je ziel wat zich uitstrekt naar God.  Het draait om je hartsgesteldheid. Daarom staat er ook in 1 Johannes 5 dat we moeten leren bidden naar Zijn wil (v14) Dit wil niet zeggen dat we niet alles mogen zeggen tegen God. Integendeel. We mogen alles benoemen, Het gaat er echter om met welke houding je bidt. Of je daarmee uit bent op dat wat je zelf wil, dat je onbewust een stuk egoïsme uit … of dat je probeert Hem voor ogen te houden en beseft dat Hij meer weet, meer inzicht en overzicht heeft dan wie dan ook. Bidden naar Zijn wil is bidden met een hart vol vertrouwen. En daar zijn soms geen woorden voor nodig.

exodus 2“Prayer is not asking. It is a longing of the soul. It is daily admission of one’s weakness. It is better in prayer to have a heart without words than words without a heart.”

(Quote van Ghandi) Op instagram post ik haast al mijn maaksels. Dus wil je meer ‘zien’ kan je me daar volgen. Wil je weten hoe ik iets doe qua journalen – lees m’n eerdere blogs of mail me.

Jesaja 4041openbaring

Revalidatie vs gehoorzamen

Het revalideren valt me tegen. 😓 tenminste, de snelheid ervan. Ik snap wel dat wanneer ze je buik opensnijden en zich een weg naar je wervels banen om daar het nodige weefsel te vervangen door wat schroeven en bouten, dat je dan niet 1,2,3 weer alles kan. Maar het is nu alweer 7 weken geleden…

Vooraf was me meegedeeld dat ik na 6 weken wel weer aan het werk kon. Ik mag nu nog niet eens indoor fietsen of korte stukjes autorijden 😕. 

Gister vroeg ik de fysio nog of 2 à 3 uurtjes per week werken – verdeeld over 3 dagen, écht niet kon… Maar nee, ze is streng. Mn energie zou dan naar het werk gaan terwijl ik mn aandacht bij de revalidatie-oefeningen moet houden.  Wat haar betrof mocht ik pas in december beginnen qua werk opbouwen. En in Januari start er een nieuwe reeks Pilateslessen: dat zou goed voor me zijn…. 

Vanmorgen dus met de nodige ijver mn oefeningen wezen afwerken. En eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat e.e.a. me best ‘zwaar’ valt.  Waar ik eerder met alle gemak op de grond ging zitten om met mn neus mn gestrekte knieën aan te raken, doet datzelfde rechtop zitten me al pijn terwijl ik nog nieteens naar mijn knieën durf kijken. Op een stoel zitten en mijn knie strekken terwijl ik mn tenen richting m’n kin laat wijzen doet ook de nodige vlammen door m’n benen jagen. M’n zenuwen zijn door het maandenlange beknellen behoorlijk beschadigd en dat voel ik. 

Positief: ik voel het! Of beter gezegd: ik voel weer! De operatie is geslaagd en mijn rug en zenuwen zijn aan het herstellen. De schreeuwende pijn in m’n rug is eindelijk weg – en ik kan niet duidelijk genoeg maken wat voor opluchting dat is! Maar m’n zenuwen zijn de opgelopen schade nog niet vergeten en laten me merken dat hun littekens schuren en trekken alsof het brandwonden zijn. 

Gewoon lopen en zelfs traplopen gaat me goed af. Afgelopen weekend zelfs een rondje Staalduinse Bos gelopen. Maar de beweeglijkheid in bukken, buigen, rekken en strekken is minimaal.  

Gister bedelde ik nog om bovenop de extra oefeningen ook te mogen leren fietsen. Maar de fysio hield voet bij stuk. Nee.  Na een paar oefeningen vanmiddag voelt het alsof mijn benen in brand staan. Zelfs na even ontspannen op de bank en een warme douche blijven ze pijnlijk tintelen. Dit is normaal, het hoort bij het weer leren mobiliseren. Als de pijn langer dan een aantal uren aanhoudt moet ik de volgende reeks oefeningen halveren. Gelukkig is deze pijn van een heel ander kaliber dan de pijn die ik eerder in mijn rug had. Dit valt te ‘dragen’.  De fysio heeft me zelfs moeten leren erkennen dat dit ook echt pijn doet… Zoveel pijn was ik voor de operatie gewend. Zelfs met een cocktail aan pijnstillers was het soms niet te harden.  Zo brandde ik me begin deze zomer een keer aan de oven, maar voelde niets tot zoon 2 me erop wees dat ik bloedde. Ik had totaal niet gemerkt dat er een stukje vel was afgescheurd. Nu, Na ruim 1,5 jaar ben ik eindelijk pijnstillervrij! Happy! En ik wil niets liever dan dat mijn lijf weer leert normaal te functioneren. Ik wil weer kunnen fietsen, autorijden, fitnessen, roeien, enz.

Toch ben ik blij met een fysio die mijn grenzen beter kent dan ikzelf en me met gepaste strengheid behandelt… Ik wil zoveel en zo graag dat ik echt nog eens teveel doe… Maar ik gehoorzaam- voor zover dat kan😅  

Maar woensdag toch nóg eens vragen of ik alweer mag autorijden, soms helpt zeuren 😜 

geloven in onschuld

evaMet een ongekende heftigheid bonst m’n hart in mijn keel. Een diep verstikkend bonzen. M’n ogen tranen, mijn hele lijf lijkt in brand te staan. Zweetdruppels rollen langs m’n slapen, over mijn rug en maken mijn handen plakkerig.  Heftig bevend probeer ik steun te zoeken bij Adam maar zijn lijf voelt zo klam en koud dat ik er nog banger van word. In schaamte valt hij neer en grijpt paniekerig naar zijn hoofd, m’n knieën knikken, ik wil me het liefst afwenden maar durf niet. 

God is echt boos. Een verdrietige teleurgestelde boosheid. Zonder schreeuwen, zonder vuisten die dreigend door de lucht zwaaien. Hij is gepijnigd en vastberaden tegelijk.  Erger dan dit kan volgens mij niet. Maar kan ie zijn preek niet even in de wacht zetten? Ik heb amper tijd gehad om me te bedekken. Zo meteen valt het nog op dat dat ene druppeltje precies tussen m’n borsten door naar beneden glijdt. Hij had me gelijk kleding moeten geven. Hoe komt het dat ik niet eerder doorhad dat ik er zo naakt bijliep? Ik wil niet dat Hij me zo ziet. Hij heeft me weliswaar bedacht en gevormd maar wat heb ik mezelf toegestaan, wat heb ik ervan gemaakt? Hoe loop ik er nu bij? 

We leven al dagen in deze tuin, alle dieren hebben we leren kennen. God had ze met opzet geen naam gegeven, dat moest Adam doen zodat we een band kregen met elk levend wezen. De zachte pluimstaart van de eekhoorns kriebelden m’n neus toen ik ze knuffelde,  de mussen gingen op Adams schouder zitten en tjilpten in zijn oor tot hij zijn lach niet meer kon inhouden en toen het ’s avonds wat frisser werd kropen we dicht tegen de leeuwen aan en warmden we ons aan hun ronkende lijven. En vandaag was daar de slang. Sissend en glibberend hees hij zich in die ene boom waarvan God gezegd had dat we de vrucht ervan niet mochten eten. Tot vanmiddag hadden we er niet bij stilgestaan waarom dat niet mocht. Het maakte ook niet uit want er was zoveel lekkers. Ik heb nog niet eens van alle bomen en struiken gegeten dus waarom …

Ik kijk weer naar Hem. Zijn ogen spreken van een intens verdriet. Hete druppels biggelen over zijn wangen. Zijn schouders hangen teleurgesteld naar beneden. En zijn stem heeft een strengheid die ik niet herken. Maar het ergst is nog wel die afstand, een kloof die de eerdere verbondenheid lijkt te hebben opgegeten. Het is alsof er iets onzichtbaar groots tussen ons in staat.

adamWaar ging het fout? Wat maakte dat ik God ongehoorzaam was? De slang. De slang had het over God. Over alles weten. Adam en ik ‘wisten’ zoveel niet volgens hem, God hield zogenaamd dingen voor ons achter. Ik had er niet eerder bij stilgestaan, we hadden het immers zo goed. De zon scheen, we reden op de rug van de olifant mee naar de andere kant van de tuin, wanneer de wind bij de waterval het deed regenen op de oever dansten en lachten we om de druppels die op onze lijven spatten. We renden met de wolven mee en genoten van de kippen die scharrelden. Er was altijd iets leuks te doen. Maar de slang zei dat het nog beter kon, dat we als God konden zijn, dat God dat niet wilde en ons afleidde met al dat moois. Hij liet me die mooie volle vrucht zien, een beetje gelig met een rode blos en hij zag er zo zoet en sappig uit. “Waarom mag je zoiets moois en lekkers niet van God hebben?” vroeg het serpent. Volgens hem was dit stuk fruit de lekkerste van allemaal. Onze ogen zouden open gaan, we zouden inzicht krijgen, we zouden slim als God zelf zijn … Hij vroeg waarom we moesten gehoorzamen, of we zelf geen beslissingen konden nemen, of we dom wilden blijven, of ik niet als God wilde zijn …  en toen ging ik twijfelen. Oh nee, hoe kon ik? Na alles wat Hij voor mij deed, ik twijfelde aan Hem!

Adam en Eva hadden alle ingrediënten voor een prachtig en gelukkig leven van God ontvangen. Alles was perfect. Het was niet nodig dat ze inzicht hadden in goed en kwaad. God wilde ze die pijn bewaren. Hij had hun gezegend met onschuld.

Wanneer onze kinderen zich afvragen waarom bepaalde dingen gebeuren proberen we ze ook vaak af te leiden met iets anders, iets mooiers. We willen niet dat onze kinderen zich zorgen maken over onze financiën, over werkgelegenheid, voedseltekort, lijden en dood … daarom onthouden we ze van bepaalde informatie.  Wanneer een kind moet piekeren over hoe er eten op tafel komt, hoe papa aan een nieuwe baan moet komen of waarom de wereld zo vijandig is, verliest het haar naïeve onschuld. En net als een goede vader gunde God Adam en Eva een rijke dosis onschuld. Hij wilde niet dat ze bepaalde kennis bezaten zodat ze zich er ook geen zorgen om konden maken.

Niet het eten van de vrucht was hun eerste fout, het twijfelen aan Hem maakte hen schuldig. Het naïeve geluk wat ze kenden verdween als sneeuw voor de zon en met de ontvangen kennis kwam ook de verantwoordelijkheid. Ze moesten verantwoording dragen voor wat ze hadden gedaan. Het perfecte geluk in de tuin zou nooit meer de hunne zijn.

adamenevaWe maken ons allemaal schuldig aan het twijfelen aan God. Die twijfel doet de kloof alleen maar groeien. Die twijfel maakt dat we steeds verder van Hem verwijderd raken. Van alle zonden die we begaan, is de twijfel misschien wel het ergst. Daarom dat de bijbel spreekt over dat je het geloof van een kind moet hebben om de hemel te kunnen beërven ….

Een gezegend liefdeloos huwelijk

12032846_10206318898945718_9003962628064943760_oHet zal je maar overkomen; je zusje was helemaal hoteldebotel van die super aantrekkelijke hunk die met zijn plotselinge aanwezigheid het hele dorp op z’n kop zette. Aan de manier waarop hij soms opschrikt of achterom kijkt merk je dat hij wat op zijn kerfstok heeft en je vader weet er duidelijk meer van. Behalve z’n goede looks en de bereidheid te werken bezit hij niets, maar wanneer de maanden verstrijken blijkt hij handig, slim en inventief en weet hij iedereen voor zich te winnen. Vooral je zusje. Een steek gaat door je hart. Het is altijd je zusje die bij de kerels in de smaak valt. Je beseft dat je niet moeders mooiste bent maar toch doet het je verdriet.

En dan, na zeven jaar van knoeterhard werken komt de dag dat de held eindelijk met je zusje mag trouwen. De voorbereidingen zijn al wekenlang aan de gang; de uitnodigingen gingen de deur uit, de nodige dieren werden geslacht, zoete lekkernijen in honing geweekt, heel wat kruiken wijn werden aangevoerd en de kleurrijke bruidsjurk met gouden tierelantijnen is al veel te lang de eyecatcher in het vrouwenverblijf. Je hebt nog nooit zoveel kleuren gezien in 1 kledingstuk. Het gewaad is een koningin waardig. Je vindt het gaaf voor je zusje dat ze eindelijk mag trouwen met de man die maar liefst zeven jaar op haar wilde wachten, maar stiekem had je zelf …

Maar je vader heeft andere plannen. Je zusje wordt met een smoes weggelokt en jij moet in haar plaats met de oudere dames mee. Je wordt gewassen, je lijf ingesmeerd met de geurende oliën die eigenlijk voor je zusje waren besteld en voor je het weet ben je gehuld in al de lagen delicate stof van die mooie jurk en valt de sluier voor je ogen. Met een laatste zet sta je ineens voor de man van je zus haar dromen en wordt de huwelijksceremonie voltrokken. Hoe kan je vader je zus dit aandoen? Hoe kan hij dit jou aandoen? Waar is Elohim? Waarom staat God dit toe? Wat zal er gebeuren wanneer de waarheid boven tafel komt? Wat als hij het ontdekt voor …  je weet zeker dat dit je leven lang als een schandvlek zal zijn.

De wijn vloeit rijkelijk, de nacht valt, hij lacht en liefkoost en de olieën op je huid vermengen zich met zijn zweet. Misschien komt het toch nog goed.

Echter, wanneer de verneveling zich samen met de nacht terugtrekt openen zijn ogen. Zichtbaar ontdaan duwt hij je ruw van zich af en stormt de kamer uit. Woest wanhopig probeert hij verhaal te halen bij je vader, je zus huilt tranen met tuiten en terwijl de nieuwe onderhandelingen beginnen moet jij over tot de orde van de dag. Je huishoudelijke taken roepen. Je hebt je erbij neer te leggen. Je man wil je niet maar het huwelijk is geconsumeerd, je zult het ermee moeten doen. Nog een keer zeven jaar werkt je echtgenoot voor je vader. Hij moest en zou je zus als vrouw hebben. Wanneer hij ’s nachts bij je komt weet je dat zij het is naar wie hij werkelijk verlangt.

12046787_10206318897505682_6667307864322009137_nHet verhaal van Leah en Rachel (Genesis 29) heb ik altijd een vreselijk en dramatisch verhaal gevonden. Blind voor wat God voor hem op het oog had werkte Jakob  14 jaar lang om de mooie Rachel zijn vrouw te kunnen noemen. Wat een drama voor Leah. Je zal maar in een liefdeloos huwelijk zitten. Je zal je man maar moeten delen met je bloedmooie zusje.  …  Maar in een tijd waarin kinderen je status en toekomst vormden bleef Rachel onvruchtbaar en werd Leah gezegend met een heel stel zonen. Rachel mag dan de beauty zijn, maar wat mooi is aan de buitenkant hoeft niet vruchtdragend te zijn aan de binnenkant. Leah mag dan niet de voorkeur van haar man dragen, om haar heen krioelen de handjes en voetjes en kirren de stemmen van haar nageslacht en daarin blijkt de voorkeur van God. Dwars door alle afwijzing heen leert ze dat wat de mens negeert vaak door God wordt geselecteerd. Hij kiest de ongekozene. Hij is het die toekomst en status uitdeelt.

De jaren verstrijken en hoewel Rachel duidelijk zijn favoriet blijft, groeit Jakobs liefde voor Leah. Na jaren, wanneer de jonge schoonheid begint de verbleken opent God alsnog Rachel haar schoot en schenkt haar kinderen. Het is Rachels zoon die jaren later het gezin van de hongerdood redt. Het is de bloedlijn via Leah waaruit Jezus wordt geboren.

Wat in de ogen van mensen tot mislukken gedoemd lijkt, wordt bij God tot zegen geleidt, maar je moet wel de bereidheid hebben jaren van ogenschijnlijk onrecht te slikken.

(meer bible journaling: volg me op Instagram of Pinterest)

(K)leren van liefde 

 

 Het is relatief gemakkelijk om van je familie te houden, van je vrienden, je aardige buren of van de mensen in de kerk. Aardig zijn en doen is in deze gevallen meer een standaard basisvaardigheid dan een ‘moeite’. 

Maar wat als er mensen op je pad komen die jouw eten opeten, jouw baan innemen of hun geloof bij jou op de stoep uiten? Kan je dan nog net zo liefdevol handelen? 

In de media gonst het van halve waarheden en hele leugens en het vluchtelingendebat kan niemand ontgaan.  Appels en peren worden vergeleken wanneer de ouderenzorg het zogenaamd moet opnemen tegen de kosten van een paar van de honderdduizenden vluchtelingen. Of wanneer ‘onze’ jeugd al amper gehuisvest kan worden (alsof die uitgehongerd uit oorlogsgebied komen en blij zijn met tijdelijke onderkomens en een schamele lening om van te moeten leven).  

 

Het doet me verdriet wanneer mensen zo egocentrisch kunnen meepraten met dergelijk populistische geluiden. Wat als de rollen nou eens waren omgedraaid? Dat wij als docenten, artsen, wetenschappers, bouwvakkers het ene moment nog onze auto staan de wassen en ons bedenken waarheen onze volgende vakantie naartoe gaat, en het volgende moment onze dochters verkracht worden, onze zonen onthoofd, onze huizen platgebombardeerd. Zou jij je kind in een boot zetten wanneer de woeste zee veiliger blijkt dan je eigen land?  Hoe zou jij het vinden om overal geweigerd te worden, om te horen dat onder jou en je familie mogelijk terroristen schuilen, dat je een gevaar bent voor de arbeidsmarkt, het eten van de ouderen hun bord afpakt, …? 

Naastenliefde tonen kan niet zonder risico’s nemen. Als iemand dat uit ervaring weet is het God wel. Wanneer Hij ons dan in de brief aan de Kolossenzen laat weten dat we onszelf moeten kleden in Liefde, weet Hij wat hij van ons vraagt. En Hij beseft hoe moeilijk het kan zijn om wijs, vriendelijk en beslist te reageren naar buitenstaanders. Toch geeft Hij ons die opdracht. Meer dan dat zelfs: 

Want ik had honger en jullie gaven me te eten, ik had dorst en jullie gaven me te drinken, ik was vreemdeling en jullie namen me op (…) alles wat jullie gedaan hebben voor een van de onaanzienlijksten van mijn broeders of zusters, dat heb je voor Mij gedaan. 

Je hoeft het als christen niet eens te zijn met de politiek, maar wees liefdevol in je praten over en in je handelen wanneer het over vluchtelingen gaat. Durf te groeien naar dat volgende level in naastenliefde en bewogenheid.  

  

Omhoog ↑